ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 833

"ดีมาก!" เขากินของอย่างอื่นอีก เพียงแต่สำหรับเขาแล้ว ไม่ได้รสชาติอะไร!

ทว่าในสายตาของหลานวานเอ๋อร์ นี่คือก้าวแรกแห่งความสำเร็จที่ได้เข้าใกล้องค์รัชทายาท องค์รัชทายาทมองเห็นความพยายามของเธอในช่วงนี้แล้ว

นี่ทำให้หลานวานเอ๋อร์ยิ่งยืนหยัดความคิดที่จะกำจัดไป๋ชิงหลิงและลูกมากขึ้นไปอีก

หรงเยี่ยวางตะเกียบลง แล้วพูด:"ไม่ต้องลงครัวให้ข้าอีก เจ้าคือพระชายาองค์รัชทายาท ฐานะสูงส่ง เรื่องพวกนี้ให้นางกำนัลไปเตรียมก็พอ"

ในใจหลานวานเอ๋อร์ราวกับถูกฉาบด้วยน้ำผึ้ง อมยิ้ม แถมยังเอาตนเองไปเปรียบเทียบกับไป๋ชิงหลิงอีก:"ฝ่าบาท เรื่องพวกนี้นางสนมไป๋ทำได้ หม่อมฉันก็ทำได้เพคะ หม่อมฉันแค่อยากจะทำอาหารให้สามีของตนเอง เหมือนกับ......"

"นางสนมไป๋ก็คือนางสนมไป๋ เจ้าก็คือเจ้า หากพระชายาองค์รัชทายาทว่างนัก มิสู้ไปดูแลตำหนักตงให้ดี"เขาขมวดคิ้ว ในใจอึดอัดเล็กน้อย แต่ก็ยังควบคุมได้อยู่บ้าง เลยไม่ได้ไล่หลานวานเอ๋อร์ออกไป

หลานวานเอ๋อร์หลุบตาลงต่ำ ไม่กล้าหยั่งเชิงใดๆอีก:"เพคะ หม่อมฉันทราบแล้ว ได้ยินมาว่านางสนมไป๋เลี้ยงครรภ์อยู่ที่ตระกูลกู้ เลยทำให้ตระกูลกู้เกิดปัญหายุ่งยาก อาจจะดูแลไม่ทั่วถึง ต้องการให้หม่อมฉันส่งนางกำนัลไปปรนนิบัติรับใช้นางสนมไป๋หรือไม่เพคะ"

หรงเยี่ยขมวดคิ้ว

หลานวานเอ๋อร์เหมือนจะเห็นถึงความไม่พอใจและความโกรธจากสายตาของหรงเยี่ย

เธอเลยรีบอธิบายอย่างลุกลี้ลุกลน:"หม่อมฉัน......หม่อมฉันแค่คิดว่า......ไป๋......"

"อย่าเอ่ยถึงนาง!" หรงเยี่ยตบโต๊ะด้วยความโกรธ:"ข้าเหนื่อยแล้ว"

ในใจหลานวานเอ๋อร์สั่นไหวเล็กน้อย ไม่กล้าเอ่ยถึงไป๋ชิงหลิงอีก:"เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวกลับก่อน ฝ่าบาทรีบพักผ่อนเถอะเพคะ"

"อืม!"

หลังจากที่หลานวานเอ๋อร์ให้คนเก็บของบนโต๊ะเรียบร้อยแล้ว ก็เดินออกไปจากตำหนักเจาหยาง

วินาทีที่ประตูตำหนักปิดลง หรงเยี่ยเหลือบตามอง สายตาที่เย็นยะเยือกจ้องไปที่แผ่นหลังของหลานวานเอ๋อร์

ไม่นานหวู่โป๋หย่วนก็พาหมอเทวดาซูเข้ามาในตำหนักเจาหยาง

ส่วนหลานวานเอ๋อร์นั้นก็กลับเข้าไปในที่ตำหนักเจาหยางแล้ว นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมยิ้มแล้วพูด:"ในที่สุดฝ่าบาทก็มองเห็นความตั้งใจของข้าแล้ว"

ฝูฮวานั่งคุกเข่าอยู่ด้านหลังเธอ หวีผมให้เธอ:"แต่ถึงแม้จะเสวยอาหารที่พระชายาองค์รัชทายาททำ มันก็ยังไม่พอนะเพคะ พระชายาองค์รัชทายาทแต่งเข้าตำหนักตงก็หลายเดือนแล้ว ต้องคิดหาทางหลับนอน เพื่อตั้งครรภ์ทายาทขององค์รัชทายาทนะเพคะ"

"จะรีบไปไหนกันเล่า!"

