ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 93

พระองค์หรี่พระเนตรลงและตรัสอย่างแผ่วเบา "อ๋องหรงทำให้เรื่องเป็นเช่นนี้ เจ้าจะยอมรับผิดหรือไม่!"

ไป๋ชิงหลิงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้รับความยุติธรรม

เรื่องที่เกิดขึ้นที่อุทยานหลวงอวี้ฮวา ก็เป็นเพียงการก่อเรื่องขึ้นของฮองเฮาและเสิ่นโหรวเม่ย กลับไปหากหรงเยี่ยลดท่าทีของเขาลง และพูดดีๆ กับฮองเฮาอู๋ เรื่องนี้ก็จบลง

ใครจะไปรู้ว่าหรงเยี่ยคนบ้านั่น จะเอาแส้ไปฟาดผู้หญิง

ช่างเป็นผู้ชายที่น่าฟาดอย่างมาก......

นางแทบอดไม่ได้และอยากจะฟาดเขาด้วยแส้สักสองสามที

"หม่อมฉันทราบเพคะ" ไป๋ชิงหลิงทำใจยอมรับความผิดนี้ "วันนี้หม่อมฉันไม่ควรไปที่อุทยานหลวงอวี้ฮวาเพื่อชมดอกไม้ หลังจากไปที่อุทยานหลวงอวี้ฮวาและได้พบกับฮองเฮาอู๋ หม่อมฉันก็ไม่ควรมีปากเถียงกับฮองเฮา จนทำให้ฮองเฮาไม่พอใจ และหม่อมฉันไม่ควรทำให้คุณหนูเสิ่นไม่พอใจ เรื่องทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นเพราะหม่อมฉัน หม่อมฉันยอมรับผิดทั้งหมดเพคะ"

ในที่สุดก้อนหินก้อนใหญ่ที่อยู่ในใจของจักรพรรดิเหยาก็ถูกวางลง

ท่าทีของหรงเยี่ยแน่วแน่และยึดมั่นอยู่ตลอดเวลาว่าตัวเองไม่ผิด แต่กลับนั่งคุกเข่าอยู่ข้างนอกตลอดเวลา ทำให้พระองค์รู้สึกสงสารอย่างมาก

เช่นเดียวกับฮองเฮาอู๋ นางก็มีความเชื่อมั่นว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะไป๋ชิงหลิง ฉะนั้นฮองเฮาอู๋จึงคาดหวังว่าพระองค์จะทรงตอบแทนอะไรบางอย่างให้กับเสิ่นโหรวเม่ย

สองแม่ลูกคู่นี้ทำให้จักรพรรดิเหยารู้สึกปวดหัวตลอดทั้งคืน ตอนนี้ในที่สุดไป๋ชิงหลิงก็ยอมรับความผิด และทำให้พระองค์มีทางจัดการต่อได้

เรื่องนี้ก็จะจัดการง่ายขึ้น

"ในเมื่อรู้ว่าผิด เช่นนั้นข้าจะลงโทษเจ้า เจ้าจะยอมรับหรือไม่" จักรพรรดิเหยาตรัสถาม

ไป๋ชิงหลิงกล่าวด้วยท่าทางอ่อนน้อมถ่อมตน "หม่อมฉันยอมรับเพคะ หม่อมฉันยอมรับการถูกลงโทษ หากฝ่าบาทไม่ทรงลงโทษ หม่อมฉันคงรู้สึกไม่ดีและนอนไม่หลับไปตลอดเพคะ"

"ดี!" จักรพรรดิเหยาลุกขึ้นและจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าของพระองค์ด้วยพระเนตรที่เฉียบคม

พระองค์เห็นว่าไป๋ชิงหลิงฉลาดหลักแหลม และรู้จักวางตัวเป็นอย่างดี ก่อนหน้านี้ที่ตำหนักฮุ่ยหนิง ท่าทีของนางดูแข็งกร้าว เพราะได้ช่วยชีวิตไทเฮาไว้ แต่เรื่องนี้......

นางยอมจำนนต่อพระองค์ ทำให้พระองค์รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

"คุณหนูเสิ่นต้องป่วยหนักเพราะเจ้า ข้าได้ส่งหมอหลวงจำนวนหนึ่งไปที่จวนเสิ่นแล้ว เช่นนั้นเจ้าก็ตามหมอหลวงเหล่านั้นไปดูอาการให้กับคุณหนูเสิ่นด้วย ข้าต้องการให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไป หากคุณหนูเสิ่นตายไป ข้าไม่มีทางอภัยให้เจ้าอย่างแน่นอน" จักรพรรดิเหยาชำเลืองมองฟางกงกง

เพราะรู้ว่าหลังจากที่ไป๋ชิงหลิงไปที่จวนเสิ่นแล้ว จะต้องเผชิญกับการถูกขับไล่จากตระกูลเสิ่น "ฟางเม่าไปกับนางด้วย"