บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1036

บทที่ 1036 บทสอบเต๋าแห่งยันต์อักขระ

บทที่ 1036 บทสอบเต๋าแห่งยันต์อักขระ

ภายในห้องส่วนตัว ปรมาจารย์อวี๋ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่แล้วกล่าวว่า “สมบัติล้ำค่าหายากอย่างหยกเทวะวิญญาณครามไม่อาจใช้ศิลาอมตะประเมินได้ หากข้าเดาไม่ผิด คุณชายคงไม่ได้นำมาแลกกับศิลาอมตะสินะ”

เฉินซีพยักหน้าตอบ “ถูกต้อง”

แน่นอนว่าเขาไม่ได้นำมันมาแลกศิลาอมตะ และหากไม่เกิดเหตุอะไรขึ้นก็คงไม่นำหยกเทวะวิญญาณครามมาขายเช่นนี้ แต่ในเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วชายหนุ่มก็มิอาจถอยได้อีกแล้ว

“ข้าต้องการวัตถุดิบเซียนทั้งหมดนี้” เขาพูดแล้วก็หยิบพู่กันพร้อมกระดาษขึ้นเขียนรายชื่อวัตถุดิบเซียน จากนั้นส่งให้ปรมาจารย์อวี๋

ทองกลืนวิญญาณ วารีเพลิงเยือกแข็ง ไผ่จุดเหลือง… ปรมาจารย์อวี๋กวาดตาดูรายการของ คิ้วสีขาวเลิกขึ้นสูง “ศาลาเซียนคลื่นทองคำมีวัตถุดิบเซียนขั้นสูงทั้งสิบหกอย่างนี้แน่นอน แต่จำนวนที่ขอมากเกินไปหน่อย”

พูดจบคิ้วขาวก็มุ่นเข้าหากัน เห็นได้ชัดว่าชายชรารู้สึกถึงความต้องการเฉินซีนั้นมากเกินไป

เฉินซีกลับคลี่ยิ้มแน่วแน่ “ข้าเชื่อว่ามูลค่าของหยกเทวะวิญญาณครามชิ้นนี้มากกว่าวัตถุดิบเซียนมากนัก ของอย่างหนึ่งใช้เงินซื้อได้ อีกอย่างต้องมีโชคถึงได้มา หากจะให้พูดเปรียบกัน ราคาที่ข้าร้องขอนับว่าต่ำมากแล้ว”

พูดแล้วเขาก็คว้าพู่กันมาเขียนรายการวัตถุดิบเซียนอีกกว่าหนึ่งร้อยอย่างแล้วส่งให้เพิ่ม “หากเพิ่มของพวกนี้ไปถึงยิ่งยุติธรรมมากขึ้น”

จริง ๆ แล้วเขาไม่รู้ราคาตลาดของหยกเทวะวิญญาณคราม แต่ยึดมั่นในกฎหลักข้อหนึ่งนั่นก็คือ หยกเทวะวิญญาณครามเป็นสมบัติล้ำค่าหายากที่ไม่มีขายในตลาด ดังนั้นราคาจึงถูกกำหนดโดยขึ้นอยู่กับความสามารถของผู้ซื้อ

ปรมาจารย์อวี๋ยื่นมือไปรับกระดาษอีกแผ่น พออ่านแล้วมุมปากถึงกลับกระตุก พลางเอ่ยด้วยเสียงไม่พอใจเล็กน้อย “เจ้าหนู จะมากเกินไปแล้วนะ”

เฉินซีถอนหายใจ “เช่นนั้นข้าคงได้แต่เก็บหยกเทวะวิญญาณครามชิ้นนี้กลับไปเสียแล้ว”

เขาพูดจบก็คิดจะเก็บของกลับ แต่ปรมาจารย์อวี๋รีบเอ่ยปากหยุดเขาไว้ “เอาล่ะ ๆ ราคาเป็นไปตามที่เจ้าขอ”

เฉินซียิ้มและนั่งลงตามเดิมราวกับคาดเดาทุกอย่างเอาไว้แล้ว

ปรมาจารย์อวี๋ตวัดสายตามอง “สหายน้อย หากไม่ใช่ว่าศาลาเซียนคลื่นทองคำของข้าต้องการสมบัติชิ้นนี้เป็นการด่วน เจ้ามาขอราคาเช่นนี้คงถูกเตะออกไปนานแล้ว!”

เฉินซีป้องมือเอ่ยเสียงจริงจัง “ขอบคุณผู้อาวุโสที่เมตตา”

ปรมาจารย์อวี๋จึงคลายสีหน้าลง ตาจ้องหยกเทวะวิญญาณครามในมือนิ่ง จากนั้นเอ่ยเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์ “เจ้ามีหยกเทวะวิญญาณครามอยู่มากกว่านี้ใช่หรือไม่?”

