ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 628

ไป๋ชิงหลิงตะลึง สบตานางแวบหนึ่ง เอ่ย " บาดเจ็บขนาดนี้แล้ว ยังมีอารมณ์มาล้อเล่นกับข้าหรือ เจ้าไม่กลัวจะเสียโฉมเรือนร่างดอกหรือ"

" ถ้าเป็นอย่างนั้นข้าก็ไม่มีอะไรจะไปแย่งผู้ชายจากเจ้าไม่ใช่หรือ เจ้าจะได้สบายใจ" ฉางเล่อเหยียนเอาหน้าวางไว้บนแขนของตัวเอง เห็นไป๋ชิงหลิงที่นั่งอยู่ข้างเตียงพอดี

สองคนสบตากัน

ไป๋ชิงหลิงส่ายหัว ไม่อยากจะสนใจนาง

ฉางเล่อเหยียนเอ่ย " ข้าติดหนี้บุญคุณพี่น้องอ๋องหรงสองคนนี้จริงๆ ผู้ชายที่ข้าหมายปองครั้งแรกก็ถูกหมาขุดข่วนจนได้แผล เห็นว่าแผลใกล้จะหายแล้ว ก็เจอกับอ๋องเฉิน นั่งรถม้าของเขากลับบ้านก็ถูกตีจนแผลเหวอะหวะ เจ้าจะปลอบโยนข้าหน่อยไม่ได้หรือ"

" เจ็บก็ไม่ต้องพูดมาก"

" ท่าทางของเจ้าตอนนี้ชั่งเหมือนกับตอนที่อ๋องหรงทำหน้าเคร่งขรึมเสียจริง น้ำเสียงที่พูดก็เหมือน เขาก็ปฏิบัติข้าเช่นนี้เหมือนกัน ข้ารู้สึกว่าอ๋องเฉินมีความอ่อนโยนกว่า" สีหน้าที่ซีดเผือดของฉางเล่อเหยียนแย้มปากเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย

ไป๋ชิงหลิงทำหน้านิ่วคิ้วขมวด เบิกตากว้างเอ่ย " นั่นมันก็เป็นการหาเคราะห์ใส่ตัว เจ้าก็รู้ว่าทำไม่ได้ แต่ก็ยังทำ เจ้าได้เหยียบถูกจุดอ่อนของนายผู้เฒ่าเข้าแล้ว"

" เอ๋ เจ้าจะไม่สงสัยเลยหรือว่า ทำไมนายผู้เฒ่าถึงได้อ่อนไหวกับเรื่องนี้" ฉางเล่อเหยียนได้เอ่ยถึงนายผู้เฒ่าอีกครั้ง และได้กระตุ้นความอยากรู้ของไป๋ชิงหลิง

แต่นางในฐานะคนรับใช้ ก็ไม่กล้าไปสืบหา

เพราะอย่างนี้ นางจึงไม่ตอบกลับฉางเล่อเหยียน

" พระชายาหรง"

ไป๋ชิงหลิงได้ฉีกผ้าอีกข้างของนางออก พอดีกับเห็นบาดแผลของนางเข้าพอดี

ฉางเล่อเหยียนสูบอากาศเย็นเข้าเฮือกใหญ่ พูดเสียงแผ่วต่ำ " เจ็บนะ"

" อีกชั่วครู่ก็จะไม่เจ็บแล้ว" ไป๋ชิงหลิงได้ใส่ยาชาให้นาง

ผ่านไปไม่นาน แผ่นหลังของนางเหมือนจะชาไป แล้วก็ไม่เจ็บจริงๆ

" ไม่เจ็บจริงๆ ด้วย รู้สึกสบายขึ้นเยอะเลย" หน้าของฉางเล่อเหยียนพิงลงไปบนหมอน ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง

ในระหว่างนี้ ไป๋ชิงหลิงไม่ได้ปริปาก

ฉางเล่อเหยียนนั้นเมื่อไม่รู้สึกเจ็บแล้ว ก็กลับมามีชีวิตชีวามากขึ้น

" พระชายาหรง เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามข้าเลย"

" ไม่มีอะไรน่าสนใจดอก เรื่องของผู้ใหญ่ผู้น้อยไม่ควรไปยุ่งเกี่ยว คนรุ่นหนึ่งก็มีเรื่องของตัวเอง ต่อให้ตอนหนุ่มนั้นนายผู้เฒ่าจะมีเรื่องอะไรกับไทเฮา แต่ว่าตอนนี้ พวกเขาคนหนึ่งก็เป็นถึงหัวหน้าครอบครัวในจวนฉาง อีกคนก็เป็นไทเฮาผู้สูงส่งในวังหลัง เจ้าไปหาข้อมูลมากมายขนาดนั้นแล้วมีอะไรดีต่อพวกเขาล่ะ" คำพูดของไป๋ชิงหลิงได้ขัดขวางความอยากรู้อยากเห็นทั้งหมดในใจของฉางเล่อเหยียน

นางรู้สึกว่านางเหมือนหรงเยี่ยเข้าทุกทีแล้ว ไม่ใช่ นางน่าสนใจมากกว่าชายหน้าเย็นชาคนนั้นอีก

อย่างน้อยพระชายาก็มีคำพูดพูดกับนางมากมาย

นางยังไม่เคยมีคุณหนูคนไหนที่อยู่กับนางนานขนาดนี้ และมีคำพูดคุยกันมากมายขนาดนี้

พวกนางส่วนใหญ่เพียงแค่กล่าวทักทายนางเท่านั้น จากนั้นก็จะไปหาเล่นกับน้องสี่ของนาง

ที่พวกคุณหนูไม่ยอมไปมาหาสู่กับนางนั้น ส่วนหนึ่งมาจากการที่พวกผู้ใหญ่ชอบนำจุดเด่นของเด็กๆ มาเปรียบเทียบกัน และความได้เปรียบของฉางเล่อเหยียนนั้นมากกว่าพวกนาง อย่างไรก็ตาม เพราะความโดดเด่นและมากความสามารถของฉางเล่อเหยียน ทำให้พวกนางออกห่าง

มีหลายครั้งที่นางเองก็รู้สึกอิจฉาฉางเล่ออันเหมือนกัน

" พระชายาหรงสอนถูกแล้ว" ฉางเล่อเหยียนเอ่ย

ไป๋ชิงหลิงคิดว่าฉางเล่อเหยียนจะโต้ตอบนางสักอีก แต่คิดไม่ถึงเลยว่านางจะยอมรับคำพูดของนาง

ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะมองนางอีกครั้ง

" เจ้าวางใจได้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้ามีแผลเป็น"