ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 78

นางดึงมือออกมาจากแม่นมอวี่อัน และคิ้วของนางก็ขมวดหนักมากขึ้น

นางมีความกังวลว่าไทเฮาจะสั่งให้ฝ่าบาทออกราชโองการพระราชทานงานอภิเษกสมรส และทำให้นางและหรงเยี่ยต้องอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้ผู้ที่อยู่ตรงหน้าของนางสามารถบรรเทาปัญหาความหนักใจของนางไปได้ ดูเหมือน......ก็ไม่เลวนะ

"เจ้าสามารถพูดกับไทเฮาได้อย่างนั้นหรือว่าจะไม่พระราชทานงานอภิเษกสมรสให้ หากข้าไม่ยินยอม?" ไป๋ชิงหลิงถาม

เมื่ออวี่อันได้ยินเช่นนี้ก็รู้ว่าพอมีโอกาส จากนั้นจึงได้รีบเงยหน้าขึ้นและกล่าวว่า "บ่าวติดตามปรนนิบัติใกล้ชิดไทเฮาตั้งแต่อายุได้เพียงแปดขวบ บ่าวรู้นิสัยของไทเฮาดีที่สุด บ่าวจะต้องสามารถพูดเกลี้ยกล่อมไทเฮาได้อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ เรื่องนี้แม่นางไป๋ไม่ต้องเป็นกังวลเลย ไทเฮาเป็นคนที่คาดหวังจะได้เห็นท่านอ๋องหรงมีความสุขมากที่สุด"

น้ำเสียงของนางหนักแน่นและแน่วแน่อย่างมาก และสีหน้าก็เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น ทำให้ไป๋ชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะเชื่อใจนาง ว่าแม่นมคนนี้จะมีความสามารถเช่นนี้

"ได้" ไป๋ชิงหลิงไม่ลังเลอีกต่อไป จากนั้นจึงได้พยักหน้าและกล่าวว่า "ข้าไม่พูดและไม่ทำอะไรก็ได้ แต่แม่นมก็ต้องทำในสิ่งที่พูดให้ได้ และ......"

นางยื่นมือออกไปและประคองแม่นมอวี่อันให้ลุกขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ จากนั้นมอบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้กับนาง "เรื่องเมื่อคืน ข้าหวังว่าจะไม่เกิดขึ้นอีก ทำได้หรือไม่?"

เมื่อแม่นมอวี่อันเห็นนางยื่นหน้าเช็ดหน้าให้ก็ได้ลุกขึ้นมาด้วยความปลาบปลื้มใจ จากนั้นได้ยกมือขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาและกล่าวว่า "แม่นางไป๋วางใจได้ บ่าวจะไม่ทำเช่นนั้นอีกแล้วเจ้าค่ะ บ่าวจะไปตำหนักฮุ่ยหนิงเพื่อขอโทษไทเฮาด้วยเจ้าค่ะ"

"ไม่ต้องแล้ว" ไป๋ชิงหลิงไม่ต้องการสร้างความลำบากใจให้กับหญิงชรา "คิดเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อนแล้วกัน"

"แม่นางไป๋วางใจได้ คุณหนูเสิ่นไม่มีทางพูดออกไปอย่างแน่นอน นางอยากจะแต่งงานกับท่านอ๋องหรงมากกว่าใครเสียอีก"

หากนางพูดออกไป และฝ่าบาทได้ยินเข้า เช่นนั้นฝ่าบาทคงต้องพระราชทานงานอภิเษกสมรสให้กับไป๋ชิงหลิงและท่านอ๋องหรงอย่างแน่นอน

ส่วนจะเป็นพระชายาเอกหรือไม่นั้น จักรพรรดิเหยาไม่มีทางตระหนักคิดเรื่องนี้อย่างแน่นอน

พระองค์รู้เพียงแค่เป็นผู้หญิงที่ลูกชายของพระองค์เคยหลับนอนด้วย เช่นนั้นแล้วต่อให้ตายก็ต้องเป็นวิญญาณของลูกชายพระองค์

ไป๋ชิงหลิงถอนหายใจและกล่าวว่า "อืม เช่นนั้นข้าจะเชื่อใจแม่นมสักครั้ง"

"บ่าวจะไปกราบทูลไทเฮาตอนนี้เลยเจ้าค่ะ" แม่นมอวี่อันจากไปด้วยรอยยิ้ม โดยนางแทบไม่อยากอยู่ตรงนั้นนาน เพราะกลัวว่าไป๋ชิงหลิงจะเปลี่ยนใจขึ้นมา