บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1197

บทที่ 1197 เต๋าแห่งการควบคุมกระบี่

บทที่ 1197 เต๋าแห่งการควบคุมกระบี่

ผนึกข้อจำกัดถูกลบออก เซวียนเจิ้นที่หมดสติถูกย้ายออกไป

ขณะที่ทุกคนมองดูอาการบาดเจ็บที่ปกคลุมทั่วร่าง ท่าทางของหลิวอี่หมิงและคนอื่น ๆ ก็เปลี่ยนไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ความสามารถของผู้เยี่ยมยุทธ์สามารถตัดสินได้ด้วยการการลงมือเพียงครั้งเดียว

เฉินซีใช้การโจมตีเพียงครั้งเดียวเพื่อเอาชนะเซวียนเจิ้น เพราะเหตุนี้ จึงทำให้คนผู้นี้ดูน่ากลัวยิ่งขึ้น ซึ่งในขณะเดียวกัน เหล่าศิษย์อาวุโสต่างประหลาดใจ งุนงง และไม่มั่นใจอีกต่อไป

สายตาของเฉินซีเปรียบเสมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมาอย่างเย็นชา “ใครต้องการประลองกับข้า เชิญก้าวออกมา”

ทุกคนต่างมองหน้ากัน รู้สึกลังเลอย่างยิ่ง

ผลลัพธ์ของเซวียนเจิ้น ทำให้พวกเขาไม่สามารถเข้าใจความสามารถที่แท้จริงของเฉินซีได้ จึงไม่มีใครกล้ายอมรับการท้าทายอย่างหุนหันพลันแล่นอีก

“อะไรกัน? พวกเจ้าวางแผนเพื่อพาข้ามาที่นี่ แต่พวกเจ้ากลับไม่มีความกล้าที่จะประลองกับข้า?” รอยยิ้มดูถูกและเย้ยหยันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินซี

โอม~

ทันใดนั้น ร่องรอยของเสียงพึมพำประหลาด เล็ดลอดออกมาจากตราดาราม่วงของตน จำนวนแต้มดาราเปลี่ยนแปลง มันเพิ่มขึ้นถึงเจ็ดหมื่นแต้มดารา

สิ่งนี้ทำให้เฉินซีตกตะลึง ขณะมองไปยังชายชราผมขาวที่อยู่ด้านข้าง

ชายชราดูเหมือนจะเข้าใจความนัยนี้ เขายิ้มพร้อมกับอธิบายว่า “ทางสำนักจะหักแต้มดาราสามส่วนที่ได้รับจากฝ่ายที่ชนะเมื่อสิ้นสุดการประลองทุกครั้ง”

มุมปากของเฉินซีกระตุก แต่ไม่ได้กล่าวอะไร

“อะไรกัน? ไม่ใช่ว่าฝ่ายบำเพ็ญเต๋ามีกฎที่ไม่ได้กล่าวถึงในสำนักศึกษา และเป็นกฎที่ถูกบัญญัติขึ้นเพื่อสยบความภาคภูมิใจของศิษย์ใหม่? ในเมื่อข้ายืนอยู่ตรงนี้แล้ว เหตุใดพวกเจ้าถึงไม่ลงมือเล่า?” เฉินซีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่ายังไม่มีใครตอบรับคำท้าประลองของตน

มันเป็นการยั่วยุทางอ้อม ทำให้ใบหน้าของศิษย์อาวุโสเหล่านี้กลายเป็นหมองคล้ำ เพราะตั้งแต่เมื่อใดที่ศิษย์ใหม่ถึงกล้าจองหองต่อหน้าพวกเขา?

“เช่นนั้นข้าจะขอคำชี้แนะจากทักษะอันยอดเยี่ยมของศิษย์น้องเฉินซีเอง!” ทันใดนั้น ถังอิงก็ยืนขึ้น

“หนึ่งแสนแต้มดารา?” เฉินซีถาม

“ไม่ แต้มดาราเป็นเพียงการเดิมพันเพื่อเพิ่มอรรถรส ดังนั้นข้าจะเดิมพันแต้มดาราเพียงหนึ่งหมื่นแต้มเท่านั้น” ถังอิงส่ายศีรษะ เขาไม่ได้หุนหันพลันแล่นเหมือนเซวียนเจิ้น

“ตกลง” เฉินซีพยักหน้า

…

โอม~

ข้อจำกัดในสภาพแวดล้อมของลานประลองถูกเปิดใช้งานอีกครั้ง ในขณะที่เฉินซีและถังอิงยืนเผชิญหน้ากันอยู่ในลานประลอง

“ศิษย์พี่ถังอิง เมื่อไม่กี่สิบปีก่อน เขาเข้าใกล้ขอบเขตเซียนทองคำแแล้ว และมักระงับการบ่มเพาะของตัวเองอยู่เสมอ เพื่อทะลวงผ่านก่อนการสอบของสำนักศึกษาฝ่ายใน และขึ้นสู่ห้าสิบอันดับแรกของเทียบอันดับทองคำมวลสวรรค์ เมื่อเขาเริ่มเคลื่อนไหว มันก็น่าจะเพียงแล้วที่จะจัดการกับเจ้าเด็กคนนี้”

“แน่นอน ในบรรดาเซียนลึกลับในสำนักศึกษาฝ่ายนอก ความแข็งแกร่งในการต่อสู้ของศิษย์พี่ถังอิงสามารถติดในยี่สิบอันดับแรกได้สบาย ๆ ดังนั้นการจัดการกับศิษย์ใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในสำนักจึงไม่ใช่เรื่องยาก”

“ยังเร็วเกินไปที่จะกล่าวเช่นนี้ ข้ารู้สึกว่าเฉินซีปกปิดความสามารถขอตัวเองไว้อย่างลึกซึ้ง เขาอาจเป็นศัตรูที่น่าเกรงขามก็ได้”

เหล่าศิษย์อาวุโสต่างพูดคุยกัน น้ำเสียงและท่าทางระมัดระวังมากขึ้นเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเริ่มให้ความสำคัญกับเฉินซีอย่างจริงจัง หลังจากเซวียนเจิ้นพ่ายแพ้

“ชนะ! ชนะ! เจ้าต้องชนะ!”

