บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1226

บทที่ 1226 เงาของราชันเซียน

บทที่ 1226 เงาของราชันเซียน

สมรภูมิฝันร้าย

แม่น้ำแห่งดวงดาวมากมายทอดยาวเหมือนเส้นแบ่งเขตแดนตามธรรมชาติ ซึ่งแยกภพเซียนและนอกพิภพออกจากกัน ค่ายของภพเซียนตั้งอยู่ฝั่งหนึ่ง และค่ายของคนต่างพิภพตั้งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

มันเป็นดั่งกำแพงที่กั้นระหว่างภพเซียนกับดินแดนนอกพิภพ มันทั้งกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต และทอดยาวไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

เมื่อเฉินซีและคนอื่น ๆ มาถึงที่นี่ภายใต้การนำของโจวจื่อหลี พวกเขามาถึงท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว และเห็นแม่น้ำแห่งดวงดาวที่ทอดยาวผ่านจักรวาล

แม้ว่าจะเรียกมันว่าแม่น้ำแห่งดวงดาว แต่แท้จริงแล้ว มันคือดวงดาวจำนวนนับไม่ถ้วนที่มารวมตัวกัน มันไม่ได้ไหลรินเหมือนน้ำ แต่มีดวงดาวมากมายมหาศาลเรียงกันเป็นสาย ดังนั้นการเรียกมันว่าแม่น้ำแห่งดวงดาวจึงเหมาะสมอย่างยิ่ง

“นี่คือพรมแดนระหว่างภพเซียนกับดินแดนนอกพิภพ ตั้งแต่ยุคบรรพกาล การต่อสู้ที่สั่นสะเทือนโลกนับครั้งไม่ถ้วนปะทุขึ้นรอบ ๆ แม่น้ำแห่งดวงดาวแห่งนี้ ร่างของผู้เยี่ยมยุทธ์ที่ไม่ธรรมดานับไม่ถ้วนก็ถูกฝังไว้ที่นั่น” โจวจื่อหลีชี้ไปที่แม่น้ำแห่งดวงดาวซึ่งอยู่ห่างไกล ท่าทางสำรวมเผยให้เห็นเศษเสี้ยวของอารมณ์ “อาจกล่าวได้ว่า การที่สถานการณ์ภายในภพทั้งสามนั้นมั่นคงและเฟื่องฟูมากนั้น แลกมาด้วยเลือดและชีวิตของบรรพชนที่ล้มตายในการต่อสู้ พวกเขา… คือบุคคลที่ยอดเยี่ยมอย่างแท้จริง ผู้สละชีวิตเพื่อปกปักษ์รักษาภพทั้งสามจนลมหายใจสุดท้าย!”

ทุกคนมีความเคารพอย่างสุดซึ้งในหัวใจ โลหิตเดือดพล่านอยู่ในอก มันเป็นความชื่นชม และความเคารพที่มีต่อเหล่าบรรพชน

คนต่างพิภพเป็นศัตรูกับภพทั้งสามมาช้านาน ความบาดหมางฝังอยู่ในสายเลือดของเหล่าเซียน แล้วพวกเขาจะมีความประทับใจที่ดีต่อศัตรูได้อย่างไร?

มันก็เหมือนกับที่กล่าวไป พวกที่ไม่ใช่เผ่าพันธุ์เดียวกันจะต้องมีเจตนาร้ายอย่างแน่นอน!

ครืน!

ในขณะนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงดังกึกก้องจากส่วนลึกของแม่น้ำแห่งดวงดาวอันไกลโพ้น มันดังจนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาวสั่นสะเทือน

ทันใดนั้น ทุกคนก็สังเกตเห็นนิ้วเรียวยาว สง่างาม และเที่ยงธรรมทะลุผ่านแม่น้ำแห่งดวงดาวอันไร้ขอบเขต จากนั้นมันก็เข้าบดขยี้ดวงดาวจำนวนมาก และชี้ไปยังส่วนลึกของแม่น้ำอย่างรุนแรง

โฮก!

เสียงคำรามของสัตว์ร้ายดังก้อง ร่างของช้างสีดำขนาดมหึมาเดินผ่านท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว จมูกของมันเหมือนกับแส้ ฟาดฉีกผืนนภาที่เต็มไปด้วยดวงดาว เข้าปะทะกับนิ้วอันน่าสะพรึงกลัว

แม่น้ำแห่งดวงดาวถูกปกคลุมไปด้วยเสียงดังกึกก้องอย่างรุนแรง คลื่นกระแทกกระจายไปทั่วท้องฟ้า รัศมีแห่งการทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัวที่เล็ดลอดออกมา ทำให้สีหน้าของเหล่าศิษย์ซีดเผือด ปากอ้าค้างอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ฉากนี้น่าสะพรึงอย่างยิ่ง มันบดขยี้ดวงดาว และทำให้ท้องฟ้าเกิดความปั่นป่วนโกลาหล เห็นได้ชัดว่ามันอยู่ไกลมาก แต่ก็สามารถสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน เป็นที่ประจักษ์ว่าการโจมตีดังกล่าวนั้นน่ากลัวเพียงใด!

