ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 78

นางดึงมือออกมาจากแม่นมอวี่อัน และคิ้วของนางก็ขมวดหนักมากขึ้น

นางมีความกังวลว่าไทเฮาจะสั่งให้ฝ่าบาทออกราชโองการพระราชทานงานอภิเษกสมรส และทำให้นางและหรงเยี่ยต้องอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้ผู้ที่อยู่ตรงหน้าของนางสามารถบรรเทาปัญหาความหนักใจของนางไปได้ ดูเหมือน......ก็ไม่เลวนะ

"เจ้าสามารถพูดกับไทเฮาได้อย่างนั้นหรือว่าจะไม่พระราชทานงานอภิเษกสมรสให้ หากข้าไม่ยินยอม?" ไป๋ชิงหลิงถาม

เมื่ออวี่อันได้ยินเช่นนี้ก็รู้ว่าพอมีโอกาส จากนั้นจึงได้รีบเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า "บ่าวติดตามปรนนิบัติใกล้ชิดไทเฮาตั้งแต่อายุได้เพียงแปดขวบ บ่าวรู้นิสัยของไทเฮาดีที่สุด บ่าวจะต้องสามารถพูดเกลี้ยกล่อมไทเฮาได้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ เรื่องนี้แม่นางไป๋ไม่ต้องเป็นกังวลเลย ไทเฮาเป็นคนที่คาดหวังจะได้เห็นท่านอ๋องหรงมีความสุขมากที่สุด"

น้ำเสียงของนางหนักแน่นและแน่วแน่อย่างมาก และสีหน้าก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ทำให้ไป๋ชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะเชื่อใจนาง ว่าแม่นมคนนี้จะมีความสามารถเช่นนี้

"ได้" ไป๋ชิงหลิงไม่ลังเลอีกต่อไป จากนั้นจึงได้พยักหน้าและกล่าวว่า "ข้าไม่พูดและไม่ทำอะไรก็ได้ แต่แม่นมก็ต้องทำในสิ่งที่พูดให้ได้ และ......"

นางยื่นมือออกไปและประคองแม่นมอวี่อันให้ลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ จากนั้นมอบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้กับนาง "เรื่องเมื่อคืน ข้าหวังว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก ทำได้หรือไม่?"

เมื่อแม่นมอวี่อันเห็นนางยื่นหน้าเช็ดหน้าให้ก็ได้ลุกขึ้นมาด้วยความปลาบปลื้มใจ จากนั้นได้ยกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาและกล่าวว่า "แม่นางไป๋วางใจได้ บ่าวจะไม่ทำเช่นนั้นอีกแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจะไปตำหนักฮุ่ยหนิงเพื่อขอโทษไทเฮาด้วยเจ้าค่ะ"

"ไม่ต้องแล้ว" ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการสร้างความลำบากใจให้กับหญิงชรา "คิดเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนแล้วกัน"

"แม่นางไป๋วางใจได้ คุณหนูเสิ่นไม่มีทางพูดออกไปอย่างแน่นอน นางอยากจะแต่งงานกับท่านอ๋องหรงมากกว่าใครเสียอีก"

หากนางพูดออกไป และฝ่าบาทได้ยินเข้า เช่นนั้นฝ่าบาทคงต้องพระราชทานงานอภิเษกสมรสให้กับไป๋ชิงหลิงและท่านอ๋องหรงอย่างแน่นอน

ส่วนจะเป็นพระชายาเอกหรือไม่นั้น จักรพรรดิเหยาไม่มีทางตระหนักคิดเรื่องนี้อย่างแน่นอน

พระองค์รู้เพียงแค่เป็นผู้หญิงที่ลูกชายของพระองค์เคยหลับนอนด้วย เช่นนั้นแล้วต่อให้ตายก็ต้องเป็นวิญญาณของลูกชายพระองค์

ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจและกล่าวว่า "อืม เช่นนั้นข้าจะเชื่อใจแม่นมสักครั้ง"

"บ่าวจะไปกราบทูลไทเฮาตอนนี้เลยเจ้าค่ะ" แม่นมอวี่อันจากไปด้วยรอยยิ้ม โดยนางแทบไม่อยากอยู่ตรงนั้นนาน เพราะกลัวว่าไป๋ชิงหลิงจะเปลี่ยนใจขึ้นมา

ไป๋ชิงหลิงมองไปยังแผ่นหลังของแม่นมอวี่อันที่กำลังเดินจากไปด้วยจิตใจที่สับสนวุ่นวาย

นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

ดูเหมือนว่านางจะตกหลุมพรางเข้าให้แล้ว

เมื่อนึกมาถึงตรงนี้ ไป๋ชิงหลิงก็เริ่มรู้สึกสับสนขึ้นมา

หลังจากนี้ไป นางคงต้องรักษาความสัมพันธ์ระหว่างท่านอ๋องหรงที่คลุมเครือไม่ชัดเจนเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ......

ผู้ชายคนนั้นน่ารำคาญอยู่เหมือนกัน!

ขณะที่นางกลับตำหนักข้างไปต้มยาสมุนไพรนั้น เสิ่นโหรวเม่ยก็บังเอิญเดินออกมาจากตำหนักฮุ่ยหนิง

น้ำตาบนใบหน้าของนางยังไม่จางหายไป และสติของนางก็ดูเลื่อนลอย นางเดินโซเซไปมาเล็กน้อย และภายใต้การติดตามของนางกำนัล นางไปเดินไปหาฮองเฮาอู๋

เมื่อไปถึงที่นั่น หรงเยี่ยก็ได้พาหรงจิ่งหลินออกมาจากตำหนักเฟิ่งหลิว

เมื่อเสิ่นโหรวเม่ยเห็นฮองเฮาอู๋เข้า ร่างกายของนางก็อ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงและผลุบลงกับพื้น จากนั้นร้องไห้ทุรนทุรายออกมา "เสด็จป้า!"

สีหน้าของฮองเฮาอู๋เปลี่ยนไปอย่างมาก และรีบเรียกนางกำนัลประคองเสิ่นโหรวเม่ยขึ้นมา จากนั้นจึงได้เดินเข้าไปหาและประคองเสิ่นโหรวเม่ยขึ้นไปนั่งบนที่นั่ง

จากนั้นได้ถามขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล "เม่ยเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดถึงร้องไห้ฟูมฟายเช่นนี้ ใครรังแกเจ้าอย่างนั้นหรือ?"

"เสด็จป้า!" เสิ่นโหรวเม่ยโผลเข้าสวมกอดอ้อมแขนของฮองเฮาอู๋และร้องไห้ออกมาเสียงดัง "เรื่องของเราเป็นไปไม่ได้แล้ว ข้ารอเขามาหลายปี แต่เขากลับมอบให้กับผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยมีลูก เขากลับไม่เห็นข้าในสายตาของเขาเลย ฮือๆ......"

ฮองเฮาอู๋กอดเสิ่นโหรวเม่ยด้วยความรู้สึกสงสารอย่างมาก

องค์หญิงหลวนอี๋ได้เดินผ่านมาพอดีและได้เห็นเสิ่นโหรวเม่ยร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของเสด็จแม่ของนาง ทันใดนั้นก็ได้แสดงสีหน้าท่าทีรังเกียจขึ้นมาทันที "ท่านพี่เสิ่นเป็นอะไรหรือ ถูกใครรังแกเข้าให้อีกแล้วหรือ"