ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 822

ในที่สุด หรงเยี่ยและไป๋ชิงหลิงไม่ได้นั่งบนรถเข็น แต่เป็นไทเฮาที่นั่ง

ไป๋ชิงหลิงผลักไทเฮาโดยตัวเอง หรงเยี่ยตกใจมากเมื่อเห็นหญิงตั้งครรภ์เข็นรถเข็น เขาอยากจะเข้าไปรับช่วงต่อหลายครั้ง แต่ไป๋ชิงหลิงก็จ้องมองกลับ

ไทเฮาก็แนะนำเธอด้วย ไป๋ชิงหลิงกล่าวว่า: "มีบ่าวทาสมากมายในวังติดตามอาเสวี่ยอยู่ เสด็จย่าไม่ต้องกังวล ข้าเป็นสบายดี ถือมันเป็นการออกกำลังกายละกัน"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไทเฮาก็ยิ้มกว้าง

ไม่นานหลังจากที่ไป๋ชิงหลิงผลักไทเฮาออกจากตำหนักฮุ่ยหนิง แม่นมหยางก็นำไป๋ชงเซิงมาด้วย และทั้งครอบครัวก็ยืนเคียงข้างทำให้ทุกคนหวาดกลัว

ผู้คนในวังที่ผ่านไปมาอดไม่ได้ที่จะชะลอตัวลง เนื่องจากถูกดึงดูดด้วยเสียงหัวเราะของไทเฮา เด็กๆ และองค์หญิงหลวนอี๋

แต่ในหมู่พวกเขา ก็มีบางคนที่ไม่พอใจ

นั่นก็คือ หลานวานเอ๋อร์ เธอมุ่งความสนใจไปที่องค์รัชทายาและหวังว่าจะได้รับความสนใจจากองค์รัชทายา อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงได้อยู่ในตำหนักอู่ยหนิง เขาไม่เพียงไม่มองเธอเท่านั้น เขายังปฏิเสธที่จะให้เธอเข้าตำหนักเจาหยางอีกด้วย

เธอไม่เข้าใจว่าไป๋ชิงหลิงมีอะไรดี

ระหว่างทาง ดูหรงเยี่ยเดินอยู่ข้างๆ ไป๋ชิงหลิงอย่างเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเขายิ้มเป็นครั้งคราว ทำให้หลานวานเอ๋อร์ คลั่งไคล้อิจฉาจริงๆ

ใช่ เขาใส่ใจเธอมาก ไม่เพียงเพราะเธอตั้งท้องลูกของเขาเท่านั้น

หากเด็กในท้องของเธอตายโดยไม่ตั้งใจ แล้ว... ไป๋ชิงหลิงจะต้องใช้ประโยชน์จากอะไรเพื่อสู้กับเธอ?

เมื่อมาถึงไป๋เล่อไถ เหล่าคนงาม ก็รออยู่ที่นั่นแล้ว

ฮองเฮาเต๋อและนางสนมในวังก็มาถึงแล้ว

สิ่งที่นางสนมทั้งหมดไม่คาดคิดก็คือไทเฮาก็เสด็จมาด้วย

ฮองเฮาเต๋อก้าวไปข้างหน้าด้วยตนเองเพื่อช่วยพยุงไทเฮาขึ้นสู่บัลลังก์

และไป๋ชิงหลิงที่ไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนมาเป็นเวลานาน ก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคน

เหอเฟยมองไปที่ท้องของไป๋ชิงหลิงด้วยรอยยิ้มที่ประจบประแจงแล้วพูดว่า: "นางสนมไป๋โชคดีจังเลย ดูท้องนี้สิ... ใกล้จะคลอดแล้ว ในอีกไม่กี่เดือนตำหนักตงของเราก็จะมีหลานเพิ่มมา ตำหนักตงก็มีชีวิตชีวายิ่งขึ้นแล้วสิ”

ไทเฮาทรงชราแล้วชอบฟังถ้อยคำเช่นนี้

เธอยิ้มด้วยความรักและพูดว่า: "อาเสวี่ย... เก่งที่สุด... ตง... ตำหนัก ทายาท... เป็นวีรบุรุษ!"

