ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 750

หมอหลวงจางและหลานวานเออร์ถูกคนนำตัวออกจากจาวเฟิงหยวน ไป๋ชิงหลิงอุ้มหรงจิ่งหลินแล้วเอ่ยสั่ง " แม่นมหยาง ไปหาฮองเฮาเหนียงเหนียงที่ตำหนักยวี่เฟิง และเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับฮ่องเฮา"

ตอนนี้นางต้องการที่พึ่งที่แข็งแกร่งที่จะต่อกรกับพระชายาองค์รัชทายาทได้ ดังนั้น ฮองเฮาเต๋อจึงกลายเป็นที่พึ่งของนาง

นางต้องการให้ฮองเฮาเห็นกับตาตัวเองว่า พระชายาองค์รัชทายาทนั้นทำลายเชื้อสายราชวงศ์อย่างไร

แม่นมหยางขานรับ แล้วมุ่งหน้าไปยังตำหนักยวี่เฟิง แล้วก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่จาวเฟิงหยวนอย่างละเอียดให้ฮองเฮาฟัง

แม่นมหยางเอ่ยจบก็น้ำตาคลอเบ้า และเอ่ยต่อ" เวลานี้พระสนมไป๋ต้องคอยดูแลนายท่านสองท่านที่จาวเฟิงหยวน และยังต้องกังวลถึงอีกสิบชีวิตของคนบ้านตระกูลกู้ด้วย ฮองเฮาอาจจะไม่ทราบเพค่ะ ช่วงหลายวันมานี้ พระสนมไป๋นั้นหมกมุ่นอยู่กับการทำยาให้บ้านตระกูลกู้ ทำให้ไม่ได้ออกจากห้องเป็นเวลาสามวันติดต่อกัน แม้แต่น้ำสักหยดก็ไม่ได้ดื่ม ก็ได้ยินว่าเกิดเรื่องกับองค์รัชทายาทและซื่อจื่อแล้ว"

ฮองเฮาเต๋อแสดงสีหน้าดุดันออกมา " พระชายาองค์รัชทายาทช่างอุกอาจนัก"

แม่นมหยางนั้นคุกเข่าลงกับพื้นแล้วก็ร้องไห้ฟูมฟาย " พระสนมไป๋นั้นสั่งให้ปิดข่าวไว้ ไม่อยากให้ไทเฮารับรู้ เกรงว่าจะทำให้ไทเฮาเสียพระวรกาย แต่หม่อมฉันกลัวนักว่า ร่างกายของพระสนมไป๋นั้นอ่อนแอนักและยังตั้งครรภ์อีกด้วย หม่อมฉันกลัวว่าพระองค์จะทนไม่ไหว"

ในใจของฮองเฮาเต๋อนั้นเกิดเป็นปมใหญ่ ทำให้ยิ่งไม่ชอบหลานวานเออร์ " แม่นมหยางลุกขึ้นเถิด ข้าจะไปกับเจ้า ถ้าหากเกิดอะไรขึ้น ข้าก็จะสามารถออกหน้าแทนนายหญิงของเจ้าได้"

"หม่อมฉันขอพระทัยฮองเฮาแทนนายหญิงเพคะ"

พูดจบ แม่นมหยางก็ลุกขึ้นแล้วก็ประคองฮองเฮาเต๋อออกจากตำหนักยวี่เฟิง

เมื่อฮองเฮาเต๋อมาถึงจาวเฟิงหยวนถึงได้รู้ว่าอาการขององค์รัชทายาทนั้นสาหัสนัก

นางเดินเข้ามา แล้วก็มองหรงจิ่งหลินซึ่งถูกไป๋ชิงหลิงวางไว้ที่เตียง จากนั้นก็ยกมือจิ้มหลายครั้งเอ่ยถาม " เด็กเป็นยังไงบ้าง"

ไป๋ชิงหลิงใช้ผ้าปิดหน้าไว้ เอ่ยด้วยเสียงสะอื้น " ซื่อจื่อถูกพระชายาองค์รัชทายาทป้อนยานอนหลับสองวันเต็มๆ ทำให้ตกอยู่ในสภาพแบบนี้ อุณหภูมิร่างกายก็ต่ำกว่าคนปกติ ข้าได้ให้เด็กกินยาของหมอเทวะซูแล้ว แต่ก็ไม่เห็นว่าอาการจะดีขึ้นเลย"

นางกำมือที่เย็นเฉียบของหรงจิ่งหลินไว้ แล้วก็เงยหน้ามองไปผู้ชายที่นอนอยู่เตียงตรงข้าม ด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ

