ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 874

สีหน้าของท่านอ๋องหราวอึ้งเล็กน้อย และก้มหน้ามองไปที่หวู่ซือหลิง

แต่ในขณะนั้น แม่นมที่อยู่ข้างๆเหอไท้เฟย ก็เดินเข้ามาจากลานบ้าน

“ท่านอ๋อง พระชายา อาการไอของไท้เฟยกำเริบอีกแล้ว เมื่อกี้.......ยังอาเจียนเป็นเลือดด้วย”

“อะไรนะ！” สีหน้าของท่านอ๋องหราวเปลี่ยนไป และรีบเดินออกไปจากลานบ้าน

หวู่ซือหลิงเหลือบมองผู้คนในห้องโถง นางก็ไม่มีอารมณ์ที่จะฟังต่อ และรีบเดินตามท่านอ๋องหราวไป

เมื่อมาถึงศาลาเหมยเหอ ทั้งสองก็ได้ยินเสียงไอดังมาจากข้างใน

ขณะที่ท่านอ๋องหราวเดินเข้าไปในห้อง เหอไท้เฟยก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง

“เสด็จแม่！” ท่านอ๋องหราวรีบเดินเข้าไป นั่งข้างๆเหอไท้เฟย แล้วลูบหลังให้นางเบาๆ ：“หมอ ไท้เฟยเป็นอะไร”

บรรดาหมอในจวนต่างก็คุกเข่าลง แล้วพูดว่า ：“ท่านอ๋อง ตั้งแต่ไท้เฟยเหนียงเหนียงมาถึงเมืองซูโจว สุขภาพก็ดีบ้างไม่ดีบ้างเป็นระยะ โดยเฉพาะเวลากลางคืน เมื่ออากาศเย็นจัด อาการไอของไท้เฟยเหนียงเหนียงก็ยิ่งหนักมากขึ้น”

“แล้วทำไมไม่ทำการรักษา รีบรักษาให้ไท้เฟย ทำการรักษาโดยเร็ว！” ท่านอ๋องหราวอารมณ์เสียมาก

เหอไท้เฟยนอนลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง จับมือของท่านอ๋องหราวไว้แน่น แล้วพูดว่า ：“รักษาไม่หายแล้ว รักษาไม่หายแล้ว เซิ่นเอ๋อร์ เกรงว่าแม่.......จะไปพบเสด็จพ่อของเจ้าแล้ว！”

“ไม่ ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านตาย รีบสั่งยาให้ไท้เฟย เตรียมถ่านก่อไฟเพิ่ม” เมื่อท่านอ๋องหราวเห็นหมอที่คุกเข่าอยู่บนพื้น เขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น

บรรดาหมอรับคำสั่ง แล้วรีบลุกขึ้น ไปที่ห้องโถงเพื่อทำการสั่งยาอีกครั้ง

เมื่อหวู่ซือหลิงเดินเข้ามา ก็พบว่าสีหน้าของเหอไท้เฟยนั้นซีดเซียวมาก เวลาเพียงไม่กี่วัน ผมของนางก็เปลี่ยนเป็นสีขาวแล้ว

เหอไท้เฟยไม่ใช่แม่สามีที่ดีอะไร แต่ก็ไม่กล้าปฏิบัติกับนางรุนแรงมากเกินไป

เมื่อเห็นนางนอนอยู่บนเตียง หวู่ซือหลิงก็ถอนหายใจในใจ

“เสด็จแม่ พวกเราจะไม่ให้ท่านอยู่ที่นี่นานเกินไป อีกไม่นาน พวกเราจะพาท่านกลับไปยังสถานที่ที่ท่านอยากกลับไป” หวู่ซือหลิงพูดอย่างอ่อนโยน

