ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 858

ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ดูสีหน้าของไทเฮาเต๋อออก ในใจก็รู้สึกโมโหมากขึ้น แต่ก็ไม่กล้าที่จะทำเหมือนกับไทเฮาที่ชี้นิ้วด่าฮองเฮา

ท้ายที่สุดแล้ว ไทเฮาก็เป็นลูกสาวของเธอ ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ที่รู้เรื่องนี้ถึงได้กล้าทำแบบนี้กับไทเฮา

แต่มันต่างกับฮองเฮานะสิ

ฮองเฮาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ ถ้าเธอทำให้ฮองเฮาอารมณ์เสีย ตระกูลสวี่จบแน่ๆ

เรื่องแบบนี้ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่มั่นใจมาก

ดวงตาของกวนปี้อวี้มีแต่น้ำตา เธอเงยหน้ามองฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ด้วยท่าทางที่น่าสงสาร

ในขณะนี้เธอรู้สึกกดดันมากๆ

ณ เวลานี้ ไป๋ชิงหลิงเห็นว่าทุกคนเงียบและบรรยากาศเริ่มไม่ค่อยดี เธอจึงทำเป็นรู้สึกสับสน "ทำไมกัน มีเรื่องอะไรเหรอ ไม่เป็นไร ถ้ามีอะไรเหรอ มีผิดปกติ มีปัญหาอะไร? ไม่เป็นไร ถ้าฮูหยินผู้เฒ่าสวี่รู้สึกไม่พอใจก็พูดออกมาได้ อันที่จริงก็เป็นเสด็จแม่และท่านแม่ใหญ่ด้วย ราชวงศ์ของเราไม่ปล่อยไว้แน่นอน”

ไทเฮาเต๋อกระแอมในลำคอและพูดว่า “ข้ามีเรื่องจะพูด”

“เสด็จแม่พูดได้เลย” ไป๋ชิงหลิงมองไปที่ไทเฮาเต๋อด้วยท่าทางใสสื่อ

ไทเฮาเต๋อพูด "องค์รัชทายาทแค่เจ็ดขวบเองและปี้อวี้ก็เพิ่งจะสิบห้า ถ้าจะให้ปี้อวี้เป็นนางสนมขององค์รัชทายาท มันจะรู้สึกผิดต่อปี้อวี้ อีกอย่างกว่าองค์รัชทายาทจะโตก่อนก็อีกหลายปี”

“ถึงตอนนั้นแล้วองค์รัชทายาทอยู่ในช่วงที่กำลังไปได้ดี แต่ว่าผู้หญิงนั้น...จะรอถึงเจ็ดปีได้สักกี่คน ถ้าเกิดแต่งงานช้าไปก็ไม่สามารถมีลูกได้ง่าย ข้าคิดว่าให้ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่พาคุณหนูกลับตระกูลสวี่ก่อน”

“ค่อยว่ากัน ยังต้องรบกวนให้ฮองเฮาหาครอบครัวที่ดีคุณหนูกวน ท่านฮองเฮาคิดว่าอย่างไร”

“ในเมื่อเสด็จแม่พูดแบบนี้แล้ว เรื่องของคุณหนูกวนก็ฝากให้หม่อมฉันได้” ไป๋ชิงหลิงพยักหน้า จากนั้นก็หันไปมองกวนปี้อวี้ด้วยสายตาที่เย็นขา

กวนปี้อวี้อยู่ตรงนั้นมาพักหนึ่งแล้ว ไม่ได้ก้าวออกมาแล้วพูดอะไรเลย แต่เธอกลับอยู่ตรงนั้นและร้องไห้ออกมา

ดูเหมือนว่าไทเฮาและฮองเฮาจะรังแกเธอ

เพราะแบบนี้เธอจึงไม่ชอบกวนปี้อวี้

เธอเป็นคนไม่เอื้อเฟื้อและไม่มีมารยาทเหมือนลูกสาวของเธอ

เธอก็ไม่ได้อยากจะรบกวนฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ เธอโบกมือแล้วพูดว่า "ฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ ท่านพาคุณหนูกวนกลับตระกูลสวี่ก่อน"

คำในใจของฮูหยินผู้เฒ่าสวี่นั้นอยู่แต่ในลำคอไม่กล้าที่จะพูดเรื่องที่จะส่งกวนปี้อวี้ไปหาหาจักรพรรดิ

กวนปี้อวี้ได้มอบของขวัญและเดินออกจากตำหนักฮุ่ยหนิงพร้อมกับหลานสะใภ้สองคน

แม่นางจังถามอย่างไม่พอใจ "ท่านแม่ ทำไมเราถึงได้ยอมถอยออกมาแบบนี้ ดูเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่ท่านแม่ใส่สิ มันมีค่าตั้งหลายพันเหรียญ"

แม่นางหลิวก็พยักหน้าและพูดว่า "ครั้งนี้ที่พวกเราเข้าตำหนัก ทำไมฮองเฮาไม่เตรียมอะไรให้เราเลย ฮองเฮาเปลี่ยนไปแล้ว"

พอฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ได้ยินสิ่งที่หลานสะใภ้สองคนพูด หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความสับสนและสีหน้าของเธอเริ่มไม่ดี

