ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 75

น้ำเสียงของแม่นมอวี่อันค่อนข้างแข็งกระด้าง ทำให้เสิ่นโหรวเม่ยไม่กล้าปฏิเสธ จากนั้นจึงได้เดินเข้าไปในตำหนักฮุ่ยหนิง

หรงจิ่งหลินนอนอยู่บนที่จับของคุ้มทางเดิน และเอียงศีรษะมองดูเสิ่นโหรวเม่ยที่กำลังเดินไป สีหน้าของเขาเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มอันมีความสุข

ไป๋ชงเซิงเดินเข้ามาพร้อมกับขนมในมือ และมองไปยังทิศทางที่หรงจิ่งหลินมอง จากนั้นเห็นเพียงแม่นมคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ จึงทำให้นางเกิดความสงสัยและถามว่า "เจ้ามองดูอะไรอยู่หรือ?"

หรงจิ่งหลินหันกลับมาหัวเราะและกล่าวว่า "เจ้าเห็นคุณหนูเสิ่นที่เพิ่งเดินผ่านไปเมื่อสักครู่หรือไม่?"

"เห็นสิ นางเพิ่งจะเดินผ่านข้าไปเมื่อสักครู่นี้เอง แต่ว่าข้าไม่ชอบนาง นางเป็นคนไม่ดี" ไป๋ชงเซิงไม่ลืมในสิ่งเลวร้ายที่เสิ่นโหรวเม่ยได้ทำไว้ตอนอยู่ที่จวนท่านอ๋องหรง

จึงทำให้เมื่อได้พบเจอเสิ่นโหรวเม่ยอีกครั้ง ไป๋ชงเซิงเกิดความรู้สึกต่อต้านนางอย่างบอกไม่ถูก

ความรู้สึกในใจของหรงจิ่งหลินก็เหมือนกันกับนาง จากนั้นพยักและกล่าวว่า "ข้าก็ไม่ชอบนาง แม้ว่านางจะดีกับข้า แต่ข้าดูออกที่นางพาข้าออกไปเล่นข้างนอก นางมักพาข้าไปยังค่ายทหารเพื่อไปหาเสด็จพ่อ และยังหาข้ออ้างมาบอกว่าเสด็จพ่อก็อยากเจอหน้าข้า แต่อันที่จริงกลับเป็นนางเองที่ต้องการไปพบเสด็จพ่อ"

"นางชอบเสด็จพ่อของเจ้าหรือ" ไป๋ชงเซิงไม่เข้าใจความรักแบบหนุ่มสาว ไม่เหมือนกับหรงจิ่งหลินที่ถูกฮองเฮาอู๋อบรมสั่งสอนเรื่องนี้ตั้งแต่ยังเล็กว่า ในอนาคตข้างหน้าเสด็จพ่อของเขาจะต้องแต่งงานมีพระชายา

ฉะนั้น หรงจิ่งหลินดูจะเข้าใจเรื่องนี้มากกว่าไป๋ชงเซิงดูบ้าง

หรงจิ่งหลินหันกลับมามองหน้านางและกล่าวว่า "ใช่ นางชอบเสด็จพ่อ แต่ข้าไม่ชอบนาง เสด็จพ่อจึงไม่อนุญาตให้นางไปที่จวนอีก หลังจากนั้นนางก็มาสนิทสนมใกล้ชิดเสด็จย่าทวด และกลายเป็นหมอหญิงประจำราชสำนัก เมื่อเป็นเช่นนี้ทำให้นางสามารถใช้โอกาสนี้เข้าใกล้กับข้าได้อีก ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็หนีไม่พ้น"

"อ๋า นางช่างเป็นคนเจ้าเล่ห์เช่นนี้เลยหรือ"

"ใช่" หรงจิ่งหลินจูงมือน้อยๆ ของนาง "เมื่อสักครู่ที่นางเห็นข้า นางก็ถามว่าเสด็จพ่ออยู่ที่ไหน ข้าบอกนางไปว่าเสด็จพ่อกำลังนอนอยู่กับท่านแม่ จากนั้นนางจึงไปที่ตำหนักข้าง และตอนที่ออกมา นางก็ร้องไห้ฟูมฟาย นางจะต้องเห็นเสด็จพ่อและท่านแม่กำลังแสดงความรักต่อกันแน่ๆ"