คำพูดเหล่านี้ของหวู่ซือหลิงทำหัวใจของท่านอ๋องหราวรู้สึกเบาใจอย่างมาก

เขาเงยหน้าขึ้นมองนาง ด้วยแววตาที่แสดงให้เห็นถึงการขอบคุณ

หวู๋ซือหลิงพูดว่า ：“ท่านอ๋อง หมอในจวนเปลี่ยนใบสั่งยาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่ทำให้อาการของเสด็จแม่ดีขึ้น ในทางกลับกันทำให้อาการของเสด็จแม่ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ จะปล่อยให้เสด็จแม่รอต่อไปเช่นนี้ไม่ได้แล้ว”

ท่านอ๋องหราวพยักหน้าและพูดว่า ：“ข้าจะรีบประกาศหาหมอที่มีชื่อเสียง”

สีหน้าของหวู่ซือหลิงชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วพูดเบาๆว่า ：“ก็ดี ประกาศหาหมอที่มีชื่อเสียง ล่อเสือออกจากถ้ำ！”

ท่านอ๋องหราวก็ได้ยินคำพูดของหวู่ซือหลิงเช่นกัน เขาเงยหน้าขึ้นมองนางโดยไม่รู้ตัว

ทั้งสองมองหน้ากัน ก็เข้าใจความคิดของกันและกันได้ดี

หลังจากนั้นไม่นาน ท่านอ๋องหราวก็ได้ติดประกาศหาหมอที่มีชื่อเสียง

ผู้คนจำนวนมากรวมตัวกันที่ป้ายประกาศ ทุกคนต่างจ้องไปที่ค่าตอบแทน

มีคนอ่านข้อความประกาศ ：“ไท้เฟยมีอาการไอมาสามเดือนกว่า ยังรักษาไม่หาย จึงติดป้ายประกาศเพื่อตามหาหมอที่มีชื่อเสียงทั่วหล้า หากสามารถรักษาไท้เฟยให้หายดีได้ จะได้เป็นหมอประจำในจวน ค่าตอบแทนหนึ่งพันตำลึง！”

“โอ้สวรรค์ ข้าไม่เคยเห็นเงินมากมายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต！”

“นี่ต้องเป็นคนที่มีความสามารถเท่านั้นถึงจะทำได้！”

ท่านกลางฝูงชน มีคนๆหนึ่งสวมชุดเรียบหรู ด้วยหน้าตาที่แยกไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิง ดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย

จากนั้น เธอก็หันหลังกลับ แล้วเดินไปทางทิศตรงข้ามของฝูงชน แต่ไม่ได้ไปฉีกป้ายประกาศออกโดยตรง

เนื่องจากการติดป้ายประกาศนี้ ไม่นานก็มีคนแพร่ข่าวออกไป ：“หมอที่มีชื่อเสียงใต้หล้า แบ่งออกเป็นสี่ประเภท ทิศใต้มีหมอปีศาจ ทิศเหนือมีซูศักดิ์สิทธิ์ ตะวันออกมีหมอไสยศาสตร์ ตะวันตกมีหัตถ์มหาเสน่ห์”

“แต่ในบรรดาหมอที่มีชื่อเสียง หมอปีศาจได้เป็นฮองเฮา ซูศักดิ์สิทธิ์ได้เป็นหมอประจำตัวองค์รัชทายาท ส่วนหมอไสยศาสตร์นั้น ได้ถูกปราชญ์หญิงแห่งเผ่าอูเซินจับตัวไปแล้วไม่ใช่หรือ หมอที่มีชื่อเสียงทั้งสามต่างก็มีที่มาที่ไป”

“มีเพียงหัตถ์มหาเสน่ห์ ที่ยังท่องปฐพี แต่ไม่รู้ว่าท่านอ๋องหราวจะมีวาสนาและโชคดี ได้พบกับหมอหัตถ์มหาเสน่ห์แห่งตะวันตกหรือไม่！”

ขณะที่ชาวบ้านกำลังพูดถึงหมอหัตถ์มหาเสน่ห์นั้น ผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดสีม่วง ก็เดินผ่านฝูงชน

ในหมู่พวกเขา จู่ๆคนที่มีชื่อเสียงมาจากต้าโจว ก็มองไปที่ผู้หญิงสวมชุดสีม่วง