ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 873

เมื่อหมอหลวงเจินกำลังจะตรวจชีพจรของหรงเยี่ย หรงเยี่ยก็ดึงแขนกลับอย่างแรง พร้อมกับใช้สายตาเตือนเขา ：“หมอหลวงเจิน ร่างกายของข้าเป็นยังไงบ้าง?”

หมอหลวงเจินสบตากับหรงเยี่ย แล้วหัวใจของเขาก็ตกตะลึง

จะกล้าพูดกำกวมได้อย่างไร

เขารีบคุกเข่าลง และตอบว่า ：“ฝ่าบาท ร่างกายของท่านไม่ควรเกิดความโกรธ ไม่เช่นนั้นจะเป็นอันตรายต่อบาดแผลของท่าน”

สีหน้าของหรงเยี่ยผ่อนคลายลง ：“ออกไปเถอะ ข้าไม่เป็นไร”

“จะไม่เป็นไรได้ยังไง? เมื่อกี้ท่านอาเจียนออกมาเลือดเยอะมาก” ฉินซานหลิงไม่อยากให้เขาละความสำคัญต่อร่างกายตัวเอง คว้าข้อมือของเขาแล้วพูดว่า ：“ให้หมอหลวงเจินตรวจให้ท่นอีกครั้ง.........”

ก่อนที่ฉินซานหลิงจะพูดจบ หรงเยี่ยก็ดึงมือของตัวเอง ออกจากมือของนาง หลับตาแล้วพูดเบาๆว่า ：“เจ้าก็ออกไปเถอะ！”

ฉินซานหลิงจ้องมองที่มือของตัวเองด้วยความผิดหวัง จากนั้นนางก็รีบปรับอารมณ์ และพูดว่า ：“ได้ ข้าออกไปก่อน แต่ให้หมอหลวงอยู่เฝ้าท่าน หากมีอะไรเกิดขึ้น หมอหลวงจะได้ช่วยได้ทันท่วงที！”

หลังจากพูดจบ ฉินซานหลิงก็ยืนขึ้น ทำความเคารพหรงเยี่ย แล้วเดินออกไปจากห้องนอน

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงเดินออกมาจากบ้านนายผู้เฒ่าฉิน ก็มีลูกธนูดอกหนึ่งยิงใส่เธอด้วยความเร็ว

เธอรีบหมอบลงอย่างรวดเร็ว ลูกธนูยิงผ่านศีรษะของเธอไป ยิงลงที่บานประตูด้านหลังเธอ

เมื่อเธอหันกลับไปมองยังฝั่งตรงข้าม คนที่ยิงธนูก็หายตัวไปแล้ว

ไป๋ชิงหลิงหันกลับไปมองลูกธนูบนบานประตู ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไป แล้วดึงลูกธนูออกมา

บนธนูมีกระดาษที่มีข้อความ เขียนไว้ว่า ：ถ้าต้องการช่วยนายผู้เฒ่าฉิน ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองซูโจว！

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว และพึมพำในใจ ：ดูเหมือนว่านายผู้เฒ่าฉินจะถูกจับตัวไปแล้ว

และเมืองซูโจวเป็นเขตปกครองของท่านอ๋องหราว

เธอคิดว่าเธอรู้ว่าคนที่หรงเยี่ยพูดถึงนั้นคือใคร

ท่านอ๋องหราวไม่เคยแพ้เรื่องแย่งบัลลังก์ คราวนี้จับตัวนายผู้เฒ่าฉินก็เพื่อล่อให้หรงเยี่ยไปเมืองซูโจว และต้องการฆ่าหรงเยี่ย

เธอจะปล่อยให้หรงเยี่ยเสี่ยงไปเมืองซูโจวได้อย่างไร！

ไป๋ชิงหลิงยืนอยู่กับที่เป็นเวลานาน และในที่สุด เธอก็มีความคิดอื่นผุดขึ้นในใจ

ณ เมืองซูโจว ในจวนอ๋องหราว

เมื่อนายผู้เฒ่าฉินเห็นฉินหย่วนอี้กับลูกชายคนโต และลูกสะใภ้คนโต เขาก็โกรธจนแทบบ้า

“พวกเจ้า.......พวกเจ้าไม่ใช่........” เมื่อเขาได้ยินว่าบ้านของลูกชายคนโตถูกไฟไหม้ จึงรีบส่งคนไปช่วยดับไฟทันที แต่เมื่อเขาไปถึงที่นั่น กลับถูกคนตีจนสลบไป

เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็มาถึงสถานที่แปลกประหลาด และบ้านหลังใหญ่ที่เขาไม่รู้จักแห่งนี้

ส่วนลูกชายคนโตกับลูกสะใภ้ และหลานชายคนโตที่เขาเป็นห่วง ยืนอยู่ตรงหน้า ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หากเขายังไม่เข้าใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคือการวางแผน เจ็ดสิบกว่าปีนี้เขาก็ใช้ชีวิตมาเปล่าประโยชน์

นายท่านฉินพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ：“ท่านพ่อ ข้าเองก็ไม่มีทางเลือก แต่ท่านไม่ต้องกังวล เมื่อมาถึงที่นี่ไม่มีใครกล้ารังแกท่าน ท่านสามารถทำธุรกิจได้เหมือนเดิม”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ท่านพ่อ เมืองซูโจวใหญ่กว่าและกว้างกว่าเมืองจิงโจว ต่อไปเราก็เป็นคนของท่านอ๋องหราวแล้ว”

“แม่นางหลัว เจ้าคนไร้ยางอาย คนของท่านอ๋องหราวอะไรกัน ตอนอยู่แคว้นหรง พวกเจ้าเป็นประชาชนของจักรพรรดิ นี่พวกเจ้ากำลังจะก่อกบฎหรือ” นายผู้เฒ่าฉินพยายามดิ้นรน