บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1099

บทที่ 1099 พายุที่เกิดจากความเข้าใจผิด

บทที่ 1099 พายุที่เกิดจากความเข้าใจผิด

เฉินซียังคงเมินเฉยต่อเสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราดของชิงเอ๋อร์ และตั้งใจจากไป

“ไอ้สารเลว! เจ้าไม่ได้ยินที่นางบอกให้เจ้าหยุดหรือ?!”

เมื่อเห็นเฉินซีจากไป ชายหนุ่มในชุดคลุมสีทองที่เรียกว่าเว่ยเทียนก็ไม่ยินดีนัก คล้ายต้องการออกหน้าแทนชิงเอ๋อร์ จึงหมายจะกดไหล่เพื่อหยุดเฉินซีไว้ ซึ่งท่าทางของเขาดูหยิ่งยโสและไร้เหตุผลอย่างยิ่ง

เฉินซีก็เริ่มโกรธแล้ว จึงหันกลับมาอย่างรวดเร็ว และเงื้อมือขึ้น ทำให้ฝ่ามืออาบไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ของกฎ ก่อนที่มันจะเคลื่อนตัวไปปะทะกับมือของชายหนุ่มในชุดคลุมสีทอง

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มในชุดคลุมสีทองคนนี้ก็ทำเกินไป เขากล่าววาจาอย่างไร้มารยาท อีกทั้งยังสั่งให้เฉินซีหายไป และเพื่อเป็นการรักษาใบหน้า เฉินซีจึงใช้ความอดทนอดกลั้น และไม่ถือสาอีกฝ่าย ทว่าชายหนุ่มกลับตั้งใจหยุดเฉินซีเมื่อเขาต้องการจากไป แล้วยังฟาดฝ่ามือใส่อีก การกระทำเช่นนี้ถือได้ว่าหยิ่งยโสและไม่มีเหตุผลยิ่งกว่าหญิงสาวที่เรียกว่าชิงเอ๋อร์เสียอีก

ปัง!

ยามฝ่ามือปะทะ มันปะทุด้วยแสงเจิดจ้า จากนั้นเสียงแตกหักก็ดังก้องอยู่ในอากาศ และมันมาจากข้อมือของเว่ยเทียน ร่างกระเด็นออกไปพร้อมเสียงร้องโหยหวน

แค่แลกกระบวนท่าเพียงครั้งเดียว ความแตกต่างระหว่างพวกเขาก็ชัดเจน!

ร่างกายของชิงเอ๋อร์แข็งทื่อ นางเกือบจะกัดลิ้นเมื่อเห็นฉากนี้ เพราะเว่ยเทียนเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ในขอบเขตเซียนลึกลับขั้นกลาง และเป็นศิษย์ของตระกูลเว่ยแห่งเมืองหยกขจี ยิ่งไปกว่านั้น อันดับของเขาก็อยู่ในหนึ่งร้อยอันดับแรกของเทียบอันดับเซียนภาคพื้นทวีปแห่งทวีปร้อยวสันต์

ถึงกระนั้น ตอนนี้เขาถูกซัดจนกระเด็นด้วยการฟาดเพียงครั้งจากชายหนุ่มที่มีการบ่มเพาะขอบเขตเซียนสวรรค์ขั้นสมบูรณ์แบบ!

ทันใดนั้น สายตาของชิงเอ๋อร์ที่มองเฉินซีก็เปลี่ยนไป และหวนคิดว่าวันนี้โชคของนางดูเหมือนจะดีเกินไปจริง ๆ เพราะคนที่นางคว้าไว้โดยบังเอิญนั้น กลับมีพลังฝีมือน่าเกรงขามอย่างยิ่ง

“เจ้า เจ้า ถ้าเจ้าแน่จริง…” เว่ยเทียนถูกฟาดจนกระเด็นในกระบวนท่าเดียว ชายหนุ่มจับข้อมือที่หักไว้ พร้อมกับร้องออกมาด้วยความโกรธ อย่างไรก็ตาม แม้จะกล่าวในลักษณะนี้ แต่เขากลับกลายเป็นลำแสงพุ่งตัวหลบหนีออกไปแทน

เห็นได้ชัดว่าชายคนนี้รู้ตัวดี ตนไม่อาจต่อกรกับเฉินซีได้ และอาจไปขอความช่วยเหลือ

“อย่างน้อยคนผู้นี้ก็ตัดสินใจได้ดี…” เฉินซีอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อย เมื่อเห็นชายหนุ่มจากไปอย่างเด็ดขาด จากนั้นเขาก็ไม่สนใจอีก เพราะตนได้ทุบตีชายหนุ่มโอหังคนนี้แล้ว เหตุใดต้องมาคิดมากอีก?