แววตาของหรงจิ่งหลินเป็นประกาย และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันมีความสุข

ไป๋ชงเซิงกลับไม่คิดเช่นนั้น

ตอนที่นางตื่นก็บังเอิญได้เห็นไป๋ชิงหลิงกำลังกอดหรงเยี่ย

จึงทำให้นางรู้สึกว่า ถ้ามีพ่อก็คงจะดีไม่น้อย

และขณะนี้ไป๋ชิงหลิงก็ได้เดินออกมาจากตำหนักข้าง แก้มของนางเป็นสีชมพูระเรื่อ และแววตาของนางก็เต็มไปด้วยความโกรธและความอาย

เมื่อไป๋ชงเซิงเห็นไป๋ชิงหลิงก็ได้ปล่อยมือออกจากหรงจิ่งหลิน จากนั้นจึงเดินไปหาไป๋ชิงหลิงและเรียก "ท่านแม่ ท่านตื่นแล้วหรือ"

หรงเยี่ยก็กำลังเดินออกมา

เขาแต่งตัวหล่อเหลาดูดีและสะอาดสะอ้าน และดูไม่ออกถึงความชั่วร้ายอันยุ่งเหยิงเมื่ออยู่ภายในตำหนัก

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองเขาและยื่นมือออกไปจูงมือไป๋ชงเซิงและกล่าวว่า "เรื่องของเราสองคนจำเป็นต้องคุยกันให้ชัดเจน ข้าไม่มีทางเข้าไปข้องเกี่ยวอะไรกับท่านอย่างแน่นอน"

นางหันหลังกลับและกำลังจะเดินเข้าไปในตำหนักฮุ่ยหนิง ทันใดนั้นแม่นมอวี่อันก็ได้มาขวางทางนางเอาไว้ จากนั้นแอบอมยิ้มและโค้งคำนับไป๋ชิงหลิงและหรงเยี่ย

"ท่านอ๋องเพคะ แม่นางไป๋ หมอหญิงเสิ่นกำลังปรนนิบัติไทเฮาอยู่ข้างใน ไทเฮารับสั่งไว้ว่าห้ามใครเข้าไปรบกวน บ่าวจะสั่งให้คนไปเตรียมสำรับอาหารเช้า ท่านอ๋องและแม่นางไป๋รับประทานอาหารเช้าให้เสร็จ จากนั้นค่อยเข้าไปเข้าเฝ้าไทเฮานะเจ้าคะ" แม่นมอวี่อันไม่อาจหุบยิ้มได้ แต่ก็ต้องฝืนเก็บอั้นความดีใจที่มีเอาไว้

ในที่สุดท่านอ๋องหรงก็มีข่าวดีเสียที

ไป๋ชิงหลิงแค่รู้สึกว่ารอยยิ้มของแม่นมอวี่อันนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน

นางจำเป็นต้องพูดคุยเรื่องนี้กับไทเฮาให้ชัดเจน ทางที่ดีควรจะแยกห้องกับท่านอ๋องหรง ฉะนั้นจึงได้ปฏิเสธ "แม่นมอวี่อัน ข้าไม่หิว เจ้าให้ท่านอ๋องหรงไปรับประทานอาหารเช้าเถอะ ข้าจะไปต้มยาให้กับไทเฮา"

เมื่อนางพูดจบก็ได้เดินผ่านหน้าหรงเยี่ยไป

จากนั้น......

ผู้ชายกลับลงมืออย่างดุเดือด โดยการคว้าแขนของนางเอาไว้

ไป๋ชิงหลิงถอยหลังออกไปโดยสัญชาตญาณ แต่กลับได้ยินหรงเยี่ยกล่าวอย่างเยือกเย็นและแข็งกร้าว "ข้าจะพาจิ่งหลินไปเข้าเฝ้าฮองเฮา เจ้าอยู่รับประทานอาหารที่นี่!"