ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 629

“ได้ เช่นนั้นพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องสนใจเขา ให้เขาไปด้วยตัวเอง จัดการเรื่องนี้ด้วยตัวของเขาเอง” ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นมาจากตักของเขา จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

หรงเยี่ยมองมาที่นางด้วยความไม่พอใจ “พระชายา ข้าเป็นคนรักษาคำพูด”

“ปากแข็ง!” ไป๋ชิงหลิงรินน้ำอุ่นให้ตัวเอง ดื่มน้ำไปสองแก้ว ในตอนที่วางมันลง นางเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า “แม่บ้านสิงที่อยู่ข้างกายของแม่นางฉางสาม ระหว่างที่นางเดินทางไปยังจวนอ๋องเฉินเพื่อทำการรายงาน นางก็ถูกคนทำร้ายจนเสียชีวิต และข้าได้ฟังความจริงบางอย่างจากคนรอบข้างมาบ้าง ได้ยินมาว่าในตอนที่คุณหนูรองออกมาจากพระราชวัง รถม้าของนางเสียหลัก เจ้าคิดว่าเรื่องนี้มันไม่บังเอิญไปหน่อยอย่างนั้นหรือ?”

“คนของจวนฉางไปแจ้งความแล้วหรือยัง?”

“เรื่องนี้ข้าไม่ได้ถาม หากหรงเฉินไปถึงห้องโถงบรรพชนเร็วกว่านี้ ไม่แน่ว่าคุณหนูรองอาจจะรอดพ้นจากการถูกลงโทษได้!” ไป๋ชิงหลิงก้มหน้ามองแก้วที่อยู่ในมือ หลังจากนั้นก็หยิบแก้วของหรงเยี่ยมาไว้ด้านหน้าของตัวเอง วางแก้วทั้งสองใบไว้ด้วยกัน

หรงเยี่ยมองการเคลื่อนไหวของนางด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้คิดจะขัดขวางความคิดของนาง

ในเวลานี้ ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขา ยื่นมือออกไปจับคางของเขาไว้พร้อมกับจ้องมองอย่างละเอียด

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว เขาถามออกมา “พระชายา เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?”

“สิ่งที่เกิดขึ้นในพระราชวังในวันนี้ รวมถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉางเล่อเหยียน มันจะเป็นเรื่องบังเอิญได้อย่างไร”

หรงเยี่ยหรี่ตาลง เขายิ่งรู้สึกว่าตนเองไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาพูดออกมามากขึ้นเรื่อย ๆ เขาจับมือน้อย ๆ ของนางหอม “คิดอะไรออกงั้นหรือ เจ้าบอกข้ามาได้เลย”

“ฉางเล่อเหยียนและฉางเล่ออัน สองพี่น้องคู่นี้ไม่ถูกกัน!”

ดวงตาที่เร่าร้อนของนางจ้องมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา “และข้าก็กล้าฟันธงได้เลยว่า ฉางเล่ออันเองก็ชอบท่านอ๋อง”

เมื่อชายที่อยู่ตรงหน้าของนางได้ยินเช่นนั้นก็มีอาการหวั่นไหว

เปลือกตาของเขากระตุกอยู่หลายครั้ง กำมือของไป๋ชิงหลิงไว้แน่น “อย่าพูดจาเหลวไหล”

“ท่านอ๋อง คำพูดนี้ออกมาจากปากของฉางเล่อเหยียนเอง อีกอย่าง ข้าก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีหลักฐานหรือข้อมูลที่ใช้ในการคาดเดาความคิดของคุณหนูสี่ตระกูลฉาง” นางเล่าเรื่องราวความขัดแย้งระหว่างฉางเล่ออันและฉางเล่อเหยียนที่เกิดขึ้นในตำหนักเฟิ่งหลิวออกมาให้หรงเยี่ยฟังอย่างละเอียด

ยิ่งฟังมากเท่าไหร่ ใบหน้าของหรงเยี่ยก็ยิ่งมืดมนมากเท่านั้น

หลังจากนั้นเขาก็กำหมัดและทุบลงไปบนโต๊ะน้ำชา พูดออกมาด้วยความโกรธ “นางกล้าชอบข้าก็ลองดู”

ไป๋ชิงหลิงถึงกับพูดไม่ออก......

มีคนมาชอบเขา เขากลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด ท่าทางของเขาราวกับว่าตนเองไปติดหนี้ผู้อื่นไว้เป็นร้อยล้าน

“ข้าก็แค่อยากเตือนเจ้า เจ้าต้องระวังคุณหนูสี่ตระกูลฉางไว้ให้มาก ข้าคิดว่าการจากไปของแม่บ้านสิงนั้นเกี่ยวข้องกับคุณหนูสี่ผู้นี้ หากหัวใจเต็มไปด้วยความชั่วร้าย เกรงว่าไม่ว่าเรื่องอะไรนางก็สามารถทำได้” ไป๋ชิงหลิงนึกถึงประโยคที่ฉางเล่อเหยียนเคยพูดออกมา......

จับตาดูองค์หญิงน้องเอาไว้ให้ดี ไม่อย่างนั้นข้าเกรงว่าคนที่ต้องน้ำตาตกก็คงจะเป็น......

จู่ ๆ หรงเยี่ยก็เดินเข้ามา อุ้มนางขึ้นมาจากบนเก้าอี้

ไป๋ชิงหลิงตกใจเล็กน้อย มือทั้งสองข้างของนางโอบไปรอบคอของเขา เมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินไปที่เตียง นางก็รู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาทันใด

ด้วยสภาพร่างกายของนางในตอนนี้ นางไม่อาจมีเพศสัมพันธ์ได้ หมอเทวดาซูก็ย้ำนางอยู่หลายครั้ง ในช่วงเวลาที่ตั้งครรภ์ นางไม่สามารถมีเพศสัมพันธ์ได้!

