ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 674

และเวลาเดียวกันนั้น ได้มีพระราชโองการอีกหนึ่งฉบับส่งเข้ามาในจวนอ๋องหราว

มีการแต่งตั้งอ๋องหราวเป็นอ๋องเซ่อเจิ้ง และออกเดินทางไปปราบพวกโจรพร้อมกับแม่ทัพเสิ่นที่อำเภอหลินอัน เริ่มออกเดินทางพรุ่งนี้

อ๋องหราวยังไม่ทราบเรื่องที่หรงเยี่ยถูกแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท เมื่อคนจากวังกลับไป พระชายาหราวถูกคนใช้พยุงลุกขึ้นด้วยความดีใจ

"ยินดีด้วยท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง"

อ๋องหราวก้มหน้ามองพระราชโองการที่อยู่ในมือ จากนั้นมองไปที่ท้องที่โตขึ้นของนางแล้วพูดว่า:"พักผ่อนให้สบาย รอข้าปราบพวกโจรแล้วกลับมาพร้อมชัยชนะ"

"ท่านอ๋องวางใจไปเถอะเพคะ ตอนนี้ข้ายังมีเวลาอีกสามเดือน หมอหลวงจ้าวที่อยู่ในวังบอกว่าช่วงท้ายของการอุ้มท้องต้องขยับตัวเยอะๆ สามารถช่วยในการคลอด ข้าจะเข้าวังไปหาเสด็จแม่บ่อยๆ"

"มีใจเช่นนี้ก็ดีแล้ว"

อ๋องหราวจัดเตรียมเครื่องแบบอุปกรณ์ รวมตัวกับเสิ่นหรูเหลียนที่ประตูวัง ในจังหวะที่พวกเขาข้ามถนนถึงได้สังเกตเห็นความผิดปกติ

ที่ป้ายประกาศ มีการติดใบประกาศใหม่

เหล่าประชาชนทั้งหลายต่างพูดคุยกัน:"ในที่สุดฝ่าบาทก็แต่งตั้งองค์รัชทายาทเสียที"

"แคว้นหรงมีธรรมเนียมว่าเอาลูกภรรยาเอกไม่เอาลูกคนโตอยู่ ท่านอ๋องหรงได้เป็นองค์รัชทายาทก็เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว"

"ได้ยินว่าอีกไม่นานก็จะแต่งตั้งฮองเฮา เป็นไปได้หรือไม่ที่จะจัดงานพร้อมกันกับการแต่งตั้งองค์รัชทายาท"

อ๋องหราวจ้องตาโต ทั้งสองมือก็จับป้ายประกาศไว้แน่น

ไม่อยากเชื่อเรื่องที่เกิดขึ้น

เขายื่นมือฉีกใบประกาศหนึ่งลงมา อ่านจบโดยไม่เว้นแม้แต่ตัวอักษรเดียว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่า......ตัวเองเหมือนกับตัวตลกที่โดดไปโดดมา

เสด็จพ่อของเขา......ดีต่อเขาจริงๆเลย พึ่งจะแต่งตั้งองค์รัชทายาทเสร็จก็รีบแต่งตั้งให้เขาเป็นอ๋องเซ่อเจิ้งทันที

แล้วยังตรงกับช่วงก่อนแต่งตั้งฮองเฮาอีกด้วย ให้เขาและเสิ่นหรูเหลียนไปปราบโจร

ส่วนเสิ่นหรูเหลียนก็เป็นหนาบปักอยู่ในใจเขา เขาที่พยายามปกป้องจวนอ๋องหรง ช่าง......พยายามเสียจริง

"ท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง ได้ยินว่าพวกโจรทหารออกอาละวาดบ่อยๆ ประชาชนในอำเภอหลินอันเป็นที่ลำบากมาก คืนนี้พวกเราจำเป็นต้องไปถึงอำเภอหลินอันก่อนเช้าให้ได้"เสียงของเสิ่นหรูเหลียนดังขึ้น หยุดความคิดของอ๋องหราวไว้

อ๋องหราวจึงรีบเก็บใบประกาศในมือ จากนั้นก็ดึงเชื้อม้า ขาทั้งสองข้างเตะเข้าที่ก้นของม้าแล้วตะโกนออกมาว่า:"ไป......"

......

เรื่องที่หรงเยี่ยถูกแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาทได้แพร่กระจายไปทั่วแคว้นหรงในเวลาไม่นาน

ฉางเล่ออันที่คิดถึงอ๋องหรงอยู่ตลอดนั้น ทนรออยู่ต่อที่จวนอ๋องอันจวินไม่ไหวแล้ว

นางจับแก้วที่อยู่ในมือ มองไปที่หงโต้วด้วยแววตาที่เยือกเย็น:"นำของในมือเจ้ามาให้ข้า"

หงโต้วคุกเข่าคลานเข้ามา นำใบประกาศที่แอบฉีกลงมาจากป้ายประกาศส่งมอบให้ฉางเล่ออัน:"คุณหญิงฉาง ท่านปล่อยหม่อมฉันไปเถอะเพคะ พระชายาหรง......ไม่สิ ตอนนี้เมื่อพระชายาองค์รัชทายาทเจอหม่อมฉัน ก็ได้กลิ่นหอมจากตัวของหม่อมฉันทันที หม่อมฉันไม่ได้แตะของขวดนั้นของท่านเลย ไม่ได้หกลงตัวหม่อมฉันแม้แต่น้อย แต่นางกลับดมกลิ่นนั้นออกทันที"

ถ้าหากไม่เป็นเพราะอ๋องจวิ้นเป็นมิตรกับคนในจวน และเห็นแก่นางที่รับใช้พระชายาอันจวินมาหลายปี บวกกับเรื่องของพระชายาอันจวินที่ขู่จะฆ่าตัวตาย ทำให้จนตอนนี้ก็ยังไม่ตื่นละก็ เกรงว่าเรื่องนี้คงจะไม่ได้ปล่อยผ่านไปง่ายๆ

ตอนที่หงโต้วติดตามพระชายาอันจวิน นางเหมือนผู้นำของเหล่านางกำนัลทั้งหลาย ลูกน้องต่างก็เคารพนาง นางไม่เคยเจออุปสรรคเช่นนี้มาก่อน

ใครจะไปรู้ว่าคุณหญิงฉางที่ไม่รู้ที่มาที่ไปคนนี้ จะเป็นคนที่ใช้วิธีการโหดเหี้ยมเช่นนี้

นางกลัวฉางเล่ออันจนถึงขีดสุด

"เจ้าวางใจเถอะ ตอนนี้ข้าไม่ให้เจ้าไปทำร้ายพระชายาหรงอะไรนั้นหรอก"

หงโต้วได้ยินเช่นนี้ จึงคำนับกับพื้นไปหลายครั้ง:"เช่นนั้นหม่อมฉันไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของท่านแล้วเพคะ"

นางคลานไปยังทางออก แต่ฉางเล่ออันกลับสบถออกมาว่า:"ใครอนุญาตให้เจ้าไป"