บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1150

บทที่ 1150 สระบงกชครามศักดิ์สิทธิ์

บทที่ 1150 สระบงกชครามศักดิ์สิทธิ์

การต่อสู้ดุเดือดปะทุขึ้น

กองกำลังต่าง ๆ ที่เข้าต่อสู้แบ่งคร่าว ๆ ออกเป็นสามฝ่าย เป็นคนจากพวกจ้าวเมิ่งหลี จี้เซวียนปิง และเซวียนหยวนอวิ่น กับคนจากจั่วชิวอิน อ้าวอู่หมิง เจี้ยงฉางไฮ่ และเหวินเหรินเซียว

ส่วนฝ่ายที่สามคือกองกำลังเล็กอื่น ๆ เทียบกับสิ่งมีชีวิตมากมายที่อาศัยอยู่ในโลกภายนอกแล้ว พวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือในรุ่นเดียวกัน แต่เมื่อเทียบกับฝ่ายอื่น ๆ แล้วก็ยังเป็นเพียงกลุ่มเล็ก ๆ และอ่อนแอที่สุดอยู่ดี

ทันทีที่การต่อสู้เริ่มขึ้น คนที่อยู่ในกลุ่มนี้ก็จะถูกบีบให้ต้องใช้ตราดาราม่วงเพื่อหนีออกไป แต่ก็มีส่วนหนึ่งที่หนีไม่ทัน ถูกสังหารก่อนจะออกไปจากแดนโลหิตได้

นับเป็นภาพที่น่าหวาดกลัวยิ่ง ทำให้เฉินซีที่อยู่ไกลออกไปยังตกใจกับฉากนี้

แต่พอคิดดูแล้วการต่อสู้ครั้งนี้ปะทุขึ้นก็ด้วยความบังเอิญ เขายังคิดอยู่เลยว่าจะใช้ราชาวิญญาณหน้าศิลาจัดการกับศัตรูที่ไล่ล่าตน แต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นกลุ่มของจ้าวเมิ่งหลี นับว่าเต็มไปด้วยความบังเอิญโดยแท้

ว่ากันว่าอนาคตยากจะคาดเดา เพราะโชคช่วย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในความเป็นจริงมักซับซ้อน แปลกประหลาด และไร้สาระยิ่งกว่าตำนานเสียอีก

“คนเราย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงผลการกระทำของตนเองได้ ฮ่า ๆ ! ความรู้สึกของจั่วชิวอินในตอนนี้คงซับซ้อนมากทีเดียวใช่หรือไม่?” เฉินซีเผยรอยยิ้มมุมปากขณะมองจั่วชิวอินที่กำลังต่อสู้ด้วยสภาพไม่สู้ดีนัก

ชายหนุ่มรู้ว่าหลังการต่อสู้อันดุเดือดนี้ ตระกูลจั่วชิวก็คงเสียคนไปกว่าครึ่ง เขาไม่ต้องลงมืออีกฝ่ายก็คงอยู่ในแดนโลหิตได้ยาก

จากนั้นเฉินซีก็หยุดคิดแล้วเหินร่างเข้าสู่ส่วนลึกของป่าหินต่อไป

การต่อสู้ที่อยู่ไกล ๆ กระจายตัวออกอย่างรวดเร็ว ส่งผลกระทบถึงพื้นที่กว่าสองพันลี้ และยังคงกระจายออกเรื่อย ๆ หากยังอยู่ตรงนี้ก็คงไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

เดิมทีเฉินซีอยากซุ่มดูและฉวยโอกาสใช้ความโกลาหลครั้งนี้สังหารจั่วชิวอินกับพวก แต่สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจจากไป

ช่วยไม่ได้นี่นะ ถึงจะไม่ต้องเข้าไปต่อสู้ด้วย แต่สุดท้ายมันก็เกิดจากตนอยู่ดี หากเขาไม่มาปรากฏตัวที่นี่ ศัตรูและพวกจั่วชิวอินก็คงไม่ไล่ล่ามาไกลถึงเพียงนี้

หากจ้าวเมิ่งหลีและคนอื่นรู้เข้า คงไม่ใช่เรื่องดีแน่

ที่สำคัญที่สุดคือ เฉินซีสังเกตเห็นราชาวิญญาณหน้าศิลาบาดเจ็บสาหัสและใกล้ตายแล้ว หากตามล่าราชาวิญญาณหน้าศิลา เวลานี้ก็คงเป็นจังหวะดีที่สุด

…

แม้เฉินซีจะออกไปแล้ว แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็เกินกว่าที่จินตนาการไว้มาก

