ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 748

ในคืนนั้น แม่นมฉินไปหาแม่นมซั่งที่ศาลาชิงพลุ่งพล่านลิงแล้วเอ่ยว่า " พระชายาองค์ราชทายาทได้รั้งซื่อจื่อไว้ เมื่อกินข้าวแล้วก็จะหลับในที่จ้าวเฟิงหยวน แม่นมซั่งพาองค์หญิงกลับไปพักผ่อนเถิด ไม่ต้องรอซื่อจื่อแล้ว"

หลังจากที่แม่นมฉินเอ่ยเสร็จก็ได้เดินออกจากศาลาชิงหลิง

ถึงแม้ว่าแม่นมซั่งจะไม่ได้ไว้ใจนัก แต่ก็ไม่กลับไปขอเด็กโดยตรง

นางหันหน้ากลับไปมองห้องที่ไป๋ชิงหลิงพักอยู่ หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงกลับมาในจวนก็ไม่ได้เดินออกจากห้องอีกเลย จึงไม่ได้สนใจเด็กไปชั่วขณะหนึ่ง

แม่นมซั่งอยู่ด้วยความกังวลใจแบบนี้เป็นเวลาสองวัน

แต่หลังจากผ่านไปสองวัน แม่นมซั่งก็ยังไม่เห็นหรงพลุ่งพล่านหลินกลับมาที่ศาลาชิงหลิง ทำให้นางยิ่งกระเสือกกระสนกว่าเดิม

คนที่อยู่ที่จาวเฟิงหยวนนั้นไม่ได้เป็นแม่ของซื่อจื่อ บางที่นางอาจจะทำไม่ดีไม่ร้ายต่อซื่อจื่อน้อยโดยไม่มีใครรู้ก็ได้

หลังจากที่ให้นางกำนัลพาไป๋ชงเซิงกลับไปเรือน นางก็รีบไปห้องที่ไป๋ชิงหลิงพัก อิงเหลียนได้ขัดขวางนางไว้ " แม่นมซั่ง พระสนมกำลังทำยาให้คนบ้านตระกูลกู้ ถ้าท่านมีธุระอันใด ขอให้รอพระสนมจัดการยาเสร็จค่อยว่าเถิด"

" แม่นางอาเหลียน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ถ้าชักช้าจะไม่ทันการณ์ ท่านรีบเรียนพระสนมเถิด" สีหน้าของแม่นมซั่งนั้นดูกังวลใจมาก

อิงเหลียนเอ่ยต่อ " มีเรื่องอันใด ท่านบอกข้ามาเถิด"

" ซื่อจื่อไปที่จาวเฟิงหยวนเป็นเวลาตั้งสองวันแล้ว วันนี้เป็นวันที่สาม เมื่อก่อนนั้นซื่อจื่อไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ยิ่งตอนนี้พระสนมก็กลับมาแล้ว เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องอยู่ที่นั่น" ซื่อจื่อนั้นติดพระสนมมาก ไม่ยอมแม้แต่จะห่างกันเพียงชั่วนาที ทำให้นางสงสัยมาก ทำไมซื่อจื่อถึงได้พักที่นั่นติดต่อกันเกือบสามคืน

อิงเหลียนได้ยินดังนั้นก็เอ่ย " ทำไมแม่นมซั่งถึงไม่บอกข้าเร็วกว่านี้ล่ะ"

" รีบเรียนพระสนมเถิด" แม่นมซั่งเอ่ย

อิงเหลียนหันหน้ากลับไปมองประตู กำลังจะให้นางเข้าไปแจ้งด้วยตัวเองนั้น ประตูก็เปิดออกพอดี

ไป๋ชิงหลิงหยิบขวดยาออกมาขวดหนึ่ง

แม่นมซั่งเห็นไป๋ชิงหลิงเดินออกมา จึงเอ่ยด้วยความตื่นเต้น " พระสนม ในที่สุดท่านก็ออกมาสักที"

ขณะที่พูดนั้น แม่นมซั่ง " ตุบตับ" คุกเข่าลงไปกับพื้น ทำให้ไป๋ชิงหลิงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องถึงกับสะดุ้ง " แม่นมซั่ง นี่เจ้าเป็น..."

" พระสนม หม่อมฉันดูแลซื่อจื่อไม่ดีเอง"

สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไปทันที " จิ่งหลินเป็นอะไรหรือ"

" สองวันก่อนซื่อจื่อไปจาวเฟิงหยวน จนป่านนี้ก็ยังไม่กลับมาเพค่ะ"

" ทำไมซื่อจื่อต้องไปที่นั่นด้วยล่ะ" สีหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไปอีกครั้ง

นางไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อหลานวานเออร์เลย และถึงขั้นจัดนางไว้กับผู้หญิงอย่างฉางเล่ออันด้วย

คนประเภทนี้นั้น เพื่อแย่งความดีความชอบก็จะไม่เลือกวิธีการด้วย บางทีหลานวานเออร์อาจจะใช้ลูกของนางเพื่อแย่งความชื่นชอบก็ได้

เมื่อคิดได้อย่างนี้ ความโกรธของไป๋ชิงหลิงก็พลุ่งพล่านออกมาอย่างหยุดไม่ได้

นางยัดขวดยาใส่มือของอิงเหลียน " เอายานี้ไปให้คนบ้านตระกูลกู้ ให้หมอซูหยดให้คนบ้านตระกูลกู้ดื่ม ให้ดื่มติดต่อกันห้าวัน ยาในขวดนี้เพียงพอที่จะทำให้เขาหายเป็นปกติได้ แม่นมซั่ง เจ้าไปจาวเฟิงหยวนกับข้าที"

นางต้องการจะรู้ว่าหลานวานเออร์จะใช้ลูกของตัวเองข่มขู่นางยังไง

เมื่อไป๋ชิงหลิงไปถึงจาวเฟิงหยวนกลับถูกขัดขวางไว้เหมือนกับหมอหลวงฮั่ว

แม่นมซั่งทำหน้าดุดัน " ทำแบบนี้ พระชายาองค์ราชทายาทหมายความว่าอย่างไร"

" ช่วงนี้พระวรกายของพระชายาองค์ราชทายาทไม่ดี ขอพระสนมไป๋กลับไปเถิด"

ไป๋ชิงหลิงมองหน้าขันทีสองคนที่ขวางนางไว้ด้วยความเย็นชาแวบหนึ่ง จากนั้นไม่ปริปาก แล้วก็ฝ่าด่านด้วยพละกำลัง

คนใช้ของจาวเฟิงหยวนถอยหลังไปหลายก้าว แล้วก็พยายามจะขัดขวางนาง " พระสนมไป๋ พระวรกายของพระชายาองค์ราชทายาทไม่ดี ไม่สะดวกจะรับแขกพ่ะย่ะค่ะ"

ขันทีที่มากับไป๋ชิงหลิงก็พยายามจะช่วยเจ้านายตัวเอง ช่วยกันรั้งคนของจาวเฟิงหยวนไว้ ทำให้ไป๋ชิงหลิงเข้าไปข้างในได้อย่างสบาย

พอดีกับที่นางเห็นนางกำนัลเดินออกมาจากห้องข้างๆ พร้อมกับเสื้อผ้าของหรงจิ่งหลิน