บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1100

บทที่ 1100 ศิษย์พี่

บทที่ 1100 ศิษย์พี่

เฉินซีเองก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าพวกเขาจะจำตนได้!

แต่ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ความแข็งแกร่งของดวงวิญญาณของเฉินซีนั้นมหาศาล เขาสังเกตเห็นพลังชีวิตในร่างกายของทั้งสอง ที่จู่ ๆ ก็เปล่งประกาย พร้อมกับร่องรอยของจิตสังหารที่หนาแน่นเมื่อเห็นตน

แม้ว่าร่องรอยของเจตนาฆ่านี้จะฉายเพียงชั่ววูบ แต่ก็ยังถูกเฉินซีสังเกตเห็นได้อย่างเฉียบขาด เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมาด้วยเจตนาร้าย เขาก็รู้สึกวิตกทันที

แต่เมื่อเฉินซีเห็นว่าใบหน้าของเว่ยเทียนและคนอื่น ๆ กลายเป็นมืดมน เนื่องจากการมาถึงของเจี่ยงหนิงและเยว่เจิ้น เฉินซีก็พลันเกิดความคิดบางอย่าง จากนั้นก็แย้มยิ้มขณะกล่าวกับเจี่ยงหนิงและเยว่เจิ้น “ศิษย์พี่ พวกท่านมาแล้ว”

“ศิษย์พี่หรือ?”

เมื่อได้คำยินคำพูดเหล่านี้ ทำให้สีหน้าของเว่ยเทียน หลิวชิงเอ๋อร์ และคนอื่น ๆ แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ต่างยิ่งมั่นใจได้ว่า สองคนนี้เป็นกำลังเสริมของเฉินซีจริง ๆ

ในทางกลับกัน เจี่ยงหนิงและเยว่เจิ้นต่างตกตะลึง “ศิษย์พี่หรือ? เรากลายเป็นศิษย์พี่ของเจ้าเด็กนั่นตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

ทันใดนั้น ทั้งสองก็รับรู้ได้ว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่สู้ดีนัก เห็นได้ชัดว่าเฉินซีถูกคนกลุ่มนี้ปิดล้อม และยิ่งตอกย้ำว่าที่เฉินซีกล่าวเช่นนี้ ก็เพื่อยืมมือคนอื่นมาจัดการกับพวกเขาสองคน!

เจี่ยงหนิงขมวดคิ้วและกำลังจะกล่าวบางอย่าง แต่เฉินซีกลับร้องขอความเป็นธรรมอย่างโกรธเกรี้ยว “ศิษย์พี่ คนพวกนี้รังแกข่มเหงข้า เพียงเพราะข้าอยู่ตัวคนเดียว พวกท่านต้องทวงความยุติธรรมให้กับข้า!”

“บัดซบ! ใครคือ…” เจี่ยงหนิงอ้าปากของเขาด้วยความตั้งใจที่แก้ต่างในคำพูดของเฉินซี แต่เฉินซีกลับชิงตัดหน้ากล่าวก่อนอีกครั้ง

“ศิษย์พี่ พวกมันโอหังเกินไปจริง ๆ!”

“เจ้า…” เยว่เจิ้นที่อยู่ใกล้ ๆ พลันเข้าใจในสถานการณ์ เขากำลังจะกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ทว่าเฉินซีกลับแสดงสีหน้ากังวล “ศิษย์พี่ ไว้เราค่อยพูดคุยกันทีหลัง ตอนนี้ไม่อาจชักช้า มิฉะนั้นมันจะสายเกินไปถ้าพวกท่านไม่ลงมือ!”

ในขณะที่กล่าว ร่างของเฉินซีพลันสว่างวาบ พร้อมกับกู่ร้องแล้วพุ่งเข้าใส่กลุ่มของเว่ยเทียน “ศิษย์พี่ เร็วเข้า เป็นการดีที่สุดที่จะยุติการต่อสู้โดยเร็ว พวกเขาเป็นศิษย์ของขุมพลังที่ยิ่งใหญ่ในเมืองหยกขจี หากเราชักช้า เราอาจจะไม่สามารถหลบหนีได้!”

ฉับพลันสีหน้าของเจี่ยงหนิงและเยว่เจิ้นกลายเป็นมืดมนอย่างมาก พวกเขาจึงมองอย่างเฉยเมย ไม่ลงมือใด ๆ ทั้งสิ้น ทั้งสองไม่ได้ให้ความสนใจกับเฉินซีอีก หันมากล่าวกับเว่ยเทียนและคนอื่น ๆ “ทุกท่าน พวกเรา…”

“พอได้แล้ว! พวกเจ้าทั้งคู่ไม่ได้มาเร็วหรือช้า แต่กลับปรากฏตัวในตอนนี้ พวกเจ้าตั้งใจจะหลอกลวงผู้ใด? คิดว่าพวกเรานั้นโง่เขลาหรือ?” หนึ่งในผู้เยี่ยมยุทธ์ของตระกูลเว่ยที่มีอารมณ์ร้อนที่สุด ตวาดออกมาได้อย่างดุเดือด จากนั้นจึงฟันกระบี่ใส่เจี่ยงหนิงและเยว่เจิ้น

“บัดซบ รนหาที่ตายแล้ว!” เจี่ยงหนิงเริ่มหัวเราะด้วยความโกรธสุดขีดเมื่อเห็นสิ่งนี้ และฟาดฝ่ามือออกไป มันแปรเปลี่ยนเป็นแสงเรืองรองก่อตัวขึ้นด้วยพลังของกฎที่พลุ่งพล่าน มันเข้าปะทะผู้เยี่ยมยุทธ์ของตระกูลเว่ยอย่างรุนแรง ผู้เยี่ยมยุทธ์คนนั้นกระอักเลือดออกมาซ้ำ ๆ ร่างกายปลิวว่อนประหนึ่งลูกกระสุนปืนใหญ่

ผู้เยี่ยมยุทธ์ของตระกูลเว่ยคนนี้ พ่ายแพ้ในกระบวนท่าเดียว!

