ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 74

คืนนั้นหรงเยี่ยได้ฝันถึงคืนแรกที่เขาและไป๋ชิงหลิงได้พบเจอกัน

ฝันไปจนถึงตอนสุดท้าย หรงเยี่ยกลับเห็นใบหน้าของไป๋เจาเสวี่ย เขากลับไม่รู้สึกตกใจ ทว่าขณะที่มองใบหน้าของนางนั้น ในใจของเขากลับมีความรู้สึกพิเศษขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก

เขาลืมตาขึ้นทันที และใบหน้าอันปราศจากความหวาดกลัวของไป๋ชิงหลิงก็ได้แนบชิดมาที่อ้อมแขนของเขา

เส้นผมสีดำสนิทยาวสยายอยู่บนหมอนของเขา ซึ่งตัดกันกับผิวที่ขาวนวลเนียนของนางอย่างเห็นได้ชัด

เขาดันฝันว่าได้นอนกับนาง

และความอารมณ์ค้างเช่นนั้น ทำให้เขาจมลง

แววตาที่ร้อนแรงของเขาจ้องมองไปยังริมฝีปาก กระดูกซี่โครงและทิวทัศน์บริเวณนั้นของนาง

ไม่นานมือของเขาก็ล้วงเข้าไปในเสื้อผ้าของนางทันที และก้มลงไปจูบริมฝีปากของนางอย่างดุเดือด

"อืม!" ไป๋ชิงหลิงครางออกมาอย่างแผ่วเบา นางก็ฝันแบบเดียวกันกับหรงเยี่ย ทำให้นางแยกไม่ออกว่าคนที่จูบนางนั้นเป็นความฝันหรือความจริง

เปลวไฟอันร้อนระอุได้ลุกโชนในร่างกายของนาง ทำให้ไป๋ชิงหลิงไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

ทำให้นางตอบสนองต่อเขา

เสื้อผ้าของทั้งสองคนกระจัดกระจายและแทบจะเปลือยเปล่า

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าร่างกายหนาวเหน็บและทันใดนั้นก็ลืมตาขึ้นมา จากนั้นก็เห็นว่าท่านอ๋องหรงกำลังขึ้นคร่อมนาง และริมฝีปากของเขาก็กำลังบดขยี้ริมฝีปากของนาง

นางตกใจจนหน้าซีดเผือด จากนั้นจึงผลักหรงเยี่ยออกและดึงผ้าห่มปิดร่างกายไว้ นางลุกขึ้นมาโวยวาย "ท่าน......ท่านทำอะไรน่ะ?"

หรงเยี่ยรู้สึกตัวและความเร่าร้อนในแววตาของเขาก็หายไป

ไป๋ชิงหลิงหันไปมองเด็กๆ และเห็นว่าเด็กๆ ไม่ได้อยู่ที่เตียงแล้ว และขณะนี้ก็เป็นเวลาเช้าแล้ว

นางฝันถึงเขา ฝันว่า......ผู้ชายคนนั้น และเกือบจะ......ได้หลับนอนกับท่านอ๋องหรงแล้ว

"ท่านออกไปเดี๋ยวนี้" นางต้องการอยู่เงียบๆ คนเดียว

หรงเยี่ยกลับนั่งอยู่อีกฝั่งด้วยแววตาที่รุ่มร้อน "ข้าจะแต่งงานกับเจ้า"

"ข้าไม่ต้องการ ท่านออกไปเดี๋ยวนี้" ไป๋ชิงหลิงทั้งโกรธทั้งอาย

นางกลัวว่าจะหรงเยี่ยจะรู้ว่านางฝันเรื่องเช่นนั้น และยังคาดหวังว่าจะได้ไปถึงจุดนั้น จึงได้ใช้ความโกรธเพื่อปิดบังอารมณ์ของตัวเอง

ทว่าเขากลับไม่ลุกไปไหน

ทันใดนั้นหรงเยี่ยก็โผลตัวเข้ามา ทำให้ไป๋ชิงหลิงตกใจอีกครั้งและคิดอยากจะหลบหนี แต่กลับถูกหรงเยี่ยกดทับไว้ที่เก้าอี้นวม

"ท่านปล่อยข้าเดี๋ยวนี้"

"เมื่อสักครู่เจ้าก็ดูมีความสุขอย่างมาก"

"ข้าไม่" ร่างกายของไป๋ชิงหลิงสั่นสะท้านเล็กน้อยและรีบปฏิเสธออกไป

หรงเยี่ยกลับหัวเราะติดตลก "ข้าตาบอดหรือ เมื่อสักครู่เจ้ากำลังฝัน ฝันว่าอะไรหรือ? ฝันว่าข้าจะหลับนอนกับเจ้าอย่างนั้นหรือ!"