พอฝูฮวาได้ยิน ก็คุกเข่าลงข้างๆหลานวานเอ๋อร์ แล้วพูด:"พระชายาองค์รัชทายาท อีกสองสามเดือนนางสนมไป๋ก็คลอดแล้ว รอนางคลอดลูกในครรภ์ออกมาช่วยซื่อจื่อจิ่ง ถึงตอนนั้นก็ช้าไปแล้วนะเพคะ"

ขณะที่หลานวานเอ๋อร์ได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับไป๋ชิงหลิงนั้น ก็ตบไปที่โต๊ะเครื่องแป้งอย่างหนักหน่วง สีหน้าเคร่งขรึม:"ใครบอกว่านางจะคลอดลูกในครรภ์ออกมาได้กันล่ะ"

ฝูฮวารีบยกมือขึ้นมาปิดปาก:"จริงด้วยเพคะ หม่อมฉันพูดผิดไป หม่อมฉันแค่คิดว่า ในเมื่อสามารถซื้อยาวิเศษเช่นนั้นได้ ก็สามารถซื้อยาที่ทำให้องค์รัชทายาทหลงใหลพระชายาได้เหมือนกันเพคะ"

หลานวานเอ๋อร์หันหน้าไปมองฝูฮวา:"เจ้าต้องการให้ข้าทำร้ายองค์รัชทายาท?"

"ไม่ใช่เพคะ ต่อให้มอบความกล้าให้หม่อมฉัน หม่อมฉันก็ไม่กล้าให้พระชายาไปทำร้ายองค์รัชทายาทหรอกเพคะ หม่อมฉันแค่แนะนำพระชายา เพื่อพระชายาจะได้ตั้งครรภ์ทายาทในเร็ววัน ทั้งยังดีต่อองค์รัชทายาทอีกด้วยเพคะ" ร่างของฝูฮวาหมอบลง ศีรษะติดอยู่กับพื้น

หลานวานเอ๋อร์กลับถูกประโยคสุดท้ายกระตุ้น

ต่อให้ไม่ใช่เพราะไป๋ชิงหลิง เธอก็ควรตั้งครรภ์ทายาทขององค์รัชทายาทตั้งนานแล้ว ทายาทในอนาคตถึงจะได้มีตำแหน่ง

คงไม่สามารถให้ลูกของนางสนมไป๋ขึ้นเป็นจักรพรรดิในอนาคตได้หรอก

มีหรือที่เธอจะให้เรื่องแบบเดียวกันกับหรงเหริ่นเกิดขึ้นอีก

"ลุกขึ้นเถอะ!" หลานวานเอ๋อร์พูด

ฝูฮวาลุกขึ้น

หลานวานเอ๋อร์พูดด้วยเสียงเรียบเฉย:"จัดการอย่างระมัดระวังก็แล้วกัน"

ผ่านไปครึ่งเดือน ในวังมีข่าวลืออื่นดังขึ้นมาอีก

หลังจากที่ลี่ว์อีเทยาใส่ถ้วยยาแล้ว ก็หมุนตัว แล้วพูดด้วยความโกรธ:"องค์รัชทายาทไม่มาที่ตระกูลกู้ครึ่งเดือนแล้วนะ ได้ยินมาว่าเสวยแต่อาหารที่พระชายาองค์รัชทายาททำ อยู่แต่กับพระชายา ขาดก็แต่ไม่ได้นอนเตียงเดียวกัน"

อีผิงถิงขมวดคิ้วแล้วพูด:"ลี่ว์อี คำพูดของเจ้าอย่าพูดต่อหน้านายหญิงไป๋ของพวกเราเด็ดขาดล่ะ ตอนนี้นายหญิงไม่สามารถรับเรื่องที่กระทบจิตใจอะไรได้"