ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 757

ในตอนที่ไป๋ชิงหลิงมาถึงประตูเมือง รถของนักโทษก็กำลังจะออกเดินทาง ฮูหยินอาวุโสไป๋ถูกขังอยู่ในรถคันนั้น กัดฟันและสาปแช่งใส่ไป๋ชิงหลิงอย่างดังลั่น “ไป๋เจาเสวี่ย เจ้ามันผู้หญิงเนรคุณ เจ้าไม่มีทางตายดีแน่”

ไป๋ชิงหลิงเดินไปยังรถนักโทษ ค่อย ๆ ก้าวไปยังด้านหน้าของฮูหยินอาวุโสไป๋

แม้ฮูหยินอาวุโสไป๋จะถูกไล่ออกจากจวนโหว แต่นางก็ยังสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายในชนบท และเงินที่ต้องจ่ายให้นางก็ไม่ได้ลดลงเลย

พ่อของนางช่างเป็นคนที่มีเมตตาและกตัญญูอย่างสุดซึ้ง

เนื่องจากทรัพย์สินและเกียรติยศทั้งหมดที่ได้รับนั้นมาจากพ่อของนาง ในตอนที่รับโทษเองก็ไม่อาจละเว้นได้ นี่เป็นสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงวางแผนไว้ตั้งนานแล้ว

ฮูหยินอาวุโสไป๋เห็นไป๋ชิงหลิงเดินเข้ามา นางรีบยื่นมือออกไปในทันที พยายามเป็นอย่างมากแต่ก็ไม่อาจแตะต้องตัวของอีกฝ่ายได้

นางตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ไป๋เจาเสวี่ย ในเมื่อลงโทษเก้าชั่วโคตร เจ้าเองก็เป็นคนของตระกูลไป๋ เจ้าเองก็ต้องรับโทษเช่นกัน เจ้าควรจะต้องออกไปจากเมืองหลวงกับพวกข้า แต่เหตุใดเจ้าถึงยังใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายเช่นนี้”

“ท่านแม่!” เสียงของติ้งเป่ยโหวดังขึ้นมาจากด้านหลังรถนักโทษ

ฮูหยินอาวุโสไป๋หันไปมองที่ไป๋เจี้ยนจาง “มาถึงตอนนี้แล้ว เจ้ายังคิดที่จะปกป้องนาง เจ้าลองดูหมาป่าตาขาวที่เจ้าเลี้ยงดูขึ้นมาให้ดี จวนไป๋ประสบปัญหา นางทำอะไรบ้าง กระดิกหางใส่คนไปทั่ว แต่กลับไม่เคยหันกลับมาดูคนแก่ชราอย่างข้า”

ใบหน้าของไป๋เจี้ยนจางมืดมนลง “ แม้ว่าไป๋เจาเสวี่ยเป็นลูกสาวบุญธรรมที่ข้าเลี้ยงดูขึ้นมา แต่นางก็ไม่ได้ถูกรวมอยู่ในลำดับขึ้นของวงศ์ตระกูล เนื่องจากลงโทษพวกเราเก้าชั่วโคตร ดังนั้นจึงไม่เกี่ยวอะไรกับอาเสวี่ย และเรื่องนี้ก็ใช้ในการลำดับราชวงศ์ด้วย หากท่านแม่สงสัยในเรื่องนี้ เช่นนั้นก็เท่ากับว่ากำลังสงสัยการตัดสินใจของจักรพรรดิ”

ไป๋เจี้ยนจางพูดถึงจักรพรรดิ ทำให้ฮูหยินอาวุโสไป๋ที่กำลังโวยวายสงบลงไปมากกว่าครึ่ง

แต่นางไม่อยากถูกจบชีวิตลงเช่นนี้

นางยังคงกัดฟันและมองไปที่ไป๋ชิงหลิง

นางจ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยความโกรธ “แต่ข้าได้ยินมาว่า นางคือลูกสาวของเจ้าที่เสียชีวิตไปแล้ว ไป๋ชิงหลิง”

