บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1132

บทที่ 1132 ใช้ทุกชั่วขณะให้คุ้มค่า

บทที่ 1132 ใช้ทุกชั่วขณะให้คุ้มค่า

จังหวะเดียวกันกับที่เฉินซีใช้ค่ายกลย่อยอสนีบาตพิฆาตมารสังหารสัตว์อสูรจักรวาลกว่าร้อยตัว การต่อสู้ดุเดือดก็ปะทุขึ้นทั่วแดนโลหิต

เจิ่นลู่ในชุดหลวงจีนสีเหลืองพระจันทร์เจ้าของดอกบัวสีทองบนหน้าผากผู้ให้กลิ่นอายสงบสุขไม่เหมือนใครกำลังนั่งขัดสมาธิ ภายในหมอกชั่วร้ายที่อยู่รอบกาย

ใบหน้าเคร่งขรึมเอ่ยพระพุทธมนต์ ทั่วร่างส่องแสงสว่างเรืองออกมารอบทิศ

มีศิษย์นิกายพุทธอยู่ยี่สิบกว่าคนยืนล้อมกายเจิ่นลู่ พวกเขาถือไม้เคาะ ประคำอธิษฐาน โคมไฟสีเขียว พระคัมภีร์ หนังสือ คทาไม้ไผ่ ระฆัง… ทั้งหมดเต็มไปด้วยแสงแห่งพุทธองค์ เผยสีหน้าการุณย์สงสารออกมา

ตอนนี้บนฟากฟ้ามีบุปผาโปรย ดอกบัวสีทองผุดขึ้นจากพื้น แสงแห่งธรรมส่องสว่างไปทั่วทิศ ฉาบฟ้าอาบดิน ขจัดหมอกชั่วร้ายอันมืดมิดในระยะหมื่นลี้!

ในอากาศนั้น พลังแห่งความสงบสุขและความเป็นระเบียบเรียบร้อยได้แผ่กระจายออกไป

ในวันนั้น เขาหมอกมาร ณ ทางตะวันตกเฉียงเหนือของแดนโลหิตได้ถูกชำระล้างด้วยแสงแห่งพุทธองค์ ผู้เยี่ยมยุทธ์ต่างพิภพกว่าพันคนและเจ้าอสูรทั้งเจ็ดที่พำนักอยู่ที่นี่ล้วนถูกบดขยี้ด้วยแสงนั้นจนสิ้น!

เจิ่นลู่และศิษย์ชั้นยอดทั้งหลายแห่งภพพุทธองค์ได้รับคนละหกร้อยแต้มดารา

…

ณ ทุ่งหิมะแยกวารี หิมะเย็นยะเยือกดั่งคมกระบี่กระจายตัวทั่วทิศ ปกคลุมผืนพสุธาจนกลายเป็นโลกาแห่งน้ำแข็ง

ตึง!

ท่ามกลางสภาพอากาศเลวร้ายที่สามารถแช่ขอบเขตเซียนสวรรค์จนแข็งตายได้เช่นนี้ ยอดฝีมือคนหนึ่งกำลังย่างเท้าเดิน ทุกก้าวส่งเสียงลั่นดั่งฟ้าคลั่งออกมา

คนผู้นี้คือจี้เซวียนปิงจากตระกูลจี้ ชายหนุ่มสวมชุดหลวมโพรกพร้อมกับผ้าคาดเอว มีร่างสูงไหล่กว้างและกลิ่นอายดุดัน กระทั่งหิมะคลั่งในทุ่งน้ำแข็งยังไม่อาจปกปิดกลิ่นอายสูงส่งไว้ได้

ตึง! ตึง! ตึง!

ชายหนุ่มก้าวเท้าเดินยาว ๆ พร้อมกับสองมือไพล่หลังแล้วมองไปด้านหน้า ยังคงสีหน้านิ่งสนิทไว้ ทว่าไม่ว่าจะย่างกรายไปที่ใด สัตว์อสูรจักรวาลก็ระเบิดกลายเป็นผุยผง เหมือนเป็นเพียงกระดาษแผ่นหนึ่งไม่อาจต่อต้าน!

“ได้เท่าไหร่?” จี้เซวียนปิงหันมาหลังจากเดินไปสุดทุ่งหิมะแยกวารี เอ่ยถามด้วยเสียงเรียบเรื่อย

“ห้าร้อยสามสิบเจ็ด” ผู้เยี่ยมยุทธ์รุ่นเยาว์ตระกูลจี้ที่ติดตามมาด้านหลังต่อ

“ยังไม่พอ!” จี้เซวียนปิงขมวดคิ้ว “ไปต่อ!”

