ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 754

“ถวายบังคมเสด็จพ่อ” หลานวานเออร์ค่อย ๆ เดินเข้ามา จากนั้นก็ทำความเคารพจักรพรรดิเหยา

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่หลานวานเออร์

ตอนแรกจักรพรรดิและเหล่าเสนาบดีปลาบปลื้มนางมากแค่ไหน เวลานี้พวกเขาก็ผิดหวังกับนางมากแค่นั้น หลานวานเออร์เองก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่กำลังจ้องมองมาที่นาง สุดท้ายสายตาของนางก็จับจ้องไปยังร่างของไป๋ชิงหลิงที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น

นางจ้องมองใบหน้าของไป๋ชิงหลิงอย่างละเอียดถี่ถ้วน สุดท้ายถึงมองไปยังหรงจิ่งหลินที่อยู่ในอ้อมแขนของไป๋ชิงหลิง

นางค่อย ๆ ยื่นมือออกมา เดินไปทางหรงจิ่งหลิน “นางสนมไป๋ อาหลินเขา......”

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาคู่นั้นของนางเต็มไปด้วยความโกรธ จับจ้องไปที่นางอย่างเยือกเย็น

และท่าทางดังกล่าวของนาง ทำให้หลานวานเออร์ตกใจเป็นอย่างมาก

ท่าทางที่ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมามองนางเมื่อครู่ มันเหมือนกับผีที่คลานออกมาจากนรก พร้อมที่จะใช้กรงเล็บอันแหลมคมกรีดคอนางได้ทุกเมื่อ และลากนางลงนรกไปด้วยกัน

หลานวานเออร์สงบสติอารมณ์ จากนั้นพูดออกมาด้วยความเสียใจและไร้เดียงสา “นางสนมไป๋ ข้าเองก็อยากจะกล่าวขอโทษเจ้า ข้าไม่ควรใช้ยากล่อมประสาทกับอาหลิน แต่ตอนนั้นข้าเองก็รู้สึกร้อนใจ และในตอนที่อาหลินได้เห็นองค์รัชทายาท เขาก็ร้องไห้งอแงออกมายกใหญ่......”

“ร้องไห้งอแงที่ไหนกัน!” จู่ ๆ แม่นมหยางก็ยืดตัวขึ้นมา ตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันรุนแรง “พระชายาองค์รัชทายาท นางสนมไป๋ได้สอบถามเรื่องราวกับหมอหลวงชายและหมอหลวงหญิงที่อยู่ในจาวเฟิงหยวนมาโดยละเอียดแล้ว......”

แม่นมหยางชี้ไปที่หลานวานเออร์ “เป็นเจ้า เพื่อไม่ให้ซื่อจื่อกลับมาศาลาชิงหลิงเพื่อบอกกับนายหญิงของพวกเราว่าองค์รัชทายาทกลับมาแล้ว เจ้าจึงวางยานอนหลับซื่อจื่อ ในตอนนั้นซื่อจื่อไม่ได้ร้องไห้ออกมาแต่อย่างใด และซื่อจื่อเองก็ไม่มีทางร้องไห้งอแงออกมาเป็นแน่ เขาเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงดูจากองค์จักรพรรดิมาเป็นอย่างดี มีมารยาท รู้จักกฎเกณฑ์ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่โดดเด่น แต่เขาเป็นคนที่รักษากฎเกณฑ์เป็นแน่”

“ซื่อจื่อรู้ว่าแม่ผู้ให้กำเนิดของตนเองไม่ใช่พระชายาหลัก แต่ก็ยังเรียกเจ้าว่าเป็นพระชายาหลัก เขาเคารพในการตัดสินใจของจักรพรรดิ เคารพท่าน แต่วันนี้เจ้ากลับทำร้ายเขา ทำให้เขาไม่ฟื้นขึ้นมาจนถึงวันนี้ เพียงแค่ประโยคไม่กี่คำ พระชายาองค์รัชทายาทคิดว่าจาวเฟิงหยวนทุกคนเป็นคนหูหนวกตาบอดอย่างนั้นหรือ”

ใบหน้าของหลานวานเออร์ซีดเผือดลงไปอย่างเห็นได้ชัด

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ ไป๋ชิงหลิงยังไม่เคยพูดอะไรกับนางแม้แต่ประโยคเดียว แต่กลับทำให้นางพ่ายแพ้อย่างไร้ซึ่งโอกาสที่จะพลิกตัว

