ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 860

สีหน้าของทั้งสี่คนตกตะลึงพวกเขาเงยหน้าขึ้นมองหน้ากันดูเหมือนว่าจะจำฮูหยินที่อ๋องเซ่อเจิ้งพูดถึงนั้นเป็นใคร

“เมืองหลวง คุณหนูสองบ้านตระกูลฉาง!” เสียงเย็นชาดังขึ้นอีกครั้ง

ในเวลานี้พวกคนร้ายทั้งสี่ก็จำได้ในที่สุด

หัวหน้าใหญ่รีบส่ายหัวแล้วพูดว่า "ข้าน้อยไม่ได้ทำร้ายคุณหนูฉางสอง ข้าน้อยไม่ได้แตะต้องนางแม้แต่น้อย"

รองหัวหน้าก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว: "หากไม่ได้รับคำสั่งจากหัววหน้าใหญ่ พวกเราที่เป็นลูกน้องก็ไม่กล้าแตะต้องตัวประกันเลย"

พวกคนร้ายอีกสองคนก็คุกเข่าและปฏิเสธเช่นกัน

ใบหน้าของ หรงเฉินเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ควรเชื่อสิ่งที่คนเหล่านี้พูด แต่กลับมีเสียงในใจของเขาบอกเขาว่าสิ่งที่พวกเขาพูดนั้นเป็นความจริง

เด็กในท้องของฉางเล่อเหยียนนั้นไม่ใช่ของคนพวกนนี้ และไม่ใช่ของคนในค่ายไป๋หู แต่เป็นของคนอื่น...

แล้วจะเป็นของใคร?

เกรงว่ามีเพียงฉางเล่แหยียนเท่านั้นที่รู้

หรงเฉิน โบกมือแล้วพูดกับ องครักษ์: "เอาลงไป"

“ยกโทษด้วยพะยะค่ะท่านอ๋อง ยกโทษให้ด้วยพะยะค่ะท่านอ๋อง…” ทั้งสี่คนถูกลากออกจากศาลพร้อมทั้งร้องขอความเมตตา

ในวันเดียวกันนั้น หรงเฉินก็กลับไปที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้งและล้มป่วยหนัก

เสี่ยวเก๋อจื่อเดินเข้าไปในตำหนักเฟิงอี้จากด้านนอกและรายงานว่า: "ฝ่าบาท นางสนม พ่อบ้านจวนอ๋องเซ่อเจิ้งมารายงานว่าอ๋องเซ่อเจิ้งล้มป่วยหลังจากกลับมาที่จวนและมีไข้สูงรุนแรง"

หรงเยี่ยกำลังเล่นกับเด็กๆอยู่เมื่อเขาได้ยินว่าหรงเฉินป่วย เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ทำไมจู่ๆ ถึงป่วย?"

ไป๋ชิงหลิงวางตะเกียบลงแล้วมองกลับไปที่หรงเยี่ย: "ท่านหาอ๋องเซ่อเจิ้งมีอะไรหรือ?"

“แต่เดิมมีเรื่องจะคุยด้วย เนื่องจากเขาป่วย งั้นขอหาหมอหลวงไปตรวจให้อ๋องเซ่อเจิ้งดู”

“พะยะค่ะ” เสี่ยวเก๋อจื่อถอยหลัง

ไป๋ชิงหลิงไม่มีอารมณ์ที่จะกินต่อ หรงเยี่ยมองไปที่ตะเกียบที่เธอวางลงแล้วพูดว่า "ทำไมไม่กินแล้วล่ะ"

"ไม่อยากอาหารแล้ว"

“ไม่ถูกปากหรือ?”

"ไม่ใช่!"

ไป๋ชิงหลิงเช็ดมุมปากของเธอแล้วพูดว่า "มาพูกเรื่องอ๋องเซ่อเจิ้งกันเถอะ"

หรงเยี่ยขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้งและพูดว่า: "ฮองเฮา ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังสงสัยอะไร แต่เรื่องนี้ไร้สาระเกินไป ข้าไม่ต้องการให้น้องชายของข้านั้นเดินตามเส้นทางของจักรพรรดิผู้ล่วงลับอีกครั้ง"

แม้ว่าจะไม่มีใครในตระกูลฉิน เข้ามารับราชการ แต่ถ้าถูกแพร่ออกไปมันจะกลายเป็นการกลั่นแกล้งประชาชน

ยิ่งไปกว่านั้น ตระกูลฉิน ในช่วงนี้ ก็ได้พัฒนานำจิงโจวไปสู่ความร่ำรวย ก็ถือว่าได้เป็นมีส่วนช่วยเหลือมากมาย

ไม่ว่า ฉางเล่อเหยียนจะสุขสบายในตระกูลฉินหรือไม่ แต่ตอนนี้เธอก็เป็นฮูหยินของตระกูลฉินไปแล้ว

ในฐานะอ๋องเซ่อเจิ้งจะไม่สามารถเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย

หากมีการเปิดเผยว่าเด็กในท้องของฮูหยินตะกูลฉางนั้นเป็นของฮ่องเว่อเจิ้ง จะต้องเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ในวังอย่างแน่นอน

ไป๋ชิงหลิงสามารถเข้าใจความกังวลของเขาได้ เธอวางมือบนไหล่ของเขา และเอนศีรษะไปบนตัวเขาเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้นเรามาคุยกันเรื่องระหว่างท่านกับข้ากันเถอะ”

หรงเยี่ยตกตะลึงเล็กน้อย: "ชิงชิง คืนนี้เจ้าเป็นอะไรไป?"

“ถ้าข้าแต่งงานกับคนอื่นแล้วลูกที่ข้าอุ้มท้องเป็นลูกของท่าน ท่านจะทำยังไง”

“ถ้าเป็นของข้า ดังนั้นแน่นอนว่าข้าจะแย่งมันกลับมา แต่…” หรงเยี่ยก้มศีรษะลง ส่งทารกในอ้อมแขนของเขาให้กับแม่นม ยื่นมือออกไปเพื่ออุ้มไป่ชิงหลิงไว้ในอ้อมแขนของเขา: "พวกข้า แตกต่างออกไป ไป๋ชิงหลิงนั้นได้ตายไปแล้ว เจ้าไป๋เจาเสวี่ย เป็นของข้าตั้งแต่แรก ไม่สามารถเปรียบเทียบได้”

“ถ้าอย่างนั้น ท่านยอมทำร้ายจิตใจชองน้องแปดหรือ”

หรงเยี่ยเงียบไป...

ไป๋ชิงหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขา เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดมาเป็นเวลานาน เธอจึงรู้ว่าหรงเยียจะไม่นั่งดูเฉยๆ

“ถ้าอย่างงั้น เรื่องนี้ก็ให้เจ้าเป็นคนจัดการมัน เจ้าว่าไง”

“เจ้าจะจัดการยังไง?”

"ข้าอยากไปจวนตระกูลฉิน ไปเจอฉางเล่อเหยียนก่อน"