ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 873

เมื่อหมอหลวงเจินกำลังจะตรวจชีพจรของหรงเยี่ย หรงเยี่ยก็ดึงแขนกลับอย่างแรง พร้อมกับใช้สายตาเตือนเขา ：“หมอหลวงเจิน ร่างกายของข้าเป็นยังไงบ้าง?”

หมอหลวงเจินสบตากับหรงเยี่ย แล้วหัวใจของเขาก็ตกตะลึง

จะกล้าพูดกำกวมได้อย่างไร

เขารีบคุกเข่าลง และตอบว่า ：“ฝ่าบาท ร่างกายของท่านไม่ควรเกิดความโกรธ ไม่เช่นนั้นจะเป็นอันตรายต่อบาดแผลของท่าน”

สีหน้าของหรงเยี่ยผ่อนคลายลง ：“ออกไปเถอะ ข้าไม่เป็นไร”

“จะไม่เป็นไรได้ยังไง? เมื่อกี้ท่านอาเจียนออกมาเลือดเยอะมาก” ฉินซานหลิงไม่อยากให้เขาละความสำคัญต่อร่างกายตัวเอง คว้าข้อมือของเขาแล้วพูดว่า ：“ให้หมอหลวงเจินตรวจให้ท่นอีกครั้ง.........”

ก่อนที่ฉินซานหลิงจะพูดจบ หรงเยี่ยก็ดึงมือของตัวเอง ออกจากมือของนาง หลับตาแล้วพูดเบาๆว่า ：“เจ้าก็ออกไปเถอะ！”

ฉินซานหลิงจ้องมองที่มือของตัวเองด้วยความผิดหวัง จากนั้นนางก็รีบปรับอารมณ์ และพูดว่า ：“ได้ ข้าออกไปก่อน แต่ให้หมอหลวงอยู่เฝ้าท่าน หากมีอะไรเกิดขึ้น หมอหลวงจะได้ช่วยได้ทันท่วงที！”

หลังจากพูดจบ ฉินซานหลิงก็ยืนขึ้น ทำความเคารพหรงเยี่ย แล้วเดินออกไปจากห้องนอน

หลังจากที่ไป๋ชิงหลิงเดินออกมาจากบ้านนายผู้เฒ่าฉิน ก็มีลูกธนูดอกหนึ่งยิงใส่เธอด้วยความเร็ว

เธอรีบหมอบลงอย่างรวดเร็ว ลูกธนูยิงผ่านศีรษะของเธอไป ยิงลงที่บานประตูด้านหลังเธอ

เมื่อเธอหันกลับไปมองยังฝั่งตรงข้าม คนที่ยิงธนูก็หายตัวไปแล้ว

ไป๋ชิงหลิงหันกลับไปมองลูกธนูบนบานประตู ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไป แล้วดึงลูกธนูออกมา

บนธนูมีกระดาษที่มีข้อความ เขียนไว้ว่า ：ถ้าต้องการช่วยนายผู้เฒ่าฉิน ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่เมืองซูโจว！

ไป๋ชิงหลิงขมวดคิ้ว และพึมพำในใจ ：ดูเหมือนว่านายผู้เฒ่าฉินจะถูกจับตัวไปแล้ว

และเมืองซูโจวเป็นเขตปกครองของท่านอ๋องหราว

เธอคิดว่าเธอรู้ว่าคนที่หรงเยี่ยพูดถึงนั้นคือใคร

ท่านอ๋องหราวไม่เคยแพ้เรื่องแย่งบัลลังก์ คราวนี้จับตัวนายผู้เฒ่าฉินก็เพื่อล่อให้หรงเยี่ยไปเมืองซูโจว และต้องการฆ่าหรงเยี่ย

เธอจะปล่อยให้หรงเยี่ยเสี่ยงไปเมืองซูโจวได้อย่างไร！

ไป๋ชิงหลิงยืนอยู่กับที่เป็นเวลานาน และในที่สุด เธอก็มีความคิดอื่นผุดขึ้นในใจ

ณ เมืองซูโจว ในจวนอ๋องหราว

เมื่อนายผู้เฒ่าฉินเห็นฉินหย่วนอี้กับลูกชายคนโต และลูกสะใภ้คนโต เขาก็โกรธจนแทบบ้า

“พวกเจ้า.......พวกเจ้าไม่ใช่........” เมื่อเขาได้ยินว่าบ้านของลูกชายคนโตถูกไฟไหม้ จึงรีบส่งคนไปช่วยดับไฟทันที แต่เมื่อเขาไปถึงที่นั่น กลับถูกคนตีจนสลบไป

เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็มาถึงสถานที่แปลกประหลาด และบ้านหลังใหญ่ที่เขาไม่รู้จักแห่งนี้

ส่วนลูกชายคนโตกับลูกสะใภ้ และหลานชายคนโตที่เขาเป็นห่วง ยืนอยู่ตรงหน้า ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หากเขายังไม่เข้าใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคือการวางแผน เจ็ดสิบกว่าปีนี้เขาก็ใช้ชีวิตมาเปล่าประโยชน์

