บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] นิยาย บท 1263

บทที่ 1263 ความลับที่น่าตกใจ

บทที่ 1263 ความลับที่น่าตกใจ

แม้เขาจะไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการฆ่าหวงหลงและคนอื่น ๆ แต่เฟิงเยี่ยนซานก็ไม่แสดงอาการออกมาทางใบหน้า

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อได้ยินว่าเฉินซีเป็นอันดับหนึ่งของการสอบฝ่ายใน รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ยิ่งอบอุ่นดุจดอกไม้ที่บานสะพรั่งภายใต้สายลมอันอ่อนโยน

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฉินซีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ราชันเซียนเฟิง ข้าจะกล่าวตามตรง ข้าแค่ต้องการคำอธิบาย และถ้าไม่พอใจกับมัน ข้าก็จะให้คำอธิบายแก่เจ้าแทน”

หัวใจของเฟิงเยี่ยนซานกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น เขาถอนหายใจและกล่าวว่า “น้องเฉินซี ข้าขอบอกความจริงกับเจ้า ข้าใช้ชีวิตอย่างสันโดษและปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกมาโดยตลอด เขตเหมืองหลอมวิญญาณได้รับการดูแลโดยหวงหลงบริวารของข้า หากข้ารู้เรื่องก่อนหน้านี้ ข้าจะกล้ากักขังอาจารย์ของเจ้าไว้ได้อย่างไร?”

เขากำลังกล่าวความจริง เพราะไม่ว่าอย่างไร เฟิงเยี่ยนซานก็เป็นราชาแห่งทวีปที่มีอำนาจมหาศาล ไม่มีเหตุให้ต้องสนใจสถานที่ที่ไม่สำคัญเช่นเขตเหมืองหลอมวิญญาณแห่งนี้

แต่เฉินซีกลับไม่พอใจกับคำตอบและกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ โปรดอย่าได้สอดมือเข้ามาอีก และให้ข้าจัดการกับคนพวกนี้ ตกลงหรือไม่?”

สีหน้าของเฟิงเยี่ยนซานเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเล็กน้อย จากนั้นแย้มยิ้มอย่างขมขื่น พลางประสานมือ “น้องเฉินซี โปรดเมตตาด้วย มีผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตเซียนทองคำเพียงสี่คนเท่านั้นที่อยู่ภายใต้คำสั่งข้า ยิ่งกว่านั้นพวกเขาบางคนรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ถ้าพวกเขาต้องมาติดร่างแหกับเรื่องนี้ ข้าเกรงว่า…”

เฉินซีเย้ยหยันอยู่ในใจ และกล่าวขัดจังหวะ “แล้วราชันเซียนเฟิงตั้งใจจะทำสิ่งใด?”

ใบหน้าของเฟิงเยี่ยนซานเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที เขาหันไปมองหวงหลง ซึ่งอยู่บนพื้น ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “หวงหลง ข้าต้องการคำอธิบายจากเจ้า!”

กระแสเสียงเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า แม้จะยอมสยบให้กับเฉินซี แต่เขาจะไม่ทนต่อบริวารที่ชักนำภัยพิบัติมาสู่ตน

หากไม่เร่งมาที่นี่ให้ทันเวลา ศิษย์สองคนของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าก็เกือบจะเปลี่ยนเป้าหมายของความเกลียดชังมาสู่ตำหนักราชันเซียนของตนแล้ว และเขาคงไม่อาจรับผลที่ตามมาได้อย่างแน่นอน

หวงหลงเงยหน้าขึ้นและกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “นายท่าน ข้าปฏิบัติตามคำสั่งของท่านเสมอมา และไม่เคยหลอกลวงท่าน”

เพียะ!

เฟิงเยี่ยนซานเงื้อมือและตบหวงหลงอย่างแรง “ถ้าเจ้ายังดื้อดึงอยู่ ก็อย่าโทษข้าที่ลงโทษเจ้า!”

