บทที่ 874 เหนือใต้ออกตก :หมอที่มีชื่อเสียงใต้หล้า – ตอนที่ต้องอ่านของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
ตอนนี้ของ ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น โดย พระจันทร์ขี้เมา ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายการเกิดใหม่ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 874 เหนือใต้ออกตก :หมอที่มีชื่อเสียงใต้หล้า จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
สีหน้าของท่านอ๋องหราวอึ้งเล็กน้อย และก้มหน้ามองไปที่หวู่ซือหลิง
แต่ในขณะนั้น แม่นมที่อยู่ข้างๆเหอไท้เฟย ก็เดินเข้ามาจากลานบ้าน
“ท่านอ๋อง พระชายา อาการไอของไท้เฟยกำเริบอีกแล้ว เมื่อกี้.......ยังอาเจียนเป็นเลือดด้วย”
“อะไรนะ!” สีหน้าของท่านอ๋องหราวเปลี่ยนไป และรีบเดินออกไปจากลานบ้าน
หวู่ซือหลิงเหลือบมองผู้คนในห้องโถง นางก็ไม่มีอารมณ์ที่จะฟังต่อ และรีบเดินตามท่านอ๋องหราวไป
เมื่อมาถึงศาลาเหมยเหอ ทั้งสองก็ได้ยินเสียงไอดังมาจากข้างใน
ขณะที่ท่านอ๋องหราวเดินเข้าไปในห้อง เหอไท้เฟยก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง
“เสด็จแม่!” ท่านอ๋องหราวรีบเดินเข้าไป นั่งข้างๆเหอไท้เฟย แล้วลูบหลังให้นางเบาๆ :“หมอ ไท้เฟยเป็นอะไร”
บรรดาหมอในจวนต่างก็คุกเข่าลง แล้วพูดว่า :“ท่านอ๋อง ตั้งแต่ไท้เฟยเหนียงเหนียงมาถึงเมืองซูโจว สุขภาพก็ดีบ้างไม่ดีบ้างเป็นระยะ โดยเฉพาะเวลากลางคืน เมื่ออากาศเย็นจัด อาการไอของไท้เฟยเหนียงเหนียงก็ยิ่งหนักมากขึ้น”
“แล้วทำไมไม่ทำการรักษา รีบรักษาให้ไท้เฟย ทำการรักษาโดยเร็ว!” ท่านอ๋องหราวอารมณ์เสียมาก
เหอไท้เฟยนอนลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง จับมือของท่านอ๋องหราวไว้แน่น แล้วพูดว่า :“รักษาไม่หายแล้ว รักษาไม่หายแล้ว เซิ่นเอ๋อร์ เกรงว่าแม่.......จะไปพบเสด็จพ่อของเจ้าแล้ว!”
“ไม่ ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านตาย รีบสั่งยาให้ไท้เฟย เตรียมถ่านก่อไฟเพิ่ม” เมื่อท่านอ๋องหราวเห็นหมอที่คุกเข่าอยู่บนพื้น เขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น
บรรดาหมอรับคำสั่ง แล้วรีบลุกขึ้น ไปที่ห้องโถงเพื่อทำการสั่งยาอีกครั้ง
เมื่อหวู่ซือหลิงเดินเข้ามา ก็พบว่าสีหน้าของเหอไท้เฟยนั้นซีดเซียวมาก เวลาเพียงไม่กี่วัน ผมของนางก็เปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว
เหอไท้เฟยไม่ใช่แม่สามีที่ดีอะไร แต่ก็ไม่กล้าปฏิบัติกับนางรุนแรงมากเกินไป
เมื่อเห็นนางนอนอยู่บนเตียง หวู่ซือหลิงก็ถอนหายใจในใจ
“เสด็จแม่ พวกเราจะไม่ให้ท่านอยู่ที่นี่นานเกินไป อีกไม่นาน พวกเราจะพาท่านกลับไปยังสถานที่ที่ท่านอยากกลับไป” หวู่ซือหลิงพูดอย่างอ่อนโยน
คำพูดเหล่านี้ของหวู่ซือหลิงทำหัวใจของท่านอ๋องหราวรู้สึกเบาใจอย่างมาก
เขาเงยหน้าขึ้นมองนาง ด้วยแววตาที่แสดงให้เห็นถึงการขอบคุณ
หวู๋ซือหลิงพูดว่า :“ท่านอ๋อง หมอในจวนเปลี่ยนใบสั่งยาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่ทำให้อาการของเสด็จแม่ดีขึ้น ในทางกลับกันทำให้อาการของเสด็จแม่ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ จะปล่อยให้เสด็จแม่รอต่อไปเช่นนี้ไม่ได้แล้ว”
ท่านอ๋องหราวพยักหน้าและพูดว่า :“ข้าจะรีบประกาศหาหมอที่มีชื่อเสียง”
สีหน้าของหวู่ซือหลิงชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดเบาๆว่า :“ก็ดี ประกาศหาหมอที่มีชื่อเสียง ล่อเสือออกจากถ้ำ!”