ฮองเฮาเต๋อเดินมาหาแล้วก็วางมือไว้บนหน้าผากของหรงจิ่งหลิน

อุณหภูมินี่มัน...เหมือนคนที่ตายไปแล้ว

สีหน้าของฮองเฮาเต๋อเปลี่ยนไปอีกครั้ง " ในเมื่อยาของหมอเทวะซูสามารถควบคุมอาการของเด็กได้ แล้วทำไมไม่เชิญหมอเทวะซูเข้าวังมาดูอาการของเด็กล่ะ เจ้ากำลังล้อเล่นอยู่หรือ"

แม่นมซั่งเอ่ยพร้อมกับปาดน้ำตา " ฮองเฮาเหนียงเหนียง พระสนมไป๋ตั้งใจจะส่งซื่อจื่อออกจากวังเพื่อให้หมอเทวะซูดูอาการให้ แต่เมื่อได้ยินว่าองค์รัชทายาทเกิดเรื่อง บวกกับทางด้านของหมอซูเองก็ยังต้องรักษาคนกว่าสิบชีวิตของบ้านตระกูลกู้ ทำให้พระสนมไป๋ไม่ได้ส่งซื่อจื่อน้อยออกวัง เรื่องมันเลยถักโถมกันแบบนี้"

ฮองเฮาเต๋อกลืนน้ำลายเฮือกหนึ่ง แล้วอุ้มหรงจิ่งหลิงขึ้นมา เอ่ย " มอบเด็กให้ข้า ข้าจะพาเขาออกวังไปหาหมอเทวะซูเอง ส่วนพวกเจ้าก็อยู่รักษาองค์รัชทายาทที่นี่ เดี๋ยวกลับมาข้าค่อยไปคิดบัญชีกับพระชายาองค์รัชทายาทอีกที"

" เสด็จแม่ ขอหม่อมฉันดูลูกอีกครั้งเถิด" ไป๋ชิงหลิงรั้งแขนของหรงจิ่งหลินไว้ ทำให้นางกลั้นน้ำตาไม่อยู่ น้ำตาพลุ่งพล่านออกมา

เห็นสีหน้าที่ขาวซีดของหรงจิ่งหลิน ทำให้ไป๋ชิงหลิงกระเสือกกระสนยิ่งนัก

จู่ๆ นางก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ไม่รู้ว่าหรงจิ่งหลินจะรอเด็กในครรภ์นางเกิดมาไหวหรือไม่...

ก่อนหน้านี้นางก็เกือบจะบีบคอจนหลานวานเออร์ตาย และตอนนี้นางก็ยังรู้สึกเสียใจที่ไม่ทำอย่างนั้น เพราะหลานวานเออร์นั้นสมควรตายเป็นหมื่นครั้ง

" อาเสวี่ย ถ้าชักช้าอีก อาจจะช่วยซื่อจื่อไม่ทันการณ์ เจ้าเคยช่วยข้ากับลูกชายทั้งสามของข้า ข้าจะไม่ให้เรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับซื่อจื่อแน่นอน" ฮองเฮาเต๋อเอ่ย

ไป๋ชิงหลิง " ตุบ" คุกเข่าลงกับพื้น แล้วก็ใช้มือทั้งสองรั้งฮองเฮาเต๋อไว้ เอ่ย " เสด็จแม่"

" เจ้าจะทำอะไร รีบช่วยสนมไป๋เร็วเข้า แล้วก็เตรียมอาหารให้นางด้วย เอาสิ่งที่ดีที่สุดให้นาง" ฮองเฮาเต๋อหันไปสั่งแม่นมหยางและแม่นมจ้าน

แม่นมทั้งสองเดินเข้าไปประคองไป๋ชิงหลิงลุกจากพื้น

ฮองเฮาเต๋อเห็นสีหน้าของนางไม่สู้ดีนัก จึงเตือนสั่ง" ข้ารู้ว่าเจ้าไม่อยากห่างจากลูก แต่ว่าองค์รัชทายาทก็ต้องการเจ้าเหมือนกัน และเจ้ายังต้องดูแลลูกในท้องให้ดีด้วย ส่วนเรื่องอื่นข้าจะเป็นคนจัดการแทนเจ้าเอง"

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า มีคนเคยกล่าวไว้ว่าการจะมีคนมาช่วยในยามทุกข์ยากนั้นยาก แต่ครั้งนี้ ฮองเฮากลับให้ผลให้ความแห่งความมั่นใจแก่ไป๋ชิงหลิง