ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 855

ฉางซิงเว่ยตกตะลึงอีกครั้ง.........

“แม้ว่าข้าจะเป็นผู้หญิง แต่ข้าก็รู้สัจธรรมข้อหนึ่ง จะปกครองประเทศต้องให้ครอบครัวสงบสุขก่อน แม้แต่เรื่องส่วนตัวเจ้ายังไม่สามารถจัดการได้ แล้วยังอยากจะมาจัดการเรื่องส่วนตัวของฝ่าบาท เจ้าก้าวก่ายมากไปหรือเปล่า”

“องค์หญิงเป็นแต่เด็กทารกอายุเพียงสามเดือนเท่านั้น ไปขัดขวางอะไรพวกท่าน เป็นถึงขุนนางของราชสำนัก ไม่มุ่งเน้นการดูแลงานของบ้านเมือง ยืนหยัดในตำแหน่ง และรักษาหน้าที่การงาน แต่กลับมาคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กทารกอายุเพียงสามเดือน”

“วันนี้ข้ายอมถอยหนึ่งก้าว พวกเจ้าเลยรู้สึกภูมิใจ และมีหน้ามีตาใช่ไหม เมื่อแพร่ออกไปทุกคนก็จะยกย่องพวกเจ้าที่สามารถเอาชนะองค์หญิงแห่งราชวงศ์ของเราได้！”

บรรยากาศในห้องเงียบลงทันที........

เพราะเมื่อเหล่าเสนาบดีได้ยินเช่นนี้ ก็รู้สึกว่าการเป็นศัตรูกับองค์หญิงที่เป็นเด็กทารก เป็นเรื่องที่น่าละอาย

แต่ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ

“ข้ารู้สึกเหนื่อยแล้ว ถ้าเหล่าขุนนางไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ข้าขอกลับไปพักผ่อนก่อน การคลอดลูกทำให้เสียแรงไปมาก พักฟื้นสามเดือนก็ยังไม่หายดี หยุนหยิน รีบมาประคองข้า พูดมากเกินไปก็ใช้พลังงานเยอะ ตอนนี้ข้าเริ่มเวียนหัวแล้ว！”

ไป๋ชิงหลิงยกมือขึ้น หยุนหยินก็ให้ความร่วมมือแล้วก้าวไปข้างหน้า ประคองร่างกายของไป๋ชิงหลิง

จากนั้นนางก็ช่วยพูดว่า ：“เหนียงเหนียง ประเดี๋ยวข้าน้อยจะไปที่สำนักหมอหลวง ตามแม่นางลี่ว์อีกลับมาเพื่อดูอาการให้ท่าน”

“ก็ดี！” เจ้านายและคนรับใช้ทั้งสอง ก็เดินจากไปเช่นนั้น

เหล่าขุนนางทั้งหกคน ยืนตัวตรงอยู่ด้านนอกห้องโถง ด้วยสีหน้าที่สับสน

พวกเขาไม่สามารถลงมือจัดการกับฮองเฮาได้ จึงมีคนแจ้งข่าวนี้ไปยังไทเฮา

พวกเขาคิดว่า ไทเฮาไม่สามารถควบคุมจักรพรรดิได้ แต่จักรพรรดิก็น่าจะเห็นแก่หน้าของไทเฮาบ้าง

อย่างไรก็ตาม จักรพรรดิองค์ปัจจุบันทรงเคารพไทเฮาเป็นอย่างมาก

แม่นมเลี่ยวรีบเดินเข้าไปในตำหนักฮุ่ยหนิง และรายงานเรื่องนี้ต่อไทเฮาเต๋อ ：“ไทเฮาเหนียงเหนียง วันนี้จักรพรรดิทรงอุ้มองค์หญิงเข้าประชุมราชสำนัก”

ในมือของไทเฮาเต๋อถือของเล่นไว้ กำลังเล่นกับเหล่าองค์ชาย

หลังจากได้ยินสิ่งที่แม่นมเลี่ยวพูด นางก็หันกลับมามอง ：“มีเรื่องอะไร?”

