ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 76

เมื่อหรงเยี่ยพูดจบก็ได้จูงมือหรงจิ่งหลินเดินออกไปจากตำหนักฮุ่ยหนิง

ไปชิงหลิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากมองดูสองคนพ่อลูกนั้นเดินจากไป

เขาเดินจากไปก็ดีแล้ว ประเดี๋ยวรับประทานอาหารเช้าเสร็จนางก็สามารถไปเข้าเฝ้าไทเฮาเพื่ออธิบายเรื่องนี้ได้อย่างชัดเจน ว่านางและท่านอ๋องหรงไม่ได้คิดอะไรต่อกัน

และนางคิดว่าไทเฮาคงไม่บีบบังคับนางอย่างแน่นอน

แม่นมอวี่อันพานางไปรับประทานอาหารเช้า อาหารเช้าที่ถูกจัดเตรียมอย่างเพียบพร้อม มีเพียงนางกำนัลไม่กี่คนเท่านั้นที่คอยอยู่ปรนนิบัติ

ไป๋ชงเซิงมองดูสำรับอาหารที่วางเรียงรายเต็มโต๊ะด้วยสายตาที่ลุกวาว

"ท่านแม่ อาหารในวังหลวงช่างอร่อยเหลือเกิน"นางกินอย่างเอร็ดอร่อย และสองแก้มก็เต็มไปด้วยอาหาร

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองดูนาง และเห็นว่านางรับประทานอย่างตะกละมูมมาม จากนั้นได้หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็คราบอาหารที่อยู่ข้างแก้มของนาง "เซิงเอ๋อร์ เจ้าต้องค่อยๆ กิน เคี้ยวให้ช้าๆ ไม่เช่นนั้นจะไม่ดีต่อกระเพาะของเจ้า"

"แต่ว่าอาหารเหล่าอร่อยมากเหลือเกินเจ้าค่ะ" ไป๋ชงเซิงแอบเหลือบมองอาหารที่อยู่ในมือ ที่มีผลไม้ประดับประดาอยู่เล็กน้อย ดูแล้วช่างสดใหม่น่ากินเสียเหลือเกิน "อาหารที่จวนท่านอ๋องหรงก็อร่อยมากเช่นกัน ข้าชอบเล่นกับซื่อจื่อจิ่งมากที่สุดเลย"

คิ้วของไป๋ชิงหลิงกระตุกเล็กน้อย จากนั้นเก็บผ้าเช็ดหน้ากลับและกล่าวว่า "งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา วันหนึ่งเราจะต้องไปจากเมืองเฉาจิงแห่งนี้ ผู้คนและเรื่องราวที่นี่จะไม่เกี่ยวข้องกับเจ้าอีกต่อไป"

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ไป๋ชิงหลิงกลับรู้สึกว่าพูดเรื่องเหล่านี้กับเด็กอายุห้าขวบ นับเป็นเรื่องตลกขบขันเหลือเกิน

เซิงเอ๋อร์ยังเล็กออกเช่นนี้ นางจะไปเข้าใจได้อย่างไรว่างานเลี้ยงต้องมีวันเลิกราคืออะไร

นางจะรู้ได้อย่างเกี่ยวกับเรื่องราวความรู้สึกและผู้คนที่ได้พบเจอ นางรู้แต่เพียงการกินและการเล่นเท่านั้น

ไป๋ชงเซิงไม่เข้าใจ นางกะพริบตาไปมาและยิ้มออกมา "ซื่อจื่อจิ่งกล่าวว่า หากท่านแม่กลับไปที่หุบเขาเซียนไหล เสด็จพ่อของเขาก็จะไปอยู่ที่หุบเขาเซียนไหล และสร้างจวนท่านอ๋องขึ้นมา จากนั้นจะย้ายจวนท่านอ๋องที่อยู่ในเมืองเฉาจิงไปที่นั่น ถึงตอนนั้นข้าก็จะได้เล่นกับซื่อจื่อจิ่งอีกครั้ง"

