ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 835

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม นางกำนัลก็ถือขนมกุ้ยฮวาเข้ามาในตำหนักเฟิงอี๋ หลวนอี๋เลยพาไป๋ชงเซิงออกจากวังหลวง

ทว่ากลับถูกหรงเยี่ยขวางไว้กลางทาง:"จะไปไหน?"

"ไม่ต้องยุ่งเพคะ" ไป๋ชงเซิงกำหมัดแน่น จ้องมองหรงเยี่ยด้วยความโกรธ

หรงเยี่ยหรี่ตาลง เหลือบสายตามองขนมกุ้ยฮวาที่นางกำนัลถืออยู่

ต่อให้ขนมกุ้ยฮวาใช้ภาชนะที่ดีที่สุดใส่มา กลิ่นกุ้ยฮวาที่อยู่ข้างในนั้นก็ยังคงปิดไม่มิด

เขาขมวดคิ้วแล้วพูดอย่างเรียบเฉย:"จะไปหาเสด็จแม่เจ้าหรือ"

"ข้าจะไปหาเสด็จแม่" ไป๋ชงเซิงเชิดใบหน้าเล็กๆขึ้น เผยให้เห็นสีหน้าดังว่า"ข้าจะออกจากวังไปหาเสด็จแม่ เสด็จพ่อจะทำอะไรข้าได้"

ส่วนหลวนอี๋ที่อยู่ข้างๆนั้น พอรับรู้ว่าเด็กคนนี้ทะเลาะอยู่กับหรงเยี่ย เธอเลยโน้มน้าวเบาๆ :"พี่เจ็ด ช่วงนี้ซิงเอ๋อร์ไม่ได้เจอพี่สะใภ้เจ็ดเลย ถ้าพี่ยังไม่ให้นางเจอพี่สะใภ้เจ็ดอีก เกรงว่า......นางคงจะกังวลคิดไม่ตก"

หรงเยี่ยเหลือบตามองเธอ แล้วเดินเข้ามาตรงหน้าไป๋ชงเซิง คว้าเธอขึ้นมา

ไป๋ชงเซิงคิดจะต่อต้าน แต่หรงเยี่ยก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงอ่อนโยน:"ข้าพาเจ้าไปเอง"

ร่างเล็กแข็งทื่อ หันมองรอบทิศ ราวกับกำลังหาอะไรบางอย่าง

หลวนอี๋ถาม:"เซิงเอ๋อร์ เจ้าหาใคร?"

"เปล่า ไปกันเถอะ" ไป๋ชงเซิงหันหน้ากลับมา ไม่ได้พูดอะไรอีก

เรื่องที่หรงเยี่ยออกจากวังหลวง ลือจนเข้าหูหลานวานเอ๋อร์

ฝูฮวาคุกเข่าอยู่ข้างๆเธอแล้วพูด:"พระชายาองค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นโอกาสดี คืนนี้พระชายาไปที่ห้องบรรทมเถอะเพคะ"

พูดจบ ฝูฮวาก็ยื่นยาที่พึ่งได้มาวางตรงหน้าหลานวานเอ๋อร์ แล้วพูดเสียงเบา:"ด้านในมีแค่แมลงกู่ตัวเดียว พระชายาแค่ฝังแมลงกู่ไว้บนร่างตนเอง มันก็จะกระจายกลิ่นหอมเย้ายวนออกมา ชายใดที่ได้กลิ่นนี้ ก็จะถูกมอมเมา ขอแค่พระชายากับองค์รัชทายาทประสานร่างกัน แมลงกู่ในร่างของพระชายาก็จะกลายเป็นโลหิต ช่วยให้พระชายาตั้งครรภ์ทายาทได้เร็วขึ้นเพคะ!"

ตาหลานวานเอ๋อร์กระตุกขึ้นมา:"มหัศจรรย์ถึงขนาดนั้นเชียวหรือ?"

"นี่เป็นของที่หม่อมฉันให้ตาเฒ่าสร้างขึ้นมาเพคะ" ฝูฮวาพูด

ในใจหลานวานเอ๋อร์ดีใจอย่างมาก ทว่าเธอก็คิดถึงปัญหาอีกอย่างขึ้นมาอีก :"หากองค์รัชทายาทไม่ได้ประสานร่างกับข้า แมลงกู่นั่นจะเป็นอย่างไร?"

"พระชายา ตาเฒ่านั่นบอกว่า ไม่มีชายใดที่หนีความหอมเย้ายวนของแมลงกู่ได้ เพราะว่า......แมลงกู่นี้สร้างภาพมายาตามที่ชายผู้นั้นโปรดปรานเพคะ"

"ในตอนที่องค์รัชทายาทกอดพระชายา ก็จะทำให้องค์รัชทายาทจินตนาการถึงคนรักของตนเอง ไม่มีผิดพลาดแน่นอนเพคะ"

"ต่อให้องค์รัชทายาทไม่ได้ประสานร่างกับพระชายา แมลงกู่นี้ก็จะไม่ทำร้ายพระชายาอยู่สักระยะ พระชายา ไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือหรือเพคะ"

ในใจหลานวานเอ๋อร์เต้นอย่างบ้าคลั่งอยู่หลายครั้ง ก้มหน้ามองแมลงกู่โลหิตในกล่อง

ที่ฝูฮวาพูดก็ถูก ไม่เข้าถ้ำเสือมีหรือจะได้ลูกเสือ

เธอคิดหาวิธีเข้าหาองค์รัชทายาทอยู่นาน แต่กลับได้แตะเพียงแค่ชายเสื้อ

หากต้องรอต่อไป ก็ยังไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก

โดยเฉพาะวันนี้ เขาออกจากวังไปอีกแล้ว

นอกวังจะมีใคร ยังต้องพูดอีกงั้นหรือ

เขาต้องออกไปหานางสนมไป๋เป็นแน่

เขายอมต่อต้านจักรพรรดิ เพื่อจะปกป้องลูกในครรภ์ของนางสนมไป๋ รับนางสนมไป๋ไปเลี้ยงครรภ์ที่นอกวัง

รอให้นางคลอดเด็กออกมา คงจะไม่มีที่ให้เธอได้อยู่กันพอดี

เธอต้องรีบจัดการองค์รัชทายาทให้อยู่หมัด

"เจ้าออกไปเถอะ" หลานวานเอ๋อร์หยิบแมลงกู่ขึ้นมา

ฝูฮวารู้ว่าเธอกังวลอะไร ในตอนที่ลุกขึ้นนั้น เธอพูดข้างหูหลานวานเอ๋อร์อีกครั้ง :"องค์หญิงออกจากวังอีกแล้ว แถมยังพากล่องขนมกุ้ยฮวาไปด้วยเพคะ คงจะเอาไปให้นางสนมไป๋กิน พระชายา นางสนมไป๋ไม่มีทางคลอดลูกออกมาได้แน่ พระชายาวางใจเถอะเพคะ"

พอหลานวานเอ๋อร์ได้ยิน ในใจก็สงบลง ยกยิ้มเย็นชาขึ้นที่มุมปาก......

ในตอนที่หรงเยี่ยมาถึงจวนตระกูลกู้ ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำส่งสัญญาณมาให้เขา

เขาเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า สายตาเคร่งขรึมลงเล็กน้อย

ทหารองครักษ์เหยี่ยวดำหายไปแล้ว สีหน้าของหรงเยี่ยกลับไปปกติดังเดิม