บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1139

บทที่ 1139 ทะเลสาบโลหิตแดนเถื่อน

บทที่ 1139 ทะเลสาบโลหิตแดนเถื่อน

แดนโลหิต พื้นที่ตะวันออกเฉียงใต้

ชู่ว!

ลำแสงสายหนึ่งพุ่งผ่านท้องฟ้าบินไปไกลตามทิศทางที่แน่นอน

ระหว่างทาง การต่อสู้ปรากฏขึ้นให้พบเห็นเป็นครั้งคราว ไม่ว่าจะเป็นระหว่างศิษย์ที่เข้าร่วมการทดสอบกับสัตว์อสูรจักรวาล ผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพ หรือเหล่าศิษย์ด้วยกันเอง

เมื่อมองลงมาจากกลางอากาศ ทุกพื้นที่ถูกย้อมไปด้วยสีแดงของเลือดและปกคลุมไปด้วยซากกระดูกสีขาวราวกับเป็นขุมนรก

เส้นแสงสีม่วงที่ส่องประกายระยิบระยับพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าเป็นครั้งคราว ซึ่งหมายความว่ามีผู้เข้าร่วมบางคนถูกคัดออกจากการทดสอบแล้ว

นี่คือการทดสอบรอบที่สองของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า มันทั้งโหดร้าย นองเลือด และไร้กฎเกณฑ์ เพื่อที่จะได้รับแต้มดารามา ศิษย์ทุกคนกลายเป็นนักล่าผู้โหดเหี้ยม ไม่เพียงแค่สังหารสัตว์อสูรจักรวาล และผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพเท่านั้น แต่ยังกำจัดคู่แข่งรายอื่น ๆ ที่เข้าสู่แดนโลหิตมาพร้อมกับตนด้วย!

ตลอดเส้นทาง เฉินซีไม่คิดเสียเวลา ตราบใดที่สังเกตเห็นปัญหาใกล้เข้ามา ชายหนุ่มยอมอ้อมไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย แต่นั่นทำให้ไม่สามารถเพิ่มแต้มดาราของตนได้เช่นกัน

แน่นอนว่าจุดประสงค์ทั้งหมด ก็เพื่อตามหาศิษย์ของตระกูลจั่วชิว ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ และมอบบทลงโทษอย่างหนักหน่วง!

บางครั้งหากไม่สามารถหลีกเลี่ยงปัญหาได้จริง ๆ เฉินซีก็จะตัดสินใจลงมือโจมตีอย่างเด็ดขาด และสังหารคู่ต่อสู้ให้เร็วที่สุด ด้วยวิธีนี้ เขาได้รับแต้มดารามาเป็นกำไรเล็ก ๆ น้อย ๆ

“สหายเอ๋ย ในเมื่อเจ้าเดินทางคนเดียว ทำไมไม่เข้าร่วมกลุ่มกับเรา แล้วเก็บสะสมแต้มดาราไปด้วยกันเล่า? เจ้ารู้หรือไม่ ในแดนโลหิตแห่งนี้เจ้าจะเสียเปรียบถ้าอยู่คนเดียว”

ขณะที่เฉินซีกำลังบินอยู่ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งออกมาขวางเส้นทางเอาไว้

“ใช่แล้ว เราไม่สามารถเทียบกับศิษย์ของมหาอำนาจเหล่านั้นได้ ดังนั้นจะเป็นการดีกว่าที่จะรวมกลุ่มกัน เพื่ออยู่รอดในแดนโลหิตได้นานขึ้น”

“สหายเต๋า เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

คนกลุ่มนี้มีจำนวนประมาณสิบกว่าคน และเห็นได้ชัดว่าพวกเขาผ่านประสบการณ์มามากมาย จนทำให้ร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นอายของการต่อสู้ ยิ่งกว่านั้น การแสดงออกยังตื่นตัว ดุร้าย และเต็มไปด้วยจิตสังหาร

“ไม่สนใจ หลีกทางไป!”

เฉินซีจ้องอย่างเย็นชา และตั้งท่าจะพุ่งฝ่าไป ชายหนุ่มเห็นสถานการณ์เช่นนี้มามากมายตลอดทาง และส่วนใหญ่บางคนก็ใช้ข้ออ้างเรื่องตั้งจัดตั้งกลุ่มขึ้น เพื่อยึดแต้มดาราของผู้อื่น

แน่นอนว่ามีบางกลุ่มที่ต้องการจัดตั้งกลุ่มจริง ๆ แต่หากคนผู้นั้นไม่เห็นด้วย พวกเขาก็จะไม่ลังเลที่จะฆ่าทิ้ง ไม่มีหลักศีลธรรมหรือเส้นแบ่งผลประโยชน์ใด ๆ

“ฮึ่ม! สหายตัวน้อยขอบเขตเซียนลึกลับขั้นกลางกล้าที่จะปฏิเสธเรา? เจ้าช่างรนหาที่ตาย!”