หลานวานเออร์ถึงรับรู้ว่า วันนี้จักรพรรดิไม่มีทางปล่อยนางไปเป็นแน่ และต้องการทวงความยุติธรรมคืนให้กับหรงจิ่งหลิน

นางรีบคุกเข่าลงในทันที ร่ำไห้ออกมาพร้อมกับกล่าวว่า “เสด็จพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ข้าเห็นว่าฝ่าบาทได้รับบาดเจ็บสาหัส จิตใจวุ่นวาย ข้าได้ถึงทำเรื่องเช่นนั้นลงไปกับซื่อจื่อ ตอนแรกข้าเพียงต้องการให้ซื่อจื่อหลับไปเพียงชั่วคราว หลังจากซื่อจื่อตื่นขึ้นมาแล้ว อาการขององค์รัชทายาทก็จะดีขึ้นมาด้วยเช่นกัน เมื่อถึงเวลาจะได้เรียกซื่อจื่อมาอยู่เป็นเพื่อนองค์รัชทายาท ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเรื่องจะร้ายแรงถึงเพียงนี้ เวลานี้ซื่อจื่อเป็นอย่างไรบ้าง?”

นางไม่เชื่อว่ายากล่อมประสาทห่อเดียวจะทำให้เด็กมีสภาพร่างกายที่ทรุดโทรมลงได้

นางคิดว่าไป๋ชิงหลิงจะต้องใช้โอกาสนี้ในการบีบคั้นนาง ดังนั้นทุกคำพูดของนางจึงสื่อไปยังไป๋ชิงหลิงโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ และมันก็เหมือนกับเป็นการโยนความผิดทั้งหมดให้กับไป๋ชิงหลิงเป็นผู้รับผิดชอบ

แน่นอนว่าไป๋ชิงหลิงเองก็เข้าใจในคำพูดของอีกฝ่าย

เส้นเลือดที่คอของนางปูดขึ้นมา ใบหูของนางเป็นสีแดง นางพูดกับหลานวานเออร์ว่า “พระชายาองค์รัชทายาทรู้หรือไม่ว่า คำพูดที่ท่านกล่าวออกมา คำที่บอกว่า ‘คิดว่า’ ของท่านนั้น มันทำให้ลูกชายของข้าไม่อาจฟื้นขึ้นมาได้อีกตลอดกาล!”

หลานวานเออร์ตะลึงงัน สะดุ้งราวกับถูกฟ้าผ่า

นางหันมาด้วยใบหน้าที่เหลือเชื่อ “เป็นไปไม่ได้ เหตุใดซื่อจื่อจึงไม่ฟื้นขึ้นมา มีหมอหลวงลองตรวจสอบดูแล้วหรือยัง เสด็จพ่อ หมอเทวดาซูคือคนของนางสนมไป๋ จะใช้เพียงแค่คำพูดของอีกฝ่ายมาตัดสินเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่ได้......”

“ปัง!”

ฮองเฮาเต๋อลุกขึ้นมาตบหน้าของหลานวานเออร์อย่างแรง

ทุกคนแทบจะหายใจไม่ออก

ในตอนนั้นหลานวานเออร์เองก็ตกอยู่ในภวังค์แห่งความสับสน

ดวงตาของหลานเฉินเฟิงเองก็เปลี่ยนไปอย่างลับ ๆ เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกแปลกใจกับการกระทำของฮองเฮาเต๋อ

ฮองเฮาเต๋อถามออกมาอย่างเคร่งขรึม “พระชายาองค์รัชทายาทกำลังสงสัยว่าข้ากำลังร่วมมือกับหมอเทวดาซูพ่อหลอกลวงฝ่าบาทอย่างนั้นหรือ!”

หลานวานเออร์นำมือขึ้นมากุมหน้าของตนเองไว้ หลังจากนั้นมองมาที่ฮองเฮาเต๋อเป็นเวลานาน หัวใจของนางว่างเปล่าเมื่อถูกฮองเฮาเต๋อตอบหน้า

นางยังคงไม่ตอบสนอง และไม่มีใครบอกนางว่าฮองเฮาเต๋อเป็นคนพาหรงจิ่งหลินออกไปจากพระราชวังเพื่อไปหาหมอเทวดาซู