พวกจ้าวเมิ่งหลีกับพวกจั่วชิวอินต่อสู้กันอย่างดุเดือด ล้วนได้รับความเสียหายไม่ต่างกัน คนถูกสังหารไปมากมาย หรือถูกบีบให้ต้องใช้ตราดาราม่วงไปหลายคน

ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายจึงสูญเสียมากขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ก็ยังไม่มีใครยอมแพ้

ทุกคนล้วนเป็นยอดฝีมือจากกองกำลังชั้นยอดที่มีหน้ามีตาและเป็นที่เคารพนับถือเป็นอย่างยิ่ง จนอยากจะอวดความภาคภูมิทั้งหลายไว้บนหน้าผากด้วยซ้ำ มีหรือจะยอมแพ้ให้อีกฝ่ายได้?

อีกทั้งนี้ยังเป็นการทดสอบภายในแดนโลหิต หากเป็นในโลกภายนอกก็คงมีการย้ำคิดว่าการต่อสู้ระดับนี้จะคุ้มค่าหรือไม่ แต่เมื่ออยู่ภายในแดนโลหิตจึงไม่ต้องคิดอะไรมาก

อย่างไรก็ต่อสู้ไปเพื่อแต้มดาราอยู่แล้ว ถึงจะถูกสังหาร แต่ก็ไม่ได้ตายจริง แล้วใครจะอยากหนีการต่อสู้เช่นนี้?

อีกทั้งการทดสอบรอบที่สองก็มาถึงช่วงสุดท้ายแล้ว พวกเขาเป็นศัตรูกัน จึงไม่อาจเลี่ยงการปะทะนี้ไปได้ จะช้าหรือเร็วอย่างก็ต้องสู้กันอยู่ดี

หลายคนก็คงมีความคิดเช่นนี้ สงครามระหว่างสองฝ่ายจึงยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และกระจายตัวออกไปนับหมื่นลี้

ถึงขนาดที่เมื่อเห็นว่าไม่สามารถทำอันตรายอีกฝ่ายได้ ก็ส่งข่าวให้กองกำลังพันธมิตรเชื้อเชิญให้มาช่วยเหลือในการต่อสู้นี้อีกด้วย

“เจ้าจะเรียกคนอื่นมาหรือ? หึ! ก็ได้ ข้า อ้าวอู่หมิง ก็เป็นพันธมิตรกับเจิ่นลู่เช่นกัน ดูซิว่าเจ้าจะสามารถเชิญใครมาได้บ้าง!”

“หึ! คิดหรือว่าข้าจะกลัว? จ้งลี่ซวินกับพวกใกล้มาถึงแล้ว ในเจ็ดตระกูลใหญ่บรรพกาล ตัวข้า จี้เซวียนปิง เกลียดตระกูลเจี้ยงเป็นที่สุด ในเมื่อจะสู้กันแล้วก็สู้กันให้สาแก่ใจกันไปเลย!”

“ภพวิหคอมตะของข้าเป็นมิตรกับตระกูลมู่มาตั้งแต่กาลก่อน ตระกูลมู่อยู่ที่แดนกลางแล้ว ไม่ถึงเค่อก็คงมาถึงที่นี่”

“หึ! ตระกูลมู่กับตระกูลโม่ชีเป็นศัตรูคู่อาฆาต หากคนตระกูลมู่มา มีหรือตระกูลโม่ชีจะไม่มา? ตระกูลเจี้ยงของข้ามีการแต่งงานกับตระกูลโม่ชีมาหลายชั่วอายุคน!”

ได้ยินเสียงตะโกนดังก้องขึ้นในสนามต่อสู้ ทั้งสองฝ่ายไม่มีใครยอมใคร อยากจะสังหารอีกฝ่ายให้สิ้น ดังนั้นจึงไม่สนใจสิ่งอื่นแล้วรวบรวมพันธมิตรเข้าต่อสู้เพื่อให้ฝ่ายตนชนะ

นับว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะสำหรับคนจากตระกูลมีฐานะเช่นนี้ พันธมิตรก็สำคัญพอ ๆ กับภูมิหลังตระกูล ล้วนเป็นความแข็งแรงของกองกำลังเช่นกัน มีความสัมพันธ์อันดีไว้เช่นนี้ก็เพื่อเอาไว้รับมือกับสถานการณ์ตรงหน้านี้อย่างไรเล่า

อึดใจต่อมาเงาร่างสูงใหญ่ก็แวบหายไปเหมือนภาพมายา ชายหนุ่มมุ่งหน้าเข้าสู่ความมืดมิดและค่อย ๆ เข้าไปในส่วนลึกของป่าศิลาวินาศ

