ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 752

ไป๋ชิงหลิงเดินออกมาจากห้องนอน

มีเสียง “ปัง” ดังออกมาจากด้านในของห้อง เหมือนกับเสียงขวดแตก

หมอหลวงและคนที่อยู่ในพระราชวังต่างมองเข้ามาด้านในของห้อง

ไป๋ชิงหลิงกล่าวออกมาอย่างไร้ความรู้สึก “หมอหลวงจ้าว ท่านลองเข้าไปดู แม่นมหยางไปเตรียมข้าวต้มให้ฝ่าบาท เวลานี้ฝ่าบาทตื่นแล้ว”

แม่นมหยางตอบรับ “อ่า” รีบเดินไปเตรียมข้าวต้มในครัว ส่วนคนอื่น ๆ ในตอนที่ได้ยินว่า “ฝ่าบาทตื่นแล้ว” พวกเขาก็แอบดีใจ แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติบนใบหน้าของไป๋ชิงหลิง

นางหาที่นั่ง เดินไปนั่งอยู่เงียบ ๆ แต่สมองของนางกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

หลังจากที่แม่นมหยางไปทำข้าวต้มได้ไม่นาน นางก็เดินออกมาอีกครั้ง นางเดินมาด้านหน้าของไป๋ชิงหลิงพร้อมกับกล่าวว่า “เหนียงเหนียง ฝ่าบาทไม่เสวย”

“ไม่เสวยก็วางไว้เถิด”

“แต่ร่างกายของฝ่าบาทต้องการสารอาหาร หากไม่เสวยแล้วจะทนต่อไปได้อย่างไร เหนียงเหนียง ท่านเข้าไปพูดคุยกับเขาเสียหน่อยได้หรือไม่” แม่นมหยางกล่าวออกมาด้วยความลำบากใจ

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้น กล่าวออกมาเบา ๆ “ตกลง”

ไป๋ชิงหลิงกลับมาอยู่ข้างกายของหรงเยี่ยอีกครั้ง นาถือข้าวต้มเดินเข้ามา “ฝ่าบาท เสวยข้าวต้มเสียหน่อย ข้าจะเป็นคนป้อนท่านเอง”

หรงเยี่ยกวาดสายตามองมาที่นาง จากนั้นก็ตอบรับ “อ่า”

นางป้อนเขาทีละคำ ส่วนเขาก็กินอาหารที่นางป้อนทีละคำเช่นกัน

สาวใช้และคนในพระราชวังต่างคิดว่าฝ่าบาทชอบที่ไป๋ชิงหลิงเป็นคนป้อน ไม่ชอบให้พวกนางอยู่ใกล้ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่านี่คือความทรมานสำหรับไป๋ชิงหลิง และสำหรับหรงเยี่ยเอง ข้าวต้มดังกล่าวก็มีรสขมเช่นกัน

เมื่อทานอาหารเรียบร้อย แม่นมหยางก็เข้ามารับถ้วยกลับไป

เขาเบือนหน้าหนี ข่มตาลงเพื่อนอนหลับ แต่เขาพบว่ามันยากที่เขาจะนอนหลับ

เขาฝันถึงตำหนักเฉิน ด้านหน้าของเขามีเตียงขนาดใหญ่ปรากฏอยู่

ลมพัดผ้าม่านเตียงเผยให้เห็นร่างทั้งสองกำลังสนุกสนานกัน

ผู้หญิงที่ถูกผู้ชายที่อยู่บนเตียงจับไว้พร้อมกับหันหลังมายิ้มหวานให้เขา

ใบหน้าของคนผู้นั้นไม่ใช่ใครอื่น นั้นก็คือใบหน้าของไป๋ชิงหลิง......

หรงเยี่ยรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เขาชักดาบออกมาแทงชายที่อยู่บนร่างกายของไป๋ชิงหลิงจนตาย จากนั้นก็เข้าไปบีบคอของไป๋ชิงหลิง

หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ชิงหลิงก็ถูกเขาฆ่าตายในฝัน และในฝันนั้นเอง ในวินาทีที่ไป๋ชิงหลิงสิ้นลมหายใจ เขาก็ปล่อยมือจากคอของนาง

ในเวลานี้ มีเสียงอุทานดังขึ้นมาข้างหู “ท่านองค์รัชทายาท......”

“ท่านองค์รัชทายาท”

“ฝ่าบาทรีบปล่อยมือเร็ว เหนียงเหนียงใกล้จะสิ้นลมหายใจด้วยมือของท่านแล้ว......”

หรงเยี่ยลืมตาขึ้นมาทันใด เขาพบกับใบหน้าอันแดงก่ำที่อยู่ด้านหน้าของเขา และมือของเขาก็กำลังบีบใบหน้าของคนผู้นั้นไว้แน่น

แม่นมหยาง แม่นมจ้านและหมอหลวงอีกหลายคนพยายามดึงไป๋ชิงหลิงออกมาพร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น

เมื่อหรงเยี่ยได้สติกลับคืนมา เขาก็รีบปล่อยมือที่บีบคอของไป๋ชิงหลิงไว้ในทันใด

และในตอนนั้น แม่นมหยางก็ดึงร่างของไป๋ชิงหลิงออกมาด้านข้าง

ด้วยแรงดึงดังกล่าว ทำให้ร่างของไป๋ชิงหลิงล้มลงพื้นอย่างอ่อนแรง ลี่ว์อีเข้ามาด้านหลังเพื่อพยุงนาง “นายท่าน นายท่าน......”

