บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1035

บทที่ 1035 หลีกเลี่ยงได้อย่างฉิวเฉียด

บทที่ 1035 หลีกเลี่ยงได้อย่างฉิวเฉียด

ชายชราผู้นี้มีนามว่าอวี๋เยียน และทุกคนเรียกเขาว่าปรมาจารย์อวี๋ เขาเป็นผู้ประเมินที่มีฝีมือที่สุดของ ศาลาเซียนคลื่นทองคำ ผู้ประเมินมากกว่าครึ่งของโถงแลกเปลี่ยนสมบัติ ล้วนเป็นศิษย์หรือเป็นศิษย์ของลูกศิษย์ของอวี๋เยียนอีกที ดังนั้นศักดิ์ฐานะของจึงสูงส่งมากกว่าผู้ใด

แต่หากกล่าวตามเหตุผลแล้ว บุคคลดังกล่าวควรนั่งอยู่หลังฉากและเพลิดเพลินกับชีวิตอย่างสงบสุข แต่ปรมาจารย์อวี๋ยังคงมาที่โถงแลกเปลี่ยนสมบัติแต่เช้าตรู่ทุกวัน และปฏิบัติหน้าที่อย่างสมเกียรติเป็นเวลากว่าห้าร้อยปีโดยที่ไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย

บางทีการยืนหยัดอยู่ไม่กี่ปีอาจเป็นเรื่องง่าย แต่การยืนหยัดอยู่ทุกวันตลอดห้าร้อยปีย่อมเพียงพอที่จะกระตุ้นความชื่นชมในใจของทุกคน

แม้แต่สิ่งธรรมดาก็กลายเป็นสิ่งที่พิเศษได้

หากใครสามารถฝังตัวเองลงไปในงานใด ๆ และยืนหยัดจนถึงจุดที่มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต นับว่าควรค่าแก่ความภาคภูมิใจและความเคารพ

เฉินซีไม่รู้ที่มาเกี่ยวกับปรมาจารย์อวี๋เยียน แต่เขาสามารถสัมผัสได้ถึงพลังอันเงียบสงบจากปรมาจารย์อวี๋ผู้นี้ มันเป็นสิ่งที่ผ่านการขัดเกลามาหลายปี จนทำให้คนคนหนึ่งสงบกลิ่นอายได้ เฉินซีจึงอุทานด้วยความชื่นชมอยู่ในใจ

ศาลาเซียนคลื่นทองคำไม่ธรรมดาจริง ๆ!

เพียงแค่ชายชราคนนี้ก็เพียงพอที่จะกลายเป็น ‘คนพิเศษ’ ของศาลาแล้ว

“ผู้อาวุโส นี่คือวัตถุดิบเซียนที่ข้าต้องการแลกเปลี่ยน โปรดตรวจสอบดู” เฉินซีดึงหยกขนาดเท่าฝ่ามือออกมา มันอาบไล้ด้วยแสงสีฟ้าอันศักดิ์สิทธิ์ เขาส่งมันด้วยมือทั้งสองข้าง โดยที่ไม่กล้าไม่แสดงความเคารพเลยแม้แต่น้อย

“โอ้?” ปรมาจารย์อวี๋ ไม่คาดคิดมาก่อน ว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะมาแลกเปลี่ยนวัตถุดิบเซียนระดับสูง จึงอดที่จะตกตะลึงไม่ได้ แต่เมื่อจ้องมองไปที่หยกชิ้นนี้ ดวงตาสงบนิ่งของเขาพลันเปล่งประกายแวววาวอันงดงามและไม่ธรรมดา

ชายชรายื่นมือออกไปรับมันและตรวจสอบอย่างระมัดระวัง เมื่อเวลาผ่านไป สีหน้าก็ค่อย ๆ เปลี่ยนจากสงบนิ่งดุจผิวน้ำเป็นตื่นเต้นจนดวงตาเต็มไปด้วยประกายอันลึกล้ำ ราวกับคนรักศิลปะที่กำลังชมภาพวาดที่ไม่มีใครเทียบได้ และเขาก็นิ่งเงียบไปเป็นเวลานานมาก

ผู้ประเมินใกล้เคียงต่างมีสีหน้าสงสัย ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา จำนวนคนที่มายังศาลาเซียนคลื่นทองคำเพื่อแลกเปลี่ยนวัตถุดิบเซียนระดับสูงสุดนั่นหาได้ยากยิ่ง ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะได้เห็นปรมาจารย์อวี๋กำลังประเมินสมบัติเช่นนี้

วัตถุดิบเซียนถูกแบ่งเป็นห้าระดับ ได้แก่ ระดับต่ำ ระดับกลาง ระดับสูง ระดับสูงสุด และระดับราชา สอดคล้องกับระดับของสมบัติอมตะที่เป็นระดับสามัญ ระดับวิญญาณทมิฬ ระดับจักรวาล ระดับวีรบุรุษ และระดับว่างเปล่า

วัตถุดิบเซียนระดับสูงสุดเป็นของหายากและเป็นสมบัติล้ำค่าที่ใช้ในการขัดเกลาสมบัติอมตะระดับวีรบุรุษ ภายในภพเซียนก็ยังหาได้ยาก วัตถุดิบเซียนเหล่านี้เป็นดั่งวาสนาจากฟากฟ้า ดังนั้นไม่ว่าใครได้มันมา พวกเขาจะไม่ยอมขายมันทิ้งไปอย่างแน่นอน เว้นแต่ว่าไม่มีทางเลือกอื่น