สีหน้าของไป๋เจี้ยนจางและหลิวหานเยียนเปลี่ยนไปทันใด

“หากท่านแม่คิดว่าการที่พูดเช่นนี้ออกไปแล้วจะทำให้มีอายุที่ยืนยาว เช่นนั้นก็พูดต่อไป แต่เรื่องทั้งหมดที่พูดออกมาล้วนแล้วแต่ถึงหูของจักรพรรดิ เมื่อถึงเวลานั้น พวกเราก็คงทำได้เพียงแต่รอการประหารเก้าชั่วโคตร”

ฮูหยินอาวุโสไป๋รู้สึกเย็นวาบไปทั่วสันหลัง คอของนางหดตัวลงทันที

นางยังคงจ้องมองไปที่ไป๋ชิงหลิงด้วยสายตาแห่งความไม่พอใจ “ทางที่ดีเจ้าจงทำทุกอย่างให้ข้าไม่สามารถกลับมาที่นี่ได้อีกจะดีกว่า ไม่อย่างนั้น ในวันที่ข้าได้กลับมาที่นี่......”

“เกรงว่าท่านคงรอไม่ไหว!” ไป๋ชิงหลิงตัดสินประหารชีวิตของนางอย่างเยือกเย็นตามที่นางหวัง

ฮูหยินอาวุโสไป๋ไม่พอใจ นางกำคุกแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวอย่างรุนแรง

จู่ ๆ นางก็หันมาตะโกนใส่หลานเฉินเฟิง “แม่ทัพหลาน ข้ายังจำได้ว่าในจวนไป๋ยังมีเด็กหลงเหลืออยู่ด้านนอกอีกคนหนึ่ง ได้ยินมาว่าถูกเลี้ยงดูอยู่โดยคนของตระกูลกู้มาโดยตลอด คนผู้นั้นมีนามว่า กู้เฉิงวั่ง”

ดวงตาของไป๋ชิงหลิงจมลง กู้เฉิงหย่งพากู้ซื่อหลางและกู้หลิ่วหลางเดินออกมาจากจูงฝน มายืนอยู่ด้านหลังของไป๋ชิงหลิง

หลานเฉินเฟิงค่อย ๆ หันไปทางรถม้า ขมวดคิ้วและถามออกมา “ข้าเองก็เคยได้ยินเรื่องที่ตระกูลกู้รับเลี้ยงเด็กนอกตระกูล และเรื่องนี้ก็ได้รับการยืนยันจากจัวซี่เหมย แต่ข้าเห็นว่าตระกูลไป๋ของพวกเจ้าไม่ยอมนำเด็กผู้นี้กลับมา หรือแสดงตัวว่ารู้จักกันแต่อย่างใด ข้าจึงคิดว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่คนของตระกูลไป๋ ในเมื่อฮูหยินอาวุโสไป๋กล่าวว่ากู้เฉิงวั่งเป็นทายาทตระกูลไป๋ของพวกเจ้า เช่นนั้น......มันก็คงไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้ เขาคือลูกชายที่ให้กำเนิดโดยติ้งเป่ยโหว ตามเหตุผลแล้วควรจะต้องมารับโทษไปด้วยกัน และห้ามกลับมายังเมืองหลวงอีกเป็นอันขาดหากยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงคำสั่ง”

ไป๋ชิงหลิงแอบกำมือทั้งสองข้าง

คำพูดของหลานเฉินเฟิงทำให้นางไม่อาจตอบโต้ได้

เนื่องจากกู้เฉิงวั่งเป็นสายเลือดของไป๋เจี้ยนจางอย่างแท้จริง

“ทหาร” หลานเฉินเฟิงตะโกนออกมา “ไปจับคนของตระกูลกู้มา”

“ขอรับ!” ทหารรับคำสั่งในทันที และเตรียมเดินไปยังตระกูลกู้

แต่ในตอนนั้นเอง คนผู้หนึ่งได้ปรากฏออกมาท่ามกลางของฝูงชน......