"อะไรนะ?" มุมปากของไป๋ชิงหลิงกระตุก มือที่ถือช้อนรับประทานอาหารก็สั่นสะท้านอยู่ครู่หนึ่ง

ไป๋ชงเซิงคิดว่านางไม่เข้าใจ จากนั้นจึงได้อธิบายอย่างจริงจัง "ซื่อจื่อจิ่งจะกลับไปยังหุบเขาเซียนไหลพร้อมกันกับเรา ถึงตอนนั้นเสด็จพ่อของเขาจะสร้างจวนท่านอ๋องที่หุบเขาเซียนไหล แม้ว่าต้องจากเมืองเฉาจิงไป แต่ข้าก็ยังสามารถได้เล่นกับซื่อจื่อจิ่งอีก ท่านแม่ ท่านว่าดีหรือไม่?"

จะดีได้อย่างไร?

หุบเขาเซียนไหลเป็นดินแดนแห่งความสุขสงบของนาง ท่านอ๋องหรงพาลูกชายของเขาไปอยู่ที่นั่น นั่นหมายความว่าอย่างไร

ถึงตอนนั้นหุบเขาเซียนไหลจะยังเป็นดินแดนแห่งความสงบสุขอีกหรือไม่!

ไม่มีทางอย่างแน่นอน

ดินแดนแห่งสรวงสวรรค์นี้ นางไม่มีทางยอมให้ใครก็ตามทำลายลงไปได้

แต่ทว่า ไป๋ชงเซิงและหรงจิ่งหลินสนิทสนมคลุกคลีเช่นนี้ พวกเขาได้คิดไปแล้วว่าท่านแม่ของนางและเสด็จพ่อของหรงจิ่งหลินจะต้องแต่งงานกัน

นางคิดว่าก็คงดี

"ข้าคิดว่าท่านอ๋องหรงปฏิบัติต่อท่านแม่อย่างดี ตอนแรกข้าไม่ชอบเขาเอาเสียเลย แต่ว่าช่วงนี้เขาปฏิบัติตัวได้ดีมาก"

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกขนลุกเล็กน้อย

ปฏิบัติตัวดีที่ไหนกัน

และถึงตอนนี้ ไป๋ชิงหลิงก็ไม่อยากรับประทานอาหารต่อไปอีกเลย

นางวางตะเกียบลงและมองไปยังไป๋ชงเซิงอย่างเคร่งเครียด "เซิงเอ๋อร์ แม่ก็กลับไปทำของอร่อยๆ ให้เจ้ากินได้ ไม่มีใครสามารถพึ่งพาคนอื่นไปได้ตลอดชีวิตหรอกนะ"

"แต่ตอนนีข้างกายของท่านแม่ก็มีคนที่สามารถพึ่งพาและพึ่งพิงได้ เขายังสามารถปกป้องคุ้มครองท่านแม่ได้อีกด้วย" สิ่งที่ไป๋ชงเซิงคิดกลับเป็นอีกอย่างหนึ่ง

ทำให้หัวใจของไป๋ชิงหลิงเดือดพล่านลุกเป็นไฟ

นางรู้สึกว่าการอธิบายของนางไม่เป็นผลและไร้ประโยชน์อย่างมากต่อหน้าเด็กทั้งสองคน

"แม่หมายความว่า แม่ต้องการคนอื่น และแม่ก็สามารถทำให้เซิงเอ๋อร์มีความสุขได้เช่นกัน" ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

ไป๋ชงเซิงขมวดคิ้ว จากนั้นหยิบขนมพันชั้นชิ้นสุดท้ายเข้าปากไป และพูดออกมาอย่างคลุมเครือฟังไม่ชัดเจน "ท่านแม่ ท่านไม่ต้องแข็งแกร่งมากเกินไป ทำตัวเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งก็ได้แล้ว เช่นนี้จึงจะสามารถแต่งงานได้!"

ไป๋ชิงหลิงพูดไม่ออก......