ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 836

"ว้าว เขาขยับแล้ว เขาขยับแล้ว น้องๆถีบมือของข้า" ไป๋ชงเซิงจ้องมองไปที่ท้อง ร้องออกมาด้วยความดีใจ สีหน้ายิ้มแย้ม

ไป๋ชิงหลิงยื่นมือไปลูบศีรษะไป๋ชงเซิง พูดด้วยความสงสาร :"เซิงเอ๋อร์ เจ้าไม่ได้ทานอาหารดีๆเลยใช่หรือไม่ ซูบผอมลงไปเยอะ"

รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋ชงเซิงเริ่มหายไป

เธอเหลือบไปมองหรงเยี่ย คิดสักพัก แต่ก็ไม่ได้พูดเรื่องที่ตนเองไม่สบายใจออกมา

"เพราะข้าคิดถึงเสด็จแม่ เสด็จพ่อเขาดูแลข้าดีมาก ทุกวันสั่งให้คนทำอาหารในครัวทำให้ข้าทานตั้งหลายอย่าง เพียงแต่ข้าอยากทานพร้อมกับเสด็จแม่และจิ่งหลิน แล้วก็คิดถึงน้องๆด้วยเพคะ" ไป๋ชงเซิงก้มหน้าพูด

หรงจิ่งหลินได้ยินคำพูดนี้ ในใจก็อึดอัด กดดันขึ้นมาเล็กน้อย

เขาไปด้านหน้า จับมือของไป๋ชงเซิงไว้ :"เช่นนั้นวันนี้ให้ห้องครัวทำของอร่อย พวกเรามานั่งทานอาหารพร้อมกัน"

"ทานอาหารเสร็จ ข้าก็ต้องกลับวังกับเสด็จพ่ออีก" ไป๋ชงเซิงยังคงเซื่องซึม

หรงจิ่งหลินนิ่งอึ้งไป ไม่รู้ว่าควรจะปลอบใจเธออย่างไร

เวลานี้ หรงเยี่ยพูดขึ้นมา :"ไม่กลับวัง"

เด็กน้อยทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองเขา ไป๋ชิงหลิงก็มองไปทางชายหนุ่มเช่นกัน แล้วพูด :"เจ้าจะให้เซิงเอ๋อร์อยู่ที่ตระกูลกู้?"

"ข้าก็จะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าด้วย เจ้าคิดว่าอย่างไร?"

ในใจไป๋ชิงหลิงเต้นอย่างบ้าคลั่ง ความกดดันหายไป ความตื่นเต้นและรอคอยเกิดขึ้นพร้อมกันในใจเธอ

เธอถามกลับด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ :"เจ้าอยู่ต่อที่นี่? แล้วทางเสด็จพ่อ......"

"อย่างมากครึ่งเดือน"

ครึ่งเดือน!

เขาจะอยู่กับเธอครึ่งเดือน

นี่สำหรับเธอแล้ว อย่างกับเป็นเรื่องเพ้อฝัน

ที่เพ้อฝันมานานมากแล้ว......

"ในวังเกิดขึ้นอะไรขึ้นใช่หรือไม่ ทำไมเจ้า......"

"รออีกครึ่งเดือน หลังจากครึ่งเดือน พวกเรากลับวังด้วยกัน"

พอได้ยินประโยคนี้ ในใจไป๋ชิงหลิงก็มีคำตอบแล้ว ดูท่า......เขาใกล้จับฆาตกรตัวจริงได้แล้ว

เธอกำมือใหญ่ของเขาไว้ ยิ้มแล้วพยักหน้า :"อืม!"

"เซิงเอ๋อร์ เจ้าได้ยินหรือไม่ เสด็จพ่อจะอยู่ที่นี่ พวกเราใกล้จะได้กลับวังแล้ว"

"ช่างดีจริง ช่างดีจริง!"

"ข้าพาเจ้าไปเดินเล่น" หรงจิ่งหลินจับมือไป๋ชงเซิง แล้วเดินออกจากไปศาลา

"พวกเราก็กลับเข้าเรือนกันเถอะ" ไป๋ชิงหลิงเห็นว่าเด็กทั้งสองไปแล้ว ก็เงยหน้าพูด

หรงเยี่ยพยักหน้า จู่ๆก็เอี้ยวตัวมา อุ้มไป๋ชิงหลิงขึ้นในท่านอน

ไป๋ชิงหลิงร้องตะโกนออกมา มือทั้งสองกอดคอหรงเยี่ยไว้แน่น :"อย่านะ เจ้ารีบวางข้าลง ท้องข้าหนักเกินไป"

"อุ้มเด็กสี่คน ผู้หญิงอีกหนึ่งคน หากข้าไม่สามารถทำได้ ข้าก็คงเป็นเสด็จพ่อไม่ได้"

"ข้ากลัว!" มือทั้งสองของเธอจับไว้แน่น กลัวว่าถ้าไม่ระวังจะล้มเอาทั้งคู่

หรงเยี่ยมองท่าทางของเธอ ยกริมฝีปากขึ้น :"เจ้ากลัวว่าข้าจะทำเจ้าล้มงั้นหรือ"

"เปล่าเพคะ ข้า......" หน้าเธอแดงก่ำ แล้วพูด :"มีใครที่ไหนอุ้มคนท้องกัน ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น รีบวางข้าลงเถอะ"

หรงเยี่ยไม่ได้สนใจเธอ อุ้มเธอกลับเข้าไปในเรือน แล้ววางบนเตียงนิ่มๆ

ขณะที่ไป๋ชิงหลิงนอนลง ก็รู้สึกถึงความสบายขึ้นเยอะ

เขาหยิบเบาะรองนิ่ม รองให้ที่ด้านหลังเธอ แล้วก้มหน้ามองท้องขนาดใหญ่ :"เหนื่อยมากใช่หรือไม่?"

"เหนื่อยแน่นอนอยู่แล้วเพคะ ตอนนี้ข้าเดินเยอะไม่ได้ นั่งนานก็ไม่ได้ ยืนไปสักพักก็เหนื่อยแล้ว พอนอนลงก็เหนื่อยอีก" ไป๋ชิงหลิงพูดถึงความลำบากที่พูดไม่ได้ของเธอ

หรงเยี่ยจูบเบาๆที่หน้าผากเธอด้วยความสงสาร :"วิชาแพทย์เจ้าสูงส่งเช่นนั้น มีวิธีที่ทำให้ผู้ชายมีลูกไม่ได้หรือไม่"