ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 72

นางกำลังจะอ้าปากเพื่ออธิบาย แม่นมอวี่อันกลับหัวเราะขึ้นมาก่อนและกล่าวว่า "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นหมอหญิงไป๋ก็นอนหลับพักผ่อนได้อย่างสบายใจ เรื่องที่เกิดขึ้นที่ตำหนักฮุ่ยหนิงในคืนนี้นั้น บ่าวไม่มีทางพูดออกไปอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ หมอหญิงไป๋ไม่ต้องเป็นกังวลว่าจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงอะไรไป เช่นนั้นบ่าวฝากซื่อจื่อน้อยไว้กับหมอหญิงไป๋ด้วยนะเจ้าคะ"

เมื่อแม่นมอวี่อันพูดจบก็รีบเดินออกไปจากตำหนักข้าง และรีบปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว

เสียงประตูถูกปิดลง "ปัง"

ไป๋ชิงหลิงจึงได้หันไปจ้องมองหรงเยี่ยด้วยความโกรธ "เหตุใดท่านไม่อธิบายออกไป เราทำเช่นนี้เหมาะสมแล้วหรือ หรือท่านต้องการให้เราทั้งสี่คนนอนร่วมเตียงและหมอนกันจริงอย่างนั้นหรือ"

"เหตุใดถึงทำไม่ได้?" หรงเยี่ยเงยหน้าขึ้นและยื่นมือออกมาปลดกระดุมที่คอ

เมื่อไป๋ชิงหลิงเห็นการกระทำของเขาก็รีบดึงมือของไป๋ชงเซิงถอยออกมา และกล่าวขึ้นด้วยความโกรธ "ข้าไม่ต้องการเช่นนี้ ท่านออกไปเสียเถอะ จิ่งหลินสามารถอยู่ที่นี่ได้"

เมื่อพูดจบนางก็เดินไปยังด้านหน้าของตำหนักข้าง จากนั้นยื่นมือออกไปเพื่อจะเปิดประตู แต่กลับค้นพบว่าประตูได้ถูกลงกลอนเอาไว้

นางไม่ยอมจึงได้ลองดึงอีกครั้ง และแน่ใจแล้วว่าคืนนี้ใครก็ไม่สามารถออกไปได้ แต่มือของนางยังคงไม่ยอมปล่อย

ขณะนี้เอง ไป๋ชงเซิงหาวและกล่าวขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้า "ท่านแม่ ข้าง่วงแล้ว ท่านและท่านอ๋องหรงค่อยทะเลาะกันต่อพรุ่งนี้ได้หรือไม่"

มุมปากของไป๋ชิงหลิงแข็งทื่อ และจ้องมองหรงเยี่ยด้วยความโกรธ

คิ้วของเขาขยับเล็กน้อยและเดินไปยังไป๋ชงเซิงและหรงจิ่งหลิน จากนั้นอุ้มทั้งสองคนขึ้นมาพร้อมกัน และกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "กล่อมเด็กนอนก่อน อย่าทำนิสัยเหมือนเด็กหน่อยเลย"

ใครทำนิสัยเหมือนเด็ก!!

ไป๋ชิงหลิงมองไปยังเงาของเขาและในใจก็เกิดความรู้สึกสับสน

นางกลับมาที่เมืองหลวงเพื่ออะไรกันนะ......

แก้แค้น!

เมื่อทำการแก้แค้นเสร็จก็จะออกจากเมืองหลวง และกลับไปใช้ชีวิตตามปกติที่หุบเขาเซียนไหล ไม่ใช่การมาเป็นพระชายาหรงของเขาเช่นนี้