ไป๋ชิงหลิง บุปผาพิษลิขิตแค้น นิยาย บท 94

ฟางกงกงเป็นคนสนิทของฝ่าบาท ฮูหยินเสิ่นจึงไม่กล้าเหวี่ยงใส่ฟางกงกง "ฟางกงกงอยู่ต่อได้ แต่สำหรับนางไม่ได้ สั่งคนมาที่นี่ ส่งแขกเดี๋ยวนี้!"

ผู้อารักขาจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาและเตรียมโยนไป๋ชิงหลิงออกไป โดยไม่ให้เกียรติไป๋ชิงหลิงเลยแม้แต่นิดเดียว

ไป๋ชิงหลิงหันหน้าไปสังเกตผู้อารักขาสามคนนั้น

จากนั้นจึงหันกลับไปและกล่าวว่า "ฮูหยินเสิ่น บาดแผลของคุณหนูเสิ่นนั้น ข้าสามารถทำให้หายได้ในระยะเวลาอันสั้น อีกทั้งยังสามารถทำให้รอยแผลเป็นทั้งสองรอยที่แผ่นหลังของนางหายไปได้อีกด้วย"

ฮูหยินเสิ่นรู้สึกเกลียดชังไป๋ชิงหลิงอย่างมาก สำหรับคำพูดของไป๋ชิงหลิงนั้น นางรู้สึกเป็นเพียงเรื่องตลกขบขัน

"ส่งแขก!" นางหันหน้าไปทางอื่นด้วยท่าทีเย็นชา

ผู้อารักขารีบเดินเข้ามาและเตรียมหามไป๋ชิงหลิงออกไป

ไป๋ชิงหลิงจึงรีบพูดขึ้นมา "ให้เวลาข้าอีกสักนิด เมื่อข้าพูดจบ หากฮูหยินเสิ่นยังไม่เชื่อข้า ข้าจะกลับไปรับโทษจากฝ่าบาทเอง"

ฮูหยินเสิ่นขมวดคิ้วและหันไปมองไป๋ชิงหลิง "คำพูดหลอกลวง ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก เอาอกเอาใจไทเฮาจนได้ใจของไทเฮาไปแล้ว อีกทั้งยังเตะเสิ่นโหรวเม่ยออกมาจากตำหนักฮุ่ยหนิง และทำให้นางต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าท่านอ๋องหรง เจ้าช่างมารยาร้อยเล่มเกวียนเสียจริง และตอนนี้กลับใช้ตำแหน่งหมอหญิงเพื่อทำการรักษาอาการบาดเจ็บให้กับโหรวเม่ย เพื่อสร้างชื่อเสียงให้กับเจ้าเอง เจ้าอย่าได้คิดโหรวเม่ยเป็นบันไดในการก้าวไปสู่สิ่งที่เหนือกว่าเลย"

นางหันไปมองบาดแผลของโหรวเม่ย รอยแผลสองเส้นนั้นทั้งลึกทั้งยาว นับได้ว่าโหรวเม่ยได้เสียโฉมไปแล้ว

นางแทบอยากจะฆ่าไป๋ชิงหลิงให้ตาย มีหรือจะฟังคำพูดของไป๋ชิงหลิงเข้าไปในหู

ฟางกงกงรู้สึกลำบากใจ

ท่านผู้เฒ่าเสิ่นถือเป็นผู้ที่น่าเคารพนับถือถืออย่างสูง มีขุนนางข้าราชบริพารหลากหลายแขนงเกือบครึ่งล้วนเป็นลูกศิษย์ของเขา

แม้แต่ฝ่าบาทยังรู้สึกเกรงกลัวเล็กน้อย นับประสาอะไรกับเขาที่เป็นเพียงคนใช้

ฟางกงกงหันไปเกลี้ยกล่อมไป๋ชิงหลิง "ไม่เช่นนั้น หมอหญิงไป๋กลับไปรอที่รถม้าก่อน บ่าวจะไปเกลี้ยกล่อมฮูหยินเสิ่นเอง"