ท่านอ๋องหราวก็ได้ยินคำพูดของหวู่ซือหลิงเช่นกัน เขาเงยหน้าขึ้นมองนางโดยไม่รู้ตัว
ทั้งสองมองหน้ากัน ก็เข้าใจความคิดของกันและกันได้ดี
หลังจากนั้นไม่นาน ท่านอ๋องหราวก็ได้ติดประกาศหาหมอที่มีชื่อเสียง
ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันที่ป้ายประกาศ ทุกคนต่างจ้องไปที่ค่าตอบแทน
มีคนอ่านข้อความประกาศ :“ไท้เฟยมีอาการไอมาสามเดือนกว่า ยังรักษาไม่หาย จึงติดป้ายประกาศเพื่อตามหาหมอที่มีชื่อเสียงทั่วหล้า หากสามารถรักษาไท้เฟยให้หายดีได้ จะได้เป็นหมอประจำในจวน ค่าตอบแทนหนึ่งพันตำลึง!”
“โอ้สวรรค์ ข้าไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต!”
“นี่ต้องเป็นคนที่มีความสามารถเท่านั้นถึงจะทำได้!”
ท่านกลางฝูงชน มีคนๆหนึ่งสวมชุดเรียบหรู ด้วยหน้าตาที่แยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิง ดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย
จากนั้น เธอก็หันหลังกลับ แล้วเดินไปทางทิศตรงข้ามของฝูงชน แต่ไม่ได้ไปฉีกป้ายประกาศออกโดยตรง
เนื่องจากการติดป้ายประกาศนี้ ไม่นานก็มีคนแพร่ข่าวออกไป :“หมอที่มีชื่อเสียงใต้หล้า แบ่งออกเป็นสี่ประเภท ทิศใต้มีหมอปีศาจ ทิศเหนือมีซูศักดิ์สิทธิ์ ตะวันออกมีหมอไสยศาสตร์ ตะวันตกมีหัตถ์มหาเสน่ห์”
“แต่ในบรรดาหมอที่มีชื่อเสียง หมอปีศาจได้เป็นฮองเฮา ซูศักดิ์สิทธิ์ได้เป็นหมอประจำตัวองค์รัชทายาท ส่วนหมอไสยศาสตร์นั้น ได้ถูกปราชญ์หญิงแห่งเผ่าอูเซินจับตัวไปแล้วไม่ใช่หรือ หมอที่มีชื่อเสียงทั้งสามต่างก็มีที่มาที่ไป”
“มีเพียงหัตถ์มหาเสน่ห์ ที่ยังท่องปฐพี แต่ไม่รู้ว่าท่านอ๋องหราวจะมีวาสนาและโชคดี ได้พบกับหมอหัตถ์มหาเสน่ห์แห่งตะวันตกหรือไม่!”
ขณะที่ชาวบ้านกำลังพูดถึงหมอหัตถ์มหาเสน่ห์นั้น ผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดสีม่วง ก็เดินผ่านฝูงชน
ในหมู่พวกเขา จู่ๆคนที่มีชื่อเสียงมาจากต้าโจว ก็มองไปที่ผู้หญิงสวมชุดสีม่วง
ใช่ นางไปเมืองซูโจวแล้ว
เมื่อเป็นเช่นนั้น ชายคนนั้นก็หันหลังกลับทันที และไปที่จวนอ๋องหราว
ณ จวนอ๋องหราว
ท่านอ๋องหราวยืนอยู่ในห้องโถง โดยหันหลังให้กับพ่อค้าที่มาจากต้าโจว
ชายคนนั้นพูดว่า :“ข้าเห็นมากับตา ผู้หญิงคนนั้นแขวนป้ายนายหญิงตระกูลเว่ยไว้ที่เอว และมีชื่อจักรพรรดิองค์ปัจจุบันของราชวงศ์งต้าโจว ใช่นางแน่ๆ หากท่านอ๋องสามารถหาคนๆนี้เจอ อาการไอของไท้เฟย ต้องรักษาหายอย่างแน่นอน”
“ท่ต้าโจว ฮูหยินเว่ย!” ท่านอ๋องหราวหรี่ตาลง และหันไปมองหวู่ซือหลิงที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
หวู่ซือหลิงลุกขึ้นยืน ค่อยๆเดินไปหาท่านอ๋องหราว แล้วพูดว่า :“ฮูหยินเว่ยท่านนี้มีความสามารถไม่น้อย ได้ยินมาว่าเดิมทีนางแต่งงานกับคุณชายใหญ่ตระกูลเว่ย แต่หลังจากแต่งงานได้ไม่ถึงสองเดือน สามีและพ่อสามีของนางก็เสียชีวิตในสนามรบ สามีคนปัจจุบัน ก็คือแม่ทัพน้อยเว่ยที่อายุน้อยกว่านางสี่ปี”
ตอนนี้เขาต้องการรู้ว่าไป๋ชิงหลิงยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว และอยากรู้ว่าหรงเยี่ยจะฉวยโอกาสนี้แอบเข้าไปที่จวนของเขาหรือไม่
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันยังพูดไม่จบ ฮูหยินเว่ยท่านนี้ ก็คือหมอหัตถ์มหาเสน่ห์ตะวันตกแห่งต้าโจว นางเคยช่วยชีวิตกองทัพตระกูลเว่ยที่ได้รับพิษร้ายแรงเพียงลำพัง กองทัพตระกูลเว่ยแม้มีไม่ถึงแสนนายก็ประมาณสามหมื่นนาย นางไม่ลังเลที่จะทดสอบยาพิษด้วยตัวเอง ซึ่งเป็นที่น่าชื่นชม หากสามารถเชิญนางมาได้ อาการป่วยของเสด็จแม่ก็มีความหวังอย่างมาก แต่ว่า........”
