บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1196

บทที่ 1196 ควบคุมน้ำในฝ่ามือ

บทที่ 1196 ควบคุมน้ำในฝ่ามือ

การเดิมพันมักจะเกิดขึ้นก่อนการประลองในลานบำเพ็ญเต๋าเพื่อเพิ่มอรรถรสให้กับการประลอง

อย่างไรก็ตาม ค่อนข้างหายากสำหรับการวางเดิมพันด้วยแต้มดาราถึงหนึ่งหมื่นแต้มในครั้งเดียว เพราะท้ายที่สุดแล้ว ทุกคนก็คงไม่ต้องการให้เกิดความแค้นในระหว่างประลอง แต่การกระทำของเซวียนเจิ้นนั่นเหมือนกับการกลั่นแกล้งอย่างเห็นได้ชัด

เพราะศิษย์ใหม่จะต้องจ่ายค่าธรรมเนียมจำนวนมาก เมื่อเลือกที่พำนักของตน และนอกจากเหล่าผู้อาวุโส จะมีใครที่สามารถผลิตแต้มดาราหนึ่งหมื่นแต้มดาราได้อีก?

อย่างไรก็ตาม เซวียนเจิ้นทราบอย่างชัดเจนว่า เฉินซีครอบครองแต้มดาราไม่ใช่แค่จำนวนหลักหมื่น เขาได้ยินมาว่าเฉินซีกวาดภารกิจในเต๋าแห่งยันต์อักขระมาถึงหกสิบภารกิจในวันเดียว และได้รับแต้มดารามามากกว่าแสนแต้ม!

ทั้งที่เฉินซีเป็นศิษย์ใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในสำนักศึกษา แต่แต้มดาราที่คนผู้นี้ครอบครองกลับมากกว่าแต้มดาราของตนซึ่งเป็นศิษย์อาวุโสหาได้รับในครึ่งปีเสียอีก ดังนั้นเซวียนเจิ้นจะไม่รู้สึกโลภได้อย่างไร?

ขณะนี้ เซวียนเจิ้นจึงตัดสินใจจะรีดไถแต้มดาราบางส่วนจากเฉินซี

เมื่อได้ยินเซวียนเจิ้นเดิมพันหนึ่งหมื่นแต้มดารา แม้แต่หลิวอี่หมิงและคนอื่น ๆ ก็ตะลึงเช่นกัน จากนั้นพวกเขาก็เข้าใจและยินดีกับความโชคร้ายของเฉินซี

“เซวียนเจิ้นคนนี้กล้าหาญจริง ๆ!”

พวกเขาอยากรู้ว่าเฉินซีจะกล้ารับคำท้าหรือไม่

“หนึ่งหมื่นแต้มดารา?” เฉินซีขมวดคิ้ว

“อะไร? ไม่กล้าหรือ?” เซวียนเจิ้นรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย เพราะหากเฉินซีไม่รับคำท้า เขาจะพลาดโอกาสที่ดีในการได้รับแต้มดาราไป

“ไม่ ข้ารู้สึกว่าการเดิมพันนี้มันน้อยเกินไป” เฉินซีส่ายศีรษะ “เอาอย่างนี้ดีหรือไม่? ข้าจะวางเดิมพันหนึ่งแสนแต้มดารา เจ้ากล้าเดิมพันกับข้าหรือไม่?”

“หนึ่งแสนแต้มดารา!”

นัยน์ตาของทุกคนหดเล็กลง พวกเขาทั้งรู้สึกประหลาดใจและงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง “เจ้าเด็กนี้ไปเอาความมั่นใจมาจากที่ใดกัน?”

แม้แต่เซวียนเจิ้นก็ยังลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้

จำนวนเดิมพันนี้มากเกินไป หากแพ้สิ่งที่เขาทุ่มเทมาตลอดหลายปีก็จะสูญเปล่า ถ้าเป็นเพียงหนึ่งหมื่นแต้มดารา แม้จะรู้สึกเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก

“ฮึ่ม! พี่เซวียนไม่ต้องกังวล ศิษย์น้องเฉินซีตั้งใจจะเล่นกับพวกเราจนถึงที่สุด! อย่าได้ถูกคำลวงของเขาหลอก” หลิวอี่หมิงแค่นเสียงเย็น

ความหมายคือ ‘อย่ากังวล แม้เจ้าจะแพ้ คนอื่น ๆ ก็สามารถแย่งมันกลับมาให้เจ้าได้ เฉินซีไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า!”

เซวียนเจิ้นรู้สึกผ่อนคลายทันที เขากัดฟันและกล่าวว่า “ตกลง! ข้าจะเดิมพันกับเจ้า!”

