ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 837

ให้ตายเถอะ พระสนมไป๋กำลังตั้งครรภ์ จะหาหญิงสาวให้องค์รัชทายาท ก็ไม่ควรหาต่อหน้าหญิงที่กำลังตั้งครรภ์

ช่างไม่ดูสถานการณ์เลย

ในเวลานี้ไป๋ชิงหลิงเดินพยุงท้องออกมา และยืนอยู่ข้างหลังหรงเยี่ย

แม่นมจ้านก็เพิ่งรู้ตัวว่า ตัวเองได้พูดผิดไป

นางรีบยกมือขึ้น แล้วตบปากตัวเองอย่างแรง “พระสนม ที่หม่อมฉันพูดไปมันไร้สาระ”

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมององค์รัชทายาทด้วยรอยยิ้ม เลิกคิ้วแล้วพูดว่า “ถ้าเป็นความต้องการองค์รัชทายาท แม่นมทั้งสองก็ตั้งใจเลือกอย่างสุดใจเถอะ”

ใบหน้าของหรงเยี่ยบูดบึ้ง

ผู้หญิงที่ได้คืบจะเอาศอก

“ฝ่าบาท........”

“ข้าบอกเมื่อไหร่ว่าต้องการหญิงสาว?” แม่นมหยางกำลังจะเอ่ยปาก แต่หรงเยี่ยพูดขัดอย่างเย็นชาก่อน

แม่นมหยางพูดด้วยความเคารพว่า “เพค่ะ พระสนมได้เวลาเสวยอาหารแล้ว”

“งั้นก็ทานข้าวเถอะ” หรงเยี่ยโกรธเล็กน้อย แต่เมื่อเผชิญหน้ากับไป๋ชิงหลิง เขาก็ระงับความโกรธ และอุ้มไป๋ชิงหลิงไปที่ห้องอาหารเพื่อรับประทานอาหาร

ในตอนกลางคืน หรงเยี่ยถูกแม่นมหยางขอให้นอนแยกห้อง

แต่คำขอของแม่นมทั้งสอง ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ

หลังจากที่หรงเยี่ยเดินเข้าไปในห้องของไป๋ชิงหลิง ก็รีบหันกลับมาล็อคประตู แม่นมทั้งสองจึงถูกทิ้งให้อยู่นอกประตู ไม่ว่าทั้งสองจะพยายามเคาะประตูแค่ไหนพวกเขาก็ไม่สามารถเปิดประตูได้

ไป๋ชิงหลิงหัวเราะเบาๆ “แท้จริงแล้วองค์รัชทายาท ก็มีปัญหาในการถูกบังคับเรื่องแบบนี้เช่นกัน”

“ไป๋ชิงหลิง เจ้าอย่าได้คืบเอาศอกนะ เจ้ากำลังตั้งครรภ์ข้าจึงยอมเจ้า ไม่ติดใจเอาความกับหญิงตั้งครรภ์ แต่หลังจากที่เจ้าคลอดลูกแล้ว สิ่งที่ติดค้างอยู่ ข้าจะทวงคืนจากเจ้าเอง”

ไป๋ชิงหลิงไม่รู้ร้อนรู้หนาว

เธอตัดสินใจให้เขาทำหมัน

ด้วยความสามารถของเขา คงใช้เวลาไม่นาน ในการทำให้ท้องของเธอโตอีกครั้ง

การตั้งครรภ์ครั้งนี้ก็ลำบากมากพอแล้ว

ชายคนนั้นลดม่านลง แล้วกอดเธอ แต่เขาจะสามารถหลับอย่างสงบได้อย่างไร

เขาไม่สามารถแตะต้องเธอได้ แต่เอาแต่จ้องมองที่มือของเธอ ราวกับหมาป่าที่กำลังจ้องมองที่อาหาร

ไป๋ชิงหลิงสามารถจินตนาการได้ว่า หลังจากที่เธอคลอดลูกแล้ว เขาจะจัดการกับเธอหนักแค่ไหน

เธอพูดด้วยความไม่พอใจ “หรงเยี่ย เจ้าจะนอนไหม หากเจ้าไม่อยากนอน เจ้าก็ออกไปซะ ข้าจะนอน”

“นอน！” เขากุมมือของเธอ แล้วทิ้งตัวลงนอน.........

ใบหน้าของไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที........

ค่ำคืนช่างยาวนาน

หลานวานเอ๋อร์รออยู่ที่ตำหนักเจาหยางตลอดทั้งวัน

ฝูฮวาเดินเข้ามา หลานวานเอ๋อร์ถามว่า “องค์รัชทายาทกลับตำหนักหรือยัง?”

ฝูฮวาส่ายหัวแล้วพูดว่า “วันนี้ฝ่าบาทไม่เสด็จกลับตำหนัก”

“อะไรนะ！” หลานวานเอ๋อร์ลุกขึ้นยืนทันที มองดูเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่ วันนี้เพื่อที่จะเข้าถวายตัว เธอจึงสวมชุดที่ไม่ค่อยมิดชิดนัก แต่เธอไม่คาดคิดว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้

เธอถามอย่างไม่พอใจ “แล้วองค์รัชทายาทได้บอกหรือไม่ว่าจะเสด็จกลับตำหนักเมื่อใด?

ฝูฮวาพูดว่า “ฝ่าบาทจะไม่เสด็จออกไปข้างนอกนานเกินไปอย่างแน่นอน ทุกครั้งฝ่าบาทก็ประทับอยู่แค่ไม่กี่ชั่วโมง ก็จะเสด็จกลับตำหนัก ตอนนี้องค์รัชทายาทเป็นคนรับผิดชอบดูแลงานราชการทั้งหมดในราชสำนัก เพื่อพระสนมไป๋แล้ว เขาถึงกลับยอมทิ้งงานเลยหรือ”

เมื่อได้ยินคำพูดของฝูฮวา หลานวานเอ๋อร์ก็รู้สึกผ่อนคลายลง

“กลับตำหนักจาวฮวาก่อนเถอะ！”

“ไม่นะ พระชายาองค์รัชทายาท หากฝ่าบาทเสด็จกลับมากะทันหัน เมื่อเขานอนอยู่บนเตียง ก็เป็นเวลาที่.......” ฝูฮวาเหลือบมองเสื้อผ้าของหลานวานเอ๋อร์ ตอนนี้สวย งดงาม มีกลิ่นหอม ประกอบกลับกลิ่นหลอนประสาทของกู่แล้ว นางไม่เชื่อว่าองค์รัชทายาทจะไม่หวั่นไหว

หลานวานเอ๋อร์รู้สึกกังวลเล็กน้อย “แต่ถ้าฝ่าบาทเห็นข้านอนอยู่บนเตียง..........”