ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 838

ในช่วงที่เขาล้มป่วย ฉางเล่ออันได้คอยล้างสมองของจักรพรรดิเหยา ทำให้จักรพรรดิเหยาเชื่อว่าที่ตัวเองต้องล้มป่วยนั้น ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเด็กในท้องของไป๋ชิงหลิงทำให้ดวงชะตาของเขาต้องพ่ายแพ้

การสิ้นพระชนม์ของไทเฮา ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเด็กในท้องของไป๋ชิงหลิงด้วย

เขาส่งคนไปสังหารไป๋ชิงหลิงหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ ตอนนี้เมื่อเห็นไป๋ชิงหลิงปรากฏตัวในห้องโถงอย่างปลอดภัย จักรพรรดิเหยาก็สูญเสียการควบคุมตัวเอง

กลุ่มองครักษ์รักษาพระองค์รีบเข้ามาในห้องโถง แล้วล้อมหรงเยี่ยกับไป๋ชิงหลิงไว้

มีแสงเย็นวาบในแววตาของฉางเล่ออัน และรู้สึกสะใจ แต่นางกลับทำใบหน้ากังวลและคอยปลอบจักรพรรดิเหยา

“ฝ่าบาท ทรงอย่ากริ้ว องค์รัชทายาทคงจะสับสนไปชั่วขณะ จึงได้เก็บศัตรูไว้ข้างกายจนถึงตอนนี้” ฉางเล่ออันพูดเบาๆอย่างอ่อนโยน

ไป๋ชิงหลิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นุ่ม มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเย็นชา

ช่วงที่ผ่านมานี้ มีข่าวลือที่ฮือฮา

ฉางเล่ออันกล้าพูดไหมว่านางไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ฆ่านางซะ” จักรพรรดิเหยาออกคำสั่ง

อย่างไรก็ตาม เหล่าองครักษ์รักษาพระองค์ที่มาจากด้านนอก ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้หรงเยี่ย

เมื่อฉางเล่ออันเห็นบางอย่างผิดปกติ ก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “องค์รัชทายาท ท่านต้องการก่อกบฏ......อุ๊ย......”

ก่อนที่ฉางเล่ออันจะพูดจบ เสี่ยวเก๋อจื่อก็กระโดดออกมาจากมุมห้อง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา จับฉางเล่ออันกดลงกับพื้น จากนั้นใช้ผ้าอุดปากของนาง

ฉางเล่ออันดิ้นรน.......

แต่เห็นได้ชัดว่าผ้าเช็ดหน้าในมือของเสี่ยวเก๋อจื่อนั้นถูกอาบยาไว้ นางดิ้นรนไม่กี่ครั้ง ก็รู้สึกว่าอ่อนแรงไปทั้งตัว และล้มนั่งลงกับพื้น

“เจ้า........” จักรพรรดิเหยาตกตะลึง “หรงเยี่ย ไป๋ชิงหลิง เจ้าทั้งสองคน........แค่กๆๆ.......”

จักรพรรดิเหยาสะเทือนใจอย่างมาก และกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ไป๋ชิงหลิงลุกขึ้นนั่ง แล้วพูดว่า “เสด็จพ่อ อาการป่วยของท่าน ไม่ได้เกิดจากลูกของข้า แต่มีคนวางยาท่าน”

ร่างกายของฉางเล่ออันสั่นอย่างรุนแรง

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองฉางเล่ออันอ่างเย็นชา และอ่านความคิดจากแววตาของฉางเล่ออันทั้งหมด “เจ้ายังจำคนตระกูลกู้ได้หรือไม่”

จักรพรรดิเหยามีความอาฆาตต่อไป๋ชิงหลิงอย่างมาก ดังนั้นจึงยากที่จะยอมรับในสิ่งที่ไป๋ชิงหลิงพูด

เพราะข่าวลือฮือฮาในช่วงนี้ ได้หยั่งรากลึกเข้าไปอยู่ในใจของเขาแล้ว

บวกกับการสิ้นพระชนม์ของไทเฮา

เขาเชื่อว่าเป็นเพราะไป๋ชิงหลิงตั้งครรภ์เด็กคนนี้ ทำให้ไทเฮาสิ้นพระชนม์ และขัดโชคชะตาของเขา

เขารับไม่ได้อีกต่อไปที่ไป๋ชิงหลิงจะให้กำเนิดลูกคนที่สี่........

“ทหาร ทหาร ฆ่านางเสีย ข้า......มีรางวัลให้！” จักรพรรดิเหยาสั่งการเหล่าองครักษ์รักษาพระองค์

แต่ไม่มีองครักษ์รักษาพระองค์คนใดฟังเขา

หรงเยี่ยพูดอย่างไม่แยแส “เสด็จพ่ออย่าพยายามให้เสียเปล่าเลย พวกเขาไม่กล้าฆ่าผู้หญิงและลูกๆของลูก”

“เจ้า.......”

“ที่ลูกมาวันนี้ ไม่ได้มาเพื่อยึดบัลลังก์ และไม่ต้องการทำการก่อกบฏ เสด็จพ่อโปรดวางใจ ลูกแค่ต้องการคืนความบริสุทธิ์ให้กับภรรยาและลูกๆ” หรงเยี่ยยืนอยู่หน้าไป๋ชิงหลิง ปกป้องเธออย่างแน่วแน่

บรรดาคนที่ต้องการฆ่าไป๋ชิงหลิง เว้นแต่จะฆ่าเขาก่อน ไม่เช่นนั้น ก็ไม่สามารถคร่าชีวิตของไป๋ชิงหลิงและลูกๆได้

จักรพรรดิเหยารู้ว่าตัวเองไร้ซึ่งอำนาจแล้ว เขาเอนตัวพิงเตียงด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีร่างหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก จักรพรรดิเหยาเงยหน้าขึ้นมอง

คนที่อยู่ตรงหน้าเข้าก็คือลูกชายคนที่แปดหรงเฉิน ข้างหลังเขามีผู้หญิงที่สวมชุดสีม่วง ผู้หญิงคนนั้นสวมผ้าคลุมหน้า มีดอกบัวสีแดงอยู่ระหว่างคิ้ว ดวงตาเรียวยาว และมีเสน่ห์

ทั่วร่างกายของเธอดูเหมือนขนบธรรมเนียมที่แปลกใหม่ ใครเห็นก็สามารถบอกได้ทันทีว่า เธอไม่ใช่คนแคว้นหรง