ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 832

"อาเยี่ย!"

"ข้าอยู่นี่"

"ในมือที่ถือดอกกุ้ยฮวานั้นมีปัญหา ดอกกุ้ยฮวาที่วางอยู่ที่ศาลาชิงหลิงล้วนมีปัญหา การตายของเสด็จย่าไม่ใช่เรื่องนอกเหนือความคาดหมาย มีคน......คิดจะใช้ดอกไม้พวกนั้นทำร้ายลูก และคิดจะฆ่าข้า......" เสียงของเธออ่อนแรงอย่างมาก แต่กลับพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาจนหมด

และคำพูดพวกนี้ ลี่ว์อีได้เคยพูดกับหรงเยี่ยแล้ว ก่อนที่เขาจะมาถึงจวนตระกูลกู้

เขาแค่บอกให้คนปิดข่าวไว้

เพราะว่าหลวนอี๋ไม่มีทางทำร้ายใครแน่ มีคนคิดจะใช้หลวนอี๋ฆ่าเสด็จย่าของพวกเขา

ก่อนที่ฆาตรกรตัวจริงยังไม่ปรากฏตัว เขาจะแหวกหญ้าให้งูตื่นไม่ได้

ลี่ว์อีและอีผิงถิง รวมถึงครอบครัวตระกูลกู้ต่างก็คอยเฝ้าอยู่ข้างๆ

หรงเยี่ยพยักหน้า:"ข้ารู้แล้ว ไม่ต้องพูดอะไร"

"ข้าสงสัยว่าทางฝ่าบาท......มีคนต้องการทำร้ายเขาเช่นกัน อาเยี่ย เจ้าจับตาดูเขาให้ดี อย่าให้แผนของคนผู้นั้นสำเร็จ" ไป๋ชิงหลิงหลับตาทั้งสองข้างลง แล้วหลับไหลไปอีกครั้ง

หรงเยี่ยนั่งมองข้างๆเธออยู่นานมาก

ไป๋ชิงหลิงไม่ได้อยู่ในวัง เขาก็ไม่ได้อยากจะกลับไป

แต่เขารู้ดี เขาต้องกลับ

พอถึงวันนั้น วันที่จับฆาตกรตัวจริงได้ แล้วสารภาพเรื่องจริงออกมา เขาถึงจะรับภรรยาและลูกของเขากลับไปได้

"รอข้านะ" หรงเยี่ยก้มหน้า ประทับไปที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ แล้วนำยาที่นายผู้เฒ่าฉางให้เขาไว้ ดันเข้าไปในปากของเธอ

เขาเดินออกจากห้อง

ด้านนอกห้องมีทหารองครักษ์เหยี่ยวดำคอยคุ้มกันเขาอยู่

เขามองไปที่พวกเขา แล้วพูด:"อยู่ที่นี่ ปกป้องซื่อจื่อกับนายท่านหญิงให้ดี"

"ครับ!" ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำพูดพร้อมเพรียงกัน

หรงเยี่ยเดินออกจากเรือน ด้านหลังกลับมีเสียงตะโกนดังขึ้น:"เสด็จพ่อ!"

หรงเยี่ยหยุดฝีเท้า แล้วหันหลังกลับไปดู

หมอเทวดาซูพาหรงจิ่งหลินเดินเข้ามาทางคุ้มทางเดิน ร่างเล็กเดินมาหาเขาอย่างรวดเร็ว

หรงเยี่ยหมุนตัว รอรับเด็กน้อยอยู่ที่เดิม

หรงจิ่งหลินโผเข้าหา กอดร่างของเขาไว้:"เสด็จพ่อ......"

เขานิ่งไปสักพัก แล้วยกมือขึ้นวางบนศีรษะของเด็กน้อย พร้อมพูด:"ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง?"

"ร่างกายข้าแข็งแรงดีแล้ว ข้ากับเสด็จแม่ต้องหลบซ่อนอีกนานแค่ไหนพ่ะย่ะค่ะถึงจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา แล้วเมื่อไหร่ข้าจะได้เจอน้องสาว" หรงจิ่งหลินปล่อยมือลง แล้วถอยหลังไปเล็กน้อย เสียงสะอึกสะอื้น

หรงเยี่ยมองอยู่นาน ให้คำตอบเขาเพียงแค่:"ใกล้แล้ว เจ้ารออีกหน่อย"

"ข้ารอได้ แต่น้องในครรภ์ของเสด็จแม่จะรอได้หรือไม่"

หรงเยี่ยแข็งทื่อเล็กน้อย แล้วนั่งยองลง ถึงจะพบว่าหรงจิ่งหลินสูงขึ้นเล็กน้อย คิ้วและตาของเขาใกล้เคียงกับเขามากขึ้น เพียงแต่ร่างนั้นค่อนข้างผอมบาง

"เจ้าดูสิ เจ้าสูงพอๆกับพ่อ พ่อไม่อยู่ เจ้าก็อยู่เป็นเพื่อนน้องกับแม่แทนพ่อ พวกเขาต้องการเจ้า เจ้าต้องเป็นเสาหลัก ปกป้องหญิงสาวผู้อ่อนแอที่อยู่ด้านในนะ" มือใหญ่ของหรงเยี่ยจับไว้ที่ไหล่ของหรงจิ่งหลิน