“บัดซบ! นั่นคือการต่อสู้ระหว่างผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตราชันเซียน! รีบไปกันเถอะ!” สีหน้าของโจวจื่อหลีกลายเป็นหนักอึ้งทันที จากนั้นเขาก็สะบัดแขนเสื้อ และพาทุกคนจากไป

…

เมื่อเฉินซีได้สติอีกครั้ง เขาก็อยู่บนดาวรกร้างว่างเปล่า อันที่จริง มีเมืองตั้งอยู่ที่นี่ แต่นอกเหนือจากนั้นมันไม่มีสิ่งใดอยู่เลย

“นั่นคือการปะทะกันระหว่างราชันเซียนหรือ?” บางคนยังคงหวาดกลัว เพราะว่าต่อให้ดวงดาวนั้นยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ถูกบดขยี้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหมือนเศษกระดาษด้วยนิ้วนั้น เป็นพลังที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

“นั่นคือส่วนลึกที่สุดของแม่น้ำแห่งดวงดาว และเป็นสถานที่ซึ่งมีเพียงราชันเซียนเท่านั้นที่จะเข้าไปได้ หนึ่งในนั้น อาจเป็นหนึ่งในสี่ราชันเซียนผู้ยิ่งใหญ่ ส่วนจะเป็นใครนั้น ข้าก็ไม่สามารถระบุได้” สีหน้าของโจวจื่อหลีกลับมาเป็นปกติ และอธิบายด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายขึ้น “เอาล่ะ นั่นคือสถานที่ที่ราชันเซียนต่อสู้กัน ไม่ต้องห่วง นั่นไม่ใช่สถานที่สอบในครั้งนี้”

เมื่อพวกเขาเห็นว่าโจวจื่อหลีที่มักจะสำรวมได้กล่าวหยอกล้อ ทุกคนถึงเริ่มยิ้ม และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

“เมืองนี้มีชื่อว่า เมืองเมฆาสุบิน มันเป็นฐานที่มั่นของภพทั้งสามระหว่างทางไปสมรภูมิฝันร้าย พวกเจ้าจะออกจากที่นี่ในเช้าวันพรุ่งนี้ และเริ่มทำการสอบ” โจวจื่อหลีชี้ไปยังบริเวณที่เป็นเหมือนอาณาจักรข้างหน้า จากนั้นก็อธิบายรายละเอียด และนำเหล่าศิษย์เข้าสู่เมืองเมฆาสุบิน

“โอ้? กลุ่มจากสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋ามาถึงแล้ว!”

“เป็นพวกเขาจริง ๆ ในบรรดากลุ่มผู้เข้าสอบของสำนักศึกษาที่ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ด มีเพียงสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าเท่านั้นที่ยังไม่มาถึง”

“จุ๊ จุ๊ ข้าเดาว่าชายหนุ่มและหญิงสาวทั้งห้าสิบคนเหล่านั้น คือศิษย์ที่เข้าร่วมการสอบครั้งนี้ ศิษย์ของทั้งเจ็ดสถาบันที่ยิ่งใหญ่จะต้องได้รับการบ่มเพาะร่วมกัน บางทีพวกเขาอาจรู้อยู่แก่ใจว่าใครจะเป็นผู้ชนะในการสอบครั้งนี้”

เงาร่างมากมายรวมตัวกันภายในเมืองเมฆาสุบิน เมื่อพวกเขาเห็นโจวจื่อหลี หวังต้าวหลู ทาปาเทียนซี และจั่วชิวไท่อู่นำเฉินซีและคนอื่น ๆ เข้ามาในเมือง มันก็ทำให้เกิดความแตกตื่นขึ้นทันที

สายตาของผู้คนจำนวนมากมีร่องรอยของความหวาดกลัว และความเคารพไม่น้อย นอกจากนี้ยังมีร่องรอยของความเกลียดชังปะปนอยู่ด้วย

โจวจื่อหลีและผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตราชันเซียนครึ่งขั้นคนอื่น ๆ ไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ พวกเขาพาเฉินซี และคนอื่น ๆ ตรงไปยังส่วนลึกของเมืองทันที

คราวนี้ ทาปาเทียนซีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกราวกับสายลมของฤดูร้อนกำลังพัดผ่าน “พวกเจ้าไม่ต้องสนใจ อีกหกสำนักศึกษาที่ยิ่งใหญ่เป็นคู่แข่งของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋ามาช้านาน แต่น่าเสียดายที่หลังจากผ่านไปหลายปี สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋ายังคงเป็นสำนักศึกษาอันดับหนึ่งในภพเซียน เป็นสถานะที่พวกเขาไม่อาจสั่นคลอนได้”

น้ำเสียงของเขาสงบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความภาคภูมิใจ มันเป็นทัศนคติที่หยิ่งยโส ซึ่งมาจากความรู้สึกที่ได้เป็นส่วนหนึ่ง และภาคภูมิใจในฐานะสมาชิกของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า!