เฉินซียังไม่ทันตอบคำถาม เจ้าตัวก็โบกมือกล่าวว่า “ไม่ต้องอธิบาย ข้าเพียงแต่หวังว่าหากเจ้าคิดจะขายเจ้านี่อีก ขอให้มาที่ศาลาเซียนคลื่นทองคำของข้า เรื่องราคาเราตกลงกันได้”

เฉินซีพยักหน้ากล่าวด้วยรอยยิ้ม “ย่อมได้”

ชายหนุ่มรู้สึกพอใจอยู่มาก เพราะสามารถแลกหยกเทวะวิญญาณครามขนาดเท่าฝ่ามือกับวัตถุดิบเซียนเกือบทั้งหมดที่ต้องใช้ทำยันต์ศัสตราได้สำเร็จ นับว่าตัวเขาเองก็คาดไม่ถึงเช่นกัน

แสดงให้เห็นว่ามูลค่าของหยกเทวะวิญญาณครามนั้นสูงมากจนน่าตกใจ ไม่เช่นนั้นคงไม่สามารถนำมาแลกกับวัตถุดิบเซียนจำนวนเท่านี้ได้ อย่างไรก็ตามนี่คือศาลาเซียนคลื่นทองคำ หากทำแล้วขาดทุนพวกเขาคงไม่ทำ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เป็นตอนนั้นเองที่มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ปรมาจารย์อวี๋ขมวดคิ้วไม่พอใจ นี่เป็นห้องส่วนตัวของตน การเข้ามารบกวนระหว่างกำลังทำการแลกเปลี่ยนถือว่าเป็นเรื่องต้องห้าม

ถึงแม้จะไม่พอใจอย่างไร ก็ยังโบกแขนเสื้อเพื่อเปิดประตูนั่นโดยไร้เสียง

ชายวัยกลางคนร่างสูงดูภูมิฐานในชุดปักยืนอยู่หน้าประตู คิ้วขมวดมุ่น สีหน้าดูเป็นกังวลเล็กน้อย ทว่าเห็นประตูเปิด สีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นดีใจทันที แต่เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าบึ้งตึงของปรมาจารย์อวี๋ เขาก็เผยสีหน้าอับอายออกมาแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ปรมาจารย์อวี๋ ได้ยินว่ามีลูกค้ามาขายหยกเทวะวิญญาณครามหรือขอรับ?”

ระหว่างที่พูดก็เดินเข้ามาภายในห้องส่วนตัว สายตามาหยุดอยู่ที่หินหยกส่องประกายบนโต๊ะ เขาพลันรู้สึกตื่นเต้น ก้าวเท้ายาวเข้ามาคว้าหยกเทวะวิญญาณครามไว้ ก่อนจะหัวเราะลั่น “มีสมบัตินี่แล้ว มีหรือบุตรชายของข้าต้องห่วงว่าจะทำภารกิจสำคัญไม่สำเร็จ? ปรมาจารย์อวี๋ ข้าขอนำสมบัตินี้ไปใช้ก่อน จะมาชดใช้ในภายหลัง”

พูดจบก็จรจากไป ตั้งแต่เข้ามาจนจากไปใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วอึดใจเท่านั้น รีบมารีบไปดูรีบร้อนเสียจริง

เฉินซีมุ่นคิ้วเข้าหากัน แต่เมื่อเห็นว่าปรมาจารย์อวี๋ไม่ได้ยับยั้งการกระทำของชายคนดังกล่าว เขาจึงได้แต่นั่งมองเงียบ ๆ

“ไอ้หยา เห็นหรือไม่? สมบัติล้ำค่าอีกชิ้นกำลังจะถูกทำลายอีกแล้ว น่าเสียดาย! น่าเสียดายจริง!” ปรมาจารย์อวี๋ส่ายหน้าถอนหายใจพลางกลับมานั่ง

เฉินซีจึงอดถามไม่ได้ “เขาเป็นใครหรือ? เหตุใดจึงต้องใช้วัตถุดิบเซียนระดับสูงสุดเร่งด่วนปานนี้? หรือจะนำไปกลั่นสมบัติอมตะระดับวีรบุรุษ?”

“เขาน่ะหรือ? เป็นผู้ดูแลของศาลาเซียนคลื่นทองคำ อู๋หยวนอย่างไรเล่า” ปรมาจารย์อวี๋มองเฉินซีด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหน้าถอนหายใจอีกครั้ง “ไม่ได้เอาไปกลั่นสมบัติอมตะอะไรหรอก แต่เป็นวัตถุดิบในการสร้างยันต์ของบุตรชายเขา”

การสร้างยันต์? เฉินซีครุ่นคิด เหตุผลที่เขาไม่ค่อยอยากขายหยกเทวะวิญญาณครามเป็นเพราะนอกจากจะสามารถนำไปสร้างสมบัติอมตะระดับวีรบุรุษได้แล้ว หยกเทวะวิญญาณครามยังนำไปใช้เป็นวัตถุดิบชั้นยอดในการสร้างยันต์เทวะได้อีกด้วย

“น่าเสียดายที่ถึงแม้อู๋ซวินจะคลั่งไคล้เต๋าแห่งยันต์อักขระมาก แต่สุดท้ายก็ไม่มีอาจารย์คอยชี้แนะ ดังนั้นเต๋าแห่งยันต์อักขระของเขาจึงยังไม่ถึงขั้นปรมาจารย์ ดังนั้นการจะสร้างยันต์สวรรค์นั้นพูดง่ายแต่ทำยาก” ปรมาจารย์อวี๋ถอนหายใจซ้ำ ๆ