หวงหลงส่งเสียงร้องโหยหวน ร่างกายสั่นเทาจากความเจ็บปวดอันรุนแรง แต่เขากัดฟันแน่นและไม่เต็มใจที่จะเอ่ย

“ไม่จำเป็นต้องถามมัน มันได้รับคำสั่งจากภูเขาเซียนสายหมอก” ทันใดนั้น วิปลาสหลิ่วก็เอ่ยขึ้นเปิดโปงทุกสิ่ง

“ภูเขาเซียนสายหมอก?”

ประกายแสงสว่างวาบในดวงตาของเฟิงเยี่ยนซาน สายตาที่จ้องมองหวงหลงนั้นเย็นชาและไม่แยแส ราวกับปราศจากความรู้สึกใด ๆ “ในฐานะผู้บัญชาการของตำหนักราชันเซียน เจ้าสมรู้ร่วมคิดกับภูเขาเซียนสายหมอกอย่างลับ ๆ? ช่างบังอาจเสียจริง!”

ทันทีที่สิ้นคำ เสียงโครมครามก็ดังขึ้น หวงหลงไม่มีโอกาสตอบสนอง หัวของเขาระเบิดดังโพละ เลือดและมันสมองสาดกระเซ็นไปรอบ ๆ ย้อมท้องฟ้าจนเป็นสีแดงฉาน

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เซียนทองคำอีกสามคนที่บาดเจ็บสาหัสก็ตื่นตกใจ

“ฮึ่ม! มันสมควรตาย!” เฟิงเยี่ยนซานยังคงเย็นชาและไม่แยแส นอกจากนี้ยังเผยให้เห็นถึงรูปลักษณ์อันชอบธรรม ซึ่งชิงชังรังเกียจความชั่วร้าย

เมื่อเห็นฉากนี้ เฉินซีเงยหน้าขึ้นและมองไปที่เฟิงเยี่ยนซาน แล้วไม่ได้กล่าวคำใด ก่อนจะพาวิปลาสหลิ่วและชีเซียวอวี่จากไป

เซวียนหยวนอวิ่นตกตะลึง จากนั้นจึงรีบไล่ตามเฉินซีและคนอื่น ๆ ไป “เจ้าปล่อยพวกมันไปอย่างนั้นหรือ?”

เฉินซีตอบอย่างใจเย็น “ไปกันเถอะ วันนี้เราฆ่าคนมามากพอแล้ว”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เฟิงเยี่ยนซานถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ตามพวกเฉินซีไปเช่นกัน ทั้งยังเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยน “น้องเฉินซี อย่าลังเลที่จะบอกข้า หากเจ้าไม่พอใจกับวิธีที่ข้าจัดการเรื่องนี้”

เฉินซีกล่าวอย่างเฉยเมย “ข้าชื่นชมราชันเซียนเฟิงที่ให้ความยุติธรรมเหนือความสัมพันธ์ของท่าน”

เฟิงเยี่ยนซานขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะหัวเราะลั่น “แต่ไม่ว่าอย่างไร ความประมาทเลินเล่อของตำหนักราชันเซียนของข้า ก็สมควรถูกตำหนิสำหรับเรื่องนี้ เช่นนั้นให้ข้าได้จัดงานเลี้ยงเพื่อขออภัยต่อสิ่งที่เกิดขึ้น อย่าได้ปฏิเสธข้าเลย”

“ไม่จำเป็น” เฉินซีโบกมือพลางเอ่ย “ข้าซาบซึ้งในความเมตตาของท่าน แต่ข้ามีเรื่องเร่งด่วนที่ต้องทำ ดังนั้นข้าคงไม่อาจรบกวนราชันเซียนเฟิงได้”

“ฮึ่ม! ครั้งนี้พวกเจ้าทุกคนรอดตัวไป!” เซวียนหยวนอวิ่นเหลือบมองเฟิงเยี่ยนซาน ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อและจากไป

…

“เด็กสมัยนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ” หลังจากเฝ้าดูกลุ่มของเฉินซีจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิงเยี่ยนซานก็ค่อย ๆ เลือนหาย กลายเป็นเย็นชาและไม่แยแส

เซียนทองคำทั้งสามคลานขึ้นมาจากพื้น และมาถึงด้านข้างของเฟิงเยี่ยนซาน ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะถามด้วยเสียงแผ่วเบา “นายท่าน หวงหลง…”