บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1233

บทที่ 1233 สุสานของราชันเซียน

บทที่ 1233 สุสานของราชันเซียน

เสียงคำรามของจั่วชิวจวินยังคงก้องอยู่ในอากาศ ทั้งที่ร่างของเฉินซีหายไปนานแล้ว

“ไอ้สารเลวนั่น! อีกไม่นานเจ้าจะต้องตายแน่!” จั่วชิวจวินหอบหายใจอย่างหนัก สีหน้ามืดมนจนน่ากลัว เขารู้ว่าเฉินซีกำลังแก้แค้นพวกตน แต่ไม่คิดว่าการถูกเอาเปรียบนั้นจะน่าโมโหถึงเพียงนี้

“พี่จวิน เราควรทำอย่างไรต่อไปดี” ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะถาม “ข้าไม่สามารถกลืนความคับข้องใจนี้ได้จริง ๆ เหตุใดเราถึงไม่ไล่ตามเจ้าเด็กบัดซบนั่นไป และใช้ประโยชน์จากมัน ในขณะที่มันตามล่า และฆ่าผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพ!”

เหล่าศิษย์ตระกูลจั่วชิวต่างเห็นชอบความคิดนี้ และพยักหน้าอย่างต่อเนื่องโดยไม่มีที่สิ้นสุด

“ไม่” จั่วชิวจวินตกตะลึง จากนั้นปรับอารมณ์ให้กลับมาสงบดังเดิม และกล่าวด้วยสายตาวาวโรจน์ “พวกเจ้าไม่เห็นหรือ ว่าเจ้าเด็กนั้นโจมตีอย่างไร”

พวกเขาจ้องมองกันและกัน พลางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ จากนั้นความตกใจ และความหวาดกลัวก็ปกคลุมไปทั้งใบหน้า

ใช่แล้ว พวกเขาไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเฉินซีโจมตีอย่างไร!

“ตอนนี้พวกเจ้าเข้าใจแล้วหรือยัง? เจ้าเด็กนั่นไม่ใช่ผู้อ่อนแอ ตรงกันข้ามเสียด้วยซ้ำ มันอันตรายอย่างยิ่ง ถ้ามันโจมตีเรา ผลลัพธ์ก็คงยากที่จะระบุได้” จั่วชิวจวินหายใจเข้าลึก และถอนหายใจ

“มัน… มันคงไม่ได้เข้าใจต่อมหาเต๋าแห่งมิติใช่หรือไม่?” หนึ่งในนั้นกล่าวด้วยความประหลาดใจและสับสน

“เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น คนอื่น ๆ ต่างก็คัดค้าน เพราะมันช่างเป็นเรื่องที่น่าขบขันยิ่ง! เนื่องจากมหาเต๋าแห่งมิติเป็นหนึ่งในสามกฎสูงสุด ที่มีเพียงตัวตนที่ขอบเขตราชันเซียนเท่านั้นที่จะเข้าใจได้ ดังนั้นตัวตนที่เซียนทองคำจะทำได้อย่างไร?

“มันเป็นไปได้เช่นกัน อย่าลืมว่าตราศักดิ์สิทธิ์ที่อวิ๋นฝูเซิงได้รับเมื่อหลายปีก่อนคือเงาแห่งกาลเวลา เป็นแขนงหนึ่งของมหาเต๋าแห่งเวลา” คิ้วของจั่วชิวจวินขมวดเข้าหากัน “บางทีเฉินซีอาจเข้าใจแขนงหนึ่งของมหาเต๋าแห่งมิติ แต่มันก็แปลกยิ่งนัก เพราะข้าจำได้ว่า มันได้รับเพียงตราศักดิ์สิทธิ์เบญจธาตุเท่านั้น”

คนอื่น ๆ ไม่สามารถเข้าใจต่อเรื่องนี้ ไม่ว่าพวกจะเค้นสมองเท่าใดก็ตาม

“ลืมมันซะ อีกไม่นานคงมีคนมาจัดการกับเจ้าเด็กนั่นเอง เรื่องสำคัญตอนนี้ คือมุ่งหน้าไปยังสุสานของราชันเซียนให้เร็วที่สุด” จั่วชิวจวินโบกมือ และสั่งการเสียงเฉียบขาด

สุสานของราชันเซียน!

