ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 71

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไปทันที จากนั้นจึงหันไปมองหน้าแม่นมอวี่อัน และหวังให้นางนำตัวหรงจิ่งหลินออกไป

ทว่าแม่นมอวี่อันได้รับคำสั่งมาจากไทเฮาว่าห้ามยุ่งเกี่ยวเรื่องของซื่อจื่อจิ่ง ฉะนั้นนางไม่สามารถตัดสินใจหรือออกความเห็นแทนซื่อจื่อจิ่งได้

ขณะนี้ หรงเยี่ยได้เดินเข้ามาจากภายนอก และหรงจิ่งหลินก็ได้วิ่งไปหาหรงเยี่ย จากนั้นดึงมือของหรงเยี่ยและกล่าวว่า "เสด็จพ่อ เสด็จพ่อขอรับ เสด็จพ่อเร็วๆ เข้า ท่านแม่กำลังจะนอนแล้วขอรับ"

มุมปากของไป๋ชิงหลิงขยับเล็กน้อย และการแสดงออกทางสีหน้าของหน้าแข็งทื่อ และจ้องมองไปยังสองพ่อลูกคู่นั้นอย่างงุงงง

นี่......หมายความว่าอย่างไร?

"ท่านแม่ ข้าอยากนอนกับท่านด้วย" หรงจิ่งหลินจูงมือหรงเยี่ยมายังข้างกายของไป๋ชิงหลิง จากนั้นจับมือนางไว้และจ้องมองนางด้วยสายตาออดอ้อน "เมื่อก่อนก็มีเพียงเสด็จพ่อที่กล่อมนอน ข้าไม่เคยถูกกล่อมโดยท่านแม่มาก่อนเลย คืนนี้ข้าขอนอนกับท่านแม่ด้วยได้หรือไม่ ข้าจะบอกให้เสด็จพ่อกล่อมน้องเอง"

ไป๋ชงเซิงเงยหน้าขึ้นมองหรงเยี่ยโดยไม่รู้ตัว จากนั้นนางก็ขมวดคิ้วและทำสีหน้ารังเกียจ "ข้าไม่ให้เขากล่อมข้าหรอก แต่ข้ายอมให้เจ้านอนกับพวกข้า ท่านแม่นอนตรงกลาง ข้านอนฝั่งขวา ส่วนเจ้านอนฝั่งซ้าย"

"เช่นนั้นแล้วเสด็จพ่อของข้าจะนอนที่ไหนหรือ?" หรงจิ่งหลินยังต้องการให้หรงเยี่ยนอนด้วยกัน

ไป๋ชงเซิงขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม "เสด็จพ่อของเจ้าไม่สามารถนอนกับพวกเราได้ เขาเป็นผู้ชาย"

หรงจิ่งหลินมองไปที่หรงเยี่ย เขาคุ้นเคยกับการมีหรงเยี่ยคอยกล่อมนอน และหรงเยี่ยก็เป็นคนกล่อมเขานอนด้วยตัวเองตั้งแต่เล็ก หากไม่มีหรงเยี่ย เขาจะต้องนอนไม่หลับแน่ๆ

อย่างไรก็ตาม เขาคิดว่าเสด็จพ่อควรจะนอนกับท่านแม่ เช่นนี้ถึงจะเกิดความรักความเข้าใจต่อกัน

"แต่ว่า เสด็จพ่อก็ควรนอนด้วยกันกับท่านแม่" เมื่อหรงจิ่งหลินพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกตกใจอย่างมาก

เด็กคนนี้......ต้องทำให้เกิดเรื่องขึ้นก่อนใช่หรือไม่

นางจะนอนกับผู้ชายประเภทนี้ได้อย่างไร

นางบ้าไปแล้วหรือ?

