ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 837

ให้ตายเถอะ พระสนมไป๋กำลังตั้งครรภ์ จะหาหญิงสาวให้องค์รัชทายาท ก็ไม่ควรหาต่อหน้าหญิงที่กำลังตั้งครรภ์

ช่างไม่ดูสถานการณ์เลย

ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงเดินพยุงท้องออกมา และยืนอยู่ข้างหลังหรงเยี่ย

แม่นมจ้านก็เพิ่งรู้ตัวว่า ตัวเองได้พูดผิดไป

นางรีบยกมือขึ้น แล้วตบปากตัวเองอย่างแรง “พระสนม ที่หม่อมฉันพูดไปมันไร้สาระ”

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมององค์รัชทายาทด้วยรอยยิ้ม เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ถ้าเป็นความต้องการองค์รัชทายาท แม่นมทั้งสองก็ตั้งใจเลือกอย่างสุดใจเถอะ”

ใบหน้าของหรงเยี่ยบูดบึ้ง

ผู้หญิงที่ได้คืบจะเอาศอก

“ฝ่าบาท........”

“ข้าบอกเมื่อไหร่ว่าต้องการหญิงสาว?” แม่นมหยางกำลังจะเอ่ยปาก แต่หรงเยี่ยพูดขัดอย่างเย็นชาก่อน

แม่นมหยางพูดด้วยความเคารพว่า “เพค่ะ พระสนมได้เวลาเสวยอาหารแล้ว”

“งั้นก็ทานข้าวเถอะ” หรงเยี่ยโกรธเล็กน้อย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับไป๋ชิงหลิง เขาก็ระงับความโกรธ และอุ้มไป๋ชิงหลิงไปที่ห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหาร

ในตอนกลางคืน หรงเยี่ยถูกแม่นมหยางขอให้นอนแยกห้อง

แต่คำขอของแม่นมทั้งสอง ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ

หลังจากที่หรงเยี่ยเดินเข้าไปในห้องของไป๋ชิงหลิง ก็รีบหันกลับมาล็อคประตู แม่นมทั้งสองจึงถูกทิ้งให้อยู่นอกประตู ไม่ว่าทั้งสองจะพยายามเคาะประตูแค่ไหนพวกเขาก็ไม่สามารถเปิดประตูได้

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเบาๆ “แท้จริงแล้วองค์รัชทายาท ก็มีปัญหาในการถูกบังคับเรื่องแบบนี้เช่นกัน”

“ไป๋ชิงหลิง เจ้าอย่าได้คืบเอาศอกนะ เจ้ากำลังตั้งครรภ์ข้าจึงยอมเจ้า ไม่ติดใจเอาความกับหญิงตั้งครรภ์ แต่หลังจากที่เจ้าคลอดลูกแล้ว สิ่งที่ติดค้างอยู่ ข้าจะทวงคืนจากเจ้าเอง”

ไป๋ชิงหลิงไม่รู้ร้อนรู้หนาว

เธอตัดสินใจให้เขาทำหมัน

ด้วยความสามารถของเขา คงใช้เวลาไม่นาน ในการทำให้ท้องของเธอโตอีกครั้ง

การตั้งครรภ์ครั้งนี้ก็ลำบากมากพอแล้ว

ชายคนนั้นลดม่านลง แล้วกอดเธอ แต่เขาจะสามารถหลับอย่างสงบได้อย่างไร

เขาไม่สามารถแตะต้องเธอได้ แต่เอาแต่จ้องมองที่มือของเธอ ราวกับหมาป่าที่กำลังจ้องมองที่อาหาร

ไป๋ชิงหลิงสามารถจินตนาการได้ว่า หลังจากที่เธอคลอดลูกแล้ว เขาจะจัดการกับเธอหนักแค่ไหน

เธอพูดด้วยความไม่พอใจ “หรงเยี่ย เจ้าจะนอนไหม หากเจ้าไม่อยากนอน เจ้าก็ออกไปซะ ข้าจะนอน”

“นอน！” เขากุมมือของเธอ แล้วทิ้งตัวลงนอน.........

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที........

ค่ำคืนช่างยาวนาน

หลานวานเอ๋อร์รออยู่ที่ตำหนักเจาหยางตลอดทั้งวัน

ฝูฮวาเดินเข้ามา หลานวานเอ๋อร์ถามว่า “องค์รัชทายาทกลับตำหนักหรือยัง?”

ฝูฮวาส่ายหัวแล้วพูดว่า “วันนี้ฝ่าบาทไม่เสด็จกลับตำหนัก”

“อะไรนะ！” หลานวานเอ๋อร์ลุกขึ้นยืนทันที มองดูเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่ วันนี้เพื่อที่จะเข้าถวายตัว เธอจึงสวมชุดที่ไม่ค่อยมิดชิดนัก แต่เธอไม่คาดคิดว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้

เธอถามอย่างไม่พอใจ “แล้วองค์รัชทายาทได้บอกหรือไม่ว่าจะเสด็จกลับตำหนักเมื่อใด?