มีร่างมากมายนั่งอยู่ในห้องโถง ทั้งชายและหญิง เด็กและผู้ใหญ่ พวกเขาต่างมีกลิ่นอายที่โดดเด่นเป็นพิเศษ ทุกคนล้วนเป็นอาจารย์และศิษย์จากหกสำนักศึกษาที่ยิ่งใหญ่

เมื่อพวกเขาสังเกตเห็นการมาถึงของกลุ่มสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า เสียงพูดคุยภายในห้องโถงพลันเงียบลง ทุกคนต่างจ้องมองมาเป็นตาเดียว

“พี่โจว”

“ฮ่า ฮ่า หวังต้าวหลู! เจ้าก็มาเหมือนกัน”

“โอ้ ตาเฒ่าทาปา เจ้าดูอายุน้อยลงทุกครั้งที่เจอกันจริง ๆ”

อาจารย์หลายคนลุกขึ้นยืนและพูดคุยกับโจวจื่อหลี หวังต้าวหลู และคนอื่น ๆ เห็นได้ชัดว่าเป็นคนรู้จักเก่าแก่ แต่ก็มีอีกหลายคนที่ไม่ลุกขึ้นยืน สายตาของพวกเขาเผยให้เห็นความระแวดระวัง และความเป็นปรปักษ์

เฉินซีสังเกตเห็นสิ่งนี้ และอดไม่ได้ที่จะขบขันในใจ บางคนแสดงความเป็นมิตร บางคนก็แสดงความเป็นศัตรู ทุกสิ่งในโลกนี้ก็เหมือนกันหมด

ในที่สุด โจวจื่อหลีและคนอื่น ๆ ก็นั่งลงที่ด้านหนึ่งของห้องโถง

ตงจวินโหวหัวเราะเต็มเสียง “เอาล่ะ กองกำลังของสำนักศึกษาที่ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ดมาถึงแล้ว เรามาเริ่มกันเถอะ”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ถูกกล่าวออกไป มันก็ดึงความสนใจของทุกคนในห้องโถงทันที

“พวกคนต่างพิภพได้นำกองกำลังมาประจำการเมื่อเร็ว ๆ นี้ และส่งกองกำลังจำนวนมากเข้าไปในแม่น้ำแห่งดวงดาว คาดว่าพวกมันตั้งใจยึดฐานที่มั่นในภพเซียน แม้ว่าสถานการณ์จะไม่ร้ายแรง แต่สัญญาณที่ไม่นับว่าดีนัก!”

เมื่อกล่าวถึงสถานการณ์ตอนนี้ สีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นอำมหิตและดุร้ายทันที จากนั้นเขาก็แค่นหัวเราะแล้วหันมาพูดกับบรรดาผู้เยี่ยมยุทธ์รุ่นเยาว์ทั้งหลาย “แน่นอนว่า ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเจ้า ภารกิจของพวกเจ้านั้นง่ายมาก เจ้าจะเข้าสู่สมรภูมิฝันร้ายในวันพรุ่งนี้ และสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพของขอบเขตเซียนทองคำให้ได้มากที่สุด นั่นคือทั้งหมดที่พวกเจ้าต้องทำ”

สิ้นคำ เขาก็สะบัดแขนเสื้อออก สมบัติที่เปล่งประกายหลากสีปรากฏขึ้นบนโต๊ะตรงหน้า

“นี่คือสมบัติอมตะระดับวีรบุรุษ และสมบัติอมตะระดับจักรวาลสองชิ้น เป็นรางวัลที่ได้รับจากสภาเซียนกลาง ศิษย์สามอันดับแรกที่สังหารผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพขอบเขตเซียนทองคำมากที่สุดในระหว่างการสอบ จะสามารถรับรางวัลทั้งสามนี้ตามอันดับ!”

เสียงที่เหมือนระฆังก้องกังวานไปทั่วห้องโถง เรียกสายตามากมายให้จดจ่ออยู่ที่สมบัติอมตะบนโต๊ะ ความปรารถนาอันแรงกล้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขาทุกคน

“สภาเซียนกลางได้มอบสมบัติอมตะระดับวีรบุรุษเป็นรางวัล ช่างใจป้ำเสียเหลือเกิน!”