ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 821

เมื่อเซี่ยซานมาถึงเมืองชี หรงเฉินก็ได้รับข่าวว่าจักรพรรดิเฉิน ถอนกำลังทหารของเขา และกำลังเตรียมตัวกลีบเมืองหลวง

“ท่านอ๋องเฉิน” เซี่ยชานคุกเข่าต่อหน้าหรงเฉิน

หนงเฉินรู้สึกประหลาดใจ หลังจากมองดูเธอแล้วเขาก็เงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ โดยไม่รู้ตัว โดยมองหาร่างที่คุ้นเคยนั้น

แต่แล้ว เขาก็รู้สึกผิดหวัง

เซี่ยซานมาแล้ว แต่ ฉางเล่อเหยียนไม่ได้มา

ก็จริง ตอนนี้เธอเป็นภรรยาขององค์ชายฉินแล้ว เธอจะมาที่แบบนี่ได้อย่างไร

เขาถามว่า: "เจ้ามาคนเดียวหรือ?"

หลังจากที่เซี่ยซานเข้าเมืองชีแล้ว เขาก็ขอให้ผู้คุมของจวนฉางกลับไปปกป้อมฉางเล่อเหยียนที่ตระกูลฉิน

“เป็นผู้คุ้มของคุณหนูข้า ที่ส่งบ่าวมาที่เมืองชี” พูดจบ เซี่ยซานก็หยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋าของตัวเองและส่งมอบให้กับหรงเฉิน: “ท่านอ๋องเฉิน นี่คือสิ่งที่คุณหนูข้าที่ฝากจดหมายมาให้บ่าว”

หรงเฉินหยิบจดหมายขึ้นมา เปิดอ่านอย่างรวดเร็วทีละบรรทัด และอ่านอย่างละเอียดถี่ถ้วน

ฉางเล่อเหยียน เป็นหญิงสาวที่มีความสามารถมากจริงๆ ตัวหนีงสือที่เธอเขียนนั้นทำให้หนงเฉินชื่นชมอย่างมาก

แต่ว่า

เธอเล่าทุกอย่างที่เซี่ยซานได้เผชิญมาให้เขาฟัง และเธอหวังว่าเขาจะส่งเซี่ยซานไปอยู่กับไป๋ชิงหลิงได้

สารเลวนี้กล้าที่จะปฏิบัติต่อคุณหนูฉางสองแบบนี้ได้ไง

“ลุกขึ้นเถอะ” หรงเฉินกล่าว

หลังจากที่เซี่ยซาน ลุกขึ้น ริมฝีปากของเธอก็ขยับ อยากจะบอกเขาเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ของฉางเล่อเหยียน แต่หรงเฉินก็ให้คนไปจัดหาที่อยู่ให้เธอแล้ว

วันรุ่งขึ้น หรงเฉินเดินทางกลับเมืองหลวง

และก็ถึงวันคัดนางงามของวังเช่นกัน

ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน ไทเฮาก็มีเนื้อมีนวลขึ้นในภายใต้การดูแลของไป๋ชิงหลิง

เธอกำลังวางแผนที่จะเข้าร่วมงานคัดคนงามปีนี้เพื่อเลือกพระชายาที่ถูกใจให้กับอ๋องเฉิน

ในขณะนี้ กำลังดูภาพบุคคลในตำหนักฮุ่ยหนิง

ไทเฮาชี้ไปที่ภาพวาดแล้วกล่าวว่า “สาวตระกูลหวังก็ดูดี”

“สาวตระกูลฉินด้วย!” ไป๋ชิงหลิงชี้ไปที่ภาพบุคคล

เธอคิดว่าภาพบุคคลทั้งหมดนี้ดูเหมือนกันหมด

บางครั้งอารมณ์ของหรงเฉินก็ฉุนเฉียว แต่บางครั้งเขาก็ดูเงียบและออกนอกกรอบเล็กน้อย หลังจากได้ทำความรู้จักแล้ว เธอก็รู้สึกว่าสาวจากตระกูลซุนก็ดีและบุคลิกของเธอก็ค่อนข้างเหมือนกับฉางเล่อเหยียน

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจเช่นกันที่เธอนึกถึงเล่อเหยียนในวันคัดคนงาม

ดูเหมือนว่าจะมีเพียงผู้หญิงแบบนี้ในโลกนี้ที่สามารถเทียบเคียงอ๋องเฉินได้

มันเป็นไปไม่ได้สำหรับทั้งสองคนแล้ว

“พี่สะใภ้เจ็ด เสด็จย่า” เสียงของหลวนอี๋ดังมาจากด้านนอก

ข้างหลังเธอตามมาหวู่ซือ

ไทเฮาและไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน

ทั้งสองคนเดินมาตามระดับ คนหนึ่งสวมกระโปรงยาวสีม่วง มีกิ๊บติดผมประดับด้วยผีเสื้อบนหัว อีกคนสวมชุดคลุมผ้าสีม่วง หล่อเหลาและทรงพลัง

ดูเหมือนเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบมากๆ

ดวงตาของไปเฮาเป็นประกาย เธอยกนิ้วขึ้นแล้วชี้ไปที่หลวนอี่และหวู่ดโป๋หยวน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "เหมาะสมกันมากๆ!"