หน้าที่นี้ถึงแม้ว่าจะหนักอึ้ง แต่หรงจิ่งหลินก็ไม่ท้อถอย

เขาพยักหน้าแล้วพูด:"ลูกทราบดีว่าจะทำยังไง ลูกจะทำหน้าที่ของตนเองให้ดี ไม่ให้เสด็จแม่เป็นกังวลพ่ะย่ะค่ะ"

"อืม"

หรงเยี่ยจากไปแล้ว เขาไม่อนุญาตให้หรงจิ่งหลินไปส่งเขา

เขาพาหลวนอี๋ออกจากตระกูลกู้

เพียงแต่หลวนอี๋นั้นลืมเรื่องที่เกิดขึ้นที่จวนตระกูลกู้ไปแล้ว เพราะเวลาที่เธออาการกำเริบ ก็จะทำให้เธอลืมเรื่องวันนั้นไปหมดสิ้น

ตอนนี้เธอฟื้นสติแล้ว จำได้แค่เคยไปเยี่ยมไป๋ชิงหลิง

"พี่เจ็ด ท้องของพี่สะใภ้เจ็ดใหญ่ขึ้นทุกวัน ข้าแทบรอวันที่พี่สะใภ้เจ็ดคลอดไม่ไหวแล้ว" สีหน้าหลวนอี๋เต็มไปด้วยความดีใจ

หวู่โป๋หย่วนหันมาเหลือบมองหรงเยี่ย หรงเยี่ยส่ายหน้าให้เขา บอกเป็ยนัยว่าเขาไม่ต้องพูดอะไรกับหลวนอี๋

เธอจะรับได้อย่างไร ถ้ารู้ว่าเธอเกี่ยวข้องกับการตายของเสด็จย่า......

"ข้า......"

"เสด็จย่าพึ่งจะจากไป อาการป่วยของเสด็จพ่อก็ยังไม่มั่นคง ในวังนี้คงจะต้องใช้เวลาอีกนานถึงจะจัดงานมงคลได้" หลวนอี๋ปล่อยมือเขา แต่กลับไปลูบที่ใบหูเขาแทน:"คุณชายหวู่ ขอบใจเจ้ามาก"

"องค์หญิง ไม่ต้องขอบใจหรอก เจ้าพักผ่อนเถอะ" หวู่โป๋หย่วนรีบถอยออกมา ปิดประตูวัง แล้วรีบจากไป

และในเวลาที่เขาออกมานั้น ยังได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของหลวนอี๋อีกด้วย

ทำให้ในใจหวู่โป๋หย่วนเต้นอย่างบ้าคลั่ง ทำไมองค์หญิงต้องพูดเช่นนั้นกับเขา ต่อให้เขาต้องรอทั้งชีวิต เขาก็เต็มใจ

หวู่โป๋หย่วนออกจากวังแล้วไปหาหมอเทวดาซูที่จวนตระกูลกู้

ส่วนหรงเยี่ยหลังจากที่กลับมาถึงตำหนักเจาหยาง ก็เห็นหลานวานเอ๋อร์ยืนอยู่หน้าประตูตำหนักเจาหยาง นางกำนัลด้านหลังกำลังถืออาหารมื้อดึก

หรงเยี่ยเหลือบมองด้วยสายตาเรียบเฉย แล้วเดินผ่านหน้าเธอไป ข้ามธรณีประตู ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด

หลานวานเอ๋อร์รีบเรียกเขาไว้:"ฝ่าบาท ให้หม่อมฉันปรนนิบัติฝ่าบาทเถอะเพคะ"

เขาหยุดฝีเท้าลง แล้วพูด:"ให้พระชายาองค์รัชทายาทเข้ามา"

พูดจบ หรงเยี่ยก็เดินเข้าไปในตำหนัก

หลานวานเอ๋อร์ยกอาหาร แล้วเดินตามหรงเยี่ยอย่างรวดเร็ว

เขานั่งลงบนเตียงมังกร หลานวานเอ๋อร์วางอาหารตรงหน้าเขา หลังจากที่จัดวางเสร็จ เธอก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ แล้วพูด:"ฝ่าบาท เชิญเสวยเพคะ"

"อืม" เขาหยิบตะเกียบขึ้น สายตากวาดมองอาหาร หรี่ตาทั้งสองแล้วพูด:"ใครเป็นคนทำ?"

หลานวานเอ๋อร์รีบหดมือทั้งสองของตัวเองไว้

เขามองท่าทางของเธอ แล้วถาม:"เจ้าทำหรือ?"

"หม่อมฉันเห็นว่าช่วงไม่กี่วันนี้ฝ่าบาทไม่อยากอาหาร เลยเรียนรู้จากนางสนมไป๋ ลงมือทำเองเพคะ เพียงแต่รสมือหม่อมฉันอาจจะไม่สู้นางสนมไป๋ ทำได้ไม่ตรงตามรสชาติที่นางสนมไป๋ทำให้ฝ่าบาทเพคะ" หลานวานเอ๋อร์พูดด้วยเสียงอ่อนโยน

หรงเยี่ยไม่ได้ปฏิเสธ เลยชิมไปสองสามคำต่อหน้าเธอ

และแค่สองสามคำนี้ ทำให้หลานวานเอ๋อร์ดีใจอย่างมาก:"ฝ่าบาท ถูกปากหรือไม่เพคะ?"