นางทุบไหล่ของเขาด้วยความตื่นตระหนกในทันที “เจ้าจะทำอะไร ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้”

เขาพูดออกมาพร้อมกับก้มลงไปจูบปากของนาง ไป๋ชิงหลิงพยายามผลักเขาออก แต่ชายผู้นี้ไม่ได้สัมผัสนางมากกว่าครึ่งเดือนแล้ว เขาเริ่มจะทนไม่ไหว

หลังจากที่เขาวางนางลงบนเตียง เขาก็กดร่างของนางพร้อมกับจูบอย่างบ้าคลั่ง

ไป๋ชิงหลิงพยายามเอียงศีรษะหนีอยู่หลายครั้ง แต่ก็ถูกเขาบังคับกลับมา ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่สามารถทำอะไรได้ ไป๋ชิงหลิงจึงแสร้งทำเป็นอาเจียนออกมา!

หรงเยี่ยรู้สึกตกใจในทันที รีบพยุงร่างของนางขึ้นมา จากนั้นรูปหลังให้นางอย่างนุ่มนวล......

ใครจะไปรู้ว่าการแกล้งอาเจียนของนาง สุดท้ายแล้วนางจะอาเจียนออกมาจริง ๆ

“แหวะ!” ไป๋ชิงหลิงอาเจียนออกมาจนฟ้าเหลือง ร่างกายของนางพิงอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง

หรงเยี่ยกอดร่างของนางไว้แน่น “พระชายาอาเจียนออกมาแบบนี้ หากคนไม่รู้คงคิดว่าเจ้ากำลังตั้งครรภ์!”

รูม่านตาของไป๋ชิงหลิงหดตัวลงในทันที มือของนางกำแน่นเล็กน้อย หันกลับมามองเขาพร้อมกับพูดว่า “หมอเทวดาซูบอกว่านี่เป็นอาการข้างเคียง เกรงว่าคงต้องใช้เวลาอีกสักพักถึงจะกลับมาเป็นปกติ”

“เจ้าว่ามันจะบินไปที่ใด?” ไป๋ชิงหลิงหยุดอยู่ใต้ชายคาและด้วยความสงสัย

หรงเยี่ยเงยหน้าขึ้นมองทิศทางที่เหยี่ยวดำบินออกไป ซึ่งทิศทางนั้นตรงกับทิศทางของพระราชวัง ดวงตาทั้งสองข้างของเขาหรี่ลง “สัมผัสทางกลิ่นของเหยี่ยวดำนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าสุนัข เหยี่ยวประเภทนี้สามารถรับรู้สิ่งต่างๆ ได้จากกระแสลมที่พัดไปมา สามารถระบุตำแหน่งของเจ้านายได้ และพวกมันจะนำข่าวที่หามาได้ไปรายงานกับเจ้านายของพวกมันเป็นคนแรก ในเมื่อมันคิดว่าเซิงเอ๋อร์เป็นเจ้านายของมัน แน่นอนว่ามันก็ต้องบินไปหาเซิงเอ๋อร์”

“เข้าไปในวัง?” ไป๋ชิงหลิงหันกลับมามองเขา “จะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม?”

หากเหยี่ยวดำตัวนั้นอาละวาดขึ้นมา มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับสุนัข มันทำให้นางไม่สบายใจ

“เหยี่ยวจะไม่โจมตีใครง่าย ๆ มันจะโจมตีเฉพาะตอนที่มันรู้สึกว่าเป็นอันตราย และในสถานการณ์ทั่วไป มันจะฟังคำสั่งของเจ้านายของมันเป็นอันดับแรก” หรงเยี่ยอธิบายออกมา

ไป๋ชิงหลิงถามกลับมาว่า “ดูเหมือนเจ้าจะเข้าใจเหยี่ยวประเภทนี้เป็นอย่างดี”

“ข้าเคยเลี้ยงมันมาก่อน!”

พูดจบเขาก็จูงมือเล็ก ๆ ของนางเดินไปยังห้องอาหาร แต่ไป๋ชิงหลิงรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก หรงเยี่ยอธิบายออกมาสั้น ๆ เขาบอกว่าต้องการใช้ความสามารถในการต่อสู้ของพวกมัน ดังนั้นจึงเลี้ยงมันขึ้นมาเป็นฝูง และสุดท้ายพวกมันก็ตายจากไป

เมื่อบินออกไปจากตำหนัก เหยี่ยวดำก็บินเข้าไปในพระราชวังจริง ๆ

มันบินลงบนตำหนักเฟิ่งหลิว จากนั้นก็พุ่งตรงเข้าไปทางประตูวังเพื่อตามหาเจ้านายน้อยของมัน

มันส่งเสียงร้องออกมาเพื่อเรียกหาไป๋ชงเซิง

ไป๋ชงเซิงที่กำลังทานอาหารอยู่จ้องมองมันด้วยใบหน้าตกใจ “เจ้าเหยี่ยวน้อย เหตุใดเจ้าถึงรู้ว่าข้าอยู่ในพระราชวัง?”

หลวนอี๋หันมามองเหยี่ยวดำ นางรู้สึกตกใจกับวัตถุสีดำสนิทเช่นนี้เป็นอย่างมาก “นี่มันตัวอะไร”

“เสด็จน้า ท่านไม่ต้องกลัว มันคือเหยี่ยวดำที่เสด็จพ่อมอบให้ข้า มันเป็นนกที่สุดยอดเป็นอย่างมาก สามารถปกป้องข้าได้ ตอนนี้มันฟังคำสั่งของข้า มันไม่มีทางทำร้ายท่าน!”