ช่วงนี้ไป๋ชิงหลิงกังวลเกี่ยวกับบางสิ่งอยู่

จินจื่อเสวียน ก็ต้องการแต่งงานกับองค์หญิงด้วย และตอนนี้ เขาพยายามทำให้องค์หญิงพอใจและพยายามเป็นองครักษ์ให้กับจักรพรรรดิ แต่แล้วการพูดอวดอวยของเขาคือสิ่งที่จักรพรรดิเหยาต้องการ

ถ้าหลวนอี๋ไม่เต็มใจที่จะเข้าใกล้เขา เกรงว่าเรื่องนี้จะเป็นจริงได้

ท้ายที่สุดแล้วเมืองชีก็สงบลงแล้ว และหลานเฉินเฟิง ซึ่งองครักษ์สูงศักดิ์ที่กำลังกลับเมืองหลวงเป็นก็ได้รับการสนับสนุนจากจักรพรรดิ

ตัวตนของจินจื่อเสวียนเพิ่มขึ้นตามอย่างเป็นธรรมชาติ

เขาเป็นฆาตกรของที่ฆ่าอวิ๋นเซียงอวิ๋นเยว่ เธอจะปล่อยให้คนร้ายอย่าง จินจื่อเสวียน แต่งงานกับองค์หญิงได้อย่างไร

และทุกครั้งที่ หลานวานเอ๋อร์เห็นท้องใหญ่ของ ไป๋ชิงหลิง ในใจเธอราวกับว่าโดนขุดหลุมเลือดขนาดใหญ่

จักรพรรดิให้ไป๋ชิงหลิงอยู่ในตำหนักฮุ้ยหนิง โดยเจตนาเพื่อสร้างโอกาสให้กับเธอ

แต่ทุกวันนี้ เธอไม่สามารถแม้แต่จะเข้าไปในตำหนักวังเจาหยางได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการตั้งครรภ์เลย

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจักรพรรดิจะผิดหวังในตัวเธอ

ในใจเธอมีความกังวลอย่างมาก

“ชิงชิง!” หรงเยี่ยรีบลุกขึ้นจากรถเข็น พยุงร่างกายของไป๋ชิงหลิง แล้วกดเธอลงบนรถเข็น การเคลื่อนไหวของเขาราบรื่นและระมัดระวังอย่างมาก

หลานวานเอ๋อร์ ที่กำลังมึนงง จู่ๆ ก็รู้สึกตัวได้ เมื่อเธอมองไปที่รถเข็นอีกครั้ง ไป่ชิงหลิง ก็นั่งอยู่ตรงนั้นแล้ว

“องค์รัชทายา ขาของท่าน…” หลานวานเอ๋อร์ กำลังจะอ้ากปากหยุด

หรงเยี่ยก็พูดอย่างเย็นชาว่า "ขาของข้าไม่เป็นไร นางสนมไป๋ตัวหนักและเดินไม่สะดวก เดี๋ยวตอนงานคัดนางงามก็นั่งบนรถเข็นของข้า"

“มีเก้าอี้ทำไมต้องนั่งรถเข็น?” ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างตกตะลึง

“ข้าผลักเจ้าไป เกรงว่าคนเหล่านั้นจะคิดว่าข้านั้นพิการไปจริงๆ”

“แต่ องค์รัชทายา หมอหลวงบอกว่าขาของฝ่าบาทเดินเยอะไม่ได้” หลานวานเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะชักชวน จากนั้นมองไปที่ไป๋ชิงหลิงที่นั่งอยู่บนรถเข็นแล้วพูดว่า: "นางสนมไป๋ เจ้าว่ายังไง"

ไป๋ชิงหลิงพยักหน้าเล็กน้อยให้หลานวานเอ๋อร์: "พระชายาองค์รัชทายาพูดถูก ขาของท่านเดินเยอะไม่ได้ ยิ่งกว่านั้นแม้ว่าข้าจะท้องอยู่ แต่ข้าก็ไม่สามารถนั่งหรือนอนนิ่งเฉยได้ การเดินนั้นดีต่อทารกในครรภ์ ท่านต้องนั่งรถเข็นคันนี้ ห้ามปฏิเสธ!”

สี่คำสุดท้ายทำให้หรงเยี่ยหัวเราะเบา ๆ

ดวงตาของหลานวานเอ๋อร์หดตัวลง องค์รัชทายาไม่เคยยิ้มแบบนี้ต่อหน้าเธอเลย

หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างเจ็บปวด

ไป๋ชิงหลิงมีอะไรดี ถ้าเธอให้กำเนิดลูกได้เธอก็ทำได้เช่นกัน

ตั้งครรภ์ไปสี่รอบแล้วยังไง ใครๆ ก็ต้องเชิดชูเธองั้นเหรอ

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าไป๋ชิงหลิงไม่สามารถให้กำเนิดลูกทั้งสี่คนนี้ได้?