“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมทำตามคำขอของเรา ก็อย่าหาว่าพวกเราไร้ปรานี!”

“ทุกคน อย่าได้แย่งชิงกับข้า แต้มดาราของเด็กคนนี้เป็นของข้า!”

การปฏิเสธตรง ๆ ของเฉินซี ทำให้ใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามมืดลง พวกเขาจึงพุ่งไปข้างหน้าและรุมโจมตีเฉินซีจากทุกทิศทาง โดยไม่เจรจาอะไรอีก

ตัดสินตามระดับความชำนาญในการลงมือ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเคยทำเช่นนี้มาหลายครั้งแล้ว

น่าเสียดายที่คนเหล่านี้ไม่รู้จักเฉินซี และคิดว่าชายหนุ่มเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนลึกลับขั้นกลางที่รังแกได้ง่ายเท่านั้น ไม่เช่นนั้นคงไม่กล้าทำเช่นนี้แน่

ฉึก! ฉึก! ฉึก!

ร่างของเฉินซีสว่างวาบ โดยไม่หยุดนิ่ง ชายหนุ่มเพียงกระแทกผ่านกลุ่มคนจนหมดก่อนที่จะหายไป

ด้านหลัง เสาเลือดสีแดงร้อนแรงสาดกระจายไปในอากาศ ลำคอของคนทั้งกลุ่มมีรูเลือดเจาะผ่านลำคอ รูม่านตาขยายออก ใบหน้าพลันแข็งทื่อ

คลื่นเสียงหึ่ง ๆ ก็ดังก้องขึ้น พร้อมกับลำแสงสีม่วงพุ่งสู่ท้องฟ้า พาเหล่าคนที่ล้มเหลวในการจู่โจมเฉินซี ออกจากแดนโลหิตไป

จนกระทั่งถูกกำจัด พวกเขาก็ยังไม่เข้าใจเลยว่า เหตุใดถึงแพ้อย่างรวดเร็วและน่าอนาถเช่นนี้!

…

เหตุการณ์เล็กน้อยนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบใด ๆ ต่อเฉินซี ชายหนุ่มยังคงบินตรงไปข้างหน้า ใกล้จะออกจากขอบเขตพื้นที่ตะวันออกเฉียงใต้ของแดนโลหิตในอีกไม่กี่ลมหายใจ

ทว่าเสียงต่อสู้ก็ดังมาจากระยะไกลอย่างแผ่วเบา

สิ่งนี้ทำให้ร่างสูงใหญ่อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว ยามนี้ การต่อสู้ในแดนโลหิตเกิดขึ้นบ่อยครั้งจริง ๆ

เดิมทีเขาวางแผนที่จะบินอ้อม แต่อึดใจต่อมา ดวงตาของเฉินซีหรี่ลง เปลี่ยนใจบินไปยังแหล่งที่มาของเสียงแทน

ที่แห่งนี้คือทะเลสาบสีเลือดที่ครอบคลุมพื้นที่หลายพันลี้ คลื่นสีเลือดพลุ่งพล่าน แผ่กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวของเลือดออกมา

ข้างทะเลสาบสีเลือดนั้นเองที่มีการต่อสู้เกิดขึ้น

ชายหนุ่มสองคนถูกห้อมล้อมด้วยฝูงสัตว์อสูรจักรวาลกว่าร้อยตัว พวกเขากำลังอยู่ในสถานการณ์คับขัน

และไม่ไกลจากการต่อสู้ครั้งนี้ ยังมีกลุ่มคนหนุ่มสาวที่ยืนอยู่ ทั้งหมดสวมเสื้อผ้าหรูหราและมีท่วงท่าที่ไม่ธรรมดา

โดยเฉพาะชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้า มีรูปลักษณ์ที่เกือบจะงดงาม ผมยาวครึ่งหนึ่งเป็นสีดำบริสุทธิ์ดุจราตรีนิรันดร์ และอีกครึ่งหนึ่งเป็นสีขาวดุจน้ำแข็งและหิมะ มันถูกขดเป็นมวยอยู่ด้านหลังศีรษะ ราวกับการบรรจบกันของหยินและหยาง ส่งให้เขาดูสง่างามเกินธรรมดา