ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 633

ในตอนที่นายผู้เฒ่าได้ยินคำพูดของหรงเยี่ย เขาก็ได้สติกลับคืนมาหมดแล้ว ไป๋ชิงหลิงที่อยู่ตรงหน้าของเขานั้นแตกต่างจากผู้หญิงที่อยู่ในฝันของเขาโดยสิ้นเชิง

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดจู่ ๆ จึงนึกถึงนางขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เขาดึงมือที่ยื่นออกไปทำความเคารพของเขากลับมา จากนั้นก็ลูบหนวดของตนเองพร้อมกล่าวว่า “ท่านอ๋องหรง ร่างกายของข้านั้นไม่ค่อยดีจริง ๆ ข้าเกรงว่าจะทำพิษร่างบนร่างกายของข้าต้องทำให้ร่างกายอันสูงส่งของท่านต้องเจ็บป่วยไปด้วย”

ไป๋ชิงหลิงมองไปที่ใบหน้าของนายผู้เฒ่า แม้ว่านายผู้เฒ่าจะมีอายุมากแล้ว แต่เขาก็ดูแลร่างกายเป็นอย่างดี ใบหน้าเป็นสีแดงเหมือนดอกกุหลาบ ร่างกายตั้งตรง ไม่เหมือนกับชายชราที่มีอายุเจ็ดสิบปีเลยแม้แต่น้อย

“ดูจากสีหน้าและท่าทางของนายผู้เฒ่า ท่านน่าจะอยู่ต่อไปได้อีกเป็นร้อยปี” ไป๋ชิงหลิงกล่าวออกมาด้วยความสนใจ

นายผู้เฒ่าได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข “ทำพูดของพระชายาหรงช่างทำให้ข้ามีความสุขและดีใจยิ่งนัก เข้าไปนั่งด้านในกันเถิด”

“ไม่จำเป็น สวนของนายผู้เฒ่านั้นงดงามเป็นอย่างมาก” ไป๋ชิงหลิงมองดูสวนดอกไม้และนกนานาชนิดที่อยู่รอบ ๆ ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใด888จึงได้มอบนกตัวนั้นไปให้

พ่อบ้านหวู่กล่าวออกมาว่า “เช่นนั้นข้าจะไปนำเก้าอี้มาให้พวกของพระชายาหรงนั่ง”

พูดจบพ่อบ้านหวู่ก็รีบเดินกลับเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ให้คนของเขานำเก้าอี้ไม้สีแดงสองสามตัวออกมาตั้งในสวน

หรงเยี่ยโอบเอวของไป๋ชิงหลิงนั่งอยู่ตรงข้ามของนายผู้เฒ่า

แต่หรงเฉินไม่ได้ทำตัวเป็นธรรมชาติเหมือนกับพวกเขาสองคน เขาติดตามอยู่ข้างกายของหรงเยี่ยอย่างระมัดระวัง

นายผู้เฒ่าสั่งให้คนรับใช้ไปเตรียมอาหารเช้า ช่วงเวลานี้หรงเยี่ยเอาแต่คุยเกี่ยวกับเรื่องดอกไม้และนกกับเขา ส่วนนายผู้เฒ่าเองก็ถามเกี่ยวกับเหยี่ยวสีดำตัวนั้นที่เขามอบให้กับไป๋ชงเซิงไป

หรงเยี่ยยกถ้วยน้ำชาขึ้นมา จิบไปเล็กน้อยพร้อมกล่าวว่า “ลูกสาวตัวน้อยของข้าชอบเหยี่ยวดำตัวนั้นเป็นอย่างมาก”

“ได้ยินพ่อบ้านหวู่บอกว่าองค์หญิงน้อยปล่อยเหยี่ยวดำออกมาจากกรงแล้วใช่ไหมหรือ?” นายผู้เฒ่าฉางสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเป็นอย่างมาก อยากรู้ว่าไป๋ชงเซิงทำให้เหยี่ยวดำตัวนั้นเชื่องได้อย่างไร ถึงขั้นอยากเห็นด้วยตาของมันเอง

