ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 859

"หายนะ" หรงเฉินนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองไปที่ไทเฮาและฮองเฮาด้วยความสงสัย

ไทเฮาเต๋อหันหน้าไปมองที่ไป๋ชิงหลิง และเข้าใจทันทีว่าไป๋ชิงหลิงหมายถึงอะไร

ไป๋ชิงหลิงพูดว่า: "ได้เจอคนบางคนที่ถวายบังคับเขาไหม"

หรงเฉินครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าแล้วพูดว่า: "ก็มีอยู่คนกลุ่มหนึ่ง เป็นฮูหยินผู้เหฒ่าซวี แต่ว่า เพื่อที่จะไม่ก่อปัญหา ข้าเลยเดินมาจากทางอ้อม"

การแสดงออกของไทเฮาเต๋อและไป๋ชิงหลิงเปลี่ยนไปทั้งคู่

ตอนนี้จักรพรรดิผู้ล่วงลับไปแล้ว ลูกสาวอนุที่พวกเขาดูถูกตั้งแต่แรกก็กลายเป็นไทเฮาคนปัจจุบัน

จักรพรรดิ ฮองเฮา และแม้แต่ท่านอ๋องเซ่อเจิ้งก็ต่างเรียกเธอว่าไทเฮา

ความคิดที่เมื่อก่อนตระกูลซวีไม่กล้ามี ตอนนี้... เกรงว่าได้เริ่มคิดเรื่องพวกนนี้อีกครั้ง

เมื่อเห็นสีหน้าเคร่งขรึมบนใบหน้าของทั้งสองคน หรงเฉินก็ถามด้วยความสับสนว่า: "ทำไมหรือ? เกิดอะไรขึ้น?"

“เสด็จลุง!” ก่อนที่ไป๋ชิงหลิงจะทันได้ตอบกลับ เสียงเรียกของไป๋ชงเซิงก็ดังมาจากด้านนอกตำหนัก

เจ้าตัวน้อยทั้งสองเดินโซเซเข้ามาในตำหนักและถวายบังคับต่อไทเฮา ฮองเฮาและต่อด้วยอ๋องเซ่อเจิ้ง

จากนั้นก็แทบรอไม่ไหวที่จะบอกพวกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นที่ประตูตำหนัก

“เสด็จย่า เสด็จแม่ เสด็จลุง เซิงเอ๋อร์ได้ยินว่าตระกูลซวี กำลังวางแผนอ๋องเซ่อเจิ้งที่หน้าประตูตำหนัก โดยบอกว่าพวกเขาจะส่งหญิงสาวจากตระกูล ซวี เข้ามาที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้ง มาเป็นพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้ง”

มือของหรงเฉินที่ถือถ้วยชาสั่นอย่างรุนแรง

บ้าอะไรเนี่ย! !

จูหยิงหนานกล่าวว่า: "ไทเฮา ฮองเฮา อ๋องเซ่อเจิ้ง เรื่องนี้ข้าน้อยได้ยินอย่างชัดเจน นางหลิวยังคงเป็นป้าของข้า แต่ว่า ข้าและป้าของข้าคนนั้นเราตัดความสัมพันธ์กัน ไปตั้ง5ปีก่อนแล้ว ไม่ถือว่าเป็นป้าแล้ว”

“เธอบอกว่าเธอจะให้ลูกพี่ลูกน้องเคอเป็นพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้ง ลูกสะใภ้อีกคนของตระกูลซวีก็พูดเช่นเดียวกัน เท่าที่ข้ารู้ แต่งงานกับพวกเขานั้นจะทำให้อีกฝ่ายถึงขั้นต้องล่มละลาย”

สีหน้าของไทเฮาเต๋อเปลี่ยนไป และเธอก็มองไปที่จูหยิงหนาน

จูหยิงหนานเป็นสาวใช้ที่เธอเลือกมาเพื่อติดตามเธอ เธอยังเป็นลูกสาวคนเล็กของจูกั๋วกง ปีนี้เธออายุเก้าขวบ

เธออายุมากกว่าไป๋ชงเซิงสองปี

แต่เด็กทั้งสองกลับสนิทกันตั้งแต่ครั้งแรก

กลายเป็นเพื่อนสนิทกัน

และคำพูดของ จูหยิงหนาน ก็ทำให้ไทเฮา รู้สึกถึงความเคารพเหมาะสมมาก

ตระกูลซวี เป็นกลุ่มที่เหมือนผีดิบมาก สามารถดูคุณค่าของคนๆหนึ่งจนหมดได้

“ฮองเฮา ข้าส่งภาพนางงามหลายภาพให้จักรพรรดิเลือก จักรพรรดิขอให้เจ้าเป็นคนเลือก เจ้าถูกใจใครไหม?” ไทเฮาเต๋อรู้สึกว่าการแต่งงานของอ๋องเซ่อเจิ้งม่ควรล่าช้าอีกต่อไป

ไป๋ชิงหลิงหันไปมองอ๋องเซ่อเจิ้ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย: "เสด็จแม่ ข้ายังคิดว่า ให้อ๋องเซ่อเจิ้งเป้นคนเลือกเองจะดีกว่า"

“พี่สะใภ้ เสด็จน้อง...”

“หรงเฉิน อายุของเจ้านั้นค่อนข้างมากแล้วจริงๆ หากเจ้ามีคนที่ชอบก็นำเธอกลับไปให้เสด็จแม่ของดู หากไม่มี ก็เลือกผู้หญิงที่มีคุณธรรม มีความสามารถ อ่อนโยน มาเป็นพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งของเจ้า ช่วยเจ้าดูแลตำหนัก และก็เป็นการทำเพื่อไม่ให้นางที่อื่นมานั่งคิดถึงเจ้า”

ไป๋ชิงหลิงกล่าวอย่างจริงจัง

หรงเฉินถูกพูดจนไม่รู้จะโต้เถียงยังไง

เขาวางถ้วยชาลง ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า "ข้า... ขอคิดดูดีๆอีกครั้ง"

“ข้าจะจัดเตรียมภาพนางงามเหล่านั้นให้ใหม่และส่งไปยังตำหนักของเจ้า”

“อืม!” หรงเฉินพยักหน้า

ไทเฮาแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เธอจะไม่ยอมให้หรงเฉินแต่งงานกับหญิงสาวจากตระกูลซวีแน่นอน

ตระกูลซวีหาประโยชน์จากเธอมากพอแล้ว และพวกเขายังต้องการที่จะหาประโยชน์จากอ๋องเซ่อเจิ้งอีก มันจะเกินไปหน่อยละ

ไป๋ชิงหลิงและหรงเฉินเดินออกจากตำหนักฮุ่ยหนิงด้วยกัน

ไป๋ชงเซิงและจูหยิงหนานถูกเรียกไว้ให้รับประทานอาหารกลางวันที่ตำหนักโดยไทเฮา

ไป๋ชิงหลิงเดินไปข้างหน้าแล้วพูดว่า "น้องแปด!"

“อืม!” หรงเฉินตอบรับ

“เจ้ามีคนในใจแล้วใช่ไหม?”