บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1227

บทที่ 1227 เหยี่ยวสุญญะ

บทที่ 1227 เหยี่ยวสุญญะ

การสนทนาในห้องโถงจบลงด้วยการแสดงสมบัติอมตะระดับวีรบุรุษ และสมบัติอมตะระดับจักรวาลสองชิ้น

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น แสงอรุณเพิ่งจะสาดส่องลงมา โจวจื่อหลีนำเฉินซีและคนอื่น ๆ ไปที่จัตุรัสกลางของเมืองเมฆาสุบิน

ในขณะนี้ มีผู้คนมากมายมารวมตัวกันที่นี่ นอกจากศิษย์จากอีกหกสำนักศึกษาที่ยิ่งใหญ่แล้ว ยังมีผู้เยี่ยมยุทธ์จำนวนมากจากกองกำลังอื่น ๆ พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่ขอบเขตเซียนทองคำ และดูเหมือนจะไปสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพในสมรภูมิฝันร้ายเช่นกัน

นี่เป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง แม้ว่าสมรภูมิฝันร้ายจะเป็นสนามรบขนาดกลาง แต่ก็เต็มไปด้วยผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพจำนวนมาก หากอาศัยเพียงพลังของศิษย์จากสำนักศึกษาที่ยิ่งใหญ่ทั้งเจ็ด แน่นอนว่า ไม่สามารถสังหารพวกมันได้อย่างแน่นอน

ถึงอย่างไรศิษย์เหล่านี้ก็มาเพื่อสอบเท่านั้น ในขณะที่ผู้เยี่ยมยุทธ์คนอื่นมาเพื่อฆ่าผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพ ดังนั้นเป้าหมายของพวกเขาจึงเรียบง่ายอย่างยิ่ง นั่นคือการสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพ เพื่อรับวัตถุและสมบัติอมตะมากมายที่ไม่สามารถพบได้ในภพเซียน

“อย่าลืมคำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเองเป็นหลัก หากเจ้าประสบกับเหตุร้ายแรง ให้ใช้ยันต์ข้อความ แล้วเราจะมาช่วยเหลือเจ้าเอง” โจวจื่อหลีแนะนำศิษย์ทุกคนที่อยู่ตรงหน้าตน จากนั้นก็โบกมือ และกล่าวเสียงก้อง “ไปได้!”

เฉินซีและศิษย์คนอื่น ๆ มุ่งหน้าไปยังค่ายกลเคลื่อนย้ายมิติขนาดใหญ่ที่จัตุรัสกลางทันที

โอม~

คลื่นเสียงดังก้องกังวาน ก่อนที่เฉินซีและศิษย์อีก 49 คนจากสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าจะหายตัวไป

“พวกเราต้องเตรียมพร้อมออกเดินทางทุกเมื่อ สมรภูมิฝันร้ายเต็มไปด้วยภยันตรายมากมาย หากเกิดเหตุร้ายเราต้องรีบรุดไปช่วยพวกเขาให้เร็วที่สุด”

ทั้งสามคนพยักหน้ารับคำ

…

โอม~

เมื่อเฉินซีลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาก็ปรากฏตัวขึ้นบนพื้นที่รกร้างแห่งหนึ่ง

ค่ายกลเคลื่อนย้ายมิติแยกเหล่าศิษย์ออกจากกัน เฉินซีหายใจเข้าลึก ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบ ๆ เมื่อไม่เห็นอันตรายใด ๆ ชายหนุ่มก็ดึงแผนที่ซึ่งจารึกไว้ในยันต์หยกออกมา มันเป็นข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับพื้นที่ของสมรภูมิฝันร้าย

สมรภูมิฝันร้ายตั้งอยู่ ณ ชายแดนของแม่น้ำแห่งดวงดาว เป็นพื้นที่ที่ก่อตัวขึ้นจากดวงดาวหลายหมื่นดวง แผนผังทางภูมิประเทศของมันซับซ้อนมาก ช่องว่างระหว่างดวงดาวก็เต็มไปด้วยกระแสมิติ รอยแยกมิติ หลุมดำ พายุห้วงมิติ และภัยพิบัติอื่น ๆ ที่น่าสะพรึงกลัวของจักรวาล สภาพแวดล้อมจึงอาจกล่าวได้ว่าน่ากลัวถึงขีดสุด

“ตำแหน่งของข้าน่าจะอยู่ที่ชายแดนของสมรภูมิฝันร้าย ซึ่งเป็นดวงดาวที่เรียกว่า ดาวสุญญะตามข้อมูลบนแผ่นหยก ดาวดวงนี้เต็มไปด้วยอันตรายมากมาย…” หลังจากนั้นไม่นาน เฉินซีก็ขมวดคิ้วและเก็บแผ่นหยก แววตาทอประกายอำมหิต พลังในร่างกายพลุ่งพล่าน ชายหนุ่มเข้าสู่สภาวะของการต่อสู้ทันที

ชู่ว!

