ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 823

อะไรนะ!

ใบหน้าของฉางเล่ออันซีดเผือด

แม้แต่เหอเหยก็ตกใจเช่นกัน และใบหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างลับๆ

หลานวานเอ๋อร์ มองไปที่ ไทเฮา และ ฮองเฮาโดยไม่รู้ตัว แต่พวกเขาไม่ได้หยุดองค์รัชทายา

ฉางเล่ออันกล่าวอย่างไม่เต็มใจว่า "ฝ่าบาท ข้าไม่รู้ว่าข้าไปรุกรานฝ่าบาทตรงไหน ที่ข้าพูดผิดไปไม่ถูกหรือ? มีคนงามมากมายที่เฝ้าดูอยู่ องค์รักชทายาไม่มีกันแยกแยะตำแหน่ง อย่างนี้จะทำให้คนงามเบื้องล่างแยกแยะความนับถือความถ่อมตัวยังไง หากภายหลังมีคนเลียนแบบ..."

"ไม่มีทาง!"

เออ……

ฉางเล่ออันโดยคำว่า "ไม่มีทาง" ของเขาทำให้ตัวเองสับสนไปเล็กน้อย

ไม่มีทางอะไร?

หรงเยี่ยยังคงไม่มองเธอ ดวงตาของเขาช่างลึกซึ้งและอ่อนโยน

ในชีวิตของเขาเขาจะไม่ทำอะไรที่ทำให้เธอต้องเสียใจ

จะไม่มีวันทรยศต่อคำสัญญาตอนแรกของพวกเขา

จะไม่มีผู้หญิงคนที่สองที่จะกลายมาเป็นนางสนมคนโปรดขององค์รัชทายาทคนต่อไปของเขา

จะไม่มีวันให้กำเนิดทายาทกับผู้หญิงคนอื่นอีก

และจะไม่มีวัน……ปล่อยให้เธอและลูกของพวกเขาต้องแข่งขันกันเพื่อชิงความโปรดปราน

ในเวลานี้ จู่ๆ เขาก็เงยหน้าขึ้นและจ้องมองคนที่อยู่ด้านล่างบันไดด้วยสายตาเย็นชาและไม่มีความอดทนมากนักอีกต่อไป

“เอาตัวลงไป” หรงเยี่ยสั่งอย่างเย็นชาและโหดเหี้ยม

ขันทีตำหนักตงรีบเดินเข้าไปที่ฉางเล่ออันทันที

ฉางเล่ออันไม่เต็มใจที่จะคุกเข่าออกจากไป๋เล่อไถ เพราะยังไงแล้วยังมีคนงามมากมายจ้องมองเธออยู่ข้างหลังเธอ หากเธอคุกเข่าลงจริงๆ จะไม่มีใครเคารพเธอในอนาคตอีก

แต่ก็ช่วยไม่ได้ ขันทีก้าวไปข้างหน้าและก้มตัวเธอลง ฉางเล่ออัน พยายามดิ้นรนและพูดว่า: "พวกเจ้า... ปล่อยข้า ข้าคือซูอี๋ ของจักรพรรดิ องคืรัชทายาปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้คือไม่ได้เอาจักรพรรดิไว้ในสายตาใช่ไหม!”

“หุบปาก” การแสดงออกของฮองเฮาเต๋อเปลี่ยนไปทันที

ฉางเล่ออันเห็นว่าจักรพรรดิยังไม่มาอีก และองค์รัชทายาก็จับเธอไว้ ดังนั้นเธอจึงแสร้งทำเป็นเป็นลม

ขันทีหันกลับมาพูดว่า “ฝ่าบาท สลบไปแล้ว”

"เอาลงไป"

ฉางเล่ออันถูกพาตัวออกจากไป๋เล่อไถ คราวนี้ ไป๋เล่อไถ ตกอยู่ในความเงียบและไม่มีใครกล้าพูดอีก

ท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนต่างก็เห็นแล้วว่ากฎมารยาทเหล่านั้นใช้ไม่ได้กับกรณีขององค์รัชทายา

ไม่นานนักจักรพรรดิก็เสด็จมาถึง

ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องฉางเล่ออันให้เขาฟัง และจักรพรรดิก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในเมื่อกี้

นอกจากนี้ เมื่อเห็นสิ่งสดใหม่จำนวนมากถูกเพิ่มเข้ามาในวังหลัง ดวงตาของเขาก็รู้สึกทึ่งกับคนงามที่นุ่มนวลอยู่ตรงหน้าเขา

หลังจากที่เขานั่งลง ทุกคนก็ทำความเคารพจักรพรรดิเหยา

จักรพรรดิเหยาจ้องมองไปที่คนงงามทันทีและพูดว่า: "ลุกขึ้นเถอะ"

หลังจากที่ทุกคนยืนขึ้น ไทเฮาก็หันกลับไปและพูดว่า: "จักรพรรดิ!"

จักรพรรดิเหยาหันกลับมาและพูดว่า: "ท่านแม่ ท่านรู้สึกดีขึ้นแล้วหรือยัง?"

"ดีขึ้นเยอะ..." ไทเฮามองไปที่ไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า "ต้องขอบคุณ... เสวี่ย!"

จักรพรรดิเหยาเหลือบมองไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า "นางสนมไป๋ทำหน้าที่ดูเเลไทเฮาได้ดี ให้รางวัลเป็นเงินเก้าร้อยตำลึง"

ทุกคนก็เงี่ยหูฟังทันที

เมื่อสักครู่นี้ องค์รัชทายาทรงเข้าข้างนางสนมไป๋ แต่ไม่นานหลังจากนั้น จักรพรรดิก็ทรงตอบแทนนางสนมไป๋ต่อหน้าทุกคน

สิ่งนี้ไม่เพียงแต่ทำให้นางสนมอื่นๆต่างอิจฉา แม้แต่คนงามด้านล่างก็ยังให้ความเคารพต่อนางสนมไป๋มากขึ้นอีกเล็กน้อย

เรียกว่าได้รวบรวมความโปรดปรานจากคนนับพัน คนงามเหล่านี้เคยได้ยินมาเป็นการส่วนตัวว่านางสนมไป๋ไม่เพียงได้รับความโปรดปรานจากองค์รัชทายาเท่านั้น แต่ยังชื่นชอบจากไทเฮาและฮองเฮาด้วย

นี่คือผู้ชนะที่แท้จริงในชีวิต

ขณะที่ไป๋ชิงหลิงกำลังจะยืนขึ้นเพื่อขอบคุณ จักรพรรดิเหยาก็มองดูท้องที่ปูดของเธอ แล้วโบกมือแล้วพูดว่า "ไม่ต้องทำความเคารพ"

"ขอบคุณจักรพรรดิ"

ไทเฮายิ้มด้วยความพึงพอใจอย่างยิ่ง จากนั้นพยักหน้าไปทางฮองเฮาเต๋อ ส่งสัญญาณให้เริ่มประกวด

ฮองเฮาเต๋อกล่าวว่า "วันนี้เป็นวันคัดคนงงาม หลังจากที่อ๋องหราวแต่งงานกับพระชายาหราวแล้ว ขวนหราวก็ไม่ได้แต่งงานกับนางสนมในวังอีกเลย เหอเฟยจะเป้นคนช่วยคัดเลือกเอง"