น้ำเสียงของแม่นมอวี่อันค่อนข้างแข็งกระด้าง ทำให้เสิ่นโหรวเม่ยไม่กล้าปฏิเสธ จากนั้นจึงได้เดินเข้าไปในตำหนักฮุ่ยหนิง
หรงจิ่งหลินนอนอยู่บนที่จับของคุ้มทางเดิน และเอียงศีรษะมองดูเสิ่นโหรวเม่ยที่กำลังเดินไป สีหน้าของเขาเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มอันมีความสุข
ไป๋ชงเซิงเดินเข้ามาพร้อมกับขนมในมือ และมองไปยังทิศทางที่หรงจิ่งหลินมอง จากนั้นเห็นเพียงแม่นมคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ จึงทำให้นางเกิดความสงสัยและถามว่า "เจ้ามองดูอะไรอยู่หรือ?"
หรงจิ่งหลินหันกลับมาหัวเราะและกล่าวว่า "เจ้าเห็นคุณหนูเสิ่นที่เพิ่งเดินผ่านไปเมื่อสักครู่หรือไม่?"
"เห็นสิ นางเพิ่งจะเดินผ่านข้าไปเมื่อสักครู่นี้เอง แต่ว่าข้าไม่ชอบนาง นางเป็นคนไม่ดี" ไป๋ชงเซิงไม่ลืมในสิ่งเลวร้ายที่เสิ่นโหรวเม่ยได้ทำไว้ตอนอยู่ที่จวนท่านอ๋องหรง
จึงทำให้เมื่อได้พบเจอเสิ่นโหรวเม่ยอีกครั้ง ไป๋ชงเซิงเกิดความรู้สึกต่อต้านนางอย่างบอกไม่ถูก
ความรู้สึกในใจของหรงจิ่งหลินก็เหมือนกันกับนาง จากนั้นพยักและกล่าวว่า "ข้าก็ไม่ชอบนาง แม้ว่านางจะดีกับข้า แต่ข้าดูออกที่นางพาข้าออกไปเล่นข้างนอก นางมักพาข้าไปยังค่ายทหารเพื่อไปหาเสด็จพ่อ และยังหาข้ออ้างมาบอกว่าเสด็จพ่อก็อยากเจอหน้าข้า แต่อันที่จริงกลับเป็นนางเองที่ต้องการไปพบเสด็จพ่อ"
"นางชอบเสด็จพ่อของเจ้าหรือ" ไป๋ชงเซิงไม่เข้าใจความรักแบบหนุ่มสาว ไม่เหมือนกับหรงจิ่งหลินที่ถูกฮองเฮาอู๋อบรมสั่งสอนเรื่องนี้ตั้งแต่ยังเล็กว่า ในอนาคตข้างหน้าเสด็จพ่อของเขาจะต้องแต่งงานมีพระชายา
ฉะนั้น หรงจิ่งหลินดูจะเข้าใจเรื่องนี้มากกว่าไป๋ชงเซิงดูบ้าง
หรงจิ่งหลินหันกลับมามองหน้านางและกล่าวว่า "ใช่ นางชอบเสด็จพ่อ แต่ข้าไม่ชอบนาง เสด็จพ่อจึงไม่อนุญาตให้นางไปที่จวนอีก หลังจากนั้นนางก็มาสนิทสนมใกล้ชิดเสด็จย่าทวด และกลายเป็นหมอหญิงประจำราชสำนัก เมื่อเป็นเช่นนี้ทำให้นางสามารถใช้โอกาสนี้เข้าใกล้กับข้าได้อีก ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็หนีไม่พ้น"
"อ๋า นางช่างเป็นคนเจ้าเล่ห์เช่นนี้เลยหรือ"
"ใช่" หรงจิ่งหลินจูงมือน้อยๆ ของนาง "เมื่อสักครู่ที่นางเห็นข้า นางก็ถามว่าเสด็จพ่ออยู่ที่ไหน ข้าบอกนางไปว่าเสด็จพ่อกำลังนอนอยู่กับท่านแม่ จากนั้นนางจึงไปที่ตำหนักข้าง และตอนที่ออกมา นางก็ร้องไห้ฟูมฟาย นางจะต้องเห็นเสด็จพ่อและท่านแม่กำลังแสดงความรักต่อกันแน่ๆ"
แววตาของหรงจิ่งหลินเป็นประกาย และใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันมีความสุข
ไป๋ชงเซิงกลับไม่คิดเช่นนั้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...