ในพริบตาต่อมา ร่างของเฉินซีเปลี่ยนเป็นเงาที่ไร้ตัวตน พุ่งไปยังระยะไกล เขาไม่ได้ใช้การเคลื่อนย้ายห้วงมิติ เพราะกังวลว่าจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันที่ปลายทาง

ดาวสุญญะ เต็มไปด้วยเหยี่ยวสุญญะ พวกมันมักซ่อนตัวอยู่ในสายลมแห่งความว่างเปล่าเพื่อล่าเหยื่อ พวกมันเป็นเหมือนนักฆ่าล่องหนที่ไม่สามารถป้องกันได้

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินซีก็หยุดเคลื่อนไหว และจ้องมองไปข้างหน้าอย่างว่างเปล่า ทันใดนั้น ความรู้สึกผิดปกติสายหนึ่งก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา ชายหนุ่มพลันสะบัดแขนเสื้อ จากนั้นอสูรเซียนสีขาวราวหิมะทั้งตัว มีขนาดใหญ่ประหนึ่งสิงโต และปล่อยกลิ่นอายที่กดขี่ออกมาปรากฏขึ้นข้างกาย มันคืออสูรวิญญาณดารา ชิงชิง

อันที่จริง เนื่องจากชิงชิงเข้าสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าพร้อมกับผู้เป็นาย มันจึงอาศัยอยู่ภายในเจดีย์บำเพ็ญทุกข์มาโดยตลอด และถ้ามันไม่ได้ส่งสัญญาณของความตั้งใจที่ทำให้เฉินซีตื่นตระหนก เขาก็เกือบจะลืมมันไปแล้ว

อู้วววว~

ชิงชิงร้องขณะวิ่งไปรอบ ๆ อย่างตื่นเต้น เห็นได้ชัดว่ามันเบื่อหน่ายกับเจดีย์บำเพ็ญทุกข์ขนาดไหน เมื่อยืดเส้นยืดสายจนพอใจ มันก็กลับมาที่ข้างกายชายหนุ่ม พลางมองด้วยสายตาไม่พอใจ

เฉินซีรู้สึกผิดอีกครั้ง และรีบดึงน้ำค้างอมตะออกมาให้ชิงชิง ชิงชิงก้าวไปข้างหน้าและสูดอากาศเข้าไป ก่อนจะเผยประกายเกลียดชัง จากนั้นมันก็ส่ายหัวซ้ำ ๆ

เฉินซีกล่าวสิ่งใดไม่ออก “…”

“อสูรวิญญาณดาราชอบกินแก่นดาราเท่านั้น สิ่งที่เจ้าทำอยู่ตอนนี้ จะไม่สามารถทำให้มันเติบโตขึ้นได้”

หม้อใบจิ๋วกล่าวช้า ๆ การมาที่สมรภูมินอกพิภพ ดูเหมือนจะทำให้มันพอใจอย่างมาก น้ำเสียงเจือความอบอุ่นขึ้นมาก “ในความคิดของข้า สหายตัวน้อยผู้นี้ครอบครองกฎแห่งมหาเต๋า วายุ อัคคี ดารา และการกลืนกิน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กฎแห่งการกลืนกินนี้หาได้ยากมาก และทำให้พรสวรรค์ตามธรรมชาติของอสูรวิญญาณดารานี้ทัดเทียมกับสัตว์เทวะในยุคบรรพกาล”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ชิงชิงยกหน้าอกขึ้นอย่างภาคภูมิ จากนั้นจึงส่ายหัวอย่างพึงพอใจราวกับว่ามันรู้ว่าหม้อใบจิ๋วกำลังชมเชยมัน

แต่เมื่อมันเลื่อนสายตาไปยังชายหนุ่ม นัยน์ตาของมันก็ได้เผยความรู้สึกผิดหวังและไม่พอใจอยู่ในที ดูเหมือนมันจะกล่าวโทษเฉินซีที่ไม่เพียงแค่ปล่อยมันไว้เฉย ๆ ทั้งยังไม่ให้อะไรมันกินอีกด้วย มันรู้สึกว่าเฉินซีใจร้ายเสียเหลือเกิน

“ผู้อาวุโส แก่นดาราคือสิ่งใดกัน? ข้าจะหาพวกมันได้จากที่ใด?” เฉินซีรีบลูบหัวปุกปุยของชิงชิง ก่อนจะถามหม้อใบจิ๋วว่าตนควรจัดการกับปัญหาอย่างไร เพื่อให้ชิงชิงบ่มเพาะได้สำเร็จ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเกี่ยวกับแก่นดารา