“แต่ว่าอะไร?” ท่านอ๋องหราวหันกลับไปมองนาง
“ต้องทำการยืนยันเรื่องหนึ่งก่อน” หวู่ซือหลิงหันกลับไป และพูดกับองครักษ์รักษาพระองค์ว่า :“รีบส่งจดหมายไปที่ต้าโจว เพื่อยืนยันตำแหน่งที่อยู่ของฮูหยินเว่ย”
เมื่อท่านอ๋องหราวได้ยินสิ่งนี้ เขาก็มองหวู่ซือหลิงด้วยสายตาที่ชื่นชมอย่างยิ่ง จากนั้นหันกลับมามองพ่อค้าที่อยู่ข้างหลังเขา แล้วพูดว่า :“พาเขาออกไปก่อน ดูแลให้ดี เมื่อพบฮูหยินเว่ยแล้ว ข้าจะตกรางวัลให้อย่างงาม”
“ขอบพระทัยท่านอ๋องหราว ขอบพระทัยพระชายาท่านอ๋องหราว!” พ่อค้ากล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่า จากนั้นก็เดินตามพ่อบ้านออกไป
ทางด้านไป๋ชิงหลิงหลังจากเข้าเมือง ก็หาโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง และเขียนจดหมาย
เหยี่ยวสีดำตัวหนึ่ง บินมาเกาะที่หน้าต่าง ร้องทักไป๋ชิงหลิงสองสามคำ
ไป๋ชิงหลิงก็ยัดจดหมาย ใส่ในปากของเหยี่ยว แล้วพูดว่า :“รีบไปรีบกลับ”
หลังจากนั้นไม่นาน เหยี่ยวดำก็บินหายไปในทิศทางของเมืองต้าโจว.......
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น
จากขทที่ 907ข้ามมาบทที่ 987 เลยเหรอคะหายไป 80บท...แอดขาตามกลับมาให้หน่อยค่าาาาา😅😢😘...
จักรพรรดิตายแล้วค่อยมีกำลังใจอ่านหน่อยอย่างน้อยๆก็ไม่ต้องหัวเสียกับตาแก่งี่เง่าคนนี้อีก......
เรื่องนี้ทำพี่น้ำตาท่วมบ้าน...สามีบอกว่าถ้ามันโศกมันเศร้านักก็เลิกอ่านเหอะ...ไม่ได้สิตามมาขนาดนี้แล้วเอาให้สุดแล้วหยุดที่กระดาษทิชชู่...
อยากรู้ว่าพระเอกและนางเอกจะรู้ความจริงตอนไหนว่าเป็นครบครัวเดียวกันและจิ่นหลินคือลูกอีกคน ช่วยสปอยหน่อยค่ะ...
นางเอกเรื่องนี้เก่ง..แต่อ่อนแอและงี่เง่า..หลายครั้งที่อ่านไปถอนหายใจไป...
อัพต่อนะคะ..กำลังสนุกเลยค่ะ...
บทที่614-623เนื้อหาไม่ครบมีแค่5-6บรรทัดอ่านไม่รู้เรื่องเดาทางไมาถูกเลย...
บทที่594-602สั้นมากค่ะ...
ตอน 460 โอ้โหวว หนักหน่วงมาก ตั้งแต่แมวตาย หลังจากนั้นคนที่นางเอกรักตายเป็นใบไม้ร่วงเลย แต่คนล่าสุดเนี่ย ได้ไงวะ รับไม่ได้อย่างแรง😭 ชีวิตนางเอกบัดซบมาก คนธรรมดาที่ไหนจะทนได้วะเนี่ย เป็นคนปกติป่านนี้เป็นบ้าตายไปแล้ว ว่าแต่อีจักรพรรดิจะเลิกประสาทแดกได้ตอนไหน🤬🤬...
อยากผ่าสมองอ๋องเฉินออกมาดูว่าข้างในมันมีมันสมองอยู่จริงๆรึเปล่า...อะไรจะมึนและง่าวได้ขนาดนี้...