เยว่เจิ้นที่อยู่ใกล้ ๆ พลันคิดในใจ “บัดซบ! หากเป็นเช่นนี้ ไอ้สารเลวเหล่านี้ก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าเราเป็นศิษย์พี่ของไอ้บัดซบเฉินซี…”

“ยอดเยี่ยมมากศิษย์พี่!” เฉินซีเอ่ยชื่นชมในเวลาที่เหมาะสม และไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า นิ้วทั้งห้ากางออกเป็นกรงเล็บ เพื่อสร้างพลังคล้ายคลื่นลมพายุเป็นชั้น ๆ พุ่งเข้าหากลุ่มของเว่ยเทียน

ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตื่นตระหนก ทั้งตกใจและโกรธเกรี้ยว เดิมทีพวกเขายังไม่แน่ใจว่าเจี่ยงหนิงและเยว่เจิ้นเป็นกำลังเสริมของเฉินซีจริงหรือไม่ แต่ก็แค่สงสัย ไม่ได้คิดล่วงเกินคนใครทั้งสิ้น

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเจี่ยงหนิงโจมตีอย่างโหดเหี้ยม และทำให้หนึ่งในสหายของพวกตนได้รับบาดเจ็บสาหัส เลือดก็สูบฉีดขึ้นไปที่สมอง พวกเขาไม่สามารถระงับความโกรธได้อีกต่อไป

“แล้วถ้าสองคนนี้ไม่ใช่ศิษย์พี่ของเจ้าเด็กบัดซบนั้นล่ะ? แต่แล้วอย่างไร ในเมื่อพวกมันกล้าทำร้ายคนของตระกูลเว่ย พวกมันต้องชดใช้ด้วยเลือด!”

ทันใดนั้น เหล่าผู้เยี่ยมยุทธ์ของตระกูลเว่ยก็ไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้อีกต่อไป และกู่ร้องอย่างโกรธเกรี้ยว

“ฆ่า! ฆ่าไอ้สามตัวนี้ซะ!”

“พวกมันกล้าที่จะอาละวาดในอาณาเขตของเรา! พวกมันกำลังรนหาที่ตายอย่างแท้จริง!”

“เราไม่อาจปล่อยพวกมันไปได้เป็นอันขาด! ฆ่าพวกมันให้หมด!”

การต่อสู้ปะทุขึ้นด้วยเสียงดังโครมคราม และบริเวณโดยรอบก็ตกอยู่ในความโกลาหลทันที เสียงของการต่อสู้ก็สามารถได้ยินอยู่ทุกหนทุกแห่ง

“ทุกท่าน โปรดใจเย็นก่อน เราไม่ใช่ศิษย์พี่ของเจ้าเด็กนั้น…”

เยว่เจิ้นขมวดคิ้ว ขณะหลบการโจมตีของอีกฝ่าย และพยายามอธิบายซ้ำ ๆ ด้วยเสียงราวกับฟ้าร้องดังกึกก้องไปทั่วบริเวณโดยรอบ

โดยปกติ เยว่เจิ้นย่อมไม่กลัวคนเหล่านี้ แต่การถูกเฉินซีหลอกใช้ก็ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเช่นกัน เพราะหากพลาดโอกาสจับกุมตัวเฉินซีเพียงเพราะเหตุนี้ เขาก็คงไม่สามารถยอมรับได้

เยว่เจิ้นพุ่งเข้าใส่เฉินซีด้วยความตั้งใจที่จะพิสูจน์ว่าเขาไม่ใช่ศิษย์พี่ของเฉินซีจริง ๆ

แต่ในสายตาของเว่ยเทียนและคนอื่น ๆ มันกลับกลายเป็นเยว่เจิ้นตั้งใจช่วยเหลือเฉินซี ทำให้พวกเขายิ่งโกรธแค้นมากขึ้น

“มารดามัน! นี่เจ้ายังเสแสร้งในเวลาเช่นนี้อยู่อีก!?”

“บัดซบ! กี่ครั้งแล้วที่พวกเจ้าตั้งใจจะเล่นตลก? ถ้าเจ้าสองคนไม่ใช่ศิษย์พี่ของเจ้าเด็กนั้น แล้วเหตุใดพวกเจ้าถึงรู้จักกับมัน!”

“ถุ๊ย ไอ้สารเลว! ฆ่าพวกมันทั้งหมดซะ!”

“อ๊าก!!! ไอ้ชาติชั่ว! เจ้าทำแขนขวาของข้าพิการ! เจ้าโจมตีอย่างไร้ปรานี แต่ยังบอกว่าไม่ใช่ศิษย์พี่ของเจ้าเด็กนั้นอีกเหรอ? ช่างชั่วช้าจริง ๆ ชั่วช้ายิ่งนัก!”