ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 753

“แต่ฝ่าบาท......”

“อาการป่วยของฝ่าบาทคงตัวแล้ว ช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดได้ผ่านพ้นไปแล้ว ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหมอหลวงฮั่ว” นางอยู่ข้างกายของหรงเยี่ยมาเจ็ดวันแล้ว ดูแลเขาเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะใส่เสื้อ เช็ดตัว ไข้ของเขาลดลงแล้ว และอาการของเขาก็ดีขึ้นทุกวัน

ตอนแรกนางคิดว่าหลังจากพายุอันยิ่งใหญ่นี้ผ่านพ้นไปแล้ว เรื่องราวระหว่างพวกเขาจะค่อย ๆ ดีขึ้น

แต่ใครจะไปคิด การโจมตีที่รุนแรงถึงชีวิต มันได้ทำลายความมั่นใจที่ไป๋ชิงหลิงสร้างขึ้นมาในตอนแรกไปจนหมดสิ้น

ไม่มีใครรู้ว่าเขาฝันถึงอะไร แต่ไป๋ชิงหลิงสามารถคาดเดามันได้

ก่อนหน้านี้เขาเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส และเคยหมดสติเช่นนี้มาก่อน แต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายนาง

ครั้งนี้ เขาลงมือทำร้ายนางจะเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่เขาฝันเห็นจะต้องเป็นนางอย่างแน่นอน

แม้แต่ในฝันเขายังคิดที่จะสังหารนาง

นี่เป็นเครื่องบ่งบอกอย่างชัดเจนแล้วว่า ระหว่างพวกเขาไม่มีทางได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างสงบสุข......

ในตอนที่นางนั่งเกวียนออกไปจากพระราชวัง อิงเหลียนก็วิ่งเข้ามาในตำหนักตง เข้ามาขวางทางนางเอาไว้อย่างร้อนรน

“นายท่าน รีบไปที่ห้องโถงหมิงคุนเร็วเข้า”

ลี่ว์อีถามออกมาก่อน “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ฮองเฮาเหนียงเหนียงพาซื่อจื่อน้อยกลับมาพระราชวังแล้ว เวลานี้คุกเข่าอยู่ด้านนอกห้องโถงหมิงคุน และยังมีศิษย์น้องเจ็ดแห่งตระกูลกู้” อิงเหลียนกล่าวออกมา

ไป๋ชิงหลิงที่นั่งอยู่บนเกวียน ร่างกายของนางแข็งทื่อในทันใด “ซื่อจื่อเป็นอะไรไปงั้นหรือ?”

“จนถึงตอนนี้ ซื่อจื่อก็ยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา”

“รีบไปที่ห้องโถงหมิงคุนเร็ว”

ห้องโถงหมิงคุนเป็นที่รวมตัวเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องต่าง ๆ ของราชสำนัก

ทุกเช้า เหล่าเสนาบดีจะไปรวมตัวกันอยู่ที่นั่น

ฮองเฮาเต๋อพาหรงจิ่งหลินกลับมาในเวลานี้ และยังนั่งคุกเข่าอยู่ด้านนอกพร้อมกับ ลูกหลานของตระกูลกู้

จักรพรรดิเหยารีบเข้ามา ใบหน้าของเขาดูไม่ได้ จากนั้นกล่าวออกมาว่า “ฮองเฮา นี่เจ้า......”

“ฝ่าบาท ท่านลองดูจิ่งหลิน เขาหมดสติอยู่เช่นนี้มาเจ็ดวันแล้ว หมอเทวดาซูใช้วิธีการมากมายแต่ก็ไม่สามารถทำให้จิ่งหลินฟื้นขึ้นมาได้ หลังจากอาบน้ำยาในวันนี้ หมอเทวดาซูก็บอกให้ข้าพาจิ่งหลินกลับมายังพระราชวัง เขากล่าวไว้ว่า หากซื่อจื่อจะฟื้นขึ้นมา เขาก็จะฟื้นขึ้นมาภายในวันนี้ หากไม่เป็นเช่นนั้น......เกรงว่าก็คงไม่อาจช่วยซื่อจื่อได้อีกต่อไป”

สีหน้าของจักรพรรดิเหยาเปลี่ยนไปทันที

หลังจากที่เขาได้ยินว่าฮองเฮาเต๋อพาหรงจิ่งหลินหาหมอเทวดาซูที่จวนกู้ เขาก็คิดว่าสถานการณ์ของหรงจิ่งหลินก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีกต่อไป ขอแค่มีหมอเทวดาซูอยู่ ไม่นานหรงจิ่งหลินก็จะฟื้นคืนกลับมา

แต่ใครจะไปคิดว่าหรงจิ่งหลินจะหลับไปถึงเจ็ดวันเจ็ดคืน และเวลานี้ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา

และเมื่อลองดูให้ดี เห็นได้ชัดว่าหรงจิ่งหลินผอมซูบลงไปมาก

หลายวันที่ผ่านมาเขาเชิญอาจารย์มากมายมาสั่งสอนหรงจิ่งหลิน

เมื่ออยู่ต่อหน้าเขา อาจารย์เหล่านั้นต่างชื่นชมในความฉลาดของหรงจิ่งหลิน

เขามีความสามารถทางด้านต่าง ๆ หากเลี้ยงดูให้ดีจะต้องเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในอนาคตเป็นแน่

เด็กที่เฉลียวฉลาดถึงเพียงนี้ วันนี้กลับผอมแห้ง หากบอกว่าหัวใจของเขาไม่รู้สึกอะไรก็คงเป็นเรื่องโกหก

“เหตุใดจึงได้รุนแรงถึงเพียงนี้” จักรพรรดิเหยาถามออก

“หมอเทวดาซูกล่าวว่า ร่างกายของจิ่งหลินนั้นต่างจากคนทั่วไป ร่างกายของเขาอ่อนแอมาตั้งแต่ยังเด็ก ยาหลายชนิดใช้ไม่ได้ผลกับร่างกายของจิ่งหลิน และหากใช้ยาไม่ถูกต้อง มันอาจจะทำให้บั่นทอนชีวิตของจิ่งหลิน ฝ่าบาท ท่านลองสัมผัสดู ร่างกายของจิ่งหลินเย็นเป็นอย่างมาก” ฮองเฮาเต๋อกล่าวออกมา

จักรพรรดิเหยายกมือขึ้นและวางลงบนหน้าผากของหรงจิ่งหลิน

ความเย็นดังกล่าว แผ่ซ่านไปถึงฝ่ามือของเขาในชั่วพริบตา

แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังตกใจ

เย็นถึงเพียงนี้ มันเย็นราวกับว่าเป็นศพ

เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กที่มีสบายเช่นนี้ยังมีชีวิตอยู่

สีหน้าของจักรพรรดิเหยาค่อย ๆ มืดมนลงช้า ๆ

หลานเฉินเฟิงที่ตามมาด้านหลังของเขา เดินเข้ามาคุกเข่าอยู่ด้านหน้าของเขาในเวลานี้