“ใช่ ลูกสาวตัวน้อยของข้าบอกว่าควรจะปล่อยมันออกมา ปล่อยให้มันได้โบยบินบนท้องฟ้าอย่างอิสระ” ไป๋ชิงหลิงวางมือบนที่วางแขน จากนั้นก็ตั้งใจพูดออกมาว่า “มันก็เหมือนกับคน หากถูกขังไว้ในห้องหรือในตำหนักเป็นเวลานาน นิสัยและอารมณ์ก็จะรุนแรงตามเวลาที่ผ่านไป จะกลายเป็นความชั่วร้ายที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน มันจะสามารถแสดงความสามารถออกมาได้ก็ต่อเมื่ออยู่ในสถานที่ที่เหมาะสมเท่านั้น ขังมันไว้ นานวันก็มีแต่ทำให้นิสัยของมันเปลี่ยนไป ยากที่จะเลี้ยงดู”

ร่างกายของนายผู้เฒ่าตื่นตัวขึ้นมาในทันที เขาหันไปมองไป๋ชิงหลิงอีกครั้ง

เขามีชีวิตอยู่มานานถึงเพียงนี้ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงกำลังจะบ่งบอก

ไม่รอให้นายผู้เฒ่ามีปฏิกิริยาตอบสนอง ไป๋ชิงหลิงหันไปพูดกับหรงเฉินว่า “น้องแปด เจ้ามีเรื่องอะไรก็สามารถพูดกับนายผู้เฒ่าตอนนี้ได้เลย พูดจบจะได้ให้นายผู้เฒ่ากลับไปพักผ่อนที่ห้อง นายผู้เฒ่าอายุมากแล้ว ร่างกายไม่ค่อยดี ต้องได้รับการพักผ่อนเป็นอย่างมาก”

“ได้” หรงเฉินหันมาพยักหน้าให้กับนายผู้เฒ่า ท่าทางของเขาเคร่งขรึมขึ้นมาทันใด “นายผู้เฒ่าฉาง!”

“เกี่ยวกับเรื่องที่ข้าพาคุณหนูรองกลับมาส่งที่จวนเมื่อคืนนี้ ข้าอยากรู้ว่าเหตุใดหลังจากที่ข้ากลับไปแล้ว ท่านต้องไปคุณหนูรองเข้าไปในห้องโถงบรรพชน หรือว่าท่านจะลงโทษนาง?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของนายผู้เฒ่าจางหายไปในทันใด และรอยย่นระหว่างคิ้วของนางก็ย่นลึกมากขึ้น

“ท่านอ๋องเฉิน นี่เป็นเรื่องในจวนฉางของข้า มีเพียงผู้ที่กระทำความผิดเท่านั้นที่ต้องไปยังห้องโถงบรรพชนเพื่อรับการลงโทษ”

“แต่เท่าที่ข้ารู้มา นางถูกลงโทษเพราะข้าเชิญนางขึ้นมานั่งบนรถม้าของข้า พี่สะใภ้เจ็ดกล่าวว่า คุณหนูรองได้รับบาดเจ็บสาหัส ซึ่งอาจจะทิ้งรอยแผลร้ายแรงไว้ในอนาคต หากหลานสาวของท่านถูกลงโทษเพราะข้า เช่นนั้นข้าก็อยากให้นายผู้เฒ่าฉางบอกเหตุผลที่นางถูกลงโทษออกมา” อารมณ์ของอ๋องเฉินรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ถึงขั้นที่ความโกรธจะระเบิดออกมา

เมื่อเผชิญกับคำถามของอ๋องเฉิน นายผู้เฒ่าตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและจ้องมองชายหนุ่มรูปงามที่นั่งตรงข้ามอย่างว่างเปล่า

หลังจากนั้นไม่นาน......

นายผู้เฒ่าก้มหน้า จากนั้นก็ดื่มชาของเข้าไปสองสามถ้วย

หรงเฉินเห็นว่าเขาไม่ยอมพูดอะไร ความโกรธในหัวใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น “เหตุใดท่านจึงไม่ยอมพูดอะไรออกมา ในตอนที่ข้าพานางกลับไปยังโรงเตี๊ยมตระกูลฉาง แผ่นหลังของนางเต็มไปด้วยเลือด พี่สะใภ้เจ็ดบอกว่า บาดแผลด้านหลังของนางนั้นลึกลงไปถึงเนื้อชั้นใน......”