"ท่านอ๋องเพคะ" ไป๋ชิงหลิงหันไปมองหรงเยี่ย นางหวังว่าเขาจะพาตัวหรงจิ่งหลินออกไปนอนที่ตำหนักข้างอีกแห่งหนึ่ง

ไม่เช่นนั้นคืนนี้คงไม่ต้องนอนกันแล้ว

หรงเยี่ยกลับหันไปมองทางอื่นและกล่าวออกมาด้วยเสียงเรียบเฉย "ช่วงนี้จิ่งหลินพักผ่อนไม่เพียงพอ และมักฝันร้ายอยู่บ่อยครั้ง จากนั้นเมื่อตื่นขึ้นมาก็เรียกหาแม่ หากเขาตื่นขึ้นมาร้องไห้กลางดึก เช่นนั้นจะเป็นการรบกวนการพักผ่อนของเสด็จย่าเอาได้"

เขาพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?

เขาไม่คิดจะสนใจลูกชายของเขาเลยหรือ?

หรงจิ่งหลินกัดริมฝีปากด้วยความน้อยอกน้อยใจ "ท่านแม่ไม่ต้องการให้จิ่งหลินนอนที่นี่ใช่หรือไม่"

"ข้า......" นางก้มหน้าลง เมื่อเห็นดวงตาที่เปียกชื้นและมีน้ำตาคลอ ก็ทำให้นึกถึงครั้งแรกที่เจอเขาที่ประตูนอกเมืองฝั่งประจิม ทำให้รู้สึกสงสารเหลือเกิน

"ไม่ใช่ ข้าหมายความว่า......" ไป๋ชิงหลิงย่อตัวลงและวางมือลงบนศีรษะของเขา จากนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ข้าและเสด็จพ่อของท่านไม่ได้มีความสัมพันธ์อย่างสามีภรรยากัน ไม่สามารถนอนด้วยกันได้ ไม่เช่นนั้น คนภายนอกจะมองข้าด้วยสายตาดูถูก แม้แต่เซิงเอ๋อร์ก็จะพลอยถูกดูถูกดูแคลนไปด้วย"

หรงเยี่ยขมวดคิ้วทันที

หรงจิ่งหลินกลับยืนฟังอย่างงุนงง

เขาไม่มีทางเข้าใจคำว่าสายตาดูถูก ทว่า เขาเข้าใจอยู่ประโยคหนึ่งก็คือ: "ข้าจะรีบบอกให้เสด็จพ่อแต่งงานกับท่าน"

"ไม่ใช่หมายความเช่นนั้น!" ไป๋ชิงหลิงรู้แล้วว่า ยิ่งพูดมากเท่าไรก็ยิ่งทำให้สับสน

นางจะอธิบายกับเขาอย่างไรว่านางไม่มีทางแต่งงานกับเสด็จพ่อของเขา

หรงจิ่งหลินเห็นว่าสีหน้าของนางเปลี่ยนไปและรู้สึกไม่สบายใจ "เช่นนั้น......เช่นนั้นคืออะไรหรือว่าจิ่งหลินไม่ดีตรงไหน ข้าเชื่อฟังอย่างดี หลายวันมานี้ข้าก็คอยดูแลน้องตลอดเวลา"

ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจ

เมื่อรู้ว่าตัวเองและเด็กไม่ได้สื่อสารในเรื่องเดียวกัน จากนั้นนางจึงได้หันไปจ้องมองหรงเยี่ยด้วยความโกรธ

"ไม่เป็นไร หากท่านอยากอยู่ที่นี่ เช่นนั้นก็อยู่ได้"

ตามสบายเลย

ทันใดนั้นหรงจิ่งหลินก็เงยหน้าขึ้นและอุทานออกมาด้วยความดีใจ "เสด็จพ่อ เราอยู่ที่นี่ได้แล้ว!"

เมื่อไป๋ชิงหลิงได้ยินดังนี้ การแสดงออกทางสีหน้าของนางก็แข็งทื่ออยู่ชั่วขณะ......