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ สายตาของทุกคนก็พุ่งไปที่สะพานลวงตาที่เชื่อมต่อระหว่างฟ้าดิน มันสว่างไสว และเจิดจรัสเปล่งแสงเย้ายวนใจอย่างมาก

…

ชู่ว!

บนท้องฟ้าเหนือแม่น้ำที่คดเคี้ยวและแห้งขอด อากาศสั่นสะเทือนวูบวาบ ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะเดินก้าวออกมาจากความว่างเปล่า

“น่าเสียดาย แม้ข้าจะชิงสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนทองคำจากต่างพิภพทั้ง 14 คน แต่ไม่สามารถเก็บสมบัติของพวกมันได้…” เฉินซีขบริมฝีปาก และครุ่นคิดด้วยความเสียดายเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้เขาซ่อนตัวอยู่ห่างไกลมาก และใช้กระบวนท่าเงาอัจฉราของเคล็ดกระบี่ปริภูมิเพื่อชิงสังหารผู้เยี่ยมยุทธ์จากต่างพิภพทั้ง 14 คนจากจั่วชิวจวิน ซึ่งอาจถือได้ว่าเป็นการระบายความคับข้องใจของตน

“เร็วเข้า เจ้าต้องไปถึงห้วงกระแสมิติก่อนที่ราตรีจะมาเยือน มิฉะนั้น ดาวอสูรจะตกอยู่ในสภาวะคลุ้มคลั่ง และไม่สามารถเข้าใกล้มันได้แม้แต่ก้าวเดียว” หม้อใบจิ๋วกล่าวเตือน

ชายหนุ่มตกตะลึงอยู่ในใจ เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า นี่เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว และเหลือเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก่อนราตรีจะมาถึง

เฉินซีไม่กล้าลังเลอีกต่อไป และรีบเร่งความเร็วทันที

โชคดีที่ตลอดเส้นทาง เขาไม่พบเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดอื่นใด ประกอบกับข้อเท็จจริงที่ว่า เฉินซีกำลังเคลื่อนย้ายผ่านห้วงมิติ จึงเข้าใกล้ห้วงกระแสมิติในภายในเวลาหนึ่งถ้วยชา

ขณะเข้าใกล้ห้วงกระแสมิติที่เชื่อมต่อระหว่างฟ้าดินมากขึ้นเท่าไร เฉินซีก็ยิ่งรู้สึกตกตะลึงมากขึ้นเท่านั้น ห้วงกระแสมิติเป็นเหมือนสะพานโค้งที่พาดผ่านฟ้าดิน ซึ่งถูกอาบไล้ไปด้วยแสงส่องประกายระยิบระยับ

ชายหนุ่มสามารถสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ฉากรอบ ๆ ห้วงกระแสมิติกำลังเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ฤดูหนาวจากไปและฤดูใบไม้ผลิเคลื่อนผ่าน ฤดูกาลทั้งสี่สลับสับเปลี่ยน ต้นไม้เติบโตและเหี่ยวเฉา น้ำขึ้นและลง ภายในช่วงเวลาสั้น ๆ เกิดขึ้นซ้ำ ๆ อย่างต่อเนื่อง

มันให้ความรู้สึกราวกับกำลังเฝ้าดูกาลเวลา เพียงไม่นานก็ผ่านไปหลายปี ทำให้ผู้คนรู้สึกอึ้งจนยากจะอธิบายได้

มันคืออานุภาพของเวลา เนื่องจากกฎสูงสุดของเวลาและอวกาศรวมตัวกันเพื่อสร้างสถานที่แห่งนี้ แต่ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือ ห้วงกระแสมิติอาจวุ่นวายและรุนแรงอย่างมาก เมื่อผู้ที่อยู่ต่ำกว่าขอบเขตราชันเซียนสัมผัสมัน พวกเขาจะกลายเป็นเถ้าถ่านทันที!

“ข้าสงสัยว่าจะมีสักกี่คนในภพทั้งสามนี้ ที่สามารถเข้าใจความลึกล้ำของเวลาและอวกาศได้…”