ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 77

"ท่านแม่ ข้าอิ่มแล้ว ข้าขอไปเล่นที่อุทยานพฤกษาหลังตำหนักฮุ่ยหนิงนะเจ้าคะ ท่านแม่ไม่ต้องเป็นกังวล" จากนั้นไป๋ชงเซิงก็หยิบขนมอีกชิ้นหนึ่งบนโต๊ะอาหารและกระโดดลุกออกไปจากห้องรับประทานอาหาร

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกตัวอีกทีจึงได้ตะโกนออกไป "เจ้าเดินช้าๆ หน่อย อย่าวิ่งเล่นไปที่อื่นเชียวล่ะ"

ไป๋ชงเซิงมีนางกำนัลสองคนคอยเฝ้าดูแล อีกทั้งตำหนักฮุ่ยหนิงก็เป็นสถานที่ของไทเฮา นางจึงไม่เป็นกังวลว่าไป๋ชงเซิงจะไปก่อเรื่องที่ไหนเอาได้

หลังจากที่ลูกของนางออกไป ไป๋ชิงหลิงก็รู้สึกไม่อยากอาหารอีกแล้ว

ขณะที่นางกำลังจะลุกออกจากโต๊ะรับประทานอาหารนั้น แม่นมอวี่อันก็ได้เดินเข้ามาจากนอกตำหนัก

นางเป็นหญิงชราคนสนิทข้างกายของไทเฮา ทำให้ไป๋ชิงหลิงให้ความเคารพและนอบน้อมต่อนางอยู่มาก

ขณะที่แม่นมอวี่อันเดินเข้ามานั้นก็ได้ก้มตัวลงโค้งคำนับไป๋ชิงหลิง "บ่าวมาเพื่อขอโทษแม่นางไป๋เจ้าค่ะ"

"ขอโทษ?" ไป๋ชิงหลิงไม่เข้าใจ จากนั้นจึงได้ลุกขึ้นจากเก้าอี้

แม่นมอวี่อันกล่าวว่า "เช่นนั้นบ่าวจะพูดๆ ไม่อ้อมค้อมนะเจ้าคะ ประตูใหญ่ที่ตำหนักข้างเมื่อคืน......บ่าวเป็นคนลงกลอนเอาไว้เองเจ้าค่ะ บ่าวควรจะขอโทษแม่นางไป๋ ที่เป็นสาเหตุทำให้แม่นางไป๋รู้สึกลำบากใจ"

ไป๋ชิงหลิงยิ่งได้ฟังก็ยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้น

นางเป็นคนตรงไปตรงมา ในเมื่ออีกฝ่ายพูดออกมาชัดเจนเช่นนี้ เช่นนั้นนางก็ขออธิบายเพื่อแสดงถึงความรู้สึกของตัวเองบ้าง

"แม่นมอวี่ วิธีการของเจ้าทำให้ข้ารู้สึกโกรธมาก และก็นำพามาซึ่งความลำบากใจให้กับข้าด้วยเช่นกัน แต่ในเมื่อเจ้ามาขอโทษข้า เช่นนั้นต่อไปก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้อีก และห้ามทำเช่นนั้นอีกเด็ดขาด" ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

ตอนนี้นางเพียงแค่นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า นางก็รู้สึกว่าชีวิตนี้คงไม่สามารถเผชิญหน้ากับหรงเยี่ยได้อีก

เขาช่างชั่วร้าย เลวร้ายมากเหลือเกิน!

ผู้ชายในฝันของไป๋ชิงหลิง ไม่มีทางเป็นอย่างท่านอ๋องหรงเช่นนั้นหรอก