จักรพรรดิทรงอุ้มองค์หญิงเข้าประชุมราชสำนัก มีอะไรผิดปกติเหรอ?

แม่นมเลี่ยวดูแววตาของไทเฮา แล้วหัวเราะเบาๆ ：“เช้าวันนี้ ใต้เท้าเฉา ใต้เท้าโจว ใต้เท้าฉางและเสนาบดีอาวุโสอีกหลายท่าน ไปหาเรื่องฮองเฮาเหนียงเหนียงที่ตำหนักเฟิงอี๋”

“อ๋อ！” ไทเฮาเต๋อตอบอย่างสงบ ：“แล้วยังไงต่อ?”

“ฮองเฮาต่อว่าพวกเขาอย่างรุนแรง หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีข่าวลือแพร่ไปทั่วพระราชวัง เดาว่าเสนาบดีเหล่านั้นคงจะว่างมาก”

“คงจะว่างมากจริงๆแหละ วังหลังที่กว้างใหญ่แห่งนี้ มีสตรีเพียงคนเดียวคือฮองเฮา ที่ผ่านมาเหล่าพระสนมต่างก็แย่งชิงความโปรดปราน จนกลายเป็นศึกนองเลือด ตอนนี้เสนาบดีเหล่านี้ ต้องการสร้างปัญหา เพราะเห็นคนอื่นได้ดีไม่ได้”

ไทเฮาเต๋ออุ้มองค์ชายคนที่โตสุดขึ้น แววตาของนางเปี่ยมไปด้วยความสุข ：“แต่ข้ากลับคิดว่า ที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันดีมาก ช่วยลดปัญหาที่ไม่จำเป็นได้มาก ยิ่งไปกว่านั้น ฝ่าบาทของเรามีฮองเฮาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“ฮองเฮาให้กำเนิดองค์ชายแก่ฝ่าบาททีเดียวสามคน รวมทั้งองค์รัชทายาทด้วย องค์ชายทั้งสี่ล้วนเป็นลูกของภรรยาเอก ข้าจะเลี้ยงดูและอบรมพวกเขาพี่น้อง ให้รักใคร่ปรองดองกันอย่างแน่นอน！”

แม่นมเลี่ยวหัวเราะเบาๆ และรู้สึกเศร้าใจกับประสบการณ์ชีวิตของไทเฮา

นางอยู่รับใช้ไทเฮา ตั้งแต่สมัยที่ไทเฮายังเป็นสาว

มองดูนางอยู่ในวังหลวง ราวกับดอกไม้ที่ไม่เด่นสะดุดตาและเงียบงันท่ามกลางดอกไม้นับร้อย จนตอนนี้นางเป็นไทเฮาแล้ว

คนรอบข้างมองว่านางไม่เรียกร้องหรือปรารถนาสิ่งใด และไม่แย่งชิง

แต่จะมีใครเข้าใจบ้าง ว่าในใจของนางนั้นโหยหาความสงบสุขที่จีรัง

จักรพรรดิองค์ก่อนไม่สามารถให้ความสงบสุขนี้แก่นางได้

“ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็จะไม่สนใจเรื่องนี้?” แม่นมเลี่ยวถาม

ไทเฮาเต๋อหรี่ตาลง ด้วยสีหน้าครุ่นคิด ：“ไม่ต้องสนใจ สุดท้ายผู้ที่โชคร้ายก็คือคนเหล่านั้น！”

ในเวลานี้ ฝูเหรินนางกำนัลใหญ่ของตำหนักฮุ้ยหนิง ก็เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

แม่นมเลี่ยวและไทเฮาเต๋อเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน และมองไปที่ฝูเหริน

ฝูเหรินรายงานว่า ：“ไทเฮา ฮูหยินผู้เฒ่าเข้าวังแล้ว”

ฮูหยินผู้เฒ่า?

เห็นได้ชัดว่าคิ้วของไทเฮานั้นขมวดเข้าหากัน！