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ควรอยู่ในทวีปร้อยวสันต์ต่อ สิ่งที่ควรทำก็คือรีบจากไปก่อนที่ปัญหาจะมาถึง

“เจ้า…เจ้าไม่รู้หรือว่าเขาเป็นใคร?” ชิงเอ๋อร์ที่อยู่ใกล้เคียงก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่า เว่ยเทียนจะจากไปไม่คิดหันหลังกลับ แต่สิ่งที่เกินความคาดหมายของนางยิ่งกว่านั้น คือคนผู้นี้ดุร้ายมากและกล้าโจมตีศิษย์ของขุมพลังอันดับหนึ่งของเมืองหยกขจี หากกล่าวตามเหตุผลแล้ว ตราบใดที่เป็นคนจากเมืองหยกขจี พวกเขาควรจะตระหนักถึงตัวตนของเว่ยเทียน

‘หรือว่าเขาไม่ได้มาจากเมืองหยกขจี?’

ชิงเอ๋อร์หายจากอาการตกใจอย่างรวดเร็ว นางถอนหายใจด้วยความโล่งอก การกระทำของเฉินซีได้ช่วยขับไล่แมลงวันทางอ้อม และมันเป็นแมลงที่นางเกลียดมาก

นางยิ้มอย่างร่าเริง “สหาย เจ้าทำได้ดียิ่ง วันนี้ข้าต้องขอบคุณเจ้าจริง ๆ ว่าแต่.. ไยเราไม่ไปกินข้าวกันสักมื้อ? เดี๋ยวข้าเลี้ยงเอง! และอย่าได้กังวลไป ข้าจะให้ค่าตอบแทนที่สัญญาไว้แน่นอน”

นางรู้สึกว่านี่เป็นการให้เกียรติอย่างมาก เพราะไม่มีใครในเมืองหยกขจีที่สามารถทำให้นางหลิวชิงเอ๋อร์เลี้ยงอาหารได้ แต่ผู้ที่ต้องการเลี้ยงอาหารนางกลับมีมากมายจนต่อแถวยาวจากที่นี่ไปถึงเมืองหยกขจี

ในความคิดของนาง เฉินซีควรจะตกลงด้วยความยินดี จากนั้นจึงเดินตามนางไป และรู้สึกมีความสุขอย่างล้นหลาม ในขณะเดียวกันก็ขอบคุณนางไม่หยุดสำหรับคำเชิญนี้

แน่นอน นางทราบอย่างชัดเจนว่า การที่เขาสามารถเอาชนะเว่ยเทียนได้ ทั้งที่มีการบ่มเพาะเพียงขอบเขตเซียนสวรรค์ จึงไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน แต่ดูเหมือนชายผู้นี้จะเดินทางคนเดียว ไม่มีแม้แต่รถม้า ผู้ติดตาม หรือคนรับใช้ และไม่รู้เกี่ยวกับตัวตนของเว่ยเทียนด้วยซ้ำ จึงเห็นได้ชัดว่าคนผู้นี้เป็นผู้บ่มเพาะอิสระที่มาจากดินแดนไกลแสนไกล

ชายหนุ่มผู้นี้สมควรที่จะถูกนางผูกมัด

แต่หลิวชิงเอ๋อร์กลับนึกไม่ถึง เฉินซีเพียงเหลือบมองนางด้วยความเกลียดชัง ไม่แม้แต่จะตอบนาง ก่อนจะหันหลังกลับและจากไปราวกับว่านางเป็นก้อนอากาศ

หลิวชิงเอ๋อร์รู้สึกงุนงง และนางก็ได้สติเมื่อร่างของเฉินซีได้หายไปแล้ว

‘กล้าดีอย่างไรถึงทำเช่นนี้!? ข้าหลิวชิงเอ๋อร์เคยถูกเมินอย่างเย็นชาเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน?’

‘ไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องที่ข้าเป็นคนชวนเขากินข้าว และยังจะชดเชยให้ด้วย!’

ตอนนี้นางถูกเมิน มันทำให้นางรู้สึกไม่สบายใจยิ่งกว่าความรู้สึกตอนกลืนแมลงวันเข้าไป ใบหน้าสลับวูบวาบระหว่างสีหน้าซีดเผือดและสีหน้ามืดมน

‘ไม่ได้การ! อย่างไรก็เสียหน้าเช่นนี้ไม่ได้ ข้าไม่เชื่อว่าผู้บ่มเพาะอิสระจากแดนไกลอย่างเจ้า จะกล้าเมินเฉยต่อข้าได้!’

หลิวชิงเอ๋อร์รู้สึกโกรธแค้นในใจ และไล่ตามชายคนนั้นด้วยกำลังทั้งหมดที่มีทันที

เวลาต่อมา นางสังเกตเห็นว่าเขากำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองหยกขจี และสิ่งนี้ทำให้นางแค่นหัวเราะเสียงเย็น เพราะนั่นคืออาณาเขตของนาง หลังจากเข้าไปในเมือง นางก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่สามารถ ‘เชิญ’ เขาได้อีก!

“ฮึ่ม! ให้ข้าดูว่าคนที่มาจากแดนไกลอย่างเจ้า จะยังกล้าเพิกเฉยข้าอีกหรือไม่!” หลิวชิงเอ๋อร์คำรามด้วยความพึงพอใจ