ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 857

ลูกสะใภ้ทั้งสองของฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ หน้าซีดด้วยความตกใจ

พวกนางกล้าที่จะอวดดีต่อหน้าไทเฮา นั่นเป็นเพราะในมือมีตัวหมากอยู่ ไม่ว่าจะสร้างความรำคาญให้กับไทเฮามากแค่ไหน ไทเฮาก็จะเห็นแก่หน้าของฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ มอบให้กับตระกูลสวี่สามแต้ม

หลังจากพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็เดินไปหาไทเฮาเต๋อ “หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่ วันนี้หม่อมฉันนอนดึกอีกแล้ว จึงมาสายเพคะ ！”

ไทเฮาเต๋อทรงกวาดล้างความมืดมนออกไป ยืนขึ้นและจับมือของไป๋ชิงหลิงแล้วพูดว่า “ข้าก็ไม่กล้าขอให้เจ้าทำตื่นเช้ามาคารวะข้า หมอหลวงจ้าวบอกว่าหลังจากที่เจ้าให้กำเนิดองค์ชายและองค์หญิงหลายองค์ในครั้งนี้ เกรงว่าสุขภาพของเจ้าอาจย่ำแย่ลง และคงใช้เวลานานในการฟื้นตัว ข้ารู้สึกว่า หากเจ้าคิดว่ามันลำบาก เจ้าไม่จำเป็นต้องมาที่นี่ทุกวันเพื่อแสดงความเคารพ เจ้าสามารถพักผ่อนในตำหนักของเจ้าได้”

“จะเป็นไปได้อย่างไรเพคะ ถ้าหม่อมฉันไม่แม้แต่จะเคารพ หม่อมฉันก็ไม่แน่ใจว่าคนข้างนอกเหล่านั้น จะพูดถึงหม่อมฉันอย่างไร และบอกว่าหม่อมฉันไม่เคารพไทเฮา หากใครมาเข้าเฝ้าไทเฮา และยั่วยุให้เกิดความขัดแย้งระหว่างหม่อมฉันและพระองค์ หม่อมฉันจะไม่มีวันยอมให้ใครพบช่องโหว่ใด ๆ เด็ดขาดเพคะ！”

เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ได้ยินสิ่งนี้ นางก็กลอกตาโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้มันเวลาไหนกันแล้ว พระอาทิตย์กำลังตกที่บั้นท้ายของนาแล้ว เพิ่งมาคารวะ คิดว่านางจะไม่ถูกคนนินทาหรือ

“นั่งลงเถอะ” ไทเฮาเต๋อดึงไป๋ชิงหลิง นั่งลงข้างกายพระนาง

ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ไม่พอใจอย่างมากกับการกระทำของไทเฮาเต๋อ

พระนางรู้สึกกับท่านแม่คนนี้ ราวกับเป็นคนนอก

ในเวลานี้ ไป๋ชิงหลิงเพิ่งตระหนักถึงกวนปี้อวี้และเหล่าคนจากตระกูลสวี่

นางไม่เคยพบกับครอบครัวของไทเฮาเต๋อ และนี่ถือเป็นครั้งแรกที่นางได้พบกับพวกเขา

“เสด็จแม่……มีคนมาเยี่ยมพระองค์！”

ไทเฮาเต๋อละทิ้งความไม่พอใจของพระนางต่อตระกูลสวี่ และแนะนำอย่างเรียบง่ายว่า “นี่คือฮูหยินผู้เฒ่าตระกูลสวี่และลูกสะใภ้ทั้งสองกับหลานสาวของนาง！”

เมื่อได้ยินคำแนะนำนี้ สีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ก็มืดมนลง

นางน่าจะแนะนำ นี่คือแม่ของข้า พี่สะใภ้และหลานสาวหรอกหรือ

ทำไมถึงดูเหมือนนางเป็นคนนอกตระกูลสวี่ นางไม่ได้มาจากตระกูลสวี่ !

“โอ้ ตระกูลสวี่！” ไป๋ชิงหลิงหันกลับมามองดูคนตระกูลสวี่อีกครั้ง

ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่เห็นว่าไป๋ชิงหลิงพูดจาเหมือนค่อยเป็นค่อยไป และไม่มีอะไรต้องกลัว ดังนั้นนางจึงก้าวไปข้างหน้าอย่ากล้าหาญและพูดว่า “เพคะ หม่อมฉันเป็นป้าของไทเฮา ทั้งสองคนนี้เป็นพี่สะใภ้ใหญ่และพี่สะใภ้รองของไทเฮา นี่คือลูกสาวผู้กำพร้าของลูกสาวคนโตหม่อมฉัน นามสกุลของนางคือกวน และชื่อของนางคือปี้อวี้ ！”

ไป๋ชิงหลิงเลิกคิ้วขึ้น และดวงตาของนางจ้องมองไปที่กวนปี้อวี้

เมื่อครู่ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่พูดถึงกวนปี้อวี้หลายประโยค เพื่อแนะนำผู้หญิงนางนี้งั้นหรือ ?

