ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 755

หลังจากพูดเสร็จ แม่นมทั้งสองได้พยุงหลานวานเออร์ลุกขึ้นและพากันออกไป

สายตาของทุกคนมองตามหลานวานเออร์และก็แอบถอนหายใจ......

การเป็นผู้หญิงในตำหนักนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ก้าวผิดแค่ก้าวเดียวสามารถนำไปสู่หายนะได้

“นางสนมไป๋!” จักรพรรดิเหยาเดินเข้ามาหาเธอ และมองเธอ “เจ้าต้องอยู่ที่นี่เพื่อดูแลองค์รัชทายาท ส่วนเด็กก็ให้ฮองเฮาดูแล ข้าจะเรียกหมอเทวดาซูเข้าตำหนัก”

“ขอบพระคุณฝ่าบาทที่เมตตาแล้วก็ฮองเฮาด้วย” น้ำเสียงของไป๋ชิงหลิงหนักแน่น คำที่เธอพูดว่าขอบคุณทำให้จักรพรรดิเหยาไม่ได้รับรู้ถึงการขอบคุณของเธอเลยสักนิด

เขาขยับริมฝีปาก จากนั้นก็มองไปที่ตระกูลกู้ที่อยู่ข้างหลังเธอ

ตอนที่ไป๋ชิงหลิงไปหายา เขาได้ไปที่จวนตระกูลกู้ไปเยี่ยมกู้เอ้อร์ลางอยู่บ้าง ตอนนั้นเขาเป็นผู้ป่วยติดเตียงเหลือแค่ลมหายใจเท่านั้น ไม่น่าเชื่อว่าไม่กี่วันผ่านไปเขาก็กลับหายดีเลย

ไป๋ชิงหลิงเป็นส่วนสำคัญในการช่วยชีวิตตระกูลกู้ ถ้าเขาไม่ได้สีหน้าท่าทางอะไร คงต้องอธิบายให้ตระกูลกู้อีกยาวเพราะพวกเขากำลังดูอยู่

“จากนี้เป็นต้นไป ฝั่งตำหนักตงเจ้าก็ดูแลไปซะ” จักรพรรดิเหยาพูดอีกว่า “ยังมีอีกอย่าง ในเมื่อเสนาบดีและนางสนมไป๋ก็อยู่ที่นี่กันแล้ว ข้าก็ขอพูดทีเดียวเลยละกัน ศาลต้าหลี่ได้พบว่าคดีของหลิวอยู่ภายใต้การควบคุมของผู้อื่น เขาเสียสติและได้ฆ่าคนไป ไป๋เจี้ยนจางก็เกี่ยวข้องด้วย พอได้พิจารณาถึงความดีของเขาในเมื่อก่อน จึงไม่ได้โดนประหารชีวิต ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป สมาชิกทั้งเก้าคนของตระกูลไป๋จะไปที่ทะเลทราย พวกเขาจะไม่ได้อนุญาตให้กลับเมืองหลวง ส่วนนางสนมไป๋... เพราะว่าเจ้าเป็นถึงลูกบุญธรรมของติ้งเป่ยโหว ข้าจะให้เจ้าตัดความสัมพันธ์ของเจ้ากับติ้งเป่ยโหว พรุ่งนี้เจ้าต้องไปที่ประตูหลักเพื่อคุยกับติ้งเป่ยโหวและภรรยาของเขา”

จักรพรรดิเหยาหวังว่าเธอจะเข้าใจว่าเขาตั้งใจจะทำอะไร

ถ้าไป๋ชิงหลิงไม่ตัดความสัมพันธ์กับติ้งเป่ยโหว เธอก็ต้องไปอยู่ที่ลำบากกับตระกูลไป๋แน่ๆ

เขาจงใจจะบอกกับรัฐมนตรีว่าเธอเป็นแค่ลูกสาวบุญธรรมของติ้งเป่ยโหว เพื่ออยากให้เธอมีทางหนี

ไป๋ชิงหลิงรู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ต้องมาโต้เถียงกับจักรพรรดิเหยา

ตราบใดที่ติ้งเป่ยโหวและหลิวหานเยียนรอดมาได้ ไปที่ไหนเธอก็ยอม

ถึงจะเป็นลำบาก แต่พวกเขาก็ได้เป็นอิสระ

ไป๋ชิงหลิงได้ขอบคุณอีกครั้ง

จักรพรรดิเหยารีบเดินผ่านเธอและมีฮองเฮาเต๋อเดินตามเขาพร้อมกับลูกของเธอที่อยู่ในอ้อมแขน

หลังจากที่ทุกคนไปแล้ว แม่นมหยางและลี่ว์อีก็ได้พยุงไป๋ชิงหลิงให้ลุกขึ้นมา

เฉิ่งวั่งพูดว่า "นางสนมไป๋ เจ้าไม่ต้องห่วง พวกเขาจะไม่มีทางไม่สนใจเรื่องของติ้งเป่ยโหวแน่นอน"

“คุณนายกู้สบายดีไหม?” ไป๋ชิงหลิงถาม

กู้เฉิงพูดว่า "ท่านยาอาการสาหัสมากที่สุด คงจะไม่ฟื้นเร็วขนาดนั้น แต่เธอก็ดีขึ้นเรื่อยๆ พอผ่านไปไม่กี่วัน หน้าของท่านยาก็เริ่มมีน้ำมีนวลมากขึ้น"

"งั้นก็ดี" ในที่สุดตระกูลกู้ก็เหมือนได้ยกหินออกจากอก

“ขอบคุณมากนางสนมไป๋” กู้เฉิงพาพี่น้องของเขาเพื่อมอบของขวัญให้ไป๋ชิงหลิง

ไป๋ชิงหลิงพูดว่า "ทำไมไม่เห็นกู้เฉิงวั่งเลย?"

สีหน้าของกู้เฉิ่งหยงเริ่มเปลี่ยนไป จากนั้นก็มีความสงสัยเหมือนถูกไป๋ชิงหลิงจับได้ "มีอะไรหรือเปล่า?"

กู้ซื่อหลางมองหน้ากู้เฉิงหยง

ไป๋ชิงหลิงจึงมองไปที่กู้ซื่อหลาง "กู้เฉิงวั่งเป็นอะไรเหรอ?"

กู้ซื่อหลางพูดเสียงสูง "ไม่รู้สิ ข้าตื่นตั้งแต่เช้า"