ที่นอกลานประลอง กู่เยวหมิงและเหลียงเริ่นมองสหายตนจากระยะไกล นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังอันร้อนแรง ทั้งคู่พ่ายแพ้ยับเยิน หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธเคืองต่อศิษย์อาวุโสเหล่านี้

พวกเขาเป็นศิษย์ใหม่เช่นเดียวกับเฉินซี เมื่อเห็นศิษย์อาวุโสกำลังทำตาม ‘ธรรมเนียม’ และพยายามสอนบทเรียนให้กับศิษย์ใหม่ทุกคน พวกเขาก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเฉินซีจะสามารถพลิกสถานการณ์ได้ ไม่เพียงแก้แค้นให้พวกตนเท่านั้น แต่ยังแบกเกียรติยศของเหล่าศิษย์ใหม่ทุกคนไว้ด้วย

ปัง!

การต่อสู้ปะทุขึ้นในลานประลอง

ชู่ว!

ร่างของถังอิงสว่างวาบ และทิ้งภาพติดตาไว้เบื้องหลัง เขาสร้างระยะห่างระหว่างตัวเองกับเฉินซีอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกัน กระบี่บิน 81 เล่มพุ่งออกมาจากรอบกาย พวกมันโบยบิน หมุนวนอยู่รอบตัวเขา พร้อมเปล่งแสงเยียบเย็นออกมา

“กระบี่โลหิตแสวงสวรรค์!”

กระบี่บินที่มีกลิ่นอายน่าสะพรึงกลัวพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า จากนั้นก็ฉีกกระชากความว่างเปล่าออกจากกัน ทำให้ท้องฟ้าครึ่งหนึ่งกลายเป็นสีแดงเลือดน่าสยดสยอง

“ศิษย์พี่ถังอิงใช้ท่ากระบี่โลหิตแสวงสวรรค์ตั้งแต่การโจมตีแรก ดูเหมือนว่าเขาจะมองว่าเฉินซีเป็นศัตรูตัวฉกาจ จึงเลือกใช้กระบวนท่าไม้ตายเช่นนี้!” ศิษย์อาวุโสที่ชมการต่อสู้ในระยะไกลตื่นตกใจ

กระบี่บินฉีกผ่านท้องฟ้า ทุกที่ที่มันผ่าน ดูเหมือนกองทัพโลหิตเหล็กกำลังบดขยี้ แสงสีแดงฉานเรืองรอง จิตสังหารพุ่งสู่ท้องฟ้า เสียงของการต่อสู้ดังก้องแผ่วเบา พร้อมกับเสียงตะโกนและเสียงกลองศึก

“เต๋าแห่งการควบคุมกระบี่…”

การควบคุมกระบี่และการใช้กระบี่เป็นสองวิถีในเต๋าแห่งกระบี่ พวกมันบรรลุเป้าหมายเดียวกันด้วยวิธีการที่แตกต่างกัน การใช้กระบี่เน้นความแข็งแกร่งในการต่อสู้โดยรวม ในขณะที่การควบคุมกระบี่เป็นการควบคุมด้วยจิตวิญญาณ แต่ไม่มีความแตกต่างในด้านความเหนือกว่าระหว่างทั้งสอง

ชายหนุ่มยังคงสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง ยิ่งกว่านั้น ไม่แม้แต่จะหยิบอาวุธของตนออกมา ทำเพียงเหวี่ยงฝ่ามือเรียวงามเบา ๆ

ฟิ่ว!

ปราณกระบี่พรั่งพรูด้วยสายน้ำจนดูเหมือนเข็มปัก พวกมันกลายเป็นกระแสน้ำไหลเชี่ยวกรากพัดผ่านฟากฟ้า

“จงฟาดฟัน!” ท่าทางอาฆาตปรากฏขึ้นที่หว่างคิ้วของถังอิง พลางตะโกนด้วยเสียงน่ากลัว

กระบี่บินที่มีประกายแสงสีเลือดนั้นไม่ถอยแม้แต่น้อย ขณะฟันตรงไปยังฝ่ายตรงข้าม ปราณกระบี่ที่พรั่งพรูด้วยสายน้ำดูเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ อย่างต่อเนื่อง กลายเป็นหยดน้ำเล็ก ๆ ขดตัวรอบกระบี่บิน

การพยายามตัดน้ำให้ขาดด้วยคมกระบี่ มีแต่จะทำให้น้ำไหลเร็วขึ้นเท่านั้น!

น้ำจะถูกตัดขาดได้อย่างไร?

นี่คือรูปลักษณ์ของกฎแห่งวารี ไม่ว่าการโจมตีจะน่าเกรงขามและดุร้ายเพียงใด มันก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้เมื่อเผชิญกับปราณกระบี่ที่โปรยปรายดั่งสายฝน

“เด็กคนนี้รับมือยากจริง ๆ!”