"ฟางกงกง หากข้าเดินออกจากจวนเสิ่นไป ข้าก็จะไม่มีทางได้กลับเข้ามาอีก ฝ่าบาทรับสั่งให้ข้ามาทำการรักษาคุณหนูเสิ่น ข้าไม่อาจขัดคำสั่งได้ วันนี้ต่อให้ต้องถูกฮูหยินเสิ่นทุบตีจนตาย ข้าก็จะอยู่ที่นี่"

"เจ้า......" ฮูหยินเสิ่นโกรธจนหน้าแดงก่ำและกล่าวว่า "เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นหมอหญิงประจำราชสำนักของไทเฮาแล้วข้าจะไม่กล้าทำอะไรเจ้าอย่างนั้นหรือ"

"ข้าไม่เคยใช้ตำแหน่งสถานะของข้าบีบบังคับฮูหยินเสิ่น แต่ฮูหยินเสิ่นกลับปฏิเสธการมีตัวตนของข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรื่องที่ท่านอ๋องหรงใช้แส้ฟาดคุณหนูเสิ่น ข้าก็เพิ่งรู้หลังจากเกิดเรื่องขึ้นแล้ว พูดไปแล้ว ข้าก็เป็นผู้ถูกกระทำเหมือนกับคุณหนูเสิ่น" เมื่อพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็ได้วางหีบยาในมือลงและปลดกระดุกเสื้อของตัวเอง

ฟางกงกงตกตะลึงอย่างมาก และกล่าวด้วยความตื่นตระหนก "หมอหญิงไป๋ ท่านจะทำอะไรน่ะ"

"ปลดเสื้อผ้า!" ในเรือนแห่งนี้มีฟางกงกงเพียงคนเดียวที่เป็นเพศชาย นอกนั้นเป็นผู้หญิงทั้งหมด

นางไม่มีอะไรต้องอาย

ฮูหยินเสิ่นตำหนิออกมาด้วยความโกรธเพราะการแสดงออกของนาง "ผู้หญิงไร้ยางอาย"

เมื่อพูดจบ ไป๋ชิงหลิงก็ได้หันกลับมาอย่างกะทันหัน และเผยให้ฮูหยินเสิ่นเห็นแผ่นหลังที่เปลือยเปล่า

มีรอยแส้จางๆ ปรากฏขึ้นในดวงตาของฮูหยินเสิ่น ทำให้ฮูหยินเสิ่นขมวดคิ้ว

"ฮูหยินเสิ่น หากท่านได้ยินข่าวลือที่พูดกัน เช่นนั้นส่วนมากแล้วนับเป็นเรื่องโกหก ขณะที่ข้าได้เข้าสู่เมืองเฉาจิง ท่านอ๋องหรงกลับใช้แส้ฟาดโดยไม่เลือกปฏิบัติ ข้าทำการรักษาได้ทันเวลา ทำให้รอยแผลเป็นค่อนข้างจางลง และอีกไม่กี่วัน รอยแผลเป็นที่ถูกแส้ฟาดก็จะหายไป" นางค่อยๆ สวมใส่เสื้อผ้าและติดกระดุมกลับเหมือนเดิม

สีหน้าที่บูดบึ้งด้วยความโกรธเกรี้ยวของฮูหยินเสิ่น ได้เผยให้เห็นความประหลาดใจ

"ท่านอ๋องหรงฟาดหรือ?" นางสงสัย

"หากท่านไม่เชื่อ ท่านสามารถไปสอบถามได้ เพียงท่านตรวจสอบก็สามารถรู้ได้ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร" ไป๋ชิงหลิงได้สวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

ตั้งแต่ที่ไป๋ชิงหลิงปลดเสื้อผ้า ฟางกงกงก็หันหน้าออกไปและเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้ามอง

ฮูหยินเสิ่นส่งสัญญาณให้กับผู้อารักขา "หากเจ้าโกหกข้า ท่านอ๋องหรงไม่มีทางปล่อยคนพูดพล่ามไร้สาระอย่างแน่นอน นำตัวนางไป แล้วเฝ้านางไว้"

"ฟางกงกง ท่านไม่ต้องตามข้าไป ท่านกลับไปในวังได้แล้ว" เมื่อไป๋ชิงหลิงพูดจบ ฟางกงกงก็รีบหันไปและเห็นว่าไป๋ชิงหลิงได้ขยิบตาให้เขา......