ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 671

เมื่อเตรียมอาหารใกล้เสร็จ แม่นมซั่งไปสั่งอาหารที่ร้านอาหาร ผู้ดูแลร้านอาหารรีบไปที่ห้องครัวแล้วพูดกับเสิ่นหรูเหลียนว่า “คุณชายใหญ่ ผู้ดูแลพระชายาท่านอ๋องหรงมาสั่งอาหาร บอกว่าต้องการซื้อกลับตำหนักอ๋องหรง”

เมื่อเสิ่นหรูเหลียนได้ยินสิ่งนี้ รีบเปิดม่านในห้องครัวแล้วมองออกไป ก็เห็นแม่นมซั่งยืนรออยู่ในห้องโถง

เขามองดูแวบหนึ่งแล้วลดม่านลง แม่ครัวเดินมาพร้อมกับตะกร้าที่ใส่กล่องอาหาร แล้วยื่นกล่องอาหารให้เสิ่นหรูเหลียน “คุณชายใหญ่ ทำเสร็จแล้ว”

เสิ่นหรูเหลียนรับกล่องอาหาร แล้วส่งให้ผู้ดูแล “เอาไปให้แม่นมของพระชายาท่านอ๋องหรง แล้วบอกว่าท่านอ๋องหรงได้สั่งให้คนเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้ว”

“รับทราบ！” ผู้ดูแลเดินออกไปพร้อมกล่องอาหารในมือ เดินเข้าไปหาแม่นมซั่ง “แม่นม อาหารได้แล้ว”

“ทำไมเร็วจัง?” นางเพิ่งเข้ามาครู่เดียวอาหารก็เตรียมเสร็จแล้ว

“ท่านอ๋องหรงได้ส่งคนมาสั่งล่วงหน้าที่ร้านอาหารแล้ว ล้วนเป็นอาหารชื่อดังของตระกูลเสิ่น เมื่อก่อนตอนที่ท่านอ๋องมาที่ร้านอาหารก็มักจะสั่งอาหารเหล่านี้กลับตำหนัก”

เมื่อแม่นมซั่งได้ยินเช่นนั้น จึงได้เปิดกล่องอาหารออกดู หลังจากยืนยันแล้ว ก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่อาหารที่พระชายาชอบทาน นี่ ค่าอาหาร”

“ไม่เป็นไร ท่านอ๋องหรงได้จ่ายแล้ว”

“ตกลง” แม่นมซั่งถือกล่องอาหารที่หนักกลับไปที่จวนจวิ๋นอ๋อง

เสิ่นหรูเหลียนเดินชั้นไปชั้นสอง ผลักเด็กน้อยทั้งสองคนแล้วพูดว่า “ตอนที่แม่นมซั่งมาซื้ออาหาร คนในครัวได้เตรียมอาหารสำหรับเสด็จแม่ของพวกเจ้า ข้าจึงอ้างชื่อเสด็จพ่อของพวกเจ้า บอกให้แม่นมซั่งกลับไป”

เด็กน้อยทั้งสองมองหน้ากัน

“ตอนนี้ข้าจะส่งนายน้อยทั้งสองท่านกลับตำหนัก”

“ออ ได้！” หรงจิ่งหลินตอบกลับอย่างเต็มใจ

เสิ่นหรูเหลียนเฝ้ามองเด็กน้อยทั้งสองเข้าไปในจวนติ้งเป่ยโหวแล้วจึงจากไป

หลิวหานเยียนตามหาในจวนเป็นเวลานาน เมื่อเห็นเด็กน้อยทั้งสองคนอยู่ที่ลานชิงซิน นางก็ร้องไห้อย่างกังวล！

จากนั้นนางก็อุ้มเด็กน้อยทั้งสองแล้วถามพวกเขา เด็กทั้งสองบอกว่าเล่นอยู่ที่ลานอื่นของจวนติ้งเป่ยโหว เล่นจนลืมเวลา พวกเขาไม่ได้เอ่ยปากว่าเคยไปที่จวนจวิ๋นอ๋อง

ส่วนหลิวหานเยียนก็ไม่เข้าใจอุปนิสัยของไป๋ชงเซิง ดังนั้นนางจึงเชื่อในสิ่งที่ทั้งสองพูด

เด็กน้อยทั้งสองกลับมาถึงห้อง หรงจิ่งหลินปิดประตูห้องแล้วพูดว่า “คืนนี้เราจะไปที่จวนจวิ๋นอ๋องอีกไหม?”

“ไปสิ ทำไมไม่ไปละ！” ไป๋ชงเซิงตอบ

“แต่ข้าเห็นเสด็จย่าเป็นห่วงพวกเรามาก เพราะเสด็จแม่สุขภาพของเสด็จย่าก็แย่ลงเรื่อยๆ เจ้าเห็นหรือไม่ รอยย่นที่หางตาของนางเพิ่มขึ้นอีกสองเส้น คนอื่นค่อยๆแก่ลงทุกๆปี แต่เสด็จย่าแก่ลงทุกๆวัน” หรงจิ่งหลินสังเกตรายละเอียด

ไป๋ชงเซิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้สังเกตสิ่งนี้เลย “ดูเหมือนว่า จะซูบผอมกว่าเมื่อวานเล็กน้อย งั้นเรารอให้เสด็จย่าหลับก่อน ค่อยออกจากจวนโหว แล้วกลับมา ก่อนรุ่งสาง เจ้าคิดว่ายังไง? ”

“แล้วคืนนี้เราจะไปทำอะไรที่จวนจวิ๋นอ๋อง?”

ไป๋ชงเซิงหรี่ตาลง และมีแผนอยู่ในใจแล้ว “เจ้ารอดูละกัน ถึงเวลาเจ้าก็จะรู้เอง”

……

แม่นมซั่งนำอาหารไปส่งที่ห้องของไป๋ชิงหลิง ไป๋ชิงหลิงพูดว่า “ทำไมเร็วจัง?”

“นี่คืออาหารที่ท่านอ๋องเตรียมไว้ให้พระชายา”

“ท่านอ๋อง?” ไป๋ชิงหลิงใจสั่น

เธอผิดสัญญากับท่านอ๋องและแอบมาที่จวนจวิ๋นอ๋อง ดังนั้นในใจเธอจึงรู้สึกผิด

“เขารู้ว่าตอนนี้ข้าอยู่ที่จวนจวิ๋นอ๋อง?”

แม่นมซั่งจัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้ว เมื่อเห็นว่าทั้งโต๊ะล้วนเป็นอาหารที่ไป๋ชิงหลิงชอบกิน พยักหน้าและพูดว่า “สามารถเตรียมอาหารให้พระชายาได้ในเวลานี้ คิดว่าคงรู้แล้วว่าพระชายาอยู่ที่จวนจวิ๋นอ๋อง”

“เขาออกจากวังแล้วหรือ?”

“แต่หม่อมฉันก็ไม่เจอท่านอ๋องที่ร้านอาหาร”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ไม่ได้ถามอีกต่อไป