ร่างกายของไป๋ชิงหลิงเกร็งอยู่ชั่วขณะ และการแสดงออกทางสีหน้าของนางก็แย่ลงเมื่อถูกคำพูดของหรงเยี่ยทิ่มแทงเช่นนี้ ความรู้สึกอับอายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างท่วมท้น

นางหัวเราะด้วยความโกรธและถอนหายใจ "ใช่ ฝันว่าได้หลับนอนกับผู้ชายคนอื่น ท่านอ๋องหรงอย่าได้คิดเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเลย"

หรงเยี่ยขมวดคิ้วทันที และแววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ "ใครกัน?"

"แน่นอนว่าต้องเป็นพ่อของลูกสาวของข้า เขาทำให้ข้ารู้สึกมีความสุขอย่างมาก ต่อให้ข้าต้องเป็นหม้ายเพราะเขา ข้าเป็นยอม เพราะข้ากลัวว่าจะไม่ได้พบเจอคนที่เก่งไปกว่าเขา ทำนานไปกว่าเขา และ......อืม......"

หรงเยี่ยบดขยี้ริมฝีปากของนางอย่างดุเดือด และทำให้คำพูดของนางถูกปิดกั้นอยู่ในลำคอ โดยที่ไม่อยากฟังเรื่องเหล่านั้นอีกต่อไป

ไป๋ชิงหลิงต่อต้านอย่างแรง ทั้งสองพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงนอนและจากนั้นก็ตกลงสู่พื้น

เสิ่นโหรวเม่ยที่กำลังเดินเข้ามายังตำหนักข้างก็บังเอิญได้เห็นเหตุการณ์นี้เข้า

ทันใดนั้นดวงตาของนางก็แดงก่ำทันที ดวงตาของนางเบิกกว้างและกลมโต และกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา "พวกท่าน......พวกท่านกำลังทำอะไรน่ะ?"

ไป๋ชิงหลิงหยุดนิ่งในทันที

หรงเยี่ยก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นและหันไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอน เขาตะคอกออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ออกไปเดี๋ยวนี้!"

น้ำตาของเสิ่นโหรวเม่ยไหลออกมา และจากนั้นก็ได้หันหลังเดินออกไปจากตำหนักข้าง

แม่นมอวี่อันได้เดินมาหยุดลงตรงหน้าของนาง และกล่าวออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "คุณหนูเสิ่นเจ้าคะ ไทเฮาเรียกท่านไปเข้าเฝ้าเจ้าค่ะ"

เสิ่นโหรวเม่ยคิดอยากจะจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองให้ดี แต่กลับพบว่าทำอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้ตัวเองสงบสติลงได้

หรงเยี่ยไม่เคยหลุดการควบคุมตัวเองเช่นนี้มาก่อน และไม่เคยทำเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย

และที่จวนท่านอ๋องหรงเองก็ไม่เคยได้ร่วมหลับนอนกับนางสนมมาก่อนเลย ยกเว้นแต่เพียงผู้หญิงหม้ายคนนั้น......

เสิ่นโหรวเม่ยร้องไห้ฟูมฟายและใบหน้าก็เต็มไปด้วยคราบน้ำตา นางเช็ดน้ำตาและกล่าวว่า "ไทเฮามีอะไรให้ข้ารับใช้หรือ พรุ่งนี้......ได้หรือไม่......"

"ไทเฮาต้องการพูดคุยเรื่องท่านอ๋องหรงกับท่าน และบอกให้ท่านไปเข้าเฝ้าเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!"