ด้วยเหตุนี้ เมื่อเห็นปรมาจารย์อวี๋เผยท่าทางเช่นนี้ ผู้ประเมินทุกคนต่างก็สงสัยเป็นอย่างยิ่ง แต่สิ่งสำคัญที่สุดก็คือ พวกเขาไม่คิดเลยว่าชายหนุ่มที่มีระดับการบ่มเพาะต่ำ ประกอบกับรูปร่างหน้าตาธรรมดาและสงบเสงี่ยม จะสร้างความประหลาดใจให้กับปรมาจารย์อวี๋ได้ขนาดนี้

ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของทุกคนในห้องโถงก็จับจ้องไปที่ปรมาจารย์อวี๋และเฉินซี โดยที่ความรู้สึกของพวกเขาก็แตกต่างกันไป บ้างก็อยากรู้อยากเห็น บ้างก็ประหลาดใจ และอื่น ๆ อีกมากมาย

“ท่านซุนหง ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปแล้ว” บนที่นั่งสำหรับแขก ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวด้วยเสียงที่แผ่วเบา

“ลองสังเกตอีกสักพัก” ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเทาขมวดคิ้ว เขาก็ไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มคนนี้จะมีวัตถุดิบเซียนระดับสูงสุดอยู่ในครอบครอง และไม่ใช่วัตถุดิบเซียนระดับกลางอย่างศิลากำเนิดวิญญาณครามที่คาดไว้

สิ่งนี้เกินความคาดหมายของเขาเล็กน้อย แต่เจ้าตัวก็ยังคงไม่ยอมแพ้และตัดสินใจที่จะสังเกตการณ์อีกระยะหนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจดำเนินการต่อไป

“ช่างหายากยิ่งนัก! เป็นเรื่องยากอย่างแท้จริงที่หยกเทวะวิญญาณครามจะมีคุณภาพที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ข้าไม่ได้เจอมันมานานมากแล้ว” หลังจากนั้นไม่นาน ปรมาจารย์อวี๋ก็ถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

“อะไรกัน!? หยกเทวะวิญญาณคราม นั่นมันหนึ่งในห้าขุมทรัพย์อมตะมิใช่หรือ?”

ผู้ประเมินคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และเผยให้เห็นถึงความตกใจจากแววตาของทุกคน ในฐานะผู้ประเมิน พวกเขาทราบชัดเจนถึงความแตกต่างในแง่คุณภาพของวัตถุดิบเซียนระดับสูง ในขณะที่หยกเทวะวิญญาณคราม น้ำพุเซียนหนวดมังกร วิญญาณมงคลสีเงิน น้ำค้างแสงจันทร์ และไม้อำไพวิญญาณเที่ยงแท้ เป็นสมบัติล้ำค่าห้าชนิดที่หายากที่สุด และมักกล่าวกันว่า สมบัติทั้งหมดในโลกนี้สามารถหาได้ง่าย ยกเว้นสมบัติล้ำค่าทั้งห้า

หยกเทวะวิญญาณครามนั้นหายากอย่างยิ่ง แต่ก็ยังได้รับการประเมินว่ามีคุณภาพอันยอดเยี่ยมโดยปรมาจารย์อวี๋ ดังนั้นมูลค่าของมันจึงสูงล้ำเหนือกว่าวัตถุดิบเซียนระดับสูงอื่น ๆ อย่างแน่นอน

เมื่อพวกเขาได้ยินชื่อนี้ แม้แต่ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเทาและคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึง

“หยกเทวะวิญญาณคราม! นั่นเป็นหนึ่งในวัตถุดิบเซียนที่ยอดเยี่ยมที่สุดในการขัดเกลาสมบัติอมตะระดับวีรบุรุษไม่ใช่หรือ? ส่วนที่มีค่าที่สุดคือแกนกลางของมัน สามารถควบแน่นวิญญาณได้ และเพียงแค่หยดเดียวก็สามารถรักษาดวงวิญญาณที่บาดเจ็บสาหัสได้อย่างสมบูรณ์!

ใบหน้าของเฉินซียังคงไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าไม่ใช่เพื่อขจัดความสงสัยของกลุ่มชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเทา เขาจะไม่นำเอาหยกเทวะวิญญาณครามชิ้นนี้ออกมาอย่างแน่นอน ครั้งนี้ชายหนุ่มมาที่ศาลาเซียนคลื่นทองคำ เพียงเพื่อขายศิลากำเนิดวิญญาณครามบางส่วนเท่านั้น และไม่คิดที่จะขายหยกเทวะวิญญาณครามเลยสักนิด

แม้ว่าหยกเทวะวิญญาณครามตรงหน้า จะเป็นเพียงชิ้นส่วนเล็ก ๆ ที่ตัดออกจากหยกชิ้นใหญ่ที่ตนครอบครอง แต่ก็นับว่าเป็นสมบัติล้ำค่าที่ยากแก่การครอบครอง ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นหนึ่งในวัตถุดิบเซียนที่สามารถสกัดเป็นยันต์เทวะได้ ดังนั้นเขาจะมีใจขายมันออกไปได้อย่างไร?

แต่ตอนนี้มีแต่ต้องทำเช่นนี้เท่านั้น

“สมบัตินี้มีค่ามาก คุณชายโปรดตามข้าไปที่ห้องส่วนตัว เพื่อสนทนาเรื่องนี้กันต่อ” ปรมาจารย์อวี๋ยืนขึ้นและเชื้อเชิญเฉินซี

“ตกลง” คำเชิญนี้สอดคล้องกับความตั้งใจของเฉินซีอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นเขาจึงเดินตามหลังปรมาจารย์อวี๋เข้าไปทันที