นายท่านฉินพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ：“ท่านพ่อ ข้าเองก็ไม่มีทางเลือก แต่ท่านไม่ต้องกังวล เมื่อมาถึงที่นี่ไม่มีใครกล้ารังแกท่าน ท่านสามารถทำธุรกิจได้เหมือนเดิม”

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ท่านพ่อ เมืองซูโจวใหญ่กว่าและกว้างกว่าเมืองจิงโจว ต่อไปเราก็เป็นคนของท่านอ๋องหราวแล้ว”

“แม่นางหลัว เจ้าคนไร้ยางอาย คนของท่านอ๋องหราวอะไรกัน ตอนอยู่แคว้นหรง พวกเจ้าเป็นประชาชนของจักรพรรดิ นี่พวกเจ้ากำลังจะก่อกบฎหรือ” นายผู้เฒ่าฉินพยายามดิ้นรน

นายผู้เฒ่าฉินโกรธมาก จนอาเจียนออกมาเป็นเลือด

ลูกชายคนโตเห็นเช่นนั้น จึงเดินเข้าไปด้วยความตกใจ ：“ท่านพ่อ ท่าน........”

“ไปให้พ้น อยู่ให้ห่างจากข้า ไอ้สารเลวที่ไร้หัวใจ！” ทันทีที่นายท่านฉินเดินเข้าไปหนึ่งก้าว ก็ถูกนายผู้เฒ่าฉินตะโกนสั่งให้หยุด

นายผู้เฒ่าฉินเงยหน้าขึ้น จ้องมองลูกชายคนโตด้วยสายตาที่หม่นหมอง และพูดอย่างเย็นชา ：“ฉินซั่งชิง ข้ารู้ว่าเจ้าอยากได้อะไร แต่เจ้ายิ่งอยากได้ ข้าก็จะไม่ให้เจ้า วันนี้ต่อให้ข้าต้องตายอยู่ที่เมืองซูโจว ก็จะไม่ให้แผ่นเงินทองกับเจ้าแม้แต่บาทเดียว”

“ท่านพ่อ ทำไมท่านต้องทำเช่นนี้?” เมื่อฉินซั่งชิงได้ยินสิ่งที่นายผู้เฒ่าฉินพูด ความรู้สึกผิดในใจก็หายไป เหลือเพียงความขุ่นเคืองที่อยู่ภายในใจ ：“ยิ่งท่านทำเช่นนี้ ก็จะไม่เป็นผลดีต่อซานหลิง ข้าเป็นคนขอร้องท่านอ๋องหราว ให้ปล่อยซานหลิงไป ไม่เช่นนั้น ท่านพ่อคิดว่าซานหลิงสามารถอยู่ที่บ้านได้อย่างปลอดภัยเหรอ”

“ฉินซั่งชิง พวกเจ้าลองแตะต้องหลิงเอ๋อร์ดูสิ”

“ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่กล้า แต่ยังไม่แตะต้องนางตอนนี้ ท่านพ่อ ขอเพียงแค่ท่านโอนทรัพย์สินทั้งหมดมาให้ข้า ข้าสัญญากับท่าน ว่าจะหาครอบครัวที่ดีให้กับเจ้าเด็กหลิงเอ๋อร์ หรือว่า ส่งนางเข้าวัง ให้เป็นนางสนมของฝ่าบาท”

“ถุย！” เมื่อสองประโยคสุดท้ายหลุดออกมาจากปากของฉินซั่งชิง นายผู้เฒ่าฉินก็รู้สึกขยะแขยงมาก

แววตาของท่านอ๋องหราวที่คอยสังเกตการณ์อยู่ตลอดเวลา ก็มืดหม่นลงเล็กน้อย

หวู่ซือหลิงพูดว่า ：“ท่านอ๋อง ไม่ต้องกังวล คนที่ตาเฒ่าคนนี้เป็นห่วงที่สุดก็คือฉินซานหลิง ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะไม่ส่งมอบทรัพย์สินให้”

“นายผู้เฒ่าฉินกับฝ่าบาทก็มีมิตรภาพที่ดีต่อกันมาหลายปี ต้องการให้เขามาเป็นฝ่ายเรา คงเป็นไปไม่ได้ แผนการตอนนี้ ก็คือเอาของที่อยู่ในมือของเขามาให้ได้ และส่งเขาไปสู่แดนสวรรค์”

นางจัดแจงแขนเสื้อ แววตาเย็นชาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

ท่านอ๋องหราวกอดนางไว้ในอ้อมแขน แล้วพูดว่า ：“อ้ายเฟยคราวนี้ทำได้ไม่เลว”

“แค่นี้ยังไม่พอ ท้ายที่สุดแล้วเมืองหลวง.......ก็ยังมีท่านอ๋องเซ่อเจิ้งคุ้มกันอยู่” หวู่ซือหลิงลดสายตาลง ：“ถ้าสามารถจับคนที่มีความสำคัญต่อท่านอ๋องเซ่อเจิ้งได้ ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะล่อท่านอ๋องเซ่อเจิ้งออกจากเมืองหลวงไม่ได้ ฮองเฮาเก่งกาจขนาดนั้น ท่านอ๋องคิดว่า.......เธอจะเสียชีวิตในกองเพลิงที่ไหม้บ้านตระกูลฉินจริงๆเหรอ?”