ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 94

ฟางกงกงเป็นคนสนิทของฝ่าบาท ฮูหยินเสิ่นจึงไม่กล้าเหวี่ยงใส่ฟางกงกง "ฟางกงกงอยู่ต่อได้ แต่สำหรับนางไม่ได้ สั่งคนมาที่นี่ ส่งแขกเดี๋ยวนี้!"

ผู้อารักขาจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาและเตรียมโยนไป๋ชิงหลิงออกไป โดยไม่ให้เกียรติไป๋ชิงหลิงเลยแม้แต่นิดเดียว

ไป๋ชิงหลิงหันหน้าไปสังเกตผู้อารักขาสามคนนั้น

จากนั้นจึงหันกลับไปและกล่าวว่า "ฮูหยินเสิ่น บาดแผลของคุณหนูเสิ่นนั้น ข้าสามารถทำให้หายได้ในระยะเวลาอันสั้น อีกทั้งยังสามารถทำให้รอยแผลเป็นทั้งสองรอยที่แผ่นหลังของนางหายไปได้อีกด้วย"

ฮูหยินเสิ่นรู้สึกเกลียดชังไป๋ชิงหลิงอย่างมาก สำหรับคำพูดของไป๋ชิงหลิงนั้น นางรู้สึกเป็นเพียงเรื่องตลกขบขัน

"ส่งแขก!" นางหันหน้าไปทางอื่นด้วยท่าทีเย็นชา

ผู้อารักขารีบเดินเข้ามาและเตรียมหามไป๋ชิงหลิงออกไป

ไป๋ชิงหลิงจึงรีบพูดขึ้นมา "ให้เวลาข้าอีกสักนิด เมื่อข้าพูดจบ หากฮูหยินเสิ่นยังไม่เชื่อข้า ข้าจะกลับไปรับโทษจากฝ่าบาทเอง"

ฮูหยินเสิ่นขมวดคิ้วและหันไปมองไป๋ชิงหลิง "คำพูดหลอกลวง ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก เอาอกเอาใจไทเฮาจนได้ใจของไทเฮาไปแล้ว อีกทั้งยังเตะเสิ่นโหรวเม่ยออกมาจากตำหนักฮุ่ยหนิง และทำให้นางต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าท่านอ๋องหรง เจ้าช่างมารยาร้อยเล่มเกวียนเสียจริง และตอนนี้กลับใช้ตำแหน่งหมอหญิงเพื่อทำการรักษาอาการบาดเจ็บให้กับโหรวเม่ย เพื่อสร้างชื่อเสียงให้กับเจ้าเอง เจ้าอย่าได้คิดโหรวเม่ยเป็นบันไดในการก้าวไปสู่สิ่งที่เหนือกว่าเลย"

นางหันไปมองบาดแผลของโหรวเม่ย รอยแผลสองเส้นนั้นทั้งลึกทั้งยาว นับได้ว่าโหรวเม่ยได้เสียโฉมไปแล้ว

นางแทบอยากจะฆ่าไป๋ชิงหลิงให้ตาย มีหรือจะฟังคำพูดของไป๋ชิงหลิงเข้าไปในหู

ฟางกงกงรู้สึกลำบากใจ

ท่านผู้เฒ่าเสิ่นถือเป็นผู้ที่น่าเคารพนับถือถืออย่างสูง มีขุนนางข้าราชบริพารหลากหลายแขนงเกือบครึ่งล้วนเป็นลูกศิษย์ของเขา

แม้แต่ฝ่าบาทยังรู้สึกเกรงกลัวเล็กน้อย นับประสาอะไรกับเขาที่เป็นเพียงคนใช้

ฟางกงกงหันไปเกลี้ยกล่อมไป๋ชิงหลิง "ไม่เช่นนั้น หมอหญิงไป๋กลับไปรอที่รถม้าก่อน บ่าวจะไปเกลี้ยกล่อมฮูหยินเสิ่นเอง"