เขาสวมชุดยาวสีดำ ใบหน้าของเขามืดมิด ริมฝีปากของเขาแตกแห้ง ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวเป็นอย่างมาก ราวกับผู้ป่วยอาการสาหัส ที่กำลังจะถึงจุดจบของชีวิต

พวกเขาเพิ่งถูกทรมานด้วยเนื้อมือของจัวซี่เหมย ทำให้ผู้คนในตระกูลเกือบจะต้องล้มตายไปจนสิ้น ทุกวันนี้ตระกูลกู้ยังไม่ฟื้นคืน กลับถูกผู้อื่นจ้องจะทำร้าย มันช่างเป็นการทำให้หัวใจของตระกูลกู้หนาวสั่นยิ่งนัก

แคว้นหรงของพวกเขาได้รับการคุ้มครองจากสวรรค์ บรรพบุรุษของตระกูลขุนนางหลายตระกูลที่สวรรค์ส่งมาก็ทำงานร่วมกันเพื่อสร้างสถานที่อันเงียบสงบและเจริญรุ่งเรืองแห่งนี้ และบรรพบุรุษของตระกูลกู้ก็เป็นหนึ่งในนั้น

การกระทำที่กล้าหาญของพวกเขา หรือว่าจะถูกคนทรยศเหล่านี้ทำให้ลูกหลานของพวกเขาต้องมีภัย?

“หญิงชราผู้นี้เกิดมาเป็นมนุษย์ แต่กลับทำแต่เรื่องชั่วร้าย ก่อนหน้านี้เคยได้ยินมาว่า เพื่อผูกมิตรกับจวนติ้งเป่ยโหว นางแอบยัดเยียดลูกสะใภ้คนที่สามให้แก่ติ้งเป่ยโหว”

ในหมู่ของฝูงชน มีใครบางคนตะโกนสาปแช่งออกมา

ทำให้คนอื่น ๆ ก็ได้สติกลับมาทันใด

“ใช่ ฮูหยินอาวุโสไป๋ผู้นี้ไม่ใช่คนดี นางถูกขับไล่ออกจากจวนติ้งเป่ยโหวตั้งนานแล้ว”

“ข้ายังจำเรื่องเมื่อยี่สิบปีก่อนนี้ได้ ก่อนที่นายผู้เฒ่าไป๋จะตาย ฮูหยินอาวุโสไป๋ก็ขับไล่ติ้งเป่ยโหวออกจากตระกูลไป๋”

“ข้าจำได้แล้ว ว่ากันว่าติ้งเป่ยโหวเป็นลูกบุญธรรมของฮูหยินอาวุโสไป๋ นางแต่งงานไปตั้งหลายปีก็ไม่อาจให้กำเนิดลูกออกมาได้ แต่หลังจากได้เลี้ยงดูติ้งเป่ยโหว ไม่ถึงปีก็ตั้งครรภ์ขึ้นมาทันใด”

“พูดไปพูดมา หมาป่าตาขาวที่เนรคุณก็คือหญิงชราผู้นี้”

คำสาปแช่งของเหล่าฝูงชนดังไปถึงหูของฮูหยินอาวุโสไป๋ ฝูงชนเหล่านั้นขว้างปาสิ่งของไปยังฮูหยินอาวุโสไป๋ด้วย

ฮูหยินอาวุโสไป๋พยายามโต้ตอบกลับไป แต่ในตอนที่นางกำลังอ้าปาก ไข่เน่าลูกหนึ่งก็พุ่งเข้ามา ทิ้งกลิ่นเหม็นไว้ในปากของนาง

นางรีบปิดหน้าของตนเอง มุดเข้าไปอยู่รวมกับคนในรถนักโทษ จากนั้นก็ร้องโวยวายออกมา

ไป๋ชิงหลิงรีบก้าวไปด้านหน้าของหลานเฉินเฟิง “แม่ทัพหลาน ท่านได้ยินแล้วใช่หรือไม่ ตระกูลไป๋ไม่รู้จักกู้เฉิงวั่ง พ่อแม่ที่แท้จริงของกู้เฉิงวั่งเป็นใคร เรื่องนี้ใครเล่าที่จะรู้?”