ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 74

คืนนั้นหรงเยี่ยได้ฝันถึงคืนแรกที่เขาและไป๋ชิงหลิงได้พบเจอกัน

ฝันไปจนถึงตอนสุดท้าย หรงเยี่ยกลับเห็นใบหน้าของไป๋เจาเสวี่ย เขากลับไม่รู้สึกตกใจ ทว่าขณะที่มองใบหน้าของนางนั้น ในใจของเขากลับมีความรู้สึกพิเศษขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

เขาลืมตาขึ้นทันที และใบหน้าอันปราศจากความหวาดกลัวของไป๋ชิงหลิงก็ได้แนบชิดมาที่อ้อมแขนของเขา

เส้นผมสีดำสนิทยาวสยายอยู่บนหมอนของเขา ซึ่งตัดกันกับผิวที่ขาวนวลเนียนของนางอย่างเห็นได้ชัด

เขาดันฝันว่าได้นอนกับนาง

และความอารมณ์ค้างเช่นนั้น ทำให้เขาจมลง

แววตาที่ร้อนแรงของเขาจ้องมองไปยังริมฝีปาก กระดูกซี่โครงและทิวทัศน์บริเวณนั้นของนาง

ไม่นานมือของเขาก็ล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าของนางทันที และก้มลงไปจูบริมฝีปากของนางอย่างดุเดือด

"อืม!" ไป๋ชิงหลิงครางออกมาอย่างแผ่วเบา นางก็ฝันแบบเดียวกันกับหรงเยี่ย ทำให้นางแยกไม่ออกว่าคนที่จูบนางนั้นเป็นความฝันหรือความจริง

เปลวไฟอันร้อนระอุได้ลุกโชนในร่างกายของนาง ทำให้ไป๋ชิงหลิงไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

ทำให้นางตอบสนองต่อเขา

เสื้อผ้าของทั้งสองคนกระจัดกระจายและแทบจะเปลือยเปล่า

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าร่างกายหนาวเหน็บและทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นมา จากนั้นก็เห็นว่าท่านอ๋องหรงกำลังขึ้นคร่อมนาง และริมฝีปากของเขาก็กำลังบดขยี้ริมฝีปากของนาง

นางตกใจจนหน้าซีดเผือด จากนั้นจึงผลักหรงเยี่ยออกและดึงผ้าห่มปิดร่างกายไว้ นางลุกขึ้นมาโวยวาย "ท่าน......ท่านทำอะไรน่ะ?"

หรงเยี่ยรู้สึกตัวและความเร่าร้อนในแววตาของเขาก็หายไป

ไป๋ชิงหลิงหันไปมองเด็กๆ และเห็นว่าเด็กๆ ไม่ได้อยู่ที่เตียงแล้ว และขณะนี้ก็เป็นเวลาเช้าแล้ว

นางฝันถึงเขา ฝันว่า......ผู้ชายคนนั้น และเกือบจะ......ได้หลับนอนกับท่านอ๋องหรงแล้ว

"ท่านออกไปเดี๋ยวนี้" นางต้องการอยู่เงียบๆ คนเดียว

หรงเยี่ยกลับนั่งอยู่อีกฝั่งด้วยแววตาที่รุ่มร้อน "ข้าจะแต่งงานกับเจ้า"

"ข้าไม่ต้องการ ท่านออกไปเดี๋ยวนี้" ไป๋ชิงหลิงทั้งโกรธทั้งอาย

นางกลัวว่าจะหรงเยี่ยจะรู้ว่านางฝันเรื่องเช่นนั้น และยังคาดหวังว่าจะได้ไปถึงจุดนั้น จึงได้ใช้ความโกรธเพื่อปิดบังอารมณ์ของตัวเอง