นางเงยหน้าขึ้นและตะคอกใส่หรงเยี่ยด้วยความโกรธ “ท่านองค์รัชทายาท หลายวันที่ผ่านมา นายท่านดูแลอยู่ข้างกายท่านมาโดยตลอด แต่ท่านกลับจะฆ่านางด้วยเนื้อมือของท่าน”

หรงเยี่ยลุกขึ้นมานั่ง ความโกรธที่เกิดขึ้นจากความฝันยังคงไม่จางลง ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเข้ม จับจ้องไปที่ร่างของไป๋ชิงหลิงซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของลี่ว์อีอย่างไม่กะพริบตา

ลี่ว์อีกดร่างของไป๋ชิงหลิงอย่างรุนแรง หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋ชิงหลิงกระแอมออกมาสองสามครั้งและค่อย ๆ ได้สติกลับคืนมา

แม่นมหยางเข้ามาสางผมของนางให้เป็นระเบียบ “เหนียงเหนียง!”

ไป๋ชิงหลิงที่อยู่ในอ้อมแขนของลี่ว์อี นางกระแอมออกมาพร้อมกับมองไปยังชายที่อยู่บนเตียง จู่ ๆ น้ำตาของนางก็ไหลออกมา

ในตอนนั้นเขาถึงจะรู้ว่า เมื่อครู่เขากำลังจะฆ่านาง!

นางทั้งอาเจียนทั้งไอ น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้ ลี่ว์อีที่เห็นเช่นนั้นเองก็อยากจะร้องไห้ออกมา

แม่นมหยางเข้ามาลูบหลังให้นาง ถามออกมาว่า “เหนียงเหนียง ดีขึ้นบ้างไหม? ฝ่าบาทจะต้องไม่ได้ตั้งใจ เขาจะต้องกำลังฝันร้ายอยู่เป็นแน่”

“ต่อให้ฝ่าบาทฝันร้าย เขาก็ไม่ควรทำเช่นนี้กับนายหญิง เมื่อครู่ นายหญิงเกือบไม่สามารถรักษาชีวิตทั้งสองเอาไว้ได้” ลี่ว์อีกล่าวออกมาด้วยความโกรธ

ไป๋ชิงหลิงจับมือของลี่ว์อี “ช่วงนี้ได้ข่าวของพระชายาองค์รัชทายาทบ้างหรือไม่”

ลี่ว์อีได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของนางดูไม่จืดขึ้นในทันที “จักรพรรดิลงโทษหมอหลวงจาง กล่าวว่าหมอหลวงจางวางยาพิษพระชายาองค์รัชทายาท จึงทำให้พระชายาองค์รัชทายาทสูญเสียสติในการรู้คิด ทำให้ความคืบหน้าในการรักษาอาการป่วยขององค์รัชทายาทล่าช้าไป แต่ก็ลงโทษนางเพียงแค่กักบริเวณให้สำนึกผิดเท่านั้นพระชายาองค์รัชทายาท”

ไป๋ชิงหลิงยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น

เป็นเหมือนที่นางคิดเอาไว้

จำต้องมีคนรับผิดชอบเกี่ยวกับความล่าช้าในการรักษาอาการป่วยขององค์รัชทายาท แต่โทษที่วางยาซื่อจื่อมันก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

จักรพรรดิมีใจเห็นแก่ตัว คิดจะปกป้องพระชายาองค์รัชทายาท แต่นางไม่มีทางยอมให้เป็นเช่นนั้น!

“มีข่าวทางด้านของซื่อจื่อบ้างหรือไม่” ไป๋ชิงหลิงถามกลับไป

แม่นมหยางรีบใช้สายตามองไปที่ลี่ว์อี แต่ลี่ว์อีก็พูดความจริงออกมา “หลังจากที่ฮองเฮาพาซื่อจื่อออกไปจากพระราชวัง พวกเขาก็ยังไม่กลับมายังพระราชวังจนถึงตอนนี้ หมอเทวดาซูพยายามทำทุกวิถีทาง แต่ก็ไม่อาจทำให้ซื่อจื่อคืนสติกลับมาได้”

“ลี่ว์อี เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว”

“เหตุใดจึงพูดไม่ได้ พระชายารองควรจะรู้สถานการณ์ของซื่อจื่อ พระชายาองค์รัชทายาทยังอยู่ที่นั่น นั่งกินนอนกินเป็นพระชายาองค์รัชทายาทอย่างสุขสบาย จักรพรรดิเพียงแค่ลงโทษนางให้อยู่ในพระราชวัง เป็นการลงโทษเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่นายหญิงของพวกเรากลับต้องมาทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่ สุดท้ายก็ยังไม่ได้รับคำชมจากฝ่าบาทแม้แต่คำเดียว แถมยังเกือบถูกฝ่าบาทบีบคอตาย” ลี่ว์อีกล่าวออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

ใบหน้าของแม่นมหยางมืดมน คำพูดของลี่ว์อีทำให้นางพูดอะไรไม่ออก

แต่ผลลัพธ์ที่ออกมาเช่นนี้ มันก็ไม่ยุติธรรมจริง ๆ

มันไม่ยุติธรรมเกินไป!

“ข้าจะออกไปจากพระราชวังไปดูซื่อจื่อน้อย!”