คนอื่นๆ ไม่สามารถเข้าใจคำพูดที่ติดๆขาดๆของไทเฮาได้ แต่ไป๋ชิงหลิงเข้าใจคำพูดเหล่านั้นอย่างชัดเจน

ไทเฮาหมายถึงว่าเธอให้กำเนิดรัชทายาทขององค์รัชทายาและเป็นวีรยุรุษของตำหนักตง

หรงเยี่ย จับมือเธอแล้วเข้าไปในที่นั่งของเขา

เมื่อ หลานวานเอ๋อร์ เห็น เธอก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร

ถ้าพูดตามตรรกะ ถือว่าไม่ถูกกฎ องค์รัชทายามีที่นั่งขององค์รัชทายาเอง ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วนางสนมจึงไม่สามารถนั่งเท่าเทียมกับองค์รัชายาได้ แม้ว่าเทียบกับเธอในฐานะพระชายาองค์รัชทายา เธอก็จะต้องต่ำกว่าเขา

แต่ว่า เมื่อนึกถึงชะตากรรมของจินจื่อหลิน และความรักที่องค์รัชทายามีต่อพระชายาองค์รัชทายา

เธอระงับความทุกข์ในใจอีกครั้ง

วันนี้เป็นวันคัดคนงาม มีกี่คนในวังที่จับตามองไป๋ชิงหลิงอยู่ หากนางผูกขาดความโปรดปรานขององค์รัชทายาเช่นนี้ นางจะสร้างศัตรูนับไม่ถ้วนขึ้นมาเท่านั้น เมื่อถึงเวลา...

ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเด็กในท้องของเธอ นั้นจะไม่เกี่ยวเธอ

เหอเฟยเป็นเหมือนกับนางสนมอื่นๆ ที่แอบเฝ้าดูการกระทำขององค์รัชทายา

ไทเฮายังไม่ได้พูดอะไรเลย พวกเธอไม่ต้องการเป้นคนริเริ่มก่อน

ในทางกลับกัน ไป๋ชิงหลิง เดิมทีคิดว่าเธอจะปฏิเสธ แต่สุดท้ายเธอก็ต้องนั่งข้างหรงเยี่ย

สิ่งนี้ทำให้นางสนมที่อยู่ตรงนั้นหลายคนแอบชื่นชมเธออย่างลับๆ

นางสนมไป๋คนนี้แตกต่างออกไป

“ในวังหลังนี้ เจ้ากับข้านั้นเหมือนกัน ไม่ใช่ภรรยาเอก เท่าที่ข้ารู้ ชื่อเสียงของซุนซูอี๋ในฐานะที่หวังได้รับความโปรดปรานนั้นก็ไม่น้อยกับข้าเลย!”

ขณะที่เธอพูดจบ มือที่เอวของเธอก็กระชับขึ้นเล็กน้อย

ไป๋ชิงหลิงมองลงไปโดยไม่รู้ตัวและเห็นว่าเป็นมือของหรงเยี่ยที่อยู่บนเอวของเธอ

เมื่อเธอพูดว่า "เจ้ากับข้าก็ไม่ได้เป้นภรรยาเอกเหมือนกัน" เขาก็อารมณ์เสีย

แต่……

นี่คือความจริง

เธอเปลี่ยนจากการเป็นภรรยาเอกมาเป็นนางสนม

บางครั้งสิ่งแวดล้อมรอบข้างก็เปลี่ยนความคิดของคนๆหนึ่งได้ แม้ว่าเธอจะไม่ยอมไม่เต็มใจก็ตาม บนเส้นทางแห่งความรัก ตราบใดที่คุณก้มหัว คุณก็ไม่มีวันชนะ

ไทเฉาทรงตบโต๊ะ

จากนั้นฉางเล่ออันก็กลับมามีสติอีกครั้ง

หรงเยี่ยหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้วพูดว่า "ข้ายังไม่ตาย ก็พูดเสียดสีต่อภรรยาและลูกๆข้าต่อหน้าข้าแล้ว"

โดยเสียง "ติ่ง"

หรงเยี่ยโยนถ้วยชาในมือออกไป ฉากนี้ทำให้คนงามทุกคนที่คุกเข่าอยู่ด้านล่างหวาดกลัวมาก

เหอเฟยเงียบด้วยไม่สมอารมณ์

แม้เธอจะมีความกล้าแค่นี้ก็ไม่กล้าที่จะเผชิญกับองค์รัชทายา เพราะไทเฮาก็อยู่ที่นี่ด้วย

ฉางเล่ออันจับผ้าให้แน่น ยืนขึ้นแล้วพูดว่า "ข้าน้อยผิดเอง"

"คุกเข่าลง!" หรงเยี่ยไม่แม้แต่จะมองเธอ เขาวางมืออีกข้างบนท้องที่โตของไป๋ชิงหลิง เขามองไป๋ชิงหลิงด้วยสายตาที่อ่อนโยนอย่างยิ่ง แต่พูดคำพูดที่เย็นชาที่สุดกับฉางเล่ออัน: "คุกเข่าออกจากไป๋เล่อไถ"