เฉินซีหัวเราะอย่างเหี้ยมเกรียมเมื่อได้ยินสิ่งนี้

…

“เดิมพันคือหนึ่งแสนแต้มดารา” เสียงสูงวัยดังขึ้น ชายชราผมขาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กล่าวขึ้น เขาเป็นอาจารย์ผู้ดูแลลานบำเพ็ญเต๋าแห่งนี้ “ในเมื่อเจ้าทั้งคู่ตกลงแล้ว ก็เข้าสู่ลานบำเพ็ญเต๋าได้”

ขณะที่กล่าว ชายชรามองเฉินซีและถอนหายใจแผ่วเบา ราวกับรู้สึกว่าการกระทำของศิษย์ใหม่คนนี้ผลีผลามเกินไป

โอม~

ชายชราผมขาวก้าวไปข้างหน้า และดึงจานค่ายกลออกมา ก่อนจะโบกมือเบา ๆ ทำให้สภาพแวดล้อมของลานบำเพ็ญเต๋าพลุ่งพล่านไปด้วยกระแสของข้อจำกัดที่ไร้รูปร่างและผันผวน

“ข้าคิดว่าพวกเจ้าคงรู้กฎทั้งหมดในลานแห่งนี้ดีอยู่แล้ว นอกจากวัตถุต้องห้ามแล้ว อย่างอื่นก็สามารถใช้ได้ทั้งหมด เมื่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมรับความพ่ายแพ้ ข้อจำกัดนั้นจะส่งผู้แพ้ออกจากลานทันที” ชายชราผมขาวแนะนำกฎ ก่อนจะถอยออกไปด้านข้าง

ชู่ว!

สิ้นคำ เซวียนเจิ้นกระโดดขึ้นไปบนลานประลอง เขาดึงกระบี่ยาวกว่าสี่ฉื่อออกมาพลันเกิดเสียงดังเคร้ง คมกระบี่สีขาวหยก เหมือนมวลของน้ำแข็งเสียดแทงกระดูก

จิตต่อสู้ของเขาพวยพุ่ง เสื้อผ้าพลิ้วไหวตามแรงลม ประกอบกับการแสดงออกอันเย่อหยิ่ง ทำให้ท่าทางสง่างามเป็นอย่างยิ่ง

“สมบัติอมตะระดับจักรวาลขั้นสูง กระบี่เต๋าสกัดหิมะ!”

“ข้าไม่คิดว่าศิษย์พี่เซวียนเจิ้นจะใช้สมบัตินี้ เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจที่จะเอาชนะเฉินซีในการโจมตีเดียว”

“ที่เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อป้องกันสิ่งที่ไม่คาดฝันอย่างไรเล่า วางเดิมพันถึงหนึ่งแสนแต้มดารา ดังนั้นการกระทำของศิษย์พี่เซวียนเจิ้นจึงเด็ดเดี่ยวและชาญฉลาดอย่างยิ่ง”

ท่ามกลางการสนทนาที่มีชีวิตชีวาจากผู้คนรอบข้าง เฉินซีก็ก้าวเท้าเข้าไปในลานประลองเช่นกัน

กู่เยวหมิงและเหลียงเริ่นอดไม่ได้ที่จะกังวลเมื่อเห็นสิ่งนี้ เพราะไม่ว่าพวกเขาจะมั่นใจต่อพลังฝีมือของสหายสักเท่าใด แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล เมื่อสหายของตนต้องเผชิญหน้ากับศิษย์อาวุโสที่ฝึกฝนอยู่ในสำนึกศึกษามาเนิ่นนาน

บนลานบำเพ็ญเต๋า เฉินซีและเซวียนเจิ้นยืนเผชิญหน้ากัน

“เปิด!” ชายชราผมขาวตะโกนเสียงดัง

ครืน!

ทันใดนั้น ข้อจำกัดต่าง ๆ ก็ปรากฏขึ้นราวกับระลอกคลื่น พวกมันก่อตัวเป็นข้อจำกัดขนาดมหึมา ปกคลุมท้องฟ้าไปครึ่งหนึ่ง มันปิดผนึกพื้นที่ภายในอย่างสมบูรณ์ เพื่อหลีกเลี่ยงผลกระทบจากการต่อสู้ภายในไม่ให้ลุกลามออกไป

“เฉินซี แม้ว่าพรสวรรค์ของเจ้าจะไม่เลว แต่สุดท้ายเจ้าก็เป็นแค่ศิษย์ใหม่ ในฐานะผู้อาวุโส ข้าต้องทำให้เจ้าเข้าใจว่าทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่ เมื่อเจ้าเข้าสู่สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า และเจ้าต้องรู้สึกที่ต่ำที่สูง!” เซวียนเจิ้นถือกระบี่ไว้ในมือข้างหนึ่ง ขณะเผยกลิ่นอายอันสง่างามดุดัน เขามีท่าทางหยิ่งผยองและยโสโอหังพลางกล่าววาจา “จำไว้ว่าข้าเป็นศิษย์ของสำนึกศึกษาฝ่ายนอก… ”

เฉินซีขมวดคิ้วและขัดจังหวะ “เจ้ามีคุณสมบัติที่จะทำให้ข้าจำชื่อเจ้าได้ หลังจากที่เจ้าเอาชนะข้าได้เท่านั้น”

“คนผู้นี้ช่างหยิ่งผยองอย่างแท้จริง!”

หลิวอี่หมิงและคนอื่น ๆ หัวเราะเยาะ

ใบหน้าของเซวียนเจิ้นดำคล้ำอย่างยิ่ง