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง นางก็เข้าใจว่าฮูหยินผู้เฒ่าสวี่หมายถึงอะไร

จักรพรรดิองค์ใหม่ยังทรงพระเยาว์และหล่อเหลา เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับผู้ชาย และนอกวังมีคนนับไม่ถ้วนที่ต้องการเข้าใกล้ฝ่าบาท

กวนปี้อวี้คนนี้ เกรงว่าน่าจะเป็นหนึ่งในนั้น

“คนเราไปดั่งชื่อตัวเอง ปี้อวี้น้อย ดูราวกับหญิงสาวที่ละเอียดอ่อน” ไป๋ชิงหลิงพูดเบา ๆ โดยมีลักยิ้มลูกแพร์ตื้น ๆ สองอันบนใบหน้าของนาง

ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ คิดว่าไทเฮาสนใจหลานสาวของนาง

“ใช่แล้ว ปี้อวี้เชี่ยวชาญด้านดนตรี หมากรุก ศิลปะอักษรและภาพวาด ตลอดจนเป็นสตรีผู้เพียบพร้อม……”

“โอ้” ไป๋ชิงหลิงถามเบา ๆ “ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ต้องการพบไทเฮา เพื่อหางานในพระราชวังให้แม่นางกวนหรือ？”

ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ตกตะลึงกับคำพูดสุดท้ายของไป๋ชิงหลิง

เจ้ากำลังวางแผนทำอะไร !

นางส่งเข้ามาเพื่อมีความสุขกับชีวิต และรับใช้ฝ่าบาท

“นี่……”ไป๋ชิงหลิงมีสีหน้าลำบากใจ

เมื่อเห็นคิ้วที่ขมวดเล็กน้อยของไทเฮา แม่นางจางจึงถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ฮองเฮาเหนียงเหนียงมีความกังวลอะไรหรือเพคะ？”

“จริง ๆ แล้วนางก็กังวล” ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว “ถ้าคุณหนูกวนอยู่ในวัง แน่นอนว่าสามารถแบ่งปันความกังวลของตระกูลเทียนได้อย่างแน่นอน และยังสามารถแบ่งปันภาระบางอย่างของพระราชวังแห่งนี้ได้ด้วย แต่……องค์รัชทายาทยังทรงพระเยาว์อยู่ ในตอนนี้ฝ่าบาทยังไม่มีความตั้งใจที่จะมอบความรับผิดชอบที่สำคัญให้กับองค์รัชทายาทในขณะนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือรัชทายาทยังทรงพระเยาว์เกินไป ข้าไม่รังเกียจหากลูกชายของข้าจะหานางสนมที่มีอายุแก่กว่า ข้าแค่กลัวว่า……คุณหนูกวนไม่อยากรอ！”

อ๋าอ๋าอ๋าอ๋า ! ! ! !

นี่คือสิ่งที่ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่และกวนปู้อวี้ รู้สึกในเวลานี้

ฮองเฮาโง่หรือเปล่า !

สมองของฮองเฮายังปกติอยู่ไหม !

ฮองเฮาพระองค์มีสมองบ้างหรือไม่ !

ใครอยากจะเป็นองค์ชายของฮองเฮา

ใครจะเป็นลูกสะใภ้ของพระองค์……

ไทเฮาเต๋อและแม่นมเลี่ยวต่างก็ยิ้ม“หัวเราะ”

โดยเฉพาะไทเฮา ซึ่งบังเอิญถือแก้วชาจิบพอดี ก็ได้ยินไป๋ชิงหลิงพูดเช่นนี้

นางพ่นน้ำชาไปทั่วกระโปรง จนแทบจะสำลัก แต่นางก็อยากจะหัวเราะอีกครั้ง……

แต่เมื่อคิดว่านั่นเป็นป้าของพระนาง ไทเฮาเต๋อจึงอดกลั้นไว้ แต่ท้องของนางทนไม่ไหวอีกต่อไป นางตัวสั่นหลายครั้ง และนางแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ได้ และแทบจะกลั้นหัวเราะไม่ได้จนภายในเจ็บปวด……