“พอได้เป็นไทเฮาแล้วก็ทำเป็นไม่รู้จักครอบครัวตัวเองแล้ว มาทำตัวแบบนี้ก็ฝันไปเถอะ นางได้เจอดีแน่”

พอลงจากบันไดแล้ว คนของตระกูลสวี่ที่อยู่ไกลๆ ก็รีบเดินเข้ามาหา

แม่นางจังผลักฮูหยินผู้เฒ่าสวี่ "ท่านแม่ ดูนั้นสิ คนนั้นเขาเป็นใครกัน เขาดูหล่อมากเลย"

“ห่ะ นั่นไม่ใช่อ๋องเฉินที่เพิ่งได้ขึ้นเป็นท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง?” แม่นางหลิวจำหรงเฉินได้ในทันที

ข้างหลังของหรงเฉินนั้นเต็มไปด้วยคนในวังและองครักษ์ ก่อนที่จะไปเดินพวกเขา เขาก็เดินขึ้นบันไดไปขั้นหนึ่งแล้ว

กวนปี้อวี้เงยหน้ามองหรงเฉินที่กำลังเดินขึ้นไปบนตำหนัก เธอรู้สึกว่า... ผู้ชายคนนี้ถูกขับไล่ตกจากสวรรค์โดยไม่ได้ตั้งใจ เขาหล่อจนไม่มีใครสามารถเทียบได้

กวนปี้อวี้สามารถเลือกคนที่ต้องการได้ทันที!

ท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง......

มีแค่ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งเท่านั้นที่คู่ควรกับเธอ!

“เป็นแค่ญาติ คนที่ใส่ชุดสีเขียวคนนั้นคือน้องสาวของแม่ข้า และก็ยังเป็น ตอนนี้คือน้องสาวของแม่ฉัน เธอถือได้ว่าเป็นเสด็จป้าของข้า เห้อ พูดถึงนางแล้วข้าก็อยากโมโห” จูหยิงหนานทำหน้าโมโห สายตาเต็มไปด้วยความโกรธ

ทันใดนั้นไป๋ชงเชิงก็เริ่มสงสัยในตัวของพี่สาวตัวเอง จากนั้นก็ได้ถามเธอว่า "เจ้าบอกข้าหน่อยสิ"

“แม่นางหลิวคนนั้นพอเห็นพ่อของข้าเป็นบุคคลที่สูงศักดิ์ และตระกูลสวี่ของสามีเธอนั้นไม่ได้มีอะไรเลย จากนั้นก็ได้ส่งพี่เคอมาตีสนิทแม่ข้า แม่ของข้าก็สนับสนุนพี่เคอมาก ถึงกับจ้างครูให้เธอ สอนเธอเล่นเปียโน เล่นหมากรุก ประดิษฐ์ตัวอักษรและวาดรูป แถมพาเธอไปงานเลี้ยงต่างๆ และได้ให้เธอหาประสบการณ์"

“เห้อ พอมองย้อนกลับมาตรงนี้ ตอนข้าอายุสี่ขวบพ่อของข้าก็ได้ทำเรื่องไม่ดี ถูกคนจับตัวไป แม่ของข้าก็ได้ขอความช่วยเหลือจากแม่นางจัง แค่หวังว่าตระกูลสวี่สามารถไปขอร้องเต๋อเฟยได้”

“เจ้ารู้ไหมหลังจากนั้นเธอก็พาพี่เคอไปเลย บอกว่าต้องการตัดสัมพันธ์กับแม่ของข้า และไม่อยากให้ตระกูลสวี่มายุ่งเกี่ยวเรื่องของตระกูลจู!”

“โห้ มีเรื่องแบบนี้ด้วย!” จู่ๆ ไป๋ชงเชิงก็รู้สึกว่าสองตระกูลนี้ไม่น่าคบ

เธอจับมือเล็กๆ ของจูหยิงหนานแล้วพูดว่า "ไปเถอะ พวกเราไปหาท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง แม่นางจังอะไรกัน ข้าขยะแขยง"

"ได้สิ!"

ระหว่างทางไปตำหนักฮุ่ยหนิงหรงเฉินนั้นจามไม่หยุด

เสี่ยวเก๋อเจื่อที่อยู่ด้านหลังเขาถามว่า "ท่านอ๋องเซ่อเจิ้ง เมื่อคืนที่ท่านนั่งอ่านหนังสืออากาศหนาวเหรอ?"

ตั้งแต่ที่หรงเฉินขึ้นเป็นท่านอ๋องเซ่อเจิ้งก็ไม่ได้ออกจากตำหนักอีกมาหลายวัน เขานั่งอ่านแต่หนังสือ

เขาคิดแล้วพยักหน้า "อาจจะเป็นไปได้"

“ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งเสด็จมาแล้ว” พอพวกเขากำลังเข้าตำหนักก็ได้มีคนประกาศเรียก

จากนั้นไม่นาน หรงเฉินก็ก้าวเข้าไปในตำหนักฮุ่ยหนิงและทักทายไทเฮา

ไป๋ชิงหลิงเหลือบมองไปที่หรงเฉิน ก็ได้นึกถึงคนของตระกูลสวี่ที่เพิ่งจากไป หรงเฉินคงจะเจอกับตระกูลสวี่กลางทาง

“น้องแปด ระหว่างทางที่เจ้าเดินทางมาเจอเรื่องรบกวนอะไรหรือไม่?”