…

ณ ที่ราบซึ่งเต็มไปด้วยโครงกระดูก วิหคอมตะเจ้าของปีกสง่างามและท่วงท่าสูงส่ง ปลดปล่อยกลิ่นอายขั้นสุดออกมากระจายทั่ว เสียงกรีดร้องของวิหคอมตะสะเทือนถึงสวรรค์ทั้งเก้า!

กระแสเพลิงวิหคอมตะไร้สีโปรยลงมาเหมือนฝนห่าใหญ่ ปกคลุมที่ราบจนทั่ว เปลวเพลิงม้วนตัวดั่งคลื่นสมุทรคลุมนภา บดบังตะวัน ระอุไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้า

เมื่อมองจากระยะไกล ที่ราบที่เต็มไปด้วยโครงกระดูก ซึ่งยาวราวสองหมื่นลี้ล้วนเต็มไปด้วยเปลวเพลิง ในขณะที่วิหคอมตะผู้เป็นราชันแห่งเปลวเพลิงบินสูงมองลงต่ำ!

ในวันนี้เอง จ้าวเมิงลี่นำศิษย์ภพวิหคอมตะมาจัดการอสูรโครงกระดูกแปดร้อยตัวและเจ้าอสูรทั้งหกแห่ง ‘ที่ราบโครงกระดูก’ ได้รับไปคนละห้าร้อยแต้มดารา

…

พื้นที่มากมายภายในแดนโลหิต ผู้เยี่ยมยุทธ์จำนวนนับไม่ถ้วนกำลังต่อสู้อย่างกล้าหาญ ใช้ทุกช่วงจังหวะเพื่อสั่งสมแต้มดารา

ท่ามกลางการต่อสู้ดุเดือด เหล่าผู้โดดเด่นย่อมเป็นคนจากเจ็ดตระกูลใหญ่บรรพกาล ผู้มาจากภพพุทธองค์ ภพมังกร ภพวิหคอมตะ และจากมหาอำนาจใหญ่อื่น ๆ

ไม่ใช่ว่าอันตรายต่าง ๆ ในแดนโลหิตนั้นด้อยกำลังเกินไป แต่เพราะพวกเขาต่อสู้กันเป็นกลุ่มเป็นก้อน มีข้อมูลของแดนโลหิตอย่างละเอียด ดังนั้นจึงสามารถจัดการกับทุกสิ่งได้

แต่ศิษย์จากที่อื่น ๆ ส่วนใหญ่ล้วนอยู่ในสถานการณ์อันตราย หากไม่ถูกสัตว์อสูรจักรวาลตามล่า ก็ถูกผู้เยี่ยมยุทธ์ต่างพิภพจับตัวไป หรือไม่ก็ถูกคนอื่นลอบโจมตี…

ถึงแม้จะยังไม่ถูกคัดออกจากการทดสอบ แต่แต้มดาราที่มีก็เทียบไม่ได้กับพวกที่มาจากมหาอำนาจใหญ่แม้แต่น้อย

เมื่อเป็นเช่นนี้ การที่เฉินซีสามารถกำจัดสัตว์อสูรจักรวาลกว่าร้อยตัวในคราวเดียวได้ และได้รับห้าร้อยสิบเจ็ดแต้มดาราจึงไม่เป็นจุดสนใจแต่อย่างใด

ถึงขั้นที่อันดับบนกำแพงลอยแห่งแสงของเขาในโลกภายนอกลดลงด้วยซ้ำ ตอนนี้อยู่ที่อันดับสิบห้าแล้ว

เห็นได้ชัดว่าการทดสอบครั้งที่สองโหดร้ายเพียงใด

เพราะไม่เพียงแต่ต้องต่อสู้กับสัตว์อสูรจักรวาลและคนต่างพิภพเท่านั้น แต่ยังต้องรับมือการลอบโจมตีจากคนอื่น ๆ ที่เข้ารับการทดสอบเช่นกัน ทั้งยังต้องต่อสู้ท่ามกลางสภาพแวดล้อมแสนอันตรายภายในแดนโลหิต ดังนั้นจึงต้องใช้เวลาหาแต้มดาราอย่างคุ้มค่าที่สุด…

อย่างไรนี่ก็เป็นการทดสอบไร้กฎเกณฑ์ ผลถึงออกมาโหดเหี้ยมเช่นนี้!

ที่สำคัญ นี่เพิ่งจะเริ่มต้นบททดสอบเท่านั้น เมื่อเวลาผ่านไป สถานการณ์ในแดนโลหิตย่อมอันตรายยิ่งขึ้น!

…

หลังจากเก็บกวาดเรียบร้อย เฉินซีก็ได้วัตถุดิบเซียนเป็นภูเขามาหลายกอง แต่ส่วนมากเป็นวัตถุดิบเซียนขั้นกลาง เทียบกับมูลค่าวัตถุดิบเซียนภายในกระเป๋าเก็บของโม่ฉีหลงไม่ได้เลย