แนวเขาสูงแถบหนึ่งตั้งอยู่สูงเสียดฟ้า ยอดเขาสูงต่ำลดหลั่นกันไป เหมือนปราการเชื่อมฟ้าดินขวางทางเฉินซีเอาไว้ ทั้งยังปิดบังฟ้าทอดเงามืดลงมาอีกต่างหาก

ที่ตีนเขาคือพื้นที่ราบที่มีกองกระดูกหลายกอง เป็นภาพที่ดูน่าตกใจไม่ใช่น้อย

เมื่อมาถึงที่นี่แล้ว เฉินซีก็ซ่อนตัวอยู่หลังหินก้อนหนึ่งแล้วใช้เนตรเทวะแห่งความจริงตรวจสอบ

ไม่นานก็เห็นทางเข้าที่ซ่อนอยู่ในผนังถ้ำ ชายหนุ่มใช้เนตรเทวะแห่งความจริงจึงสังเกตเห็นว่าหลังทางเข้านั้นเป็นพื้นที่ขนาดใหญ่จนมองไม่เห็นสุดปลายทางทีเดียว!

ผนังหินนั้นดูธรรมดายิ่ง แต่แท้จริงล้วนเป็นวิญญาณหน้าศิลา นับดูคร่าว ๆ ได้มากกว่าร้อยตัว ร่างของมันผสานรวมกับผนังหินอย่างสมบูรณ์ พลังชีวิตถูกกักเก็บไว้ภายในจนมิด ทำให้ดูเหมือนหินธรรมดา หากไม่ได้เนตรเทวะแห่งความจริง กระทั่งเฉินซีก็คงไม่รู้

หากเป็นใครอื่นเข้ามาที่นี่ ก็คงถูกโจมตีโดยวิญญาณหน้าศิลาจำนวนนับไม่ถ้วนก่อนจะทันรู้ตัวอีกกระมัง? เฉินซีพึมพำด้วยความตกใจ

ชายหนุ่มมองทางเข้าเนิ่นนาน ก่อนจะยื่นแขนออกมาหยิบคันธนู แล้วยิงศรฝ่าความมืดมิดด้านข้าง

ฟู่!

เสียงอากาศถูกกรีดดังขึ้น ได้ยินโดดเด่นเป็นพิเศษท่ามกลางความเงียบสงัด นัยน์ตาสีแดงคู่หนึ่งปรากฏขึ้นบนผนังหิน ตามมาด้วยอีกหลายร้อยคู่ประหนึ่งโคมไฟส่องสว่างในยามค่ำคืน พวกมันจ้องตรงมาทางเดียว

“ใครกัน?”

“ออกไปตรวจดีหรือไม่?”

“อย่าผลีผลามลงมือ ท่านราชาบาดเจ็บหนักใกล้สิ้นใจ กำลังฟื้นตัวอยู่ภายในสระบงกชครามศักดิ์สิทธิ์ เราต้องเฝ้าทางเข้าไว้ให้ดีเพื่อไม่ให้พวกคนจากสามภพฉวยโอกาสเข้ามาได้” ได้ยินเสียงปรึกษากันอยู่ระลอกหนึ่ง พวกเขากวาดสายตามองรอบข้าง เมื่อมองไปยังที่ซ่อนของเฉินซี ตอนนี้ก็ไม่เห็นตัวคนแล้ว

เหตุผลนั้นไม่ยาก เฉินซีฉวยจังหวะนั้นพุ่งเข้าถ้ำไปแล้ว เป็นเหมือนสายลมพัดผ่านในความมืด ตรงเข้าสู่ส่วนลึกของถ้ำภายในทันที

ไม่นานหลังจากนั้น เฉินซีหยุดชะงักลง แสงสีดำสนิทแผ่ออกมาจากดวงตาแนวตั้งที่หว่างคิ้ว เผยภาพบ่อน้ำสีดำเต็มไปด้วยหมอกจากปราณเซียน ที่กลางบ่อคือบงกชสีฟ้าจำนวนสามสิบหกดอกกำลังเบ่งบาน พวกมันปลดปล่อยแสงเรืองรอง ออกมาเป็นกระแสปราณมงคล ดูศักดิ์สิทธิ์และบริสุทธิ์ยิ่ง

ที่ใจกลางดอกบัวทั้งสามสิบหกดอกนั้น มีชายวัยกลางคนเจ้าของร่างกำยำศีรษะล้านกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่!