ฝูฮวาพูดว่า “ฝ่าบาทจะไม่เสด็จออกไปข้างนอกนานเกินไปอย่างแน่นอน ทุกครั้งฝ่าบาทก็ประทับอยู่แค่ไม่กี่ชั่วโมง ก็จะเสด็จกลับตำหนัก ตอนนี้องค์รัชทายาทเป็นคนรับผิดชอบดูแลงานราชการทั้งหมดในราชสำนัก เพื่อพระสนมไป๋แล้ว เขาถึงกลับยอมทิ้งงานเลยหรือ”

เมื่อได้ยินคำพูดของฝูฮวา หลานวานเอ๋อร์ก็รู้สึกผ่อนคลายลง

“กลับตำหนักจาวฮวาก่อนเถอะ！”

“ไม่นะ พระชายาองค์รัชทายาท หากฝ่าบาทเสด็จกลับมากะทันหัน เมื่อเขานอนอยู่บนเตียง ก็เป็นเวลาที่.......” ฝูฮวาเหลือบมองเสื้อผ้าของหลานวานเอ๋อร์ ตอนนี้สวย งดงาม มีกลิ่นหอม ประกอบกลับกลิ่นหลอนประสาทของกู่แล้ว นางไม่เชื่อว่าองค์รัชทายาทจะไม่หวั่นไหว

หลานวานเอ๋อร์รู้สึกกังวลเล็กน้อย “แต่ถ้าฝ่าบาทเห็นข้านอนอยู่บนเตียง..........”

เขาอุ้มเธอเดินออกจากบ้านตระกูลกู้ ฮูหยินอาวุโสตระกูลกู้มาส่งพวกเขาด้วยตัวเอง

“พระสนม รอให้ผ่านไปสักพัก หม่อมฉันจะเข้าวังไปพบท่าน” ฮูหยินอาวุโสกู้มองดูร่างกายที่หนักอึ้งของเธอ “เมื่อถึงเวลานั้น ลูกหลานของราชวงศ์ก็ได้กำเนิดแล้ว”

ไม่สามารถอุ้มท้องให้ครบเก้าเดือนได้

ครรภ์นี้ก็คงรอไม่เกินอีกสองเดือน

ไป๋ชิงหลิงพูดว่า “ได้ ท่านก็ดูแลสุขภาพด้วย”

“แพทย์หญิงที่พระสนมให้อยู่ดูแลข้า ฝีมือยอดเยี่ยมมาก ร่างกายที่ชราของข้านี้ ตอนนี้ก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดตรงไหนแล้ว ท่านไม่ต้องเป็นกังวลเกี่ยวกับตระกูลกู้ ข้าจะให้ลูกไม่รักดีเหล่านี้คุ้มครองท่านกลับไป” ฮูหยินอาวุโสกู้ยกมือขึ้น แล้วพูดว่า “ตามไป ต้องส่งพระสนมไป๋กับองค์รัชทายาทกลับพระราชวังอย่างปลอดภัย”

บรรดาลูกชายตระกูลกู้ต่างตอบรับพร้อมกันว่า “รับทราบ ท่านย่า！”

ไป๋ชิงหลิงถูกหรงเยี่ยอุ้มขึ้นรถม้า

รถม้าเคลื่อนตัวช้ามาก แต่การเข้าพระราชวังในเวลานี้ ก็ตรงกับความปรารถนาของหรงเยี่ย

สี่ชั่วโมงต่อมา หรงเยี่ยอุ้มไป๋ชิงหลิงเดินจากประตูพระราชวังไปยังตำหนักเฉียนชิง

ผู้คนและเจ้าหน้าที่จำนวนมากในพระราชวัง ได้เห็นกับตาตัวเอง และทุกคนต่างก็พูดถึงเรื่องนี้

วั่นฝูกำลังจะไปรายงานที่ตำหนักเฉียนชิง แต่ หรงเยี่ยเดินเร็วมาก ไม่นานก็เดินทันวั่นฝู วั่นฝูไม่ทันจะได้รายงาน หรงเยี่ยก็อุ้มไป๋ชิงหลิงเข้าไปในห้องโถงด้านในก่อนแล้ว

ในเวลานี้ ฉางเล่ออันกำลังรับใช้จักรรพรรดิเหยาดื่มยา

แต่เมื่อจักรพรรดิเหยาเห็นหรงเยี่ยอุ้มไป๋ชิงหลิงปรากฏตัวในห้องนอนของเขา เขาก็ชี้ไปที่หรงเยี่ยด้วยความโกรธ และไปอย่างรุนแรงทันที........

“เจ้า.......แค่กๆๆ.........”

“จักรพรรดิ！” ฉางเล่ออันวางชามยาลง และลูบที่หน้าอกของจักรพรรดิเหยา

ส่งหรงเยี่ยก็วางไป๋ชิงหลิงลงบนเก้าอี้นุ่ม แล้วหยิบเบาะ มารองไว้ด้านหลังของไป๋ชิงหลิง

หลังจากที่ให้ไป๋ชิงหลิงนั่งเรียบร้อยแล้ว หรงเยี่ยก็หันมาทำความเคารพ “คำนับองค์จักรพรรดิ ของทรงเจริญพระเจริญหมื่นปีหมื่นปีหมื่นหมื่นปี......”

“เจ้า.......แค่กๆๆ.........นี่เจ้า.......ลูกอกตัญญู........ทะ......